Wat niet kan zijn
Ik zou graag al mijn bijzondere en tedere momenten met haar delen. Ik zou haar zo graag alles over mij, mijn leven, mijn verlangens en mijn liefhebberijen vertellen. Ik zou haar zo graag willen laten zien hoe ik in elkaar zit en hoe ik de wereld met al haar schoonheden zie. Maar dit kan ik niet doen, ik kan haar niet laten zien wie ik echt ben en tijdens ieder gesprek moet ik steeds weer woorden inslikken. Ik weet dat ik het eigenlijk niet hoor te zeggen, maar de gedachtes herhalen zich zo vaak in mijn hoofd dat ik bijna weet hoe ze klinken zodra ik ze uit zou spreken.
Maar dat doe ik niet. Want dat hoort niet en dat mag niet. Als ik uitspreek wat ik al jaren denk, zou dat alleen maar moeilijkheden en pijn van beide kanten veroorzaken. Want wie gaat er nou vanuit dat de vrouw waar je al jaren verliefd op bent, ook nog echt van jou houdt? Nou, ik dacht het dus even niet.
Misschien is het wel beter zo, om zachtjes en teder van een afstand te kunnen beminnen. Om gewoon lekker voort te leven in mijn eigen droomwereld. In mijn bed is ze van mij, in mijn dromen behoort ze mij toe en in mijn gedachten kust ze me. In de werkelijkheid daarentegen doet ze dat niet en zal ze het ook nooit doen. Maar het is zo heerlijk om iedere dag weer te leven zonder afwijzing. Want ik weet wel, diep van binnen, dat die afwijzing al kant-en-klaar voorverpakt voor me klaarstaat, maar zolang zij de woorden niet uitspreekt, kan ik heerlijk onbezorgd verder leven in mijn droomwereld.
Het is beter zo. Laten we het zo maar houden. Voor eventjes.
__________________
http://roospleonasmes.blogspot.com | ~rosacrouch
|