Vooruitblik op half zijn

[Porcelain]

Vooruitblik op half zijn

Op een stukje strand van mijn grijze land
met een plastic tas in mijn vrije hand
sta ik over een tijdje met korreltjes zand
in mijn haren te speuren naar wat er niet is.

Mijn rechterhand is in zoverre niet vrij dat hij
boven mijn ogen zweeft zodat de zon me niet
blind maakt voor wat er kan zijn – ja ik weet wel
dat het, dat hij, dat je hier echt nu niet bent
maar ik voel je hier beter. Misschien is de zee
wel een betere gevoelsgeleider dan land,
en tuur jij daar straks aan de overkant
ook het strand af naar mij.
Zul je dat doen?

Want al is de zee daar niet zo groenig en grijs
staat het wit van het strand vol met palmen
en hangen die palmen vol mensen in hang-
matten (misschien wel meisjes behangen met
te weinig kleren) en ook al vervlies je jezelf
onder water in onmenselijk mooie
vissen en tuinen, je zult me toch
missen? Zwaai je wel?

Dan blaas ik een kusje over een afstand
van één miljoen achhonderdtachtigduizend
en nog wat meer meters als dankjewel.

--------------------

[Halogeen]

oeh! vervlies <333

maar de rest is wel een beetje slaapverwekkend saai. ik reageer er later wat beter op.

[Diary of Dreams]

Vanwaar die streepjes onderaan, heb je een opmerking ingeslikt maar vergeten de onderscheidings streepjes weg te halen?

De titel vind ik gaaf, ik vind het sowieso gaaf dat het gedicht gaat over de (/een mogelijke) toekomst, al klopt dat soms niet echt volgens mij maar daar kom ik later op terug.

De eerste strofe vind ik wat vreemd, er zit bijzonder strakke/sterke rijm (hoe zeg je dat?) in maar dat is gelijk bijna de enige plek in het gedicht waar je rijm tegenkomt. Het contrast is zo groot, ik krijg er zo'n stijlbreuk gevoel van.
De laatste twee zinnen zijn gaaf en dubbelzinnig. Ik struikelde er (positief) over; zit er zand in je haren terwijl je speurt, of sta je met korreltjes zand terwijl je in je haar zit te speuren? .

Het begin van de tweede strofe (tot het streepje) vind ik erg tof. Je zegt alleen maar dat je je hand voor je ogen houdt, maar hoe je het verteldt is echt gaaf... alsof het iets heel groots is. Misschien vind ik het wel zo leuk omdat ik dat zelf niet kan, ik moet zelf altijd over iets (groots, belangrijks, wijs, etc) schrijven, of over het (grote) ontbreken ervan.
"dat het, dat hij, dat je"
Gaaf stukje dit; eerst jullie beide als geheel (als het), dan de ander als onpersoonlijk en ondirect (hij is/gaat immers weg) en dan persoonlijk en direct (je). Of zie ik dat verkeerd?
Ik zou in die zin het woordje "nu" weghalen, dat het 'nu' moet zijn is wel duidelijk uit de context maar als je het weg haalt loopt het voor mijn gevoel wat beter.
Het einde vind ik veel te plotseling en abrupt en het is ook zo weer voorbij. Dat vind ik wat jammer, ik had gehoopt op meer hints/informatie over hoe hij het zal doen als hij wel/niet 'twijfelt'(?), of hoe het zou gaan als hij zou blijven, of zo iets. Anders zou ik liever hebben dat je het helemaal niet (zo direct) over hem hebt, maar bij de situatie/omgeving blijft.

Derde strofe... gewoon wel leuk, 'k heb er niet zoveel over te zeggen eigenlijk. Alleen "groenig" uit de eerste zin doet me denken aan 'groen gras', dus positief in plaats van negatief. Moet "vervlies" niet gewoon 'verlies' zijn, of mis ik een woordspelling?
Jezelf verliezen in onmenselijk (mooi) water... wow, vrij subtiel neergezet maar echt een gaaf beeld .
Het einde, waar je toch weer je even over zijn kant/hem gaat hebben vind ik weer te kort.
Vind je niet dat 'je zult me toch wel missen' beter staat ipv "je zult me toch missen"?

De laatste strofe dan. Klein spellingsfoutje, er mist een 't' bij de 'acht'. Voor de rest heb ik er maar een ding over te zeggen eigenlijk, en dat is over het laatste woord: dankjewel. Bij dat woord krijg ik het gevoel dat er iets wordt afgesloten: er is iets gebeurt, je zegt dankjewel en je bent klaar... Dat terwijl het gehele gedicht (volgens mij) over een mogelijke toekomst gaat, en in de 2e strofe ben je nog aan het turen: je bent er nog druk bezig, of sterker nog: je gaat er nog druk mee bezig want dit gaat over wat er nog komen zal (en nu dus ook al speelt, omdat de persoon erover denkt).


Als totaal vind ik het een tof gedicht, de grote blokken tekst schrokken me eerst wat af maar de lange beschrijvingen zijn zeker niet saai, juist niet. Omdat je (bijna) alleen maar de situatie/omgeving beschrijft en niet echt de personen zelf (gedachten, gevoelens, etc) laat je op dat gebied veel over aan de lezer zelf, cool . Soms vind ik dus wel wat jammer dat je als lezer (bijna) helemaal niets over de ander te weten komt van zijn kant. Over je eigen gevoelens/gedachten schrijf je ook weinig (op de vragen na) maar dat komt weer zo sterk (en goed) naar voren in de omschrijvingen.

[Lavender]

Nadat je de eerste strofe gelezen hebt moest ik weer een ander ritme zoeken, alle rijm is opeens bijna opgebruikt. Behalve de rijm vind ik het - behalve de laatste zin want die is heerlijk - anders niet zo geweldig. Ik weet niet echt waarom maar dat 'land-hand-zand' loopt voor mij iets te makkelijk.

Tweede en derde strofe zijn wel goed, vind het ook leuk dat je bij beide strofes afsluit met een vraag. Ik kreeg de indruk dat je nog niet over iets helemaal uit was en er nog een heleboel te vertellen viel en er te gebeuren stond. De laatste strofe is inderdaad geweldig als afsluiter omdat je als lezer toch een einde hebt dat niet bruusk verloopt.

[Reynaert]

Zó, ik was wel onder de indruk toen ik het voor de eerste keer las hoor. Ik vind het vooral een heel erg lief gedicht, dat een beeld achterlaat dat je zou willen knuffelen. Iets gedetailleerder over je gedicht verder:

-De titel vind ik eigenlijk wat raar. Ik snap dat je het hebt over het klassieke beeld van de geliefden die voor elkaar gemaakt zijn, die samen een eenheid vormen. Het schijnt dat die gedachte is afgeleid uit een bepaalde legende waarin de ziel vroeger in tweeën gesplitst werd door (een) god, een helft man en een helft vrouw. De mens moest voor eeuwig in eenzaamheid dwalen, maar de helft van wat hij ooit was. Totdat hij (of zij) heel misschien zijn wederhelft tegenkwam. Hier komt het idee van 'liefde op het eerste gezicht' volgens mij ook vandaan, de wederhelften van zielen die elkaar herkennen. Doe er verder mee wat je wil. De reden dat ik dit verhaaltje aanhaal is dat ik dat idee in beginsel wel bij je tekst vind passen, maar je titel is te omslachtig, te archaïsch voor wat je eigenlijk bedoelt. Het klinkt zo verheven om het te hebben over 'het zijn', snap je wat ik bedoel? Ik zou proberen iets passenders te verzinnen bij de rest van je tekst.

-De eerste strofe rijmt overvloedig. Ik vind het eigenlijk heel leuk wat je daar vertelt, maar het is zo klakkend, strand/land/hand/zand, niet erg innovatief. Dat laat je in de rest van je gedicht ook los, en ik denk dat het een goede keuze was. Waarom gebruikte je die rijm zo erg in de eerste strofe? Wilde je de lezer als het ware snel je gedicht 'inrollen', was het een styllistisch toeval waarvan je dacht dat het wel mooi uitkwam? Van 'haren' had ik zelf denk ik 'haar' gemaakt, omdat je al zoveel éénklanken daar hebt zou 'haar' daar beter passen.

-Tweede strofe: de ij-klanken zijn erg sterk, het loopt mooi in elkaar over en die twijfel, die notie van 'dat hij' sluit er prachtig bij aan. Totaal niet geforceerd loopt het achteloos door terwijl je een mooie (romantische) situatie schetst. Land-overkant stoort me hier ook niet, ook al staat het wat dicht bij elkaar. Van 'zul' had ik wel 'zal' gemaakt, ook omdat dat mooier doorklinkt met 'dat'.

-Je derde strofe vind ik ook wel leuk, maar die klinkt al wat jaloerser (hoewel jaloezie best vleiend en lief kan zijn). De tweede helft van de strofe vind ik het sterkst, ook omdat je minder moeite lijkt te hebben met het opbouwen van je beelden. Het is wat minder cliché dan palmen en een wit strand en een blauwe zee. Hoe mooi dat beeld op foto's e.d. ook kan zijn, je zou het m.i. anders moeten verwoorden om de clichés eruit te schoppen.

-En bij je conclusie vraag ik me telkens af welke plaatsen allemaal achhonderdtachtigduizend en nog wat meters van Nederland afliggen. Waarwaar dient dat kusje heen te vliegen? Verder vind ik het een sterke, lieve afsluiter.

(andere reacties gelezen)

Ik denk dat Halogeen het wat te eenvoudig vind, wat simpel soms. Maar ik ben van mening dat je in het genre van het liefdesgedichtje iets moois hebt geschreven. Ook al is het niet heel erg verrassend, zijn er geen wendingen en is het meer een gevoelsbeschrijving dan een gedicht dat een verhaal vertelt, toch zakte mijn aandacht nergens weg. Misschien heb ik later nog wel meer over te zeggen maar lees dit eerst maar.

[Halogeen]

Reynaert schreef op 22-11-2006 @ 17:28 :

(andere reacties gelezen)

Ik denk dat Halogeen het wat te eenvoudig vind, wat simpel soms. Maar ik ben van mening dat je in het genre van het liefdesgedichtje iets moois hebt geschreven. Ook al is het niet heel erg verrassend, zijn er geen wendingen en is het meer een gevoelsbeschrijving dan een gedicht dat een verhaal vertelt, toch zakte mijn aandacht nergens weg. Misschien heb ik later nog wel meer over te zeggen maar lees dit eerst maar.

nou niet echt. ik bedoel saai als in: het had mijn aandacht helemaal niet, maar ik blijf vervlies geniaal vinden. En och, al is het maar 1 woord dat een lezer grijpt, dan is het toch al geslaagd of niet?

[Porcelain]

Toffe uitgebreide reacties, bedankt.

Hee DoD. Ja, dat was inderdaad een ingeslikte opmerking. Ik wil er altijd wat bij zetten maar ik weet nooit wat, het lijkt zo zinloos.
In de eerste strofe is 'zand' teveel van het goede, merk ik. Ik vond het aan de andere kant ook wel een prettig simpele opening. Ik heb zelf ook helemaal geen moeite met de doorstroom van de eerste naar de tweede strofe. Maar het gaat om de lezer, dus toch iets om naar te kijken dan.
Dat woordje 'nu' is toch wel essentieel voor me, maar een begrijpelijke suggestie.
Het einde 'dankjewel' is inderdaad wel abrupt, het haalt het zoeken een beetje weg. Ik heb het ook heel snel in de plaats gezet voor iets anders eigenlijk. Er stond 'Zwaai je gauw? // dan (...) terug naar jou' maar 'zwaai je gauw' vond ik zo stom en misschien is het trouwens wel even abrupt?

Dank je Lavender. Over die eerste strofe, is het alleen de rijm of ook het ritme?

Reynaert, de titel schoot me zomaar te binnen, het gedicht had eigenlijk geen titel. Ik denk dat je de klemtoon erg legt op 'zijn', ik leg hem meer op 'half', maar ook dan is het een wat te dramatische titel voor het gedicht, vind ik ook wel.
Over die rijmstrofe heb ik het al gehad, het was min of meer toeval ja, 'zand' was eerst binnenrijm en dat werd eindrijm toen ik de zin veranderde en toen vond ik het wel prettig lezen eigenlijk. Te simpel dus, dat snap ik wel ja. 'haar' is een goede suggestie, alleen dan moet je wel een pauze nemen in die zin.
De jaloezie had ik er niet in door willen laten klinken maar hij is er en ik kon het niet laten. De clichées moesten in zeker zin wel clichées zijn, maar in combinatie met de tweede helft van die strofe klinkt het niet verveeld genoeg. Daar ga ik nog naar kijken.

o en Halo, ik voel me vereerd en teleurgesteld.

[Lavender]

Door de rijm creëer je een ander ritme, maar het is vooral het eerste dat me parten speelt.