Na 16 maanden is het nu uit.
Ik heb gisteravond de knoop doorgehakt: ik kan het niet meer.
Ik heb hem opgebeld om te vragen of hij in Delft was, daar hebben we afgesproken. Ik vroeg hem of hij even mee wilde naar een bankje en daar begon het.
'Ik denk dat we het maar moeten uitmaken'
ik heel mijn verhaal gedaan waarom ik dat denk. Dat ik al zovaak gesprekken heb gehad, dat hij zn vrienden veel vaker ziet dan mij. Als we allebei vrij van werk zijn (wat niet veel voorkomt) gaat hij met vrienden iets doen. Zondag en Woensdag zijn mijn dagen, dan bel(t) ik/hij standaard tussen 20.15 en 20.45 uur om te vragen hoelaat hij zal komen. Alles was standaard geworden.
Hij maakte een opmerking dat 'we uitmekaar aan het groeien waren' Maar daar was ik het niet mee eens, alleen er word niet genoeg tijd gemaakt voor mekaar.
Lang verhaal, veel gehuil en 2 uur verder was het echt uit en hebben we nog wat zitten napraten wat overigens heel gezellig was.
En dat is het hele frustrerende, ik hou zo verschrikkelijk veel van hem (ben misschien niet meer verliefd, maar ik hou wel van hem) en het is een harstikke leuke jongen. Maar die ene afwijking van hem trek ik niet meer. En daarom voel ik me nu toch wel zo verschrikkelijk klote...
we zouden nog naar de efteling gaan, en hij heeft me half gesmeekt om te gaan. En ik wil ook echt maar ik weet hoe dat gaat... temptation efteling word het dan....
en we gaan nog naar Lowlands, en ik kan met mn oom gaan die ik nauwlijks ken, of met hem en zn gangbang, ik mocht dan wel in een vriendin dr tent slapen, want oorspronkelijk zou ik bij hem in de tent...
maar ja, jullie weten het nu, maar ik voel me zo verschrikkelijk klote, das niet in woorden uit te drukken...
|