Rosa met de zwarte haren.

[Mooneh]

Ik heb vorige keer ook al een stuk gepost, het is nu wat langer en ik heb dingen een beetje aangepast. Commentaar hartstikke welkom

Vandaag ben ik Rosa.

Gisteren was ik nog iemand anders, maar wie dat was weet ik niet meer.
Misschien ben ik het niet vergeten, misschien zit het ergens opgesloten.
Het maakt niet uit, vandaag ben ik iemand anders.

Ik heet Rosa en mijn haren zijn zwart.
Rosa houdt van bosbessen en van lange wandelingen in de duinen. Ze draagt leggings met gympies eronder.
Tenger is ze, en haar neus opvallend groot.
Ze koestert oud verdriet en kijkt de toekomst aan
met tranende ogen
terwijl ze denkt aan lang vergeten tijden.

Gevangen is ze, dat heeft ze zelf gedaan. Ze had kunnen kiezen voor haar vrijheid,
maar ze koos een leven achter tralies.

Ik ben Rosa
met de zwarte haren en mijn leven is in één woord samen te vatten: leeg.
Ik rook al twee maanden. Rook is wat leegte kan verdragen. Waar rook is, was eens vuur.
Nu niet meer, nu niet meer. Mijn vuur is gedoofd, mijn hart rilt.

Ik ben Rosa met het ijskoude hart en ik koester geen wrok.
Niet meer.

En wat zou ik graag dansen, maar mijn heupen willen niet wiegen.
Mijn lichaam schreeuwt om muziek. Mijn heupen doen niet mee. Swingend het leven door is er voor mij, Rosa, al lang niet meer bij. Nooit meer, misschien.

Je denkt aan Rosa en haar zwarte haren. Haar sluike lokken. Je twijfelt er aan of je wel meer over Rosa wilt weten. Rosa zal zich niet laten kennen.
Dat doet haar verleden voor haar.

---------------------------------------

Maandag ochtend, 11:20

Ik lag.
Ik lag op de bank te slapen.
Althans, ik deed alsof. In de keuken hoorde ik het geluid van plakkerige grote voeten op de koude keuken vloer.
Stiekem hoopte ik op een ontbijt op bed. Iedereen droomt van een ontbijt op bed, zeker na een nacht inspannend calorie verbranden in een waterbed.
Ik had die nacht gedronken, veel gedronken. Gedronken tot ik er bijna, bijna bij neerviel. Maar niet helemaal.
Baileys is zo’n overheerlijk drankje en ik kreeg er geen genoeg van. En ook niet aan die bijbehorende ijsblokjes waarmee ik, na iedere kwart liter van het wonderbaarlijke drankje, steeds uitdagender tussen mijn lippen en tong begon te spelen.
En naarmate het later werd smolten ze ook gewillig in mijn hals.
Een enkeling verdween in mijn topje om tussen mijn borsten in te glijden en nooit meer terug te komen.
Mijn tepels werden hard en hij, de eigenaar van het huis waar ik in lag, begon steeds meer interesse te tonen.

Niks is puurder dan seks.
Niks is reiner dan seks, dacht ik toen nog.
Dan heb ik het niet over al het gezeur van gevoelens, geen gevoelens, halve gevoelens en alles er om heen.
Alleen de seks, los van de omstandigheden, los van alles.
Een mens in haar puurste wezen.
Een dier.
Niks natuurlijker dan penetratie.
Niks eerlijker dan dat.
Zo dacht ik, en ik dacht dat ik in al mijn puur zijn misschien wel het reinste meisje op aarde was.

Alcohol is niet puur.
Alcohol is vies.
Bier smaakt naar rioolwater, al heb ik persoonlijk nog nooit een glas rioolwater gedronken.

Ik dronk ook bier, maar Baileys dronk ik meer.
Alcohol is te vergelijken met een vunzige rioolrat.
Zij die een zonde begaat wordt daar voor gestraft. Het liefst de volgende dag al. Ik ging er vanuit dat alles waar ik voor werd gestraft onrein was.
Dat is bar weinig als je geen goed functionerend geweten hebt.

De volgende dag werd ik al gestraft. In mijn hoofd tolde en suisde en bonkte het alsof er nooit een einde aan zou komen.
Of sterker nog: alsof het einde reeds hier was.
Ik voelde me misselijkmakend misselijk en ik snakte naar een fles water.
Een hele ton water, een kinderzwembadje vol met water, een waterval…
Moeizaam strekte ik mijn arm uit naar de tafel waar nog een glas champagne van gisteren stond. Met mijn vingertopjes kon ik het glas net beetpakken. Op het stukje tussen de tafel en de bank belandde ik uiteindelijk.
Op de harde, koude vloer, vanwege een gebrek aan evenwicht en grip op het glas, dat naast mij was stuk gevallen.
Ik vloekte inwendig. Mijn plan om te doen alsof ik sliep viel in duigen. Ik gooide ook altijd roet in mijn eigen eten.

Robin, dat was zijn naam, kwam aangesneld. Ik zag dat hij lichtelijk geïrriteerd was om zijn uitdagende dame van de vorige nacht zo hulpeloos tussen de bank en de tafel te zien liggen.


Anonieme schone moet anoniem blijven en charmante minnaar moet ook slechts die functie blijven vervullen.
Daar ging het om, je functie behouden. Beperkt, zonder overbodige poespas.
Je was een lustobject en je viel niet van de bank. Weg zou je al moeten zijn voor, spoorloos voor de dageraad.
Je was een lust object, je ruimde geen champagne en scherven van de vloer, je zat niet op je knieën te schrobben in het bijzijn van het andere object. Dat deed je niet.
En je bleef altijd even charmant.

Die stomme, stomme alcohol ook, dacht ik terwijl ik iets onverstaanbaar mompelde bij wijze van een verontschuldiging.

Daar stond hij en
daar lag ik.

Na een paar ongelukkige stiltes beseften we dat er iets moest gebeuren. Hij snelde quasi verlegen naar de keuken en ik probeerde op te krabbelen.


---------------------------------------

Woensdag nacht 1:35

Hij vroeg naar mijn naam!
De klootzak vroeg hoe ik heette.
Hij vroeg wie ik was en ik zei dat ik Marie heette, natuurlijk.

Ik ben Marie met het parelkleurige haar. Ik hou van seks en vandaag hou ik van hem.

‘Hoe heet jij?’
‘Lars’
‘Oké.’

Ik ben Marie en ik hou van Lars voor één nacht. Ik hou zó ontzettend veel van hem.
Ik hou van de sterren en de wolken en de maan aan onze gedeelde hemel.
Ik hou van de geur van cederhout in zijn nek en ik hou van krakende bedden. Krakende bedden zonder dekbed overtrek.
Ik geef nooit een valse naam op. Altijd zeg ik eerlijk wie ik ben,
wie ik ben voor hém.


------------------------------------


Het bleef nooit meer bij maandag ochtend en woensdag middag; Bijna iedere sliep ik bij iemand anders, en ik dacht dat het goed was.

Vorig jaar begon het.
Dit is mijn verhaal.

Ik kan mijn verjaardag van toen nog goed herinneren. Ik werd negentien en ik had mijn verjaardag al vijf jaar niet gevierd. Ik zag er nooit het nut van in. Niemand durfde ik uit te nodigen, bang dat ze niet met elkaar zouden kunnen opschieten en taart naar elkaar zouden gooien. Voor iedereen was ik anders, en ik wilde mezelf en mijn omgeving maar al te graag in die waan houden.

Ik was het intelligente meisje.
Ik was de asociale snol.
Ik was zeven uur shoppen.
Ik was zo moralistisch als de pest.
Ik was negentien hartjes in een doosje met een verhaaltje erbij.
Ik was duizend en één nachten op een waterbed
Ik was het introverte mysterieuze type.
Ik was het spontane meisje dat in haar onderbroek boodschappen ging doen.
Ik was uren durende gesprekken over symboliek.
Ik was nog zo veel meer.

Ik kende mezelf niet en ik ken mezelf nog steeds niet zo goed. Ik imiteer geenszins meer wie ik niet ben, dat niet.
Het was beter voor iedereen om mijn meervoudige persoonlijkheden gescheiden te houden. Uiteraard leverde dat wat problemen op. Vooral als ik mensen tegenkwam en we hadden niets afgesproken. Dan stootte ik nog wel eens mijn hoofd.

‘Wat doe jíj in de Mc Donalds? Was jij geen activiste tegen de bio-industrie?’ of
‘Leuk, is dat je vriendje? Goh joh, ik dacht dat je single was toen je woensdag middag om 1 uur mét kaarslicht lieve woordjes in mijn oor fluisterde!’ of:
‘Sinds wanneer lees jij boeken?’

Dat jaar vierde ik mijn verjaardag weer niet. Natuurlijk niet. Ik slenterde ‘s avonds zonder enig doel in het vooruitzicht door de straten. De lantaarns verlichtte mijn pad en schenen in de plassen langs de stoepranden. Het was koud in September en ik rilde en klappertandde alsof er nooit een eind aan zou komen. Mijn sjaal, klungelig voor mijn gebarsten lippen gebonden, werd vochtig van mijn adem. Het miezerde een beetje en er stond een koude wind op die mijn ogen deed tranen.

In mijn huis was niemand behalve Elizabeth, mijn Perzische kat die vast al lag te slapen. Elizabeth was op een dag via het dak binnengelopen toen ik op het balkon lag te zonnen in de zomer. De zomer, wat leek de zomer toen oneindig ver weg! Ze is daarna nooit meer bij me weg gegaan, of beter gezegd: ze is nooit meer van de sofa met het inmiddels echt behaarde zebra kleed afgekomen, zover ik weet.
Ze had mijn sofa overgenomen en daarmee ook de heerschappij. Op het begin haalde ze naar me uit als ik haar probeerde weg te jagen. Naarmate de weken verstreken heb ik me er maar bij neer gelegd. We zijn nooit tot een volledig compromis gekomen, maar ik mag nu ’s avonds op mijn eigen sofa naar de tv kijken, en Elizabeth sluipt dan op mijn schoot en gaat dan heel ongemakkelijk en statig op mijn schoot zitten totdat ze moe wordt en zich voorzichtig neerlegt.
Behalve mijn kat –ik betwijfel of ik niet gewoon háár eigendom ben geworden – zou er niemand voor me zijn als ik thuiskwam en bij deze gedachte stapte ik in een plas, de reflectie van de lantaarn verpestend.
Ik noemde het eindresultaat: verwaterd licht.
Het ijskoude water sloop snel mijn schoentjes binnen en mijn tenen voelden nog meer aan als ijspegels dan ze normaal al deden rond deze tijd.
Bij één van de door mij verwaterde lichten knielde ik neer. Ik kuste het koude water en het water bleef tussen de groefjes mijn lippen liggen. Mijn vingertoppen in het water, mijn hand en mijn hals in het water. Mijn ziel in het water, mijn neus en mond in het water. Ik wilde me overgeven aan het verwaterde licht, dit ondiepe gevaar waar ik eindeloos in wilde duiken. Met mijn nagels in het op de bovenkant verlichte water kraste ik over de stoep, in de randen met aarde en onkruid terwijl ik naar adem snakte.
Mijn lippen over de stoep
onkruid tussen mijn tanden.
Mijn ogen kneep ik stijf dicht, bijna als een verontschuldiging aan mezelf.
Kijk maar niet, naamloos meisje, houd je ogen dicht.
Daarna alleen nog maar licht.
De volgende ochtend werd ik wakker.
Moeizaam, de eerste tien minuten mijn ogen nog gesloten. De zee, dacht ik, ik drijf in verwaterd licht, een eindeloos golvende zee. Ik omarmde de zacht aanvoelende zee met beide armen, ook al was zij ongrijpbaar.
Een rilling over mijn rug.
Ik voelde me omarmd,
bemind,
vrij
en ik wilde duiken. Diep duiken.
Toch maar eerst even mijn ogen openen, dacht ik relativerend, voor zover ik daar nog toe in staat was. Zwart voor mijn ogen en daarna donkerrood, de kleur van de lakens. Lakens? Ik schrok op, stootte mijn hoofd en kreunde van de pijn, mijn keel nog te schraal voor een ‘au’ of iets dergelijks.
Niet in paniek raken naamloos meisje, dacht ik snel terwijl ik mijn ogen voor de tweede keer opende, en ik keek schichtig om me heen. Allereerst zag en voelde ik rode flarden.
Een donkere mist,benauwend laag vliegende obstakels, een bijna onvoelbaar briesje.
Het koste me even om naar een menselijke modus over te switchen maar toen het uiteindelijk lukte kreeg ik de schrik van mijn leven. Op een tweepersoons waterbed, naast mij, lag een in rode deken gewikkelde mens tegen me aan.

Een blaaskacheltje op het nachtkastje, lage stand. Laag, schuin aflopend gelig plafond boven mijn hoofd, waarschijnlijk het gevolg van een kettingroker.

[Sheitan]

wow

[Mooneh]

Sheitan schreef op 19-07-2006 @ 22:32 :
wow

Wat vond je wow, of heb je nog commentaar of of..?

[Sheitan]

Ik ben niet goed in het evalueren van geschreven stukken, ik weet het niet precies, vond het gewoon.. ja.. aangrijpend.. kweeniej

[Orpheus]

Ik geef nooit een valse naam op. Altijd zeg ik eerlijk wie ik ben,
wie ik ben voor hém.

- Mond weer dicht doet -


Verder weet ik het niet. Het is leuk, interessant, maar ik vind het moeilijk te lezen. Ik verdwaal tussen raar opgezette zinnen, ik verlies me in herhalingen.

Terwijl het zo mooi is.

- Ik moet er even een jaartje over nadenken vrees ik.

[Mooneh]

Orpheus schreef op 20-07-2006 @ 13:56 :
- Mond weer dicht doet -


Verder weet ik het niet. Het is leuk, interessant, maar ik vind het moeilijk te lezen. Ik verdwaal tussen raar opgezette zinnen, ik verlies me in herhalingen.

Terwijl het zo mooi is.

- Ik moet er even een jaartje over nadenken vrees ik.

(:
Het is onsamenhangend, slordig, en de herhaling is op sommige plaatsen nogal misplaatst. Voral in de eerste stukken moet nog heel wat gebeuren, denk ik.

[Roosje]

Offtopic:

Orpheus schreef op 20-07-2006 @ 13:56 :
- Mond weer dicht doet -


Verder weet ik het niet. Het is leuk, interessant, maar ik vind het moeilijk te lezen. Ik verdwaal tussen raar opgezette zinnen, ik verlies me in herhalingen.

Terwijl het zo mooi is.

- Ik moet er even een jaartje over nadenken vrees ik.

Waar is je sig gebleven? =\

Ik vind het mooi, ben benieuwd naar hoe het verder gaat. Het is inderdaad hier en daar nogal moeilijk geschreven, maar dat maakt het voor mij net een beetje interessanter... Het doet me op de een of andere manier een beetje denken aan 'Witte Oleander' van een schrijfster waarvan ik de naam niet meer weet. Je schrijfstijl doet me daar aan denken.

[Mooneh]

Secret Agent schreef op 20-07-2006 @ 19:36 :
Ik vind het mooi, ben benieuwd naar hoe het verder gaat. Het is inderdaad hier en daar nogal moeilijk geschreven, maar dat maakt het voor mij net een beetje interessanter... Het doet me op de een of andere manier een beetje denken aan 'Witte Oleander' van een schrijfster waarvan ik de naam niet meer weet. Je schrijfstijl doet me daar aan denken.

Witte Oleander is, als ik me niet vergis, nogal een bestseller. Bedankt voor het compliment!

en Roosje, nu ontopic!!