Soms zie ik het leven zo negatief. Alsof mij dan niks gegunt is, maar dan ook helemaal niks.
Bijvoorbeeld mijn opleiding. het zou de uiteindelijke bedoeling zijn dat ik breed inzetbaar was, ik dus alles kon. Dat is er nooit van gekomen omdat mij niks geleerd werd. En er was altijd een smoesje waarom ik het niet mocht leren.
Het klinkt mischien heel stom maar ik had meteen zoiets van dat het mij niet gegund werd dat ik dingen kon. Ik heb al zo'n beeld van mezelf dat ik niks kan en nergens goed in ben. Ik heb ook nul-komma-nul talent in iets. Het slaat nergens op maar dit is wat ik echt ga denken. Het gebeurt bij de kleinste dingen.
Ook met dit mooie weer. Lekker in de zon zitten bij het meer. Maar nee hoor, ik sta weer de hele dag ingepland. Mijn gedachte-> Ze gunnen het me niet dat ik ook leuke dingen doe.
Ik heb altijd de hele week gewerkt en ik werd er helemaal gek van. Dat is ook een van de redenen dat ik daarmee gekapt ben en nu flikken ze het me nog mij elke dag gevangen te houden.
Zo zie ik het dan weer.
En ook met mezelf. Ik gun mezelf niets. Heerlijk weer en wie is er al weer twee weken ongesteld!! Zondag ga ik zwemmen, ik verheug me er zo op. Gister leek de ongesteldheid over maar vanochtend bleek dus weer van niet. Ik ging helemaal door het lint. Waarom werd voor mij altijd alles verpest. Ik kan je zo vertellen dat ik morgen ook nog steeds ongesteld ben. En het zal me niks verbazen als het opgehouden is als het mooie weer weer ten einde is..
Ik heb echt zitten janken hierom, dit soort dingen gebeuren me altijd. Als ik iets leuks ga doen komt er altijd wel weer wat dat het probeert te verpesten. En negen van de tien keer lukt het ook
Ik snap mezelf ook eigenlijk echt niet, en zal heus niks zijn dat mijn leuke dingen verpest. Maar ik kan het niet anders zien. Het gaat altijd zo. En ik sta op het punt voortaan maar thuis te blijven en nooit meer wat te doen omdat er toch altijd iets is dat het kan verstoren...