[naamloos] verhaal deel 1

[dreamer]

Buiten adem ging Mortischa rechtop zitten en keek om zich heen. Haar hartslag ging als een razende tekeer. Ze zuchtte opgelucht toen ze zag dat er niets aan de hand was. ‘Ik zit gewoon in mijn kamer, gewoon op mijn bed, alle posters hangen nog en het huis staat ook gewoon nog overeind,’ zei Mortischa tegen zichzelf. Voor de zoveelste keer deze maand had ze een nachtmerrie gehad over brand in het huis. In haar droom werd ze elke keer te laat wakker, met vlammen om haar heen en haar dierbare posters al helemaal verbrand. Het enge was dat Mortischa in zo’n nachtmerrie ook echt de rook voelde, als het haar longen indrong, en ze voelde ook de warmte van de vlammen, net alsof het echt was… nog echter dan een gewone droom. Ze stond op en liep naar beneden toe om te ontbijten. Zoals elke zaterdagochtend was ze alleen thuis, haar vader werkte in een kledingwinkel in de stad. Op de voorpagina van de krant stond met grote letters: Nederland verliest belangrijkste voetbalwedstrijd ooit. ‘Now there’s a surprise,’ dacht Mortischa. Voetbal interesseerde haar niet, zeker niet sinds Joshua bij haar weg was. Hij dacht altijd alleen maar aan voetbal, het was voor hem het belangrijkst van alles. Het was zelfs belangrijker dan Mortischa zelf, dat was ook de reden dat ze het had uitgemaakt met hem. Ze las over het grote artikel heen, een klein artikeltje trok haar aandacht veel meer. ‘Brand verwoest boerderij,’ las ze. ‘Dat is toch veel belangrijker dan zo’n stomme voetbal- wedstrijd,’ dacht ze. Ze las verder over de brand in een veeteeltboerderij waarbij zo’n 20 dieren waren gedood. Een aantal koeien en wat schapen. De foto liet een grote ravage zien van een verwoeste boerderij, waarvan alleen nog maar een gigantische hoop van planken en bakstenen over was. Er liepen rillingen over Mortischa’s rug bij het zien van die foto. Alleen al het idee dat iets helemaal verwoest kan worden door brand, vuur. Eigenlijk was ze haar hele leven al bang geweest voor vuur. Kaarsen kon ze nooit aanzien en voor een kampvuur bedankte ze ook liever. Die nachtmerries die ze had over het huis dat in brand stond waren dan ook niet zo gek. Mortischa zuchtte en legde de krant weg.

Die middag fietste ze door de stad, toen ze Joshua zag staan met een aantal vrienden van ‘m. Mortischa slikte even, hij deed haar blijkbaar nog wel wat. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat Joshua een meisje omhelsde en een kus op de wang gaf. Op dat moment werd er hard getoeterd door een auto die dicht op Mortischa af reed. Mortischa keek weer op de weg en week snel af naar rechts. “Kijk uit waar je rijdt, trut!” riep de automobilist verontwaardigd. Mortischa kreeg een hoofd als een boei, Joshua en zijn vrienden konden haar precies zien rijden. Met tranen in haar ogen van wat ze had gezien en van schrik, fietste ze snel verder. Ze hoorde de groep achter haar lachen. ‘Waarom moet ik daar nou zo van schrikken??” dacht ze, “hij deed me toch niets meer?? Ik was toch over hem heen? En dan toch.. wat een.. wat een..” Ze reed door naar huis en smeet kwaad haar fiets tegen het muurtje aan. Ze plofte neer op de bank met een groot stuk chocola.

Toen ze die avond op bed lag, dacht ze terug aan wat er was gebeurd die middag. Het was nu 3 maanden uit tussen haar en Joshua, omdat ze het zelf had uitgemaakt. Wat was er dan zo gek aan dat hij een nieuwe vriendin had? Ze probeerde een brok in haar keel weg te slikken, maar had er moeite mee. Op dat moment werd er op haar deur geklopt. “Ja,” zei Mortischa. “Hai liefje, ik wilde je nog even welterusten wensen,” zei haar vader, “het spijt me dat ik zo weinig thuis ben, ik heb je vandaag weer bijna niet gezien.” Mortischa glimlachte. “Het geeft niet, papa, ik snap het wel. We halen het wel weer in, oké?” “Ja, ik had het idee morgen samen wat te gaan eten, lijkt je dat wat?” vroeg haar vader. Ze knikte, “lijkt me leuk. Ik ga nu slapen, goed?” “Natuurlijk, tot morgen,” zei haar vader en blies een handkus naar haar. Hij deed haar kamerdeur dicht, terwijl Mortischa naar het plafond keek en dacht over haar vader, Joshua en de nachtmerries. Toen ze haar hoofd opzij draaide zag ze de foto van haar moeder. Ze wou dat ze er nog was geweest, daarmee had ze vast kunnen praten over haar dromen. Haar vader durfde ze het niet te vertellen, hij was afstandelijk, zeker sinds Mortischa’s moeder was overleden vorig jaar. Mortischa voelde een raar gevoel in zich opkomen, een mengeling van angst, energie, verdriet en vooral kwaadheid. Ze wilde niet slapen, omdat haar dromen ongetwijfeld terug zouden keren. Ze miste haar moeder en ze miste Joshua. Kwaad dook ze met haar hoofd in haar kussen en huilde.


Zo.. hier een stuk van een verhaal waar ik aan bezig ben. Vinden jullie het iets? Hoe vinden jullie mijn manier van schrijven, leest dat goed? Graag commentaar, zowel positief als negatief. thnx

[Methuselah]

ik vind het wel een mooi stuk, af en toe heb ik precies wat moeite om te volgen, maar dat ligt denk ik aan mezelf

keep it up

[Martin Dude]

mooi meiss ook allemaal goed te begrijpen hoe ze zich voelt enzo.
makkelijk om in het karakter te komen!
je laat met het toch ook wel weer lezen als het helemaal klaar is toch?

ow, en ik kan het wel allemaal volgen hoor

nogmaals, tis mooi *knuff

[stroopwafel]

dreamer schreef:
opkomen, een mengeling van angst, energie, verdrietigheid en vooral kwaadheid.

miereneukerij ik weet het, maar ipv verdrietigheid zou ik er toch echt verdriet zetten

en het kan aan mij liggen, maar als je huis is afgefikt dan is niet het 1e waar je aan denkt je posters

[dreamer]

stroopwafel schreef:



miereneukerij ik weet het, maar ipv verdrietigheid zou ik er toch echt verdriet zetten

en het kan aan mij liggen, maar als je huis is afgefikt dan is niet het 1e waar je aan denkt je posters

Ja, je hebt gelijk, het stomme is dat ik niet op dat woord kwam maar heb het al aangepast.
Wat dat tweede betreft ook wel.. ga ik ook nog wel aanpassen als ik verder ga. thnx voor je reactie!

[SpiT]

kvin hem heel goe
leest lekker door, nie te moeilijke woorden of te lange zinnen
ga zo door zou'k zegge
kwil zeker leze hoe't verder gaat