angst en emoties

[Giovanna]

Dit 'verhaal' staat ook in het Grote lucht-je-hart-topic, omdat ik er eerst geen vragen bij gezet had, en kruimel het daarom naar dat topic verplaatst had.

Mijn leven wordt overheerst door angsten. Voor mijn operatie speelde het al, maar nu is het nog erger. Ik heb altijd faalangst gehad, ik ben altijd bang geweest voor de dood en ik heb altijd angst gehad om mensen kwijt te raken. Ik kan nu amper alleen zijn, overdag hoor ik vreemde geluiden en dat maakt me bang (ik ben nooit alleen, ik mag nog niet alleen zijn (revalidatieperiode), maar ik bedoel alleen in mn kamer. 'S nachts kan ik niet slapen terwijl ik erg moe ben, omdat ik bang ben om nachtmerries te krijgen of omdat ik bang voor het donker ben. Op straat ben ik bang dat ik aangereden wordt. Ik ben gewoon overal bang voor. Ik weet niet hoe het komt en wat ik eraan kan doen. Dat ik overal bang voor ben beangstigd me ook weer, iedereen denkt of dat ik gek ben of dat ik ze in 't ootje neem.
Ook huil ik snel en ik ben snel geemotioneerd. Vroeger huilde ik nooit, ik kon het niet. Als mn moeder en mn zus (of broer) ruzie maken, voel ik me de hele dag klote en als ik dan alleen ben om te rusten, ga ik huilen. Ik las laatst dat als je in je jongere jaren niet genoeg sport, dat je dan snel dement wordt en je toekomst niet veel kwaliteit heeft. Ik moest hier ook weer ontzettend van huilen, omdat ik niet veel gesport heb en niet veel kan sporten.
Toen een jongen op mijn afdeling overleed, ben ik een week van slag geweest, ik had die jongen nooit gezien. Toen ik hoorde dat een meisje haar moeder verloren had, moest ik ook meehuilen en de tranen springen in mijn oog als ik haar zie (goed, ik heb mijn vader verloren, maar toch). Ik heb het gevoel dat ik gek ben, en dat beangstigd me.

Wat ik wil weten is of iemand het herkent, of het abnormaal is, wat ik er aan kan doen, hoe je ermee kan leven, of het over gaat... dat soort dingen...

Alvast bedankt,
Giovanna.

Giovanna schreef op 12-05-2004 @ 11:04 :
Wat ik wil weten is of iemand het herkent, of het abnormaal is, wat ik er aan kan doen, hoe je ermee kan leven, of het over gaat... dat soort dingen...

Ik weet niet of je sinds die operatie moeier bent (zou wel logisch zijn)? Als je moeier bent, dan ben je vaak ook wat emotioneler, minder bestand tegen dingen, enz., misschien dat dat ook een rol speelt. En/of misschien dat het op een andere manier verergerd is door die operatie oid, 'k weet niet of dat kan?

Als angst je leven beheerst, dan is het niet normaal, denk ik...als dat het geval is, dan is het verstandig om er iig met mensen irl over te praten en/of om hulp te zoeken. (Als je nog steeds naar die psycholoog gaat, dan zou ik het er zeker met haar (hem?) over hebben.)

Sterkte en beterschap iig.

[Fainne]

Ik zit zelf met een soortgelijk probleem . Ik ben erg lang depressief geweest (ik spreek over jaren, en het laatste jaar heel erg)
en het werd erger omdat mensen dit afkeerend vonden (het is natuurlijk niet gezellig om een melancholieke pessimist rond je te hebben!)
en ik hoor ook niet goed, waardoor mensen het al gauw beu worden om met me te praten.

Nu is er eindelijk verbetering, ik ben al een halve maand erg vrolijk geweest en probeer positief te denken.
Wat mij nu nog een stuk terughoud( om vrolijk te zijn) is mijn omgeving en het beeld dat ze van me hebben...
DAT zorgt volgens mij voor mijn emotionaliteit, dat ze me nog steeds mijden en tegelijk is het ook een uitlaatklep voor die tijd dat ik alleen maar al het verdriet in me oppropte.

Dus misschien kan jouw operatie ( en wat dat nu nog met zich meebrengt ) een emotionaliteit losmaken die eigenlijk ervoor zorgt dat je die ingreep en ( de beperkingen die het met zich meebrengt ) verwerkt?

En dit klinkt misschien simpel , maar positief denken doet erg veel!
Ik ben begonnen met elke dag 3 goede gebeurtenissen op te schrijven ( een typisch beginhulpmiddel bij depressie) .
Je zegt niet letterlijk dat je depressief bent ( ik weet dat je het door een dokter officieel vastgesteld moet krijgen) maar als je de hele tijd angstig bent, huilt om alles, ben je toch mistroostig?
Dan zou een positieve denkwijze toch moeten helpen( je hebt die duidelijk nu niet met al je angsten)

Nog een klein (misschien nogal dom klinkend) tipje :
als je moet huilen en je wilt het niet (door omgeving ofzo) kun je naar het plafond kijken, dan zakken na een tijdje de tranen weg
Ik huilde altijd bij het minste en had dit trucje van mijn therapeut geleerd, en het hielp. Ik huil nog soms (bij mijn emotionele momenten he) maar al veel minder.

Sorry voor mijn hele uitleg, ik weet dat er veel bijzaken staan die er misschien niet hoeven te staan, maar ik heb de hele tekst al de helft korter gemaakt

Sterkte!

[Giovanna]

Fainne, heel erg bedankt voor je reply... Ik heb er zeker wat aan!

Ik ben wel bij een psych, (krijg je vanzelf bij zo'n operatie, das dus een andere als waar ik eerst was) die zegt dat het allemaal verwerking is en dat het nog zeker een half jaar duurt. Hoe kan ik dit nou weer gaan verwerken als ik andere dingen nog niet eens verwerkt heb? Ik snap het allemaal niet meer zo.

Ik denk dat je dit juist kunt gaan verwerken, omdat dit nog zo 'dichtbij' is. En je krijgt er nu meteen hulp bij en je bent weer wat ouder en wijzer ed. Ik denk dat dat allemaal uitmaakt. En je zus heeft hetzelfde meegemaakt, toch? Kun je met haar over de operatie en alles er om heen praten? Misschien herkend zij dingen?