Verhaal even kwijt

Ik wil graag even mijn verhaal/problemen kwijt. Ik heb het al eerder geprobeert, maar na een half uur staren naar dit grijze vak had ik het maar opgegeven. Nu probeer ik het opnieuw, en begin ik maar bij het begin: het overlijden van mijn vader.


Ik kan me de details niet meer herinneren, maar een aantal jaren geleden kreeg mijn vader blaaskanker. Hieraan was hij geopereerd en toen ging het beter. Enkele maanden/jaren later kreeg hij weer last. Vermoedelijk was er tijdens de operatie een stukje van het poliep naar beneden gevallen en was zich gaan nestelen in zijn lymfesysteem (om het even simpel uit te leggen). Na maanden op bezoek gaan in het ziekenhuis, waarbij ik slechts een aantal keer zelf op visite ben geweest (waar ik spijt van heb) kwam hij met veel geweld op Vrijdag 13 Juli 2001 thuis. Hij mocht eigenlijk niet naar huis, maar hij moest en zal naar huis gaan (schreeuwde 's nachts etc.). Toen hij thuis was heeft het slechts 4 uur geduurd voordat hij overleed. Het ging dus vrij snel.


Na het overlijden ben ik gestopt met school. Het ging niet meer; ik kon geen motivatie meer opbrengen. Achteraf twijfel ik of het kwam door het overlijden van mijn vader, of dat ik de kans zag niet meer naar school te gaan door de omstandigheden.

Ik heb daarna nog 2x een opleiding geprobeerd: ICT Lyceum en ICT Academy. Geen van de opleidingen vond ik leuk, en ook die had ik opgegeven.

Nu zit ik weer een tijdje thuis. Mijn dag bestaat enkel uit opstaan, computeren en slapen. Af en toe heb ik een dagje dat ik naar de psycholoog moet, of zangles. Dit gaat de laatste tijd wel wat beter: ik doe boodschappen, wandel af en toe een blokje om en zit minder achter de computer.

Nu mijn probleem.

Ik word gek thuis. Ik word gek van mezelf en ik word gek van de omstandigheden.

Ik heb al 2.5 jaar een vriendin die me probeert te helpen met mijn leven zodat ik onder mensen kom, dingen doe op een dag, verantwoordelijkheden neem etc. Echter krijgen we elke keer ruzie doordat ze me wilt helpen. En bij elke ruzie voel ik me weer één of twee dagen gedeprimeerd. Ook wilt mijn vriendin dat ik voor onze dieren zorg. En de dieren is ook iets waar ik erg mee zit.

Mijn moeder blijft dieren kopen. Ten eerste heeft ze nu 7 (!) vogels en een hond. Toen mijn vriendin ratjes kreeg, en ik ze lief vond, verwachtte mijn moeder dat ik ook een ratje wou: en hoppa, we hebben nu twee ratjes en een cavia. Verder heb ik zelf nog twee honden. De honden worden door een kostganger 3x per dag uitgelaten (ong 5/10 minuten).

Mijn vriendin wilt nu dat ik het die dieren goed maak. Ik de honden 3x een half uur tot een uur per dag uitlaat. Ik zorg dat de vogels uit huis gaan omdat ze niet goed verzorgd worden, dat ik een extra hok koop voor een van de ratjes omdat het samengaan wel eens fout kan lopen en dat ik een grote hok koop voor de cavia. Het probleem is dat de dieren hierdoor voor mij een grote last gaan vormen. Ik heb geen geld om zomaar twee hokken te kopen en ik ben niet in staat om mijn moeder over te halen óf goed voor de vogels te zorgen óf de vogels weg te doen. En ik kan zelf de motivatie/wil niet opbrengen om 3x per dag de honden een half uur uit te laten. Ik heb het geprobeerd, maar het was al snel mislukt.

Ik weet zelf niet waarom ik de dieren niet drie keer per dag uitlaat. Ik weet zelf net zo min waarom ik (om dezelfde reden (gevoel)) geen boodschappen doe, geen andere dingen doe dan op mijn computer zitten en mezelf niet verander. Ik ben niet blij met mezelf of deze dingen, en ik weet niet waarom ik er niets aan doe. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Misschien ben ik lui, of wil ik het helemaal niet. But then again stond ik net in de douche te denken dat ik misschien toch maar de opname die de psycholoog overweegt moet accepteren. Ik wil dit niet. Ik wil leven.


Mijn relatie met mijn moeder is ook niet je van het. Ik krijg van haar kant absoluut geen steun. Zo hebben we ook een gesprek met de hele fam bij de psycholoog. Het enige dat ik van mijn moeder hoor is: "Ik denk dat ik maar niet ga, het schiet toch niets op." Daarnaast hoor ik vaak: "Zoek toch werk. Zoek toch dit. Ik heb geen geld voor dat. We hebben geen geld voor eten." En uiteindelijk is dit alles mijn schuld omdat ik niets doe. En dan vind mijn vriendin het vreemd dat ik geen positieve inbreng geef in de relatie met mijn moeder.


Verder vind mijn vriendin dat ik niet sociaal ben omdat ik 3 belangrijke jaren van mij leven heb gemist. Ze zegt dat ik misschien daarom zo verlegen ben, maar ik hoor nooit oplossingen. Uiteindelijk is ze niet blij met mij en lijkt het erop dat ik alles alleen op moet lossen.


Ik zit nu te denken om weer een opleiding te beginnen. Maar ik weet/ben bang dat ik er toch weer met mijn pet naar ga gooien. Als ik geen motivatie heb in dingen, dan doe ik ze niet. Ik doe alleen dingen die ik leuk vind. Ik wil daar vanaf, maar ik weet niet hoe.


Ik geef het bijna op. Ik begin te denken om het uit te maken met mijn vriendin, te stoppen met de psycholoog omdat het toch niets uit lijkt te maken. Maar omdat ik zo graag van mijn problemen af wil zit ik ook te denken om maar akkoord te gaan met een opname. Ik weet niet wat ik moet doen. Op dit moment ben ik even in de war... Er zijn wat meer puntjes, maar ik ben even verdwaald...

Bedankt voor het lezen. Misschien post later nog wat extra's in dit topic...

[Mrs Mojo Risin]

Wat een lastige situatie..

Misschien moet je eens met je psych de mogelijkheden voor behandeling bespreken? Want er zijn er zoveel, buiten opname om! Dat kan wel heel effectief zijn, maar is inderdaad een grote stap. Je zou dan kunnen denken aan bijvoorbeeld dagbehandeling.

Maar ik weet wel zeker dat je niet hopeloos bent!!

Het lijkt me idd verstandig dit met je psycholoog te bespreken (of hem dit te laten lezen), misschien zijn er idd andere mogelijkheden voor behandeling en misschien kunnen jullie samen een soort 'plan van aanpak' opstellen (waar je je dan natuurlijk wel aan moet houden, maar dat is toch iets wat uiteindelijk alleen jij zelf kunt doen...maar misschien heb je wel hulp nodig om weer door te leren zetten enz.).

En misschien kun je zelf ook wel wat doen: bedenken wat je wilt, hoe je dat wilt doen en het vervolgens ook doen. (Ook al vind je het niet leuk of wat dan ook.) Soms moet je dingen gewoon doen om ze te doen.

[Maija]

Idd bespreken ja,

Wat mij ook heel handig lijkt is om mischien een tijdje het huis uit te gaan, paar weken ofzo.
En alles voor jezelf op een rijtje te zetten, en daarna terug komen.
Ten 2e moet je het met je moeder over de dieren hebben, want zoveel dieren is niet zo goed, en mensen zoeken troost bij dieren die ze toch nooit kunnen vinden, en daarom gaan ze steeds meer en meer dieren kopen, totdat ze erachterkomen dat het verzorgen ervan hun niet meer lukt..