Samenwonen.

[rodina]

M'n vriend wil enorm graag gaan samenwonen.
Lijkt me fantastisch... maarik wilniets overhaasten. Maakt hem allemaal niets uit, een jaartje wachten is geen probleem.

Dan m'n 'probleem' m'n ouders (met name m'n vader) vindt hem helemaal niets, hij voldoet niet als ideale schoonzoon, vind me veel te jong om me te gaan binden, vindt hem inhoudloos, en z'n piercings blijven dramatisch..

Hoe kan ik 't zo voor elkaar krijgen dat ze het wel leuk vindne, en dat ze me met een bloemetje het huis uitzetten ipv een trap onder mn gat?
Ik ken m'n verantwoordelijkheden, en ik weet ook dat het een grote stap is om te gaan samen wonen, maar als je er klaar voor bent moet dat kunnen toch.. Iemand ervaringen, tips?

[ZerO]

Ik weet niet hoe lang jullie bij elkaar zijn, maar ik neem aan een tijdje aangezien jullie plannen hebben om te gaan samenwonen.
Daarom denk ik dat je de mening van je vader moeilijk kan veranderen aangezien hij je vriend langer dan vandaag "kent".
Misschien heeft je pa hem nog geen echte kans gegeven, praat met hem daarover.

[annetjuh]

ik heb geen flauw idee
al vind ik persoonlijk 18 te jong om te gaan samenwonen.
maar dat is mijn mening.
Ik ben sowieso niet zo'n huisje-boopje-beesje-miep

[luchtballon]

Leuk dat je wil gaan samenwonen, als je er klaar voor bent op je 18e is er niks mis mee

Hoe je je vader moet overtuigen.. Weet ik niet. Ik neem idd aan dat hij je vriend al een tijdje kent en ook in gesprekken niet 'goed genoeg' vind, dus dat wordt vrij moeilijk. Jij zou met hem kunnen proberen te praten, maar ik denk dat je dat ook al gedaan hebt.

[rodina]

Naja we hebben een halfjaar nu wat, niet lang, maar imho lang genoeg om te weten dat we willen gaan samenwonen...

[GRRR]

Een half jaar is wel erg weinig. Er kan zoveel nog gebeuren gewoon omdat je nog zo jong bent. Ik weet niet hoeveel relaties je achter de rug hebt en hoeveel hij, maar je gelijk zo binden aan iemand is riskant omdat je zo weinig ervaring hebt. Relaties kunnen echt op zoveel mogelijk manieren stuk lopen. Na een jaar dacht ik nog werkelijk dat ik met mijn toenmalige vriendin wilde trouwen, totdat ik niet meer verliefd was en alles veranderde. Die dingen gebeuren, waarom zou je je nu gelijk vast willen leggen? Samen wonen is ERG ingrijpend voor de relatie.

Wat je wel kunt doen is vaker bij hem zijn. Proefwonen. Kijken hoe het is om elke dag bij hem te zijn. Misschien is het voor jou wel leuk, maar is het ook wel leuk voor hem? Hij kan van te voren zeggen van wel, maar dat is geen garantie dat het ook gaat werken.

Geef het even tijd en zeg tegen je ouders dat je ook niks wil overhaasten. Geef ze een indruk dat je er wel serieus en volwassen over nadenkt, dus geen ruzie maken al is je vader niet eerlijk bezig. Hoe volwassener je je gedraagt des te meer je ouders er aan gaan wennen dat je klaar voor bent je eigen keuzes te maken.

Oh en een tip, als je vader met argumenten tegen komt, dan zeg je gewoon kalm: "ik denk er over na, misschien heb je wel gelijk" al vind je van tevoren van niet De volgende dag spreek je hem dan kalm en rationeel tegen.

Je voelt zelf aan of je klaar bent om samen te gaan wonen maar heb je het ook wel eens van de financiele kant bekeken?
De huur kan gedeeld worden maar wat als het uit gaat? Dan moeten jullie allebei op zoek naar een nieuwe kamer en moeten nog huur doorbetalen tot het contract afloopt. En jullie moeten ook kosten voor eten delen. Ieder de helft denk je dan maar in de praktijk gaat het nooit zo gelijk op. En hebben jullie allebei even hoge inkomens? Samenwonen lijkt mij ook heel gezellig maar het risico is gewoon nog wat te groot op jonge leeftijd

Lief dat hij dan al met je wil samenwonen. Ook lief dat hij best een jaar wil wachten, maar het er dan toch graag over wil hebben enzo.

Dat met je ouders heeft gewoon tijd nodig denk ik. Probeer hem vaak thuis uit te nodigen, blijf lang beneden zitten ipv hem meteen mee naar je kamer te nemen enzo (of doe je dat al? ).. nou ja, dat soort dingen. Je ouders moeten er aan wennen, of misschien zien zij dingen die jij niet ziet.

Vertel je ouders ook gewoon dat je niets wilt overhaasten, maar dat het je wel heel fijn lijkt. Probeer begrip te krijgen, zeg tegen hen wat je voor hem voelt enzo.

Verder is het misschien wel beter om eerst zelf op kamers te gaan en dan pas met iemand samen te wonen. Zo denk ik er iig over, ik zou nu zelf ook nog niet samen gaan wonen. Zelf op kamers gaan is toch ook wel een aparte ervaring (lijkt me ) en toch ook de moeite waard om uit te proberen.

En verder hoef je toch niet meteen samen te wonen, zo hoppa, ineens? Je kunt eerst nog met 'm op vakantie gaan enzo, dan kom je erachter hoe het is om lang bij hem te zijn.. en als jullie allebei op jezelf wonen heel vaak bij elkaar langs gaan, gewoon kijken hoe vaak jullie dan uiteindelijk bij elkaar zijn/ willen zijn.

leuk dat je wilt gaan samenwonen! maar een half jaar is vrij kort. al is mijn nicht al na 3 maanden bij haar vriendje ingetrokken en dat gaat nu alweer bijna 2 jaar fantastisch, dus dat kan ook. als ik jou was zou ik nog even wachten, omdat (blijkt uit je verhaal) de omstandigheden nog niet zo goed zijn. 18 is best jong, jullie hebben nog niet heel lang iets en je vader en hij kunnen niet echt door 1 deur. besteed het komende jaar goed aan jullie relatie verdiepen en probeer je vader wat met hem te laten praten en te zorgen dat hij inziet dat jou vriend een fantastische jongen is. vaders zijn altijd bezorgd om hun dochters, die ze altijd als hun kleine meisje zullen zien. wordt vooral niet boos op je vader, want het is eigenlijk heel lief van hem. maar probeer hem wel duidelijk te maken dat jij voor je vriend gekozen hebt en dat je graag wilt dat hij jou daarin steunt

kuss

[beija_flor]

Een van mijn beste vriendinnen woont nu samen met een jongen van 27, ze is zelf 17 maar erg volwassen voor haar leeftijd. Ze zit ook bij mij op school en is ook van plan haar opleiding verder af te maken. ze woont nu al bijna een halfjaar samen met deze gast. Het heeft zeker veel gezeik opgeleverd bij haar ouders, die zijn namelijk erg gelovig (ze zijn indisch) en werken dus met kasten en al. Die jongen was ook niet hun ideale schoonzoon, verreweg van dat zelfs. Toen ze op een gegeven moment met het voorstel kwam, was er ontzettend veel gezeik en ruzie van gekomen. Maar uiteindelijk hebben haar ouders zich toch bij haar besluit neergelegd en haar gesteund in haar beslissing. Ook omdat ze weten dat ze een verstandige meid is en haar eigen verantwoordelijkheden neemt. Ik denk dat je er gewoon serieus over moet praten met je ouders, duidelijk maken dat dit echt iets is wat je wilt en het jouw leven is en natuurlijk, kun je begrijpen dat ze het niet leuk vinden. Maar je moet op een gegeven moment op je eigen benen staan en dan kunnen ze je ect niet een trap onder je gat geven omdat je samen wilt gaan wonen met een jongen die zij niet goedkeuren, je bent en blijft hun dochter.

rodien, ik vind dat jouw ouders gelijk hebben... geniet eerst maar eens van je vrijheid... en leer ook hoe het is om jezelf te redden... en dat zou hij ook moeten leren... grote kans dat je netzo als zijn mama voor het huishouden moet zorgen... ik zou het niet doen!

Persoonlijk ben ik van mening dat het verstandig is eerst even helemaal alleen gewoond te hebben. Het brengt toch een hoop stress met zich mee qua geld en tijd. Je hebt ineens veel meer bezigheden op een dag en als je dat nog niet eerder hebt meegemaakt en gaat samenwonen kan dat een druk leggen op de relatie.

Bovendien is het gewoon goed een tijd volledig op eigen benen te staan. Als je gaat samenwonen kun je toch nog wel erg op elkaar leunen. Bovendien, wanneer je gewoon alleen woont, kun je wel nog heel veel tijd samen doorbrengen en zo een beetje aanvoelen of dat nou echt goed gaat.

En waarom nu al? Ik wil ook echt dolgraag samenwonen met mijn vriend, maar we hebben het nu nog zo hardstikke leuk en daar nog alle tijd voor. Ik vind het leuk om er gewoon nog een tijd naar uit te kijken.

Een half jaar is ook wel kort hoor.. Dan heeft de relatie amper nog de kans gehad een keertje in een lichte sleur te raken waar je dan lekker weer uit moet klimmen.

Nou ja, als je het echt graag wil en je er echt helemaal goed bij voelt, moet je het zeker doen. Maar ik zou niet weten waarom je het nu al zou doen. Ik heb ook wel relaties kapot zien gaan door de stress van op jezelf gaan wonen en dat samen doen.

Ik snap de zorgen van je ouders wel. Ik denk dat zij wel bijdraaien wanneer zij begrijpen waarom je dat zou willen en ik denk dat ze dat nu, net als ik, niet doen en daarom er zo op tegen zijn.

[Buffy]

ik (18) en mn vriend (23) zijn ook druk aan het zoeken naar een huisje. ik wil vooral uit huis vanwege mn vader (arrogant mannetje) maar ook omdat mn vriend en ik het saampjes zo fijn hebben. en omdat we vanaf donderdagmiddag tot zondagavond praktisch al samenwonen, durven we het die andere 3 dagen ook wel aan

annetjuh schreef op 10-05-2004 @ 21:21 :
al vind ik persoonlijk 18 te jong om te gaan samenwonen.

ik eigenlijk niet - ik doe het nl. ook

ontopic: ik heb geen flauw idee hoe je ze dat duidelijk moet maken. Praten, praten, praten, en met je vriend erbij is misschien een optie?

Ik kan er voor mezelf niet echt een leeftijd voor geven. Wel weet ik zeker dat ik er nú nog niet aan toe ben, dat wil zeggen samenwonen met degene waar ik een serieuze relatie mee heb. Wel lijkt het me geweldig om samen met een vriendin van me gewoon op kamers te gaan, gewoon omdat dat goedkoper is voor meer comfort, en ik als beginner op de arbeidsmarkt nog niet in mijn éentje in een appartement wil zitten. Dan word ik gek, ik moet jonge mensen (studenten/pas afgestudeerden) om me heen hebben

[eztah]

Dusjcrib schreef op 11-05-2004 @ 19:10 :



Een half jaar is ook wel kort hoor.. Dan heeft de relatie amper nog de kans gehad een keertje in een lichte sleur te raken waar je dan lekker weer uit moet klimmen.

.

Ben ik het mee eens..
Juist als je het heel goed getroffen hebt met je vriend kan je je niet voorstellen dat dat ooit zal veranderen. Alles gaat geweldig, jullie houden vreselijk veel van elkaar..
Ik heb 2,5 jaar een relatie en ik heb practisch samengewoond omdat ik bijna altijd bij hem (zijn eigen huis) was..

Maar toch veranderen er dingen, die langszaam gaan als je een goede relatie hebt, maar het gebeurt wel..Er komt een soort patroon in de relatie wat je steeds moeilijker kan veranderen..
Das niet altijd erg, maar als je op jezelf leert wonen ontwikkel je jezelf toch breder, kan je zovaak bij hem zijn als je wilt maar hebt je toch een groot stuk zelfstandigheid en vrijheid, wat je gewoon nodig hebt (jij al helemaal geloof ik)..

Ik heb ook lang gedacht dat ik altijd bij mijn vriend wilde wonen, maar weet dat het voor mij en hem beter is als we onze eigen ruimte hebben om te ontwikkelen, ook al zouden we elke nacht bij elkaar slapen.

eztah schreef op 12-05-2004 @ 11:18 :
Ik heb ook lang gedacht dat ik altijd bij mijn vriend wilde wonen, maar weet dat het voor mij en hem beter is als we onze eigen ruimte hebben om te ontwikkelen, ook al zouden we elke nacht bij elkaar slapen.

Lijkt me een wijze opmerking. Je kunt je afvragen of je inderdaad door samenwonen niet teveel naar elkaar toe groeit en of zich dat op een gegeven moment niet gaat wreken. Ik geloof zelf vooral in vrije ontwikkeling van een onafhankelijk individu, daarom sluit ik me ook volledig aan bij Dusjcrib die stelt dat je eerst een tijdje op jezelf gewoond moet hebben, om jezelf en het leven daar te leren kennen. Als je zo snel al toch wel een vrij sterke binding aangaat door samen te wonen, bestaat volgens mij de kans dat je jezelf wel in een heel eenzijdige (emotionele) richting ontplooit.

[rodina]

Dank

Idd, misschien toch eerst maar op mezelf gaan wonen, volgend schooljaar begin ik met een nieuwe opleiding, en ivbm reizen mss toch maar een poosje op kamers.

@Alicia Silverstone; Over die vakantie, gaan we doen. Gewoon om te kijken hoe het is om anderhalve week 24 uur op elkaars lip te zitten.

Tis wel anders dan af en toe bij elkaar te zijn of 'fulltime'. Ik heb geen extreme haast maar goed. Ik denk dat het ook wel verstandig is als hij eerst zelf eens opzichzelf gaat wonen. Tegen 'm gezegd, en hij staat al in geschreven en dat wilde 'ie ook wel proberen. Dus

[pinokio]

Waarom willen er zoveel mensen al zo jong gaan samenwonen? Vind ik echt helemaal nix. Ik wil nog van m'n individuele vrijheid genieten zolang het kan... bedoel, ik wil m'n studententijd zelf beleven en dat hoef ik echt niet met 24uur per dag iemand anders op je lippen. Hoeveel je ook van elkaar houdt, en hoe graag je ook bij elkaar wil zijn. Nee... laat mij maar lekker wachten

pinokio schreef op 12-05-2004 @ 14:15 :
Waarom willen er zoveel mensen al zo jong gaan samenwonen? Vind ik echt helemaal nix. Ik wil nog van m'n individuele vrijheid genieten zolang het kan... bedoel, ik wil m'n studententijd zelf beleven en dat hoef ik echt niet met 24uur per dag iemand anders op je lippen. Hoeveel je ook van elkaar houdt, en hoe graag je ook bij elkaar wil zijn. Nee... laat mij maar lekker wachten

Je hebt ook wel een zieke relatie als samenwonen meteen betekent dat je 24 uur per dag op elkaars lip zit

Maargoed, ik vind eigenlijk ook dat je beter eerst op jezelf kunt wonen, of op z'n minst 1 van de twee. Er zijn echt een hoop dingen waar je, als je niet meer bij je ouders woont, aan moet wennen, en als je daar allebei tegelijk aan moet wennen en dan óók nog goed op elkaars 'wenningsproces' moet inspelen, én ook nog aan elkáár moet wennen, dan denk ik dat er erg gemakkelijk spanningen kunnen ontstaan, en dat is toch niet de meest ideale beginperiode van het samenwonen.

rodina schreef op 12-05-2004 @ 13:10 :
Dank

Idd, misschien toch eerst maar op mezelf gaan wonen, volgend schooljaar begin ik met een nieuwe opleiding, en ivbm reizen mss toch maar een poosje op kamers.

@Alicia Silverstone; Over die vakantie, gaan we doen. Gewoon om te kijken hoe het is om anderhalve week 24 uur op elkaars lip te zitten.

Tis wel anders dan af en toe bij elkaar te zijn of 'fulltime'. Ik heb geen extreme haast maar goed. Ik denk dat het ook wel verstandig is als hij eerst zelf eens opzichzelf gaat wonen. Tegen 'm gezegd, en hij staat al in geschreven en dat wilde 'ie ook wel proberen. Dus

misschien is het ook erg handig om eerst af te vragen of je vriend nou echt de jongen is waarmee jij de rest van je leven zou willen delen...

[rodina]

bertbart schreef op 12-05-2004 @ 18:29 :
misschien is het ook erg handig om eerst af te vragen of je vriend nou echt de jongen is waarmee jij de rest van je leven zou willen delen...

Dat is 't.

[eztah]

bertbart schreef op 12-05-2004 @ 18:29 :
misschien is het ook erg handig om eerst af te vragen of je vriend nou echt de jongen is waarmee jij de rest van je leven zou willen delen...

Tuurlijk kan je je dat afvragen, maar ik denk dat je dat gewoon nog niet weten kan.

Ik heb zelf 2 jaar met dat beeld geleefd, maar beiden ontwikkel je je verder, wat voor veranderingen zorgt.

[rodina]

eztah schreef op 13-05-2004 @ 11:45 :
Tuurlijk kan je je dat afvragen, maar ik denk dat je dat gewoon nog niet weten kan.

Ik heb zelf 2 jaar met dat beeld geleefd, maar beiden ontwikkel je je verder, wat voor veranderingen zorgt.

Tuurlijk, je kan niet in de toekomst kijken, ik weet niet hoe hij is over 10 jaar, hoe ik ben, laat staan over een nog langere tijd.

Maar als ik nu kijk, op dit moment dan weet ik 't. En dat kan veranderen, maar dat kan na 25 jaar huwelijk ook veranderen.

Ik heb nu bijna 3,5 jaar een relatie met mijn vriend. We hebben elkaar dus ontmoet toen we 15 en 16 jaar waren. In de loop der tijd hebben we dus inderdaad beiden een grote ontwikkeling door gemaakt, van puber naar jong volwassene.

Op 17-jarige leeftijd zijn de ouders van mijn vriend voor 3 jaar naar Amerika verhuisd. Dit heeft zeker de nodige spanningen in onze relatie opgeleverd. Hij woont nu samen met zijn zus in hun ouderlijk huis. Zijn zus is echter vaak in Amerika geweest en toen ben ik dus vrijwel continu bij hem geweest. In het begin levert dat inderdaad problemen op, maar problemen zijn er om opgelost te worden . Ik woon overigens nog steeds bij mijn ouders, maar ben wel veel bij mijn vriend. Wij hebben nu het evenwicht gevonden en ik weet dan ook dat samenwonen niet voor bijster veel problemen zal zorgen, daarmee bedoel ik vooral problemen met elkaar, financiele problemen daarbuiten gelaten

Ik zou op zich nu wel willen samenwonen, maar we hebben er beiden het geld niet voor (over).

Wat ik hier dus mee wil zeggen is dat 6 maanden eigenlijk nog wel te kort is om echt drastische beslissingen te nemen. Als je nagaat dat bij mijn vriend en mij de eerste ruzies uberhaupt pas na 8 maanden ontstonden ofzo! Probeer zeker die vakantie eens uit, maar ook buiten de vakantie veel bij elkaar zijn en kijken hoe het werkt.

Succes ermee!

pinokio schreef op 12-05-2004 @ 14:15 :
Waarom willen er zoveel mensen al zo jong gaan samenwonen? Vind ik echt helemaal nix. Ik wil nog van m'n individuele vrijheid genieten zolang het kan... bedoel, ik wil m'n studententijd zelf beleven en dat hoef ik echt niet met 24uur per dag iemand anders op je lippen. Hoeveel je ook van elkaar houdt, en hoe graag je ook bij elkaar wil zijn. Nee... laat mij maar lekker wachten

Niet iedereen houdt van vrijheid en feesten. Sommige mensen hebben gewoon een wat afhankelijker persoonlijkheid dan anderen

Ik heb onderhand een relatie van bijna 4.5 jaar. Ik heb hem dus op mijn dertiende ontmoet (hij was toen zestien) en ja, hij heeft een heel grote invloed op mij uitgeoefend. Maar ik net zo goed op hem. Daar ontkom je toch niet aan.
Deze zomer (zoals de vorige) gaan mijn ouders drie weken op vakantie. Ik ga niet mee, ik ga werken en hij komt dan die drie weken bij mij logeren. Oefenen voor volgend jaar als we samen gaan wonen.

Het punt is, dus, dat dit na 4.5 jaar nog steeds goed gaat en ik nog steeds gelukkig ben. Samenwonen hoeft écht niet te betekenen dat je je eigen leven kwijt bent - ik denk dat je meer rekening met elkaar moet houden als je een relatie hebt en je woont niet samen, dan andersom. Omdat als je samenwoont je in één huis / kamer / appartement woont dat je beide als je thuis beschouwt, vanwaaruit je leuke dingen kunt gaan doen. Je zit heus niet 24 uur per dag op elkaars lip.

Dat wilde ik even zeggen. Niet om mezelf te verdedigen, ik maak mijn eigen keuzes wel, maar om het te zeggen.

Ik heb nu 1,5 jaar met mijn vriend en we wonen nu alweer 7 maanden samen. Hij moest namelijk uit zijn flat (die word verbouwd tot 65+flat ofzo). Daardoor zijn we erover gaan praten, want we vonden het allebei geen nut dat ik eerst alleen ging wonen, want we zaten toch altijd bij elkaar en dan hadden we veel dubbele spullen. Wat is nou fijner om elke dag naast elkaar in slaap te vallen.

Nog steeds gaat het erg goed, tuurlijk hebben we allebei weleens momenten dat we dingen voor onszelf willen doen, maar het meeste doen we toch samen. Hij zit nog op school, ik werk full-time, dus overdag zien we elkaar al niet. Daarom vind ik het heerlijk om aan het einde van de dag naar huis te gaan!
Tuurlijk moeten we rekening met elkaar houden, maar we hebben allebei nog ons eigen leventje!

[Somebody Special]

Ik woon alweer ruim 2 jaar samen met mijn vriend en het gaat nog steeds berengoed!
Natuurlijk hebben we wel eens ruzie, maar dat is normaal in een relatie.
Ik heb er ook nooit moeite mee gehad elkaar zoveel te zien, sterker nog, ik vind het heerlijk!
Ik werk 3 dagen in de week, die dagen zie ik hem sowieso bijna niet.
Hij heeft een eigen bedrijf en werkt heel onregelmatig (de ene dan van 10 tot middernacht, de andere dag helemaal niet.
We vinden het heerlijk om op die vrije dagen samen dingen te doen maar ook om elkaar af en toe een poosje niet te zien.

[NoemMijMaarZo]

hey rodina!
ik wil alleen benadrukken dat als dit echt de jongen van je dromen is, en je weet zeker dat dit wel eens heel lang zou kunnen duren

dan moet je wel begrijpen dat niet je vader maar jij je leven met hem gaat delen!

misschien kan je er met je vader eens goed over praten, vraag wat je vriendje verkeerd doet..zulke dingen.

GOOD LUCK!

[eztah]

ik ben T@M@R@ schreef op 13-05-2004 @ 12:38 :
Wat ik hier dus mee wil zeggen is dat 6 maanden eigenlijk nog wel te kort is om echt drastische beslissingen te nemen. Als je nagaat dat bij mijn vriend en mij de eerste ruzies uberhaupt pas na 8 maanden ontstonden ofzo!

inderdaad, bij mij was dat ook zo..

Juist als het zo goed gaat zullen de negatieve kanten (want die zijn er altijd in een relatie) niet zo snel duidelijk worden en zich pas na een tijd openbaren.

Mijn vriend en ik zijn na 2 jaar samen gaan wonen. Ik woonde bij mijn ouders al praktisch op mezelf (vader depressief, moeder werkt constant... dus ja, zelf deed ik eigenlijk alles en m'n vader deed dan af en toe een beetje mee). Dus dat was het probleem niet. Mijn vriend woonde toen alweer 4 of 5 jaar op zichzelf, ook geen probleem.

Maar goed, bij ons was het eerst een soort 'heel erg vaak bij hem logeren'-iets, om te kijken of het zou gaan. Mijn ouders waren niet tegen, ze waren natuurlijk druk met zichzelf enzo. Tja, als ze wel tegen waren geweest... geen idee of ik dan was gaan samenwonen. Waarschijnlijk juist dan... maar of dat zo slim zou zijn geweest.

Hmm... probeer er eens met je ouders over te praten. En ook met je vriend. 't Is natuurlijk wel een stap.

Andijvie schreef op 13-05-2004 @ 22:56 :
Hmm... probeer er eens met je ouders over te praten. En ook met je vriend. 't Is natuurlijk wel een stap.

Idd. En probeer het uit met logeren (en dan steeds langer), dan merk je vanzelf of het gaat.

Ik denk niet dat het uitmaakt of je na een relatie van een jaar of na een relatie van tien jaar samen gaat wonen, als je samen gaat wonen ontdekt je toch weer nieuwe dingen.

(Mijn vriend en ik zijn na amper een maand dat we echt iets hadden samen gaan wonen (de maand daarvoor logeerde hij veel bij mij ), we wonen nu ruim twee jaar samen en het gaat nog steeds prima, over drie maanden gaan we trouwen. De lengte van een relatie zegt in mijn ogen nogal weinig over het wel of niet slagen van het samenwonen, of je elkaar kent, met elkaar praat en bereidt bent te nemen en te geven des te meer.)

[Mu]

Allereerst, nare man en Rodina gefeliciteerd!

ik zou ze ervan overtuigen dat het jouw beslissing is en dat hun eventuele woede van geen belang zal zijn dus dat ze maar beter vrolijk kunnen doen voor iedereen.

[rodina]

Mu schreef op 14-05-2004 @ 09:31 :
Allereerst, nare man en Rodina gefeliciteerd!

Nare man met piercings

sarahbressers schreef op 12-05-2004 @ 14:21 :
Je hebt ook wel een zieke relatie als samenwonen meteen betekent dat je 24 uur per dag op elkaars lip zit

Dat wou ik ook zeggen ja. Alsof je dan opeens elkaars handje constant vasthoud en alles met elkaar doet. Kijk maar eens naar je ouders ofzo.. Die zijn toch ook niet 24/7 bij elkaar?

[Missy Muffett]

Loontjuh schreef op 14-05-2004 @ 12:38 :
Dat wou ik ook zeggen ja. Alsof je dan opeens elkaars handje constant vasthoud en alles met elkaar doet. Kijk maar eens naar je ouders ofzo.. Die zijn toch ook niet 24/7 bij elkaar?

tja ligt eraan,...mijn ouders bijna wel,....mijn vader werkt 4x per week (zo ongeveer dan) en mijn moeder 2x,....in hetzelfde bedrijf,
en als mijn moeder moet altijd op dezelfde dagen als mijn vader werken,..dus er zijn maar 2 avonden dat ze niet samen werken,..
dus erg veel is de tijd nie, die ze niet samenzijn.
(ze draaien allebei avond/nachtdiensten)

nathalie schreef op 14-05-2004 @ 16:18 :
tja ligt eraan,...mijn ouders bijna wel,....mijn vader werkt 4x per week (zo ongeveer dan) en mijn moeder 2x,....in hetzelfde bedrijf,
en als mijn moeder moet altijd op dezelfde dagen als mijn vader werken,..dus er zijn maar 2 avonden dat ze niet samen werken,..
dus erg veel is de tijd nie, die ze niet samenzijn.
(ze draaien allebei avond/nachtdiensten)

Ja, oke, maar ik denk niet dat dit standaard is in elk gezin toch?

Loontjuh schreef op 14-05-2004 @ 16:59 :
Ja, oke, maar ik denk niet dat dit standaard is in elk gezin toch?

In de gezinnen die ik ken niet iig...en bij mijn vriend en mij (jammer genoeg ) ook niet. Het is iets waar je zelf voor kiest, als je dat beiden fijn vindt, wat is daar dan ziek of weet ik veel wat aan? Als je het niet fijn vindt, dan doe je het niet, nogal simpel, lijkt me.

Zoals al vermeld wonen mijn vriend en ik dus samen, hij werkt vijf dagen (waarvan één thuis) en ik loop drie dagen stage en de andere twee ga ik naar school. We zijn dus zeker niet altijd samen. In het weekend doen we ook wel eens dingen 'los' van elkaar, maar zijn we ook vaak lekker samen. Maar is dat niet wat mensen die niet samenwonen ook doen, in het weekend samen zijn en samen dingen doen ed?

[Gothic]

rodina schreef op 14-05-2004 @ 11:48 :

Wouter heeft toch in zijn sig dat ie met jou trouwt? Of jij had in jouw sig dat je met hem trouwt... kennelijk nemen mensen dat erg serieus

Volgens mij was dat echt tijden geleden, want rodina heeft al een hele tijd een andere signature en ikzelf ben al minstens dit hele jaar sig-loos.

Je vader wil gewoon het beste voor je. en is gewoon bang dat het misschien fout gaat met deze jongen. Heeft waarschijnlijk ook wel te maken met het ouders die hun kinderen nu opeens definitief los moeten laten omdat ze het huis uitgaan enz...

Misschien dat ze het er niet mee eens zijn dat je met hem wil gaan samenwonen, maar het is jou keuze. denk niet dat door die keuze ze gelijk een hekel aan je zullen hebben, je bent en blijft hun kind. Ze zullen alleen moeten leren dat je nu je eigen keuzes maakt.

Tis een eigen keuze die je moet maken, laat je zeker niet hierdoor tegen houden als jij het zeker weet..

En trouwens, vind 18 helemaal niet te jong ofzo

DD

nare man schreef op 13-05-2004 @ 12:45 :
Niet iedereen houdt van vrijheid en feesten. Sommige mensen hebben gewoon een wat afhankelijker persoonlijkheid dan anderen

Willem samenwonen heeft imho helemaal niets met afhankelijkheid te maken.

Mijns inziens kan samenwonen de vrijheid binnen een relatie juist vergroten. Je bent minder snel geneigd activiteiten op te geven zodat je elkaar kunt zien, want 's avonds kruip je toch weer naast elkaar in bed. Je hoeft de tijd die je samen bent niet meer persé aan elkaar te besteden omdat de ander zometeen weer weg moet, maar kan sneller je eigen ding doen ookal is de ander in hetzelfde huis. Dit geldt al helemaal als je wat verder uit elkaar woont binnen een relatie.

Ik ben puur van mening dat direct vanuit je ouderlijk huis gaan samenwonen gewoon niet zo verstandig is omdat op jezelf wonen een hoop stress met zich meebrengt. Je hebt ineens alle financiën en een huishouden waar je zelf voor moet zorgen. Daarin helemaal thuis en gewend zijn en dan samen gaan wonen lijkt me voor beiden een stuk prettiger.

Bovendien vind ik het gewoon zonde om heel snel samen te gaan wonen omdat de periode van het moeite moeten doen om elkaar te zien ook heel erg leuk is en zijn eigen charme heeft.

Dusjcrib schreef op 15-05-2004 @ 00:05 :
Ik ben puur van mening dat direct vanuit je ouderlijk huis gaan samenwonen gewoon niet zo verstandig is omdat op jezelf wonen een hoop stress met zich meebrengt. Je hebt ineens alle financiën en een huishouden waar je zelf voor moet zorgen. Daarin helemaal thuis en gewend zijn en dan samen gaan wonen lijkt me voor beiden een stuk prettiger.

Aan de andere kant heeft het ook weer voordelen, twee weten meer dan één en 'vele' handen maken licht werk. Je kunt elkaar dus aanvullen en dat kan (heel) veel schelen. Mijn vriend weet veel van 'geldzaken' (verzekeringen, enz.) af, ik weet meer van praktische dingen af, dat is heel handig en werkt heel prettig. En je hebt beiden inkomsten en sommige dingen zijn als je samen woont in verhouding toch goedkoper, scheelt ook weer.

Hiermee wil ik niet zeggen dat iedereen meteen moet gaan samenwonen, ik wil er alleen mee laten zien dat alles z'n voor- en nadelen heeft.

Leonoor schreef op 15-05-2004 @ 16:25 :
Aan de andere kant heeft het ook weer voordelen, twee weten meer dan één en 'vele' handen maken licht werk. Je kunt elkaar dus aanvullen en dat kan (heel) veel schelen. Mijn vriend weet veel van 'geldzaken' (verzekeringen, enz.) af, ik weet meer van praktische dingen af, dat is heel handig en werkt heel prettig. En je hebt beiden inkomsten en sommige dingen zijn als je samen woont in verhouding toch goedkoper, scheelt ook weer.

Hiermee wil ik niet zeggen dat iedereen meteen moet gaan samenwonen, ik wil er alleen mee laten zien dat alles z'n voor- en nadelen heeft.

Ja, natuurlijk is dat zo. Maar er zijn bepaalde situaties die ik persoonlijk wil vermijden. Zo kwam mijn oom laatst even bij mij en mijn moeder wonen, hij ging scheiden van zijn vrouw en de man had nog nooit van zijn leven alleen gewoond. Zoiets wil ik dus niet meemaken. Ik kan de toekomst niet voorspellen en daarom leer ik liever eerst volledig op eigen benen staan en onafhankelijk van wie dan ook opereren. Dat team komt later wel.

Daarbij denk ik dat een situatie waarin je beiden al jarenlang beste vrienden bent anders is dan wanneer de tijd dat je elkaar goed kent ongeveer gelijk staat aan de lengte van de relatie, wat bij mij het geval is. Dan heb je meer kans op spanningen tussen beiden bij stress, dan wanneer je al voor de relatie helemaal vertrouwd was met elkaar toch?

Ik heb het ook mis zien gaan bij mensen. Die gingen na een half jaartje samenwonen en de relatie heeft het op het nippertje overleeft, het samenwonen heeft het niet overleefd.

Maar ik denk dat je uiteindelijk zelf wel aan kunt voelen wanneer jij en de relatie klaar zijn om echt samen te gaan wonen.

[huytuneng]

Dusjcrib schreef op 15-05-2004 @ 18:19 :
Ik kan de toekomst niet voorspellen en daarom leer ik liever eerst volledig op eigen benen staan en onafhankelijk van wie dan ook opereren. Dat team komt later wel.

Ik denk dat je daar helemaal gelijk in hebt.
M'n vriend en ik hebben allebei onze eigen kamer, maar slapen wel elke nacht bij elkaar, de ene keer bij hem, de andere keer bij mij. Ik ben dan elke keer toch weer zo blij dat ik ook m'n eigen kamer heb en daar dingen kan gaan doen en zelfstandig ben. Samenwonen lijkt me heel erg leuk en dan zijn we van het gezeur af wanneer we bij wie gaan slapen, maar nu is het gewoon nog niet verstandig. Het is belangrijk jezelf onafhankelijk van anderen te ontwikkelen en daarna pas te gaan samenwonen. Je valt namelijk in een enorm gat wanneer je relatie uitgaat en je ben al heel snel gaan samenwonen.