Beangstigend.

[Lekker Belangrijk]

Het is zoals wanneer je achtervolgd wordt midden in de nacht. Dat het gevoel je besluipt en je harder gaat lopen, terwijl de paniek je grijpt. Echt zeker weten doe je het niet, maar je gejaagde ademhaling en gespannen schouders vertellen je genoeg. Het is je intuïtie. Het is je angst dat je het bij het rechte eind hebt, dat er iets te gebeuren staat. Iets slechts. Het is het gevoel dat je alle controle verliest

Zo is de angst in mijn hart, een verdovende angst. Een weten in die zin van het woord. Een gevoel dat zes jaar vriendschap over de brug gaat, het kolkende water in dat alles opzuigt wat ik eens liet gaan. Het is een ‘dit was het dan’ of een ‘was dit het dan?’ want zeker weten doe ik het niet. Want misschien blijkt dat als je omkijkt er helemaal niemand was, en alles wat dan overblijft is je verbeelding. En een gevoel van schaamte, hoe klein ook, dat je je zo hebt laten meeslepen door je grootste angsten. Er is de laatste tijd immers al meer overboord gegaan dan me lief is. Drukte, en Ander Leven sleurden vrienden de stroming in. Opgewektheid namen zij met zich mee, verder en verder van mij vandaan. Maar ik hield mezelf voor dat ik dat allemaal best aankon, ik had immers altijd die Ene Beste nog. Zij was mijn maatje, degene met wie ik veel beleefde en die mij door en door, van top tot teen kent. Op haar kon ik altijd terugvallen; al die uren dat we praatten over dingen van belang of onbelang… Dat deed er niet toe, zolang we maar praatten, deelden.

De stilte, die allesoverweldigende stilte van een paar dagen terug bevestigt en verstikt. Het vertelt mij dat ik en Die Ander van plaats gewisseld zijn. Dat hij nu haar Ene Beste is. Ik huiver, want ik wil niet vragen, ik wil niet confronteren, ik wil niet weten. Ik wil niet inzien van ja of nee, waarheid of dwaasheid. Want de waarheid is dat het met geen mogelijkheid dwaasheid kan zijn, het is mijn gevoel. Vriendschap is voelen dat het goed zit. Want als je jezelf dwing om te kijken en er blijkt geen donkere gedaante te zijn de je achtervolgt, blijft er altijd nog die onrust over. En wanneer je later dezelfde straat bewandeld zal je steeds op je hoede zijn, het is het gevoel dat blijft.

Maar wanneer de tijd daar is... Wanneer de moed daar is… Dan, dan zal ik spreken, dan zal ik luisteren, ik zal zeggen wat het zwaarst op mijn hart drukt. Ik zal vertellen over mijn angst alleen op mijn eigen brug te staan, starend in het kolkende water naar alles wat ik eens liet gaan. Om dan zelf in mijn eigen vergetelheid te belanden, ademend maar slechts een schaduw in de rivier. Beangstigend.

[stroopwafel]

beschreven..

[Lekker Belangrijk]

Thnx...

[Lekker Belangrijk]

Meer reacties zijn op zich best welkom hoor...