Philip

[cottoncandy]

De kleuren zijn zo fel, zo mooi, dat het onmogelijk is zijn ogen ervan af te houden. Zijn warme adem op het glas en zijn handen in zijn broekzak. Hij haalt de foto uit zijn broek en streelt deze zachtjes, zijn ogen nog steeds in de ban van de kleuren achter het glas. Een foto van Jonathan, jaren oud, vervaald, en vol met krassen en vingerafdrukken, maar het is zijn meest waardevolle bezit. Jonathan zou trots zijn, dat weet hij wel zeker. Maar hij durft niet.. hij kan het niet meer.. verleerd, vergeten, weggestopt, geblokkeerd, vervaagd, verdwenen.

"Kan ik u misschien helpen?" klinkt de schelle stem achter hem.
Er gaat een schok door zijn hele lichaam. Hij draait zijn hoofd voorzichtig om en kijkt schichtig in de priemende ogen van de verkoopster. Haar ogen snijden als een mes terwijl ze zijn gestalte van top tot teen bestudeert. Hij opent zijn mond en tracht een woord vanuit zijn keel naar buiten te duwen, maar hij komt niet verder dan wat gehakkel en gemompel.
De verkoopster fronst, en doet een stap achteruit. "Ik verzoek u vriendelijk om deze winkel te verlaten", bijt ze hem toe, "dit is een nette winkel en we moeten om onze reputatie denken."
Hoe durft ze, de trut! Hij walgt van haar blik, maar laat het niet merken.
Het is opeens volledig stil in de winkel. Tientallen ogen prikken in zijn rug. Hij krijgt het benauwd, en loopt zo snel hij kan de winkel uit. Hij versnelt zijn pas bij elke stap, en zet het vervolgens op een lopen.

Snellend langs de winkels met de feestelijke verlichting, de haastige mensen en de voorbijscheurende auto's, zweeft hij naar huis. Opeens wordt alles zwart. Hij kermt van de pijn en grijpt naar zijn knie. Als hij zijn ogen opent, kijkt hij recht in de gezichten boven hem. Twee sterke armen sluiten zich om zijn lichaam en tillen hem omhoog.
"Gaat het meisje?" vraagt een oude vrouw voorzichtig. Hij knikt en werpt een blik op zijn knie. Deze ligt helemaal open. Maar hij moet hier zo snel mogelijk weg. Hij probeert verder te lopen, maar valt weer bijna om. Shit, zijn hak is gebroken. Wat kan het hem schelen, dit kon er ook nog wel bij.
Hij trekt zijn schoenen uit en loopt strompelend verder. De mensen kijken hem na, met opengevallen mond. Een paar mensen lopen weg, de rest blijft staan en beginnen druk te praten. Sommigen kennen Philip wel. Maar wat is kennen? De jongen is zo schuw als een kluizenaar. Praten doet hij niet veel, hoogstens als je hem een vraag stelt. Ze kijken hem na en schudden hun hoofd.

Hijgend strompelt hij de steeg in. Zijn voeten helemaal open en vol met blaren. Met zijn laatste kracht duwt hij de poort open en sleept zichzelf voort door de tuin, naar de keukendeur.
Veronica zit al aan tafel. Ze kijkt niet op als hij binnenkomt, en kauwt ritmisch op haar eten.
Hij schuift aan en schept voorzichtig zijn eten op. Dan kijkt ze op en opent haar mond. Het duurt even voordat er geluid uit komt. "Philip, waarom ben je zo laat? Het eten is bijna koud. Nou ja goed, je moet weten; Henk komt zo langs. We gaan uit en ik denk dat ik pas om een uur of 11 terug ben. Kan jij mooi even de afwas doen. En trek in godsnaam iets fatsoenlijks aan voordat Henk komt."
Hij zwijgt en kijkt nors naar zijn eten. Sloom neemt hij een hap en doet een poging tot kauwen.

Henk is haar nieuwste aanwinst. Een joekel van een vent, een Gerard Depardieu lookalike.
Aardig is hij niet, hij heeft een scherpe tong en heeft de neiging om alles en iedereen te commanderen. Om mensen geeft hij niet, ja, misschien alleen om Veronica. Zijn familie heeft hij al jaren niet gezien en het doet hem heel weinig. Philip haat niemand zo erg als Henk.
De bel gaat. Verdomme, hij is wel heel erg vroeg. Bijtend op zijn lip van de pijn loopt hij naar de voordeur en opent deze. Henk wandelt gelijk naar binnen zonder hem te groeten, en vraagt waar Veronica is. "Ze is boven" mompelt Philip, en strompelt weer terug naar de keuken.
"Zou je niet even een kopje koffie zetten?" klinkt Henk's stem verontwaardigd.
De eikel. Henk gaat in de woonkamer zitten en zet de tv aan terwijl Philip oude koffie in een kopje schenkt. "Het staat in de keuken" roept hij naar Henk, terwijl hij weer aanschuift aan de keukentafel.

Met een geirriteerd gezicht komt Henk binnen. "Luie donder. Je lijkt je vader wel."
"Die ken je niet" gromt Philip. Henk fronst, en neemt een slok van zijn koffie, waarna hij het uitspuugt over de keukentafel en luid begint te vloeken. Agressief opent hij de keukenkastjes en gaat zelf koffie zetten. Philip kijkt naar zijn bord. Gatverdamme, alles zit onder de koffie en Henk's bacterien. Hij schuift het bord van zich af en trekt zijn sokken uit. Voorzichtig loopt hij de trap op, naar de badkamer. De warme douchestraal doet hem goed. Hij sluit zijn ogen en leunt tegen de muur.
Zo even Jonathan bellen, even vragen of hij nog komt.

Dan gaat de badkamerdeur open. Zijn moeder kijkt hem geschokt aan.
"Je hebt je kleren nog aan, idioot! Kom verdomme uit die douche en trek je kleren onmiddelijk uit!"
Ze trekt Philip de douche uit en blijft met haar armen over elkaar hem aanstaren. Ook Henk komt naar boven. "Wat is hier aan de hand?" gromt hij. Bemoeial. Philip kijkt naar de grond.
"Nou kom op, trek je kleren uit!" zegt zijn Veronica fel. Langzaam trekt Philip zijn kleren uit terwijl Veronica en Henk toekijken. Gelukkig loopt Henk al snel weg, "ik hoef dit niet te zien" mompelt hij.
Veronica wacht tot Philip weer onder de douche staat en gaat voor de spiegel staan.
Ze frummelt aan haar haar en organiseert haar decolleté. Dan loopt ze weg en Philip zakt in elkaar. Met zijn hoofd leunend op zijn knieen huilt hij met lange uithalen.

[cottoncandy]

wordt vervolgd trouwens.

Ik heb een paar plannen voor de opzet

plan 1:

Het begint als Philip 19 is, en per hoofdstuk gaat zijn leeftijd een paar jaar naar beneden zodat je ontdekt hoe alles gekomen is

plan 2:

ik beschrijf Philip in een paar hoofdstukken (in elk hoofdstuk is hij een andere leeftijd) maar dit geldt dan ook voor Veronica en Henk (of Philip's echte vader, of Jonathan). Maar omdat Philip het enige karakter is wat ik zeg maar ontwikkeld heb, is het moeilijk te voorspellen of het leuk is over de anderen te schrijven.

Henk's mag zonder ap(p?)ostrof; Henks dus.

Het verhaal 'trekt' me wel, 't boeit me ook.

[Jan-Diederik]

Ik vind het zo vreemd om aan een verhaal te beginnen die mijn naam als titel heeft. Loopt 't goed af?

[cottoncandy]

Jan-Diederik schreef:
Ik vind het zo vreemd om aan een verhaal te beginnen die mijn naam als titel heeft. Loopt 't goed af?

dit is slechts een gedeelte van het verhaal...
maar Philip is een mooie naam

Wat een fascinerend verhaal, ik ben erg benieuwd hoe het afloopt. Ik was trouwens bijzonder gefascineerd door de laatste zin van de eerste alinea:
hij kan het niet meer.. verleerd, vergeten, weggestopt, geblokkeerd, vervaagd, verdwenen.

Maar wanneer schrijf je verder?

[Vlooienband]

Je verhaal begint leuk, spannend. Het boeit, zorgt er voor dat ik meer wil lezen. Ga je nog meer schrijven en dat hier posten?
Het is een erg toegankelijk verhaal, wat het meer dan fijn maakt om te lezen. Ga zo door.

Wel heb ik een aantal opmerkingen over bepaalde dingen, het zijn stijldingen en dergelijke.

"De kleuren zijn zo fel, zo mooi, dat het onmogelijk is zijn ogen ervan af te houden."
Dit klinkt alsof de kleuren zijn ogen erop houden.
Hinderlijke herhaling qua zinsdelen: sommige zinnen hebben allemaal dezelfde samenstelling-> onderwerp - persoonsvorm - ander zinsdeel of geen zinsdeel meer. Dit is niet erg, normaal zelfs. Je moet er echter wel op letten dat die zinsdelen af worden gewisselt met andere zinsconstructies.
Om het wat duidelijker te maken een voorbeeld, wat leest fijner:
Toen ik vanochtend opstond ging ik de honden zo snel mogelijk uitlaten. Jazz en Sam, ze stonden al te kwijlen op mijn kussen. De eerste verkocht ik een rotschop, omdat het kleine schattige pupje dondersgoed weet dat hij niet op MIJN kussen mag kwijlen. Ik schoot in mijn spijkerbroek en hield mijn T-shirt, waar ik de hele nacht in had geslapen, aan. Toen de honden me naar buiten trokken sloeg de kou me om mijn oren. Het was winter, geen zomer. Verdoem het leven op de Mont-Blanc.

Ik stond vanochtend op en ging de honden zo snel mogelijk uitlaten. Jazz en Sammy stonden bovenop mijn kussen te kwijlen. Ik verkocht de eerste een rotschop, omdat het pupje dondersgoed weet dat hij niet op MIJN kussen mag kwijlen. Ik schoot in mijn spijkerbroek en hield mijn T-shirt, waar ik de hele nacht in had geslapen, aan. De honden trokken me naar buiten en de kou sloeg me om mijn oren. Het was winter, geen zomer. Verdoem het leven op de Mont-Blanc.

De meeste mensen kiezen meteen het eerste stukje, omdat het goed wordt afgewisselt.
(lees het maar eens na in jouw eerste alinea)
"vervaald, en vol met krassen"
Voor "en" hoort geen komma.
"en vol met krassen en vingerafdrukken"
Dit staat niet mooi, die twee keer "en" in een zin.
"Gaat het meisje?"
Na "het" hoort een komma.
"Sommigen kennen Philip wel. Maar wat is kennen?"
Die twee zinnen staan samengevoegd mooier.
Schrijf cijfers languit.
"lookalike"
Volgens mij is het look-a-like
"en het doet hem heel weinig"
"Het" hoort hier, geloof ik, "dat" te zijn.
"Het staat in de keuken" roept hij"
Na "keuken" hoort een komma.
"Wat is hier aan de hand?" gromt hij."
Vraagteken vervangen door een komma.
"ik hoef dit niet te zien"
Ik
"zegt zijn Veronica fel."
Zijn Veronica?

[Ieke]

Ik vind het een erg leuk verhaal. Het is mooi en toegankelijk, je gaat echt met Phillip mee. Scimmia heeft er al veel foutjes uitgehaalt, ik heb er nog 1:
"Met een geirriteerd gezicht komt henk binnen."
Het is geïrriteerd.