Dit is een verhaal wat ik graag kwijt wil:
Ik verheugde me erg op de middelbare school: Een nieuw begin, want ik had het op de basisschool redelijk verpest. Maar goed, ik was dus erg blij. Ik kocht de mooiste schoolspullen en ging vol goeie moed naar school. Maar later bleek die school toch niet zo geweldig... Ik werd gepest, en niet een beetje ook... Ik hoorde niet in deze klas en wilde er ook niet horen. Er heerste een voor mij vreselijk onprettige sfeer, die veroorzaakt werd door de kinderen uit de klas, maar misschien ook wel een beetje door de school. Of misschien daardoor juist wel... Ach, in elk geval werd ik er niet in mijn waarde gelaten en kon ik er niet zijn wie ik ben...
Onder de gymles bijvoorbeeld moesten we voetballen. Vaak ben ik best goed erin, maar toen niet. Ik durfde niks te doen, uit angst voor reacties (die ze dus vaak gaven), en stond daar maar een beetje op het veld. Ik voelde me heel rot en werd kotsmisselijk. Toen deed ik net of ik buikpijn had en ben met ingehouden huilen het veld afgelopen.
Ze riepen me na: "Ja, ik doe lekker ook of ik buikpijn heb hè! Jezus!" En dat klonk niet een beetje hatelijk, maar HEEL hatelijk...
Ik kwam bij de gymjuffrouw en vroeg al huilend of ik naar de kleedkamer mocht. Daar aangekomen ben ik op de bank gaan zitten en begon zachtjes te snikken. Ik heb een tijdje zo gezeten en me aangekleed, daarna ben ik naar het lokaal gerend waar de mentor lesgaf en heb er met hem over gepraat.
Ik ben overigens wel een stuk of 4 keer bij die mentor geweest, heb gepraat met een vertrouwenspersoon en met de brugklascoordinator, maar niets hielp...
Uiteindelijk ben ik van school weggegaan.
En op deze school heb ik het in elk geval meer naar m'n zin.
Ik word nog wel gepest maar het kan misschien wel goedkomen.
Bedankt voor het lezen