Ouders scheiden

[D1984]

Je denkt een prettig leven te hebben. Je gaat 's ochtends fluitend naar school, daarna nog even fijn werken en daarna contacten met je vrienden onderhouden en tijd aan je hobby's besteden.

Nietsvermoedend zit je achter je computer, vrolijk te praten over van alles en nog wat tot je je vader weg hoort gaan.

"Ik ga even naar het werk, er moet een monteur komen en hij heeft geen sleutel. Ik laat hem even binnen en dan kom ik weer naar huis toe". Je zegt: "tot straks" en gaat zonder na te denken verder met waar je mee bezig was.

Dan klopt je moeder bij je op de deur en zegt: "wil je even komen? We moeten even praten". Je word bang. Is ze er dan toch achtergekomen dat je deze week wat uren gespijbeld hebt?

Met een gevoel van: "welke lading ga ik nu over me heen krijgen" loop je naar haar kamer en wandelt daar binnen. Daar binnengekomen zie je een gezicht vol tranen en een schuldige blik.

Dan zegt ze: "Je vader en ik gaan uit elkaar... ...ik... ...uhm... nou ik ben nogal de fout in gegaan en je vader is erachter gekomen...".

Je denkt dat je droomt. Zal je 'perfecte' leventje dan echt instorten? Nee dat kan niet. Tot je je mobiele telefoon af hoort gaan.

Je moeder zegt: "Het zal je vader wel zijn. Hij wil niet meer thuis komen zolang ik er ben, dus ik ga maar weg. Ik weet niet waarnaartoe maar ik red me wel...".

Vanaf dat moment stort je wereld in, net verhuisd, net je leven weer compleet op een rijtje. Alles ging momenteel goed, maar opeens vallen alle fijne dingen weg tegen die ene vervelende factor.

Je ontploft tegen je moeder, hoe kon degene die juist zo fel tegen vreemdgaan was dit dan zelf doen? Hoe durft ze? En waarom? Is haar man, waarmee ze al 18 jaar samen is, mijn vader, haar dan niets meer waard?

Je loopt naar je kamer en ziet een gemist gesprek. Het is je pa, je belt hem gelijk op en maakt je zorgen: hij zou toch geen gekke dingen gaan doen?

Gelijk bel je hem. Woedend zegt hij: "Dennis, je moeder heeft de familie kapot gemaakt, ze heeft dus een ander, ze komt er niet meer in en ik kom pas terug als zij weg is. Bel je opa maar ofzo om te zeggen dat hij haar op kan halen inclusief al haar spullen".

Je bent helemaal verstijfd; het is dus toch waar. Je belt je opa en zegt: "M'n vader vroeg of u hem even terug wilde bellen op zijn mobiel.. Het nummer is 06-...".

Je opa vindt het allemaal nogal vaag, maar het zal wel een reden hebben, dus hij zegt dat hij het gaat doen en hangt op.

Ondertussen ga je het steeds meer beseffen. Het is echt zo. Straks zijn ze uit elkaar en zie je één van de twee niet meer. Hoe zou dat zijn en: wil ik dat wel?

Maar helaas, je hebt natuurlijk niets te willen. Het is een ruzie tussen twee volwassenen en over de uitslag heb je als kind toch niets te zeggen.

Dan komt je vader thuis, met een brief. Een brief die je moeder geschreven heeft. Een liefdesbrief. Maar niet aan hem. Aan een totaal onbekende. Iemand die misschien wel je vader gaat vervangen.

Je zegt je moeder dat ze kan kiezen: verder met hem of verder met jou. Als ze met hem verder zou willen, dan kan je dat niet accepteren. Hij is namelijk wel de reden waardoor straks je hele familie in puin ligt.

Gelukkig kiest je moeder voor jou. Dat zegt ze althans, geloven is een tweede omdat ze ook dit geflikt heeft. Je zegt nog even dat je woedend bent en dat die brief te smerig voor woorden was (een brief van een verliefde puber was niets vergeleken met dit) en loopt weg.

Dan wordt het verteld aan je broertje en zusje. Die zijn nog een stuk jonger en bij hen komt het dus ook een stuk harder aan. Ze zijn helemaal kapot, sluiten zich in hun kamer op en willen met niemand praten.

Dan komt je opa binnen, na een hoop gepraat (over dat het huis verkocht moet worden en dat we waarschijnlijk een flat inmoeten, dat we zelf mogen kiezen bij wie we willen wonen, etc) en een hoop geruzie (over hoe m'n moeder dat in hemelsnaam had kunnen doen) gaat je moeder weg.

Je bloedeigen moeder, waarmee je bijna 19 jaar in 1 huis geleefd hebt, die vertrekt. En er zal nooit meer een tijd zijn dat we een week lang echt samen zullen zijn. Echt slopend.

Je geeft je moeder een knuffel en een dikke kus, want hoe boos je ook bent, het blijft toch je moeder, en vertelt haar dat je van haar houdt en zegt haar dat ze geen gekke dingen mag doen (ze zei namelijk altijd: Als ik jullie niet bij me heb, dan hoeft het leven van mij niet meer). Ze stapt in, de auto rijdt weg en je barst in tranen uit.

En daar zit je dan, samen met je vader, broertje en zusje, in een huiskamer, eigenlijk wachtend tot deze droom voorbij is ook al gaat dat niet gebeuren. Balend dat je familie gebroken is, kijkend naar het huis dat je eerdaags achter zal moeten laten en huilend om al het verdriet wat dit met zich meebrengt.

Je broertje en zusje gaan naar bed, je ziet dat het niet goed gaat met je vader, geeft hem een knuffel en zegt dat het wel goed komt ook al heeft dat wel tijd nodig, en dat we er voor elkaar moeten zijn en dat je hem altijd zal steunen.

Hij barst in tranen uit in je armen en zegt: "heb je wel eens het gevoel gehad alsof je hele wereld in stortte? Ik zou nu echt met m'n motor op de snelweg met 285 kilometer per uur willen rijden. Het hoeft van mij allemaal niet meer...".

Geschrokken zeg je tegen hem: "Als je het maar laat. Ik heb je nodig, en dit is maar een periode. Door elkaar te helpen komen we er wel doorheen. Geloof me maar.".

Hij kijkt blij naar je, geeft je een knuffel en gaat z'n slaapkamer binnen waarna je hem nog eindeloos hoort huilen...

-------------

Ik wou graag even m'n verhaal kwijt. Zoals je kunt lezen is het net voorgoed voorbij tussen mijn ouders, totaal overwacht.

Deze situatie brengt nogal wat zorgen met zich mee. Wie krijgt wat, wie gaat bij wie wonen en zal het leven ooit nog hetzelfde zijn?

Mijn vraag is dus, aan mensen die hetzelfde hebben meegemaakt: Hoe is het bij jullie gegaan? Hebben jullie moeten verhuizen? Duurt deze procedure lang? Is je leven er erg op veranderd? etc.

Alvast bedankt voor jullie reacties (en voor het lezen van dit behoorlijk lange verhaal).

Dennis

[MazeMouse]

Misschien ook wel voor het beste.
Jarenlang nog moeten zitten met ouders die om het minste knallende ruzie hebben is ook niks.
Sterkte ermee, want het zal moeilijk worden. Ik zag dat wel bij een goede vriendin van me.

Het is alleen in dit geval zo plotseling. Het komt onverwacht als een donderslag bij heldere hemel aanzetten zoals ik het uit je verhaal lees.
Ik denk alleen dat je zelf weinig kunt doen. Probeer je op je broertje en zusje te richten want voor hun komt de klap nog harder aan vanwege hun leeftijd. Zoek de steun bij elkaar.

(oke, lekker veelzeggende reply maar ik weet het verder ook niet)

Veel sterkte ermee in ieder geval

[Ceiridwen]

Hey! Ik heb t hele verhaal gelezen en ik vind het ech kl*te voor je dat dit gebeurt. Mijn ouders zijn sinds kort ook gescheiden, het was een heel erg moeilijke tijd en ik zat inderdaad ook te denken bij wie ik zou moeten wonen enzo. Ik woon nu samen met me pa in huis, mijn moeder woont nu ergens anders, mijn broer woonde al op kamers.

Ik had het wel aan voelen komen, ik hoorde ze regelmatig ruziën en dan zat ik bovenaan de trap mee te luisteren en te huilen. Het is rot om je ouders te horen schreeuwen. Maar bij jou kwam t onverwachts, en dan voel je het natuurlijk niet aankomen. Dat zal het voor jou (én je broertje en zusje) nog veel moeilijker maken.
Mijn ouders wilden 2-3 jaar geleden trouwens ook al scheiden, maar ze hadden toen elkaar nog 1 kans gegeven.

Ik ben er nu grotendeels overheen, het is nu ongeveer ruim een half jaar geleden, maar je gaat elkaar wel missen. Ik denk dat de tijd dat iemand over een scheiding heen komt verschilt per persoon. Vooral bij jou, omdat jij het niet aan zag komen.

Zoals MazeMouse zegt: zoek steun bij elkaar. Dit zal echt een rottijd worden en je moet elkaar ook echt steunen, anders zal het alleen maar moeilijker worden.

Ik heb niet veel te melden, maar ik hoop dat je er iets aan hebt.

Ik wens je veel sterkte!

Ik heb er geen ervaring mee, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen. Probeer idd elkaar te steunen wanneer dat mogelijk is.

Ik heb er ook geen ervaring mee.

Maar euhm, ik vind het goed dat je je pa steunt. Trouwens hoef je het niet al te dramatisch te zien, je kan best met beide ouders contact blijven onderhouden terwijl je bij 1 van hen leeft.

Persoonlijk zou ik sowieso bij mijn pa blijven in deze situatie. Zij heeft het verkloot en ik zou me ook niet voor kunnen stellen met die andere man om te kunnen gaan zonder enorm agressief te worden.

Je hebt wel een zacht hartje Als ik boos op iemand ben ga ik echt niet knuffelen ofzo, of het nou mijn moeder is of niet, dan kan diegene voorlopig gewoon de pot op. Dat duurt bij mij altijd een tijd voordat ik tot bezinning kom en nuchter ermee kan omgaan (als je dan zelf contact met mij opneemt, ben ik alleen maar verward).

Hmm. Probeer er gewoon te zijn voor je pa en je broertje en zusje, probeer ook gewoon met de rest van je leven door te gaan (contacten met vrienden enzo blijven onderhouden). Voor je pa is dit het ergste, hij heeft je het hardste nodig. Hoe sneller hij er boven op komt, des te sneller krijg je weer een stuk 'familie' terug.

Sterkte

[Marcade]

Mooi geschreven.

Ik heb hier zelf ook geen ervaring mee.

Alleen maar dat mijn vader en moeder zijn gescheiden toen ik twaalf was; maar om eerlijk te zijn vond ik dat wel fijn, want het betekende meer rust in huis. Minder spanning en ruzie.

Het moet vooral moeilijk voor je zijn omdat je het gevoel hebt, dat je helemaal niks kan doen aan de situatie. Jou leven was prettig, en ineens word het verstoord door een factor waar jij geen controle op hebt. Dat voelt immens kut.

Ik zou je vader steunen; maar ik zou je moeder ook steunen. Ze is misschien wel vreemdgegaan, maar ik denk niet dat ze dat van plan was. Soms kan je er gewoon niks aan doen dat je verliefd word op een ander, en dan word het ook heel zwaar. Ik denk het laatste wat je moeder wilde,was je vader en vooral jou, pijn doen.

Iig. proberen geen contacten te verbreken. M'n moeder heeft het contact met haar familie voor 12 jaar verbroken vanwege ruzie, en ik vond en vind dat bijzonder klote.

maar ja, veel succes.

[MissKiss1985]

Kom toevallig keer op psychologie lezen en zie je verhaal.

Zit hier gewoon te huilen. Doet me veel pijn dat je alweer pijn voelt. Eerst je ex nu dit. Tgaat echt niet goed dit jaar met jou

Ik weet niet precies wat ik moet zeggen, maar zoals gewoonlijk als je wilt praten je weet me te vinden.

Sterkte Dennis

[D1984]

Bedankt voor jullie reacties...

De situatie wordt er niet beter op. Zojuist hoor ik van mijn vader dat hij weggaat en dat m'n moeder terug komt.

Hij wil namelijk zijn verdriet alleen verwerken en wil daarbij geen hulp van anderen accepteren. De reden daarvoor is: "een vader hoort voor zijn kinderen te zorgen en niet andersom, en hij heeft ons momenteel niets te bieden omdat hij helemaal kapot is". Naar mijn mening onzin.

Daarin ben ik heel erg teleurgesteld. Waarom mag een kind dat 18 jaar verzorgd wordt door zijn vader en die nu eindelijk eens iets terug kan doen dit niet? Je hoort er toch voor elkaar te zijn? En nu wil ik dat en mag het niet.

Ik ben ook niet blij dat m'n moeder hier weer komt. Ik hou van haar, maar door wat de de laatste weken uitgespookt heeft is het moeilijk om haar recht in de ogen te kunnen kijken en haar nog te vertrouwen.

[<(-_-)>]

ben hellemaal stil van je verhaal.
wat erg voor je, ik hoop dat je er weer een beetje bovenop komt, blijf er vooral veel over praten met vrienden of kennissen en verwerk dit niet alleen.
succes jongen...

[<(-_-)>]

D1984 schreef op 14-03-2003 @ 13:19:
Bedankt voor jullie reacties...

De situatie wordt er niet beter op. Zojuist hoor ik van mijn vader dat hij weggaat en dat m'n moeder terug komt.

Hij wil namelijk zijn verdriet alleen verwerken en wil daarbij geen hulp van anderen accepteren. De reden daarvoor is: "een vader hoort voor zijn kinderen te zorgen en niet andersom, en hij heeft ons momenteel niets te bieden omdat hij helemaal kapot is". Naar mijn mening onzin.

Daarin ben ik heel erg teleurgesteld. Waarom mag een kind dat 18 jaar verzorgd wordt door zijn vader en die nu eindelijk eens iets terug kan doen dit niet? Je hoort er toch voor elkaar te zijn? En nu wil ik dat en mag het niet.

Ik ben ook niet blij dat m'n moeder hier weer komt. Ik hou van haar, maar door wat de de laatste weken uitgespookt heeft is het moeilijk om haar recht in de ogen te kunnen kijken en haar nog te vertrouwen.

ik begrijp dat je vader alleen wilt zijn, ook hij heeft ernorm veel verdriet en wilt dit waarschijnlijk zonder dit aan jullie te laten zien verwerken. misschien kan jij met je broertje en zusje voor een tijd bij je opa en oma intrekken om ook gewoon even rust te krijgen.

Jeetje, wat een ontzettend heftig verhaal, heb er toch wel een brok in mn keel door gekregen..

Mijn ouders zijn dan wel gescheiden, maar ik denk dat je aan mijn verhaal weinig hebt gezien het heel geleidelijk is gegaan, we zelfs nog met zn alleen op vakantie zijn geweest na het bekend was en er geen ruzie is geweest of een ander persoon meespeelde..

Een heel goede vriendin van mij heeft wel iets soortgelijks meegemaakt. Haar vader bleek al 10 jaar vreemd te gaan, kwam haar moeder achter (met verschillende vrouwen). Wij waren op Lowlands en zij was eerder naar huis gegaan. Toen ze thuiskwam was haar vader weg. Huilend belde ze haar toenmalige beste vriendin op die bij ons in de bus zat.. Ze was echter enigskind, en is bij haar moeder gebleven. Ze hebben elkaar heel erg gesteund en ze heeft veel steun aan haar vriend gehad. Uiteindelijk zijn haar ouders nu weer bij elkaar gekomen. Het heeft de band met haar ouders in ieder geval verslechterd en ze praat moeilijk met hen. Ze heeft nog altijd gesprekken met een psychologe. De tijdsduur weet ik niet precies, het is nu ongeveer anderhalf jaar geleden, maar ze is niet zo ontzettend open over hoe moeilijk ze het er nog mee heeft.

Ik kan me het frustrerende deel trouwens heel goed voorstellen, dat je er graag voor je vader wil zijn. Ik denk ook dat dit nog steeds wel kan, ookal wil hij het niet aanvaarden. Je kunt misschien leuke dingen met elkaar doen, om samen even met je kop ergens anders te zijn. Ik weet niet of je hem al duidelijk hebt gemaakt hoe je je hierbij voelt?? Ik kan me zijn houding ook wel voorstellen.. zou hij blijven dan zou jij ook een beetje de zorg voor je broertje en zusje op je krijgen en die last wil hij jou niet geven denk ik..

Nou, ik weet niet echt wat te zeggen verder, heeeel veel sterkte in ieder geval.. Het gevoel van dat alles even instort ken ik in ieder geval wel (Het bericht kwam voor mij ontzettend plotseling en hoe dat voelt op het moment dat ze die woorden uitspreken.. Jezus, alsof er geen onder en bovenkant meer is, alles weg.. )

[doyou]

mijn ouders zijn ook gescheiden.....ik had het er ook heel moeilijk mee......STERTKE!

[xCoyotex]

Ik herken mijn eigen situatie goed in jou verhaal...vorig jaar kwam ik naar beneden gelopen, hoor ik gesnik van mijn tante en mijn vader: je moeder is weg

Opeens vanuit het niks..mijn perfecte leventje weg boem..
alles veranderde, mijn vader ging steeds meer alcohol drinken waardoor de thuissituatie er ook niet beter op wordt.
En dan nog de verhuizing, die er binnekort aankomt en mijn moeder en vader hebben onderling ook ruzie en das nogal vervelend. Ik heb voornamelijk veel problemen met mijn vader..maar das weer een ander verhaal.

Dennis, heel veel sterkte! en blijf praten met je vader

D1984 schreef op 14-03-2003 @ 13:19:
Hij wil namelijk zijn verdriet alleen verwerken en wil daarbij geen hulp van anderen accepteren. De reden daarvoor is: "een vader hoort voor zijn kinderen te zorgen en niet andersom, en hij heeft ons momenteel niets te bieden omdat hij helemaal kapot is". Naar mijn mening onzin.

Dat is inderdaad bullshit.

Ik snap dat niet. Er kan bij mij nog zoveel gebeuren, ik blijf toch altijd met alles doorgaan. Vader lag halfdood in ziekenhuis, ik ga naar mijn werk. Ik laat mijn hond van 11 jaar inspuiten, volgende dag ga ik gewoon weer verder. Enzovoorts.

Centraal staat "the show must go on". Hij is je vader en jullie horen niet onder de daden van je moeder te lijden. Dat is logisch? En tuurlijk voel je pijn, ik ben ook niet gevoelloos. Maar emoties zijn er voor jou, jij bent er niet voor je emoties.

Zo zijn we thuis overigens allemaal

Ik zou niet opgeven als ik jou was. Ik zou weer met mijn pa praten en hem duidelijk maken dat ik hem nooit in de steek zou laten, maar dat ik er dan ook van uitga dat hij dat ook niet doet.

[freakinaround]

Hey...mijn ouders zijn ook gescheiden...

Het was 24 december, 2 jaar geleden..ik zat achter de computer, beetje aan het internetten. Opeens hoor ik beneden allemaal geschreeuw en gehuil. ik had zoiets van "okeej, die hebben weer es ruzie". Toen hield het op..en hoorde ik ze naar boven komen. Ze kwamen bij me op de kamer. En mn moeder vertelde me aan mij al huilend dat ze uitelkaar gingen. Altijd had ik gedacht dat zoiets nooit zou gebeuren..hoe vaak ruzie ze ook hadden. Ik dacht eerst "nee, dit is niet echt, dit is een droom. Ik word straks gewoon weer wakker, en is alles weer goed". Dit gebeurde helaas niet. Na een half uur besefte ik pas echt dat mn ouders gingen scheiden. Ik sloot me op in mn kamer en barste in tranen uit. Die avond was het trouwes ook kerstavond. Na het eten, wat voor het eerst stil verliep, gingen we kerstcadeautjes uitpakken. Het was erg stil, en niemand zei wat. En uur later waren we klaar. En mn vader ging weg naar Helmond. Daar woonde een goeie vriendin (wat inmiddels nu zijn vrouw is) van hem. Pas een week later kwam hij terug. Mn moeder en mn vader negeerden elkaar totaal. Ik ergerde me er wel onwijs erg aan. 2 volwassenen, die gvd meer dan 18 jaar bijelkaar zijn geweest, zomaar ineens kinderachtig elkaar gaan negeren. Mja. Ik zag mn vader toen steeds maar 2 dagen ofzo..tot dat mn vader een huisje kreeg in Odoorn, een plaatsje vlakbij Emmen. Ik ging toen om het weekend naar mn vader. Ik woonde nog met mn broer, mn zusje, en mn moeder in hetzelfde huis. Een maandje later kwam ik er achter dat mn moeder een nieuwe vriend had. Die kwam na een tijdje bij ons in het weekend. Ongeveer een halfjaar later, in oktober, ging ik met mn moeder en mn zusje verhuizen naar de stad (zelfde woonplaats). En mn vader ging weer in zn eigen huis wonen. Mn broer bleef bij mn vader wonen.
In dat huis in de stad, hebben we een halfjaar gewoond, tot de zomervakantie . Daarna zijn we verhuisd naar Hoofddorp, het huis waar we nu wonen. We zijn bij de vriend van mn moeder ingetrokken.

Ik denk nog wel steeds terug aan de tijd dat we nog compleet waren. Toch ben ik wel blij, dat ze uitlekaar zijn. Ze hadden elke dag wel ruzie, om de stomste dingen, dat is nu over
Vroeger hing er ook altijd de hele dag een gespannen sfeer. dat is nu niet meer...ben ik ook wel erg blij om...maar toch, ben ik er soms nog wel verdrietig om...

Mja...iig heel veel suc6 ermee

xxx freakinaround..

wow.... ik ben dr helemaal stil van....

sterkte!!!!!!!!

[D1984]

Dusjcrib schreef op 14-03-2003 @ 13:46:

Ik kan me het frustrerende deel trouwens heel goed voorstellen, dat je er graag voor je vader wil zijn. Ik denk ook dat dit nog steeds wel kan, ookal wil hij het niet aanvaarden. Je kunt misschien leuke dingen met elkaar doen, om samen even met je kop ergens anders te zijn.

Het probleem is: alles wil hij alleen doen. Hij gaat in z'n eentje een eind motorrijden (en ik ben dan dus doodbang dat hij, zoals hij ooit gezegd heeft, met 285km/u tegen een muur zou tijden) of hij ligt snikkend op bed.

Dusjcrib schreef op 14-03-2003 @ 13:46:

Ik weet niet of je hem al duidelijk hebt gemaakt hoe je je hierbij voelt?? Ik kan me zijn houding ook wel voorstellen.. zou hij blijven dan zou jij ook een beetje de zorg voor je broertje en zusje op je krijgen en die last wil hij jou niet geven denk ik..

Ik heb het hem al duidelijk gemaakt maar hij blijft zeggen: "Ik heb tijd nodig en ik heb jullie momenteel op deze manier niets te bieden"...

Dennis

[whizzer]

Mijn ouders zijn al anderhalf jaar uitelkaar, en voor mij is het er alleen maar stukken beter op geworden. Maar jou situatie is anders, en ik weet niet echt of ze te vergelijken zijn. Ik had het gevoel dat de vloer onder me wegviel en dat ik eindeloos naar beneden viel. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, en ik kan je alleen aanraden om goed contact met je beide ouders te houden.Sterkte!

[Briseïs]

Twee jaar geleden gaven mijn ouders een feest. De dag erna was een beetje een rare dag. Ik was tot 4 uur opgebleven en dus erg moe. Ik heb de hele dag met mn broertje een beetje op de bank gehangen... tv gekeken... je kent 't wel. Ondertussen kwamen er een heleboel mensen over de vloer: mijn tante, mn opa, een paar goeie vrienden van m'n ouders... Ik snapte niet echt wat die mensen nou bij ons deden, maar dacht zoiets dat ze meehielpen met het opruimen van het feest of zo. Zoals al eerder gezegd, ik was erg moe en had geen zin om er lang over na te denken. Tot mijn ouders tegen mij en mijn broertje zeiden dat ze even met ons wilden praten. Ze zagen er allebei niet goed uit, en ik begon al te denken dat een van hun twee een ernstige ziekte had of zo. Maar toen kwam het eruit: mijn moeder was verliefd op een andere man. En hij ook op haar. Die man was zelf ook getrouwd, had drie kinderen, en hij en zijn familie waren al een hele tijd goede vrienden van onze familie. Ik weet niet precies wat er verder precies tussen hem en mijn moeder is gebeurd, en ik wil het ook niet weten. Mijn moeder zei verder dat ze nog wel van mijn vader hield. Ik kon op dat moment zien dat mijn vader er erg onder leed. Hij hield zielsveel van mijn moeder, en nu nog steeds. En dat dacht ik van mijn moeder ook.

Dit kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Ik dacht altijd dat ze een goed huwelijk hadden, dat ze altijd bij elkaar zouden blijven. Natuurlijk hadden ze wel ns ruzie of een meningsverschil, maar dat is toch altijd zo? En het was niet erg vaak en het liep nooit uit de hand. Echtscheidingen, dat overkwam andere mensen, maar mijn ouders waren gelukkig. Ik ben nooit bang geweest dat mijn ouders zouden gaan scheiden. Tot op dat moment.

Mijn ouders zeiden dat ze zouden proberen om bij elkaar te blijven. Gelukkig is dat nog steeds zo. Maar elke keer als ze ruzie hebben ben ik bang dat ze toch zullen gaan scheiden. Dat had ik vroeger nooit.

In de afgelopen twee jaar heb ik af en toe gezien dat het niet goed ging met mijn moeder, vooral in het begin. Nu gaat het geloof ik steeds beter.

Met die man en zijn familie hebben we nu geen contact meer. Ik geloof dat hij mijn moeder daarna ook niet goed heeft behandelt. Hij hechtte totaal geen waarde aan wat er gebeurt was of zo. Ik weet het ook niet precies. Ik weet ook niet hoe het nou in hun familie is afgelopen. Of zij nog bij elkaar zijn ofzo. Ik weet wel dat zijn vrouw heel erg boos was op mijn moeder, ze heeft haar ook een paar keer opgebeld en uitgescholden.

Ik heb dit nooit aan iemand vertelt. Ik ben sowieso al niet zo open over mijn gevoelens, alleen tegenover mijn beste vriendinnen. Maar met dit wist ik echt niet hoe ik het zou moeten zeggen, of erover beginnen, of wat dan ook. Ik vind dit eigenlijk ook meer iets tussen mij ouders.
Ook met mijn ouders heb ik het er nooit over. Ik denk dat dat ook komt doordat ik het gevoel heb dat als ik er niet over praat dat het dan over zou gaan of zo, dat ze het dan zouden vergeten. Maar ondertussen loop ik toch al meer dan twee jaar rond met dit probleem, zonder er ooit echt over te kunnen praten. Ik ben wel blij dat het er nu een keertje uit kan.

Mijn ouders zijn dus uiteindelijk niet gescheiden. Maar ik wilde dit verhaal graag kwijt. Ik hoop dat je er wat mee kunt (als je de moeite neemt om dit hele verhaal te lezen...), en ik wens je veel sterkte toe. Bij mij is het niet zover gekomen als bij jou, en ik hoop dat je leven er over een tijdje weer een beetje zonniger uitziet.

[Fantôme]

Leonoor schreef op 14-03-2003 @ 07:51:
Ik heb er geen ervaring mee, maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen. Probeer idd elkaar te steunen wanneer dat mogelijk is.

ja inderdaad! (lekker onnuttig weer)