| 
		
		Masker© Sanne - 3 juli 2001
 
 Masker
 Dikke muren om mijn hart
 Niemand mag dichtbij me komen
 Niemand mag zien dat ik angstig ben en verward
 Niemand mag weten van mijn enge dromen
 -
 Want ik heb een masker op
 Mensen denken: het gaat goed met haar
 Een mond die lacht, maar ogen zo vol verdriet
 Maar de mensen weten 't niet
 De mensen zien het niet
 -
 Soms zou ik willen dat ik vertellen kon
 Dat alles me soms zo teveel wordt
 Maar dan moet ik ook vertellen hoe het begon:
 Hoe het kind in mij werd vermoord
 -
 En daarom blijf ik dus maar zwijgen
 Dan voelt het tenminste niet als verraad
 Niemand zal ooit uit me kunnen krijgen
 Hoezeer ik mezelf intens haat
 -
 Want ik heb nog steeds dat masker op
 En dapper lach ik door mijn tranen heen
 In mijn keel zit een dikke prop
 Ik voel me van iedereen verlaten, intens alleen
 -
 Ik zorg dat aan de buitenkant niets is te zien
 Ik verstop mijn gevoelige snaar
 Misschien dat ik er ooit over durf te praten- misschien! -
 Ik ben nu nog veel te kwetsbaar
 -
 En ik houd dat masker op
 En ik probeer stoer en vrolijk te lijken
 Ik verberg me achter een vrolijk gezicht
 Te bang dat iemand door me heen kan kijken
 -
 En grapjes kunnen soms zo diep steken
 Al lacht mijn buitenkant gewoon mee
 Ik ben zo bang dat ik zal breken
 En alles in me vecht en roept: NEE!
 -
 Ik ben te diep beschadigd door het leven
 Ik ben het leven soms zo volkomen moe
 Ik durf me aan niemand over te geven
 Wanneer laat ik nu eindelijk iemand in mijn 'wereld' toe?
 
 
 Dit vind ik een mooi gedicht, heb er ook veel aangehad. Ik heb het niet zelf geschreven, maar ik vind het erg knap van Sanne dat ze dit zo kan opschrijven. Zelf kan ik dat niet, ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
 
		
		
		
		
		
			  |