Hi everybody..
Ik heb niet zozeer een 'big problem' maar meer iets wat me onwijs irriteert in mijn manier van denken, en wat ik graag wil veranderen, maar me nog niet zo heel goed lukt! Hmz, vage zin zul je denken dus vandaar de uitleg hieronder:
Heb 6 maanden een relatie gehad met een jongen. Af en toe had ik mijn twijfels, mede door zijn werk omdat hij veel weg was, maar iedere x als ik hem zag of na een poosje besefte ik dat ik hem té leuk vond het uit te maken. Twijfel heb ik dan ook nooit écht kunnen plaatsen. Als ik twijfelde zei ik het hem wel, simpelweg omdat ik eerlijk wilde zijn over mijn gevoelens. Misschien had er ook wat mee te maken dat ik voor mijn opleiding 9 maanden naar het buitenland moet, dat dat ook in m'n kop spookte. Maargoed, dat even terzijde.
Na 6 maanden maakt hij het dus uit (via de telefoon

). Ik wilde liever onder 4 ogen bespreken, maar van hem hoefde dat niet per se, hij kon blijkbaar meer/ beter dingen zeggen over de telefoon. Uiteindelijk heb ik dan ook besloten het niet onder 4 ogen te bespreken, ik wilde wel dat het enigszins van 2 kanten zou komen... Maargoed, hij stond blijkbaar niet meer voor 100% achter de relatie, wilde vrijheid en dus geen rekening te hoeven houden met anderen en aan 'verplichtingen' vastzitten. Ik nooit verwacht dat hij het uit zou maken, juist omdat ik af en toe twijfelde dacht ik: als het uit gaat, maak ik het uit. Maargoed, al met al hakte het er best in dat hij het uitmaakte, ik was gekker op hem dan ik al die tijd dacht lijkt het wel.
Nu is het al een aantal maanden geleden, maar moet ik er nog best regelmatig aan denken. Niet altijd in de negatieve vorm, soms denk ik er ook positief over! Maar ik vind het een erg frustrerende gedachte dat hij niet/ zelden aan mij meer denkt en ik mezelf er nog best mee bezig houd. Ik heb vannacht zelfs nog een droom gehad dat ik weer iets met hem had.. vaag!
Naja, misschien heeft iemand van jullie iets waardoor ik er ff anders tegenaan ga kijken. Hope so!
Greetz Guesst