Stemmingswisselingen

[Daantje_0705]

Ik heb al heel lang (al mijn hele leven schat ik) last van stemmingswisselingen, zomaar heel plotseling. Het ene moment ben ik ontzettend vrolijk en zit ik heel goed in mijn vel en dan maakt iemand een verkeerde opmerking en dan ben ik weer zo ontzettend down. Ik baal hier best wel van want op het moment dat ik down ben lijkt het alsof de tijd voorbij kruipt omdat ik weet dat er ook wel weer een piek aankomt maar op het moment dat ik me goed voel gaat de tijd zo snel dat ik gelijk weer in een gat van. Het is allemaal zo extreem, nooit eens een beetje ergens tussenin. Ik wil het zo graag allemaal een beetje af kunnen vlakken en een beetje gematigder leven. Alleen hoe? Weet iemand hoe ik dit kan veranderen?

Ik heb het er met Michel overgehad dit weekend en misschien hoort het wel gewoon bij me, zit het in mijn karakter maar misschien ook niet. Misschien wil ik wel graag een etiketje opgeplakt krijgen. Ik weet alleen niet of dat er is.

Je zou zeggen dat het door de puberteit komt maar ik ben nu 18 en het is nu erger dan ooit heb ik het idee, veel erger iig dan toen ik echt aan het puberen was. Gaat dit nog voorbij of zal ik altijd zo blijven? Dat is wel moeilijk om te zeggen maar misschien dat iemand hier iets in herkend en die nu al een paar jaar ouder is en daar iets over kan vertellen.

Liefs Dana

Helaas ben ik niet een paar jaar ouder dan jou .. maar ik heb ook erg veel last van stemmingswisselingen, mn hele leven al gehad..

wat ik doe om het extreme eraf te halen: alle overgangen (van omgeving of situatie) heel voorzichtig accepteren, en gewoon kalm blijven..

ik heb niet zoveel tips helaas

veel geluk ermee,

relaxxamann

Proberen niet te veel indrukken in eens op te doen of iig niet te veel extreme indrukken oid... Heb je dat down worden alleen bij verkeerde opmerkingen? Kan dan ook nog zijn omdat je iemand gaat geloven oid...te weinig zelfvertrouwen ofzo... ('k zeg ook maar wat) En als je idd graag een etiketje wilt: langs de huisarts.

Puberteit is niet opeens afgelopen als je 18 bent...het kan heel goed dat het nog doorloopt na je achttiende.

(Ik herken het ook wel...maar ik heb het, min of meer, geaccepteerd. Bij mij komt het down-gevoel alleen niet vaak meer door bv. opmerkingen (soms wel, maar de meeste keren niet, volgens mij).)

[rare kwast]

nou 19 is niet echt veel ouder maar ik herken het...

alles gaat goed tot er een opmerking gemaakt wordt, dan sla ik om en wordt ik stil enzo.
ik baal er ook sterk van omdat iedere keer als dat gebeurt er weer irritaties ontstaan waardoor ze nog "gemener" gaan doen en ik steeds stiller wordt en uiteindelijk zo lullig uit de hoek kom

echt veel tips heb ik niet, maar je kan het beste proberen dingen te accepteren....
*klinkt vaak makkelijker dan het is* ik ben er nu ook mee bezig.
rustig aan die opmerkingen lang je heen laten trekken en proberen als je down wordt er zo snel mogelijk weer een punt achter te zetten

*zo op papier klinkt het zo makkelijk, maar de uitvoering is minder*

[Daantje_0705]

Leonoor schreef op 15-06-2004 @ 13:34 :
Heb je dat down worden alleen bij verkeerde opmerkingen?

Nee, ik heb het niet alleen bij opmerkingen, ook bij slechte cijfers, slechtgehumeurde mensen of andere vervelende dingen om me heen. Het lijkt wel alsof ik daar een radartje voor heb en het allemaal oppik.

[Eend]

als je vrolijk bent, maar op de achtergrond depressief, dan komt gewoon af en toe die depressieve kant meer door.
Nik som je druk om te maken, iedereen heeft dat wel een beetje. Of dat je om bepaalde opmerkingen depri wordt.

Ikzelf heb stemmingswisselingen en dan ben ik gewoon ECHT vrolijk, ik kan heel de wereld aan en ben dan ook echt niet depressief of zo, maar dat kan bij mij dus ook weer omslaan in extreme woede.
Mijn vriend kijkt me wel eens vol ongeloof aan
Maarja, bij mij heeft het een etiketje; borderline, maar ja, ik heb er mee leren leven en ik stoor me er maar niet aan. Soms word ik dan plotseling heel erg kwaad en dan moet ik zo om mezelf lachen, dat het gelijk weer omslaat.

Ik heb er medicijnen tegen; Zoloft. Maar ik heb op dit moment de verkeerde gekregen, het nepmerk van Zoloft en daar reageer ik niet goed op, dus ik zit lekker zonder nu
En misschien gaat het wel heel goed zonder medicijnen

Daantje_0705 schreef op 15-06-2004 @ 13:39 :
Nee, ik heb het niet alleen bij opmerkingen, ook bij slechte cijfers, slechtgehumeurde mensen of andere vervelende dingen om me heen. Het lijkt wel alsof ik daar een radartje voor heb en het allemaal oppik.

Wel eens wat gelezen over HSP (high sensitive people)? Das niks bijzonders, das de halve wereld, maar misschien komt het wel door zo iets 'simpels'. Je zou er eens wat over kunnen opzoeken om te kijken of het een beetje lijkt op hoe jij bent. Er zijn ook boeken over hoe er mee om te gaan ed (van Elaine nog iets, geloof ik).

[Daantje_0705]

Leonoor schreef op 15-06-2004 @ 14:08 :
Wel eens wat gelezen over HSP (high sensitive people)? Das niks bijzonders, das de halve wereld, maar misschien komt het wel door zo iets 'simpels'. Je zou er eens wat over kunnen opzoeken om te kijken of het een beetje lijkt op hoe jij bent. Er zijn ook boeken over hoe er mee om te gaan ed (van Elaine nog iets, geloof ik).

Ik heb er wel eens van gehoord ja en ook wel eens wat over gelezen hier op het forum maar nooit gedacht dat het zoiets zou kunnen zijn. Ik ga eens kijken of ik er wat van mezelf in herken.

Zijn er hier van die HSP-mensen? Herkennen die wat in mijn verhaal?

[Shitonya]

Gaat ooit wel over als je ouder bent

[Ruudje]

Daantje_0705 schreef op 15-06-2004 @ 21:34 :
Ik heb er wel eens van gehoord ja en ook wel eens wat over gelezen hier op het forum maar nooit gedacht dat het zoiets zou kunnen zijn. Ik ga eens kijken of ik er wat van mezelf in herken.

Zijn er hier van die HSP-mensen? Herkennen die wat in mijn verhaal?

Jazeker, ik herken er heel veel in... en ik denk er steeds beter mee om te kunnen gaan(gaat heel langzaam hoor ).

Als gevoelig persoon is het niet makkelijk om een evenwicht te brengen in stemming.
Ik weet een goed voorbeeldje hiervoor:

Stel, je hebt een grasveld. De gevoelige mensen zijn de grassprietjes die erbovenuit steken.

Wat gebeurd er als het gras gemaaid wordt?
Precies, de grassprietjes die erbovenuit steken zijn het eerste aan de beurt.

Wat zou je dus het beste kunnen doen als gevoelig persoon?
Zo hoog mogelijk groeien... maw, genieten van die goeie momenten

[miss-shark]

hallo,

ik herken echt super veel in jou,
ze zeggen namelijk dat ik ook stemmings wisselingen heb en het in een hele erg vorm ik reageer ook op alles.als iemand iets zegt wat ik niet leuk vind dan voel ik me gelijk k*t.ik woon niet meer bij mijn ouders en dan heeft voor mij heel veel uitgemaakt.me ouders zeiden namelijk altijd veel negatieve dingen.ik heb er een onderzoek naar laten doen en die mensen zeiden dat het misschien kwam omdat je ergens nog mee zit of omdat je dingen hebt meegemaakt die je niet meer goed kan herinneren.het enige wat je ze tegen mij hebben gezegd dat je er met iemand over moet gaan praten zodat je er minder heftig op reageerd als iemand iets zegt,ik heb er heel veel aan gehad en nu reageer ik er al een stuk minder op

ik hoop dat je er iets aan hebt

groetjes miss-shark

Daantje_0705 schreef op 15-06-2004 @ 21:34 :
Zijn er hier van die HSP-mensen? Herkennen die wat in mijn verhaal?

Zie mijn eerste post (als ik het ben dan, als ik mensen moet geloven (waaronder doktoren) dan waarschijnlijk wel).

[Daantje_0705]

miss-shark schreef op 16-06-2004 @ 18:38 :
.ik heb er een onderzoek naar laten doen en die mensen zeiden dat het misschien kwam omdat je ergens nog mee zit of omdat je dingen hebt meegemaakt die je niet meer goed kan herinneren.het enige wat je ze tegen mij hebben gezegd dat je er met iemand over moet gaan praten zodat je er minder heftig op reageerd als iemand iets zegt,ik heb er heel veel aan gehad en nu reageer ik er al een stuk minder op

Zou best kunnen dat er idd nog wat is want het gaat de laatste tijd helemaal niet zo goed met me, er komen weer allemaal dingen boven van de tijd dat mijn ouders net gescheiden waren en ik zit nu nog met de nasleep daarvan. Ik praat er nu wel met mijn vriend over maar echt proffesionele hulp heb ik (nog) niet.

[Lilium]

Ik herken wel veel in je. Ik zeg dan tegen mezelf dat ik niet zo moet zeuren en er mee moet leven. (niet dat het helpt, ik wordt er alleen maar verdrietiger van...) Vaak denk ik dat ik de enige ben, maar dat is dus niet zo. Fijn dat ik niet de enige ben...
Dat van die HSP, weet iemand daar meer over?

[Fade of Light]

Leren relativeren.

[Ruudje]

Fade of Light schreef op 18-06-2004 @ 20:22 :
Leren relativeren.

precies

Daantje_0705 schreef op 15-06-2004 @ 13:39 :
Nee, ik heb het niet alleen bij opmerkingen, ook bij slechte cijfers, slechtgehumeurde mensen of andere vervelende dingen om me heen. Het lijkt wel alsof ik daar een radartje voor heb en het allemaal oppik.

Ik ben dus 20, bijna 21 nu.

Ik heb best wel tijden dat ik me wel goed voel, maar er is bijna altijd iets waardoor ik mij down voel. Inderdaad ook o.a. bij slechte cijfers, slechtgehumeurde mensen, en bij verkeerde opmerkingen. Ik lijk vaak een bepaalde spanning te voelen om me heen. Daar ben ik heel gevoelig voor. Of het echt altijd zo is dat er spanning is, is misschien ook weer niet zo.

Ik kan ook echt heel slecht tegen opmerkingen. Anderen kunnen vaak tegen bepaalde opmerkingen, maar ik dus niet. Ik raak er meteen down van en dan kan ik ook vaak niks meer terug zeggen, daar voel ik me dan te down voor.

Ook raak ik snel geïrriteerd door bijv. lawaai, waarschijnlijk omdat ik me al niet zo lekker voel.

Als ik in bed lig voel ik me vaak nog het lekkerst. Daarna voel ik me een tijd wat down, en dan later in de middag, richting de avond voel ik me weer wat beter.

Als ik leuke dingen in het vooruitzicht opvang/hoor/bedenk voel ik me ook even beter. Dat leidt m'n aandacht af van de slechte gedachtes (bewust, al dan niet bewust) denk ik.

Gelukkig valt het allemaal wel een beetje mee. Ben namelijk niet ernstig (klinisch) depressief ofzo.

In ieder geval veel sterkte toegewenst!

Eend schreef op 15-06-2004 @ 13:39 :
als je vrolijk bent, maar op de achtergrond depressief, dan komt gewoon af en toe die depressieve kant meer door.
Nik som je druk om te maken, iedereen heeft dat wel een beetje. Of dat je om bepaalde opmerkingen depri wordt.

Ikzelf heb stemmingswisselingen en dan ben ik gewoon ECHT vrolijk, ik kan heel de wereld aan en ben dan ook echt niet depressief of zo, maar dat kan bij mij dus ook weer omslaan in extreme woede.
Mijn vriend kijkt me wel eens vol ongeloof aan
Maarja, bij mij heeft het een etiketje; borderline, maar ja, ik heb er mee leren leven en ik stoor me er maar niet aan. Soms word ik dan plotseling heel erg kwaad en dan moet ik zo om mezelf lachen, dat het gelijk weer omslaat.

Ik heb er medicijnen tegen; Zoloft. Maar ik heb op dit moment de verkeerde gekregen, het nepmerk van Zoloft en daar reageer ik niet goed op, dus ik zit lekker zonder nu
En misschien gaat het wel heel goed zonder medicijnen

De meeste mensen reageren volgens mij anders op opmerkingen dan bijv. ik. Ik word er meteen down van, en kan daarom vaak niets terug zeggen. Anderen zullen er misschien ook op reageren, maar die worden gewoon kwaad en geven opmerkingen terug. Dat heb ik bijv. niet. Dit kan heel belemmerend werken in je "sociaal functioneren". Maar 't is wel zo dat ik bijv. idd geen extreme stemmingswisselingen heb zoals bij borderline.

Ik ben niet klinisch depressief, maar had wel gepoogd antidepressiva te slikken. Seroxat schreef m'n psychiater voor, maar toen kreeg ik ook een namaakmedicijn: Paroxetine... Daar was ik ook niet blij mee.

[Daantje_0705]

12Trix schreef op 20-06-2004 @ 14:52 :
Als ik in bed lig voel ik me vaak nog het lekkerst. Daarna voel ik me een tijd wat down, en dan later in de middag, richting de avond voel ik me weer wat beter.

Als ik leuke dingen in het vooruitzicht opvang/hoor/bedenk voel ik me ook even beter. Dat leidt m'n aandacht af van de slechte gedachtes (bewust, al dan niet bewust) denk ik.

Hier herken ik wel wat in, als ik in bed lig voel ik me vaak ook wel goed hoewel ik ook uren in bed kan liggen huilen. Bij mij is het vaak dat ik me 's ochtends het beste voel en naarmate het later wordt op de avond ga ik me steeds slechter voelen en ga ik met een behoorlijk depri gevoel naar bed waar ik dan weer uren lig te huilen. Best balen omdat ik echt een avondmens ben.

Ik ben ook iemand die echt vooruitkijkt naar leuke dingen, een weekendje weg, iets leuks om te doen, cd die ik besteld heb, dat soort dingen. Dat houdt me ook wel overeind en geeft me wel moed om door te gaan maar of ik het daar nou altijd van moet hebben?

[JaJ]

ik heb ook vaak dat mijn stemming opeens omslaat. bij mij is het waarschijnlijk te wijten aan de vorm van authisme waar ik aan "lijdt". zoals ik het voel komt het doordat ik alles wat ik meemaak vanzelf opkrop. op een gegeven moment loop ik over, en dan veranderd mijn stemming dus vanzelf.
het enige wat ik er aan kan doen is dan dus niet opkroppen, altijd alles zeggen enzo.
maar ik zie de omslag op de een of andere manier wel vaak aankomen, zonder er wat aan te kunnen doen.

[Miracle]

Fade of Light schreef op 18-06-2004 @ 20:22 :
Leren relativeren.

Volgens mij is dat niet de enige oplossing. Ookal kun je het relativeren en weet je hoe het hoort, het blijft knagen. Je wilt er niet aan toegeven, maar juist daardoor blijf je eraan denken.... Of niet?

Daantje_0705 schreef op 20-06-2004 @ 21:15 :
Hier herken ik wel wat in, als ik in bed lig voel ik me vaak ook wel goed hoewel ik ook uren in bed kan liggen huilen. Bij mij is het vaak dat ik me 's ochtends het beste voel en naarmate het later wordt op de avond ga ik me steeds slechter voelen en ga ik met een behoorlijk depri gevoel naar bed waar ik dan weer uren lig te huilen. Best balen omdat ik echt een avondmens ben.

Ik ben ook iemand die echt vooruitkijkt naar leuke dingen, een weekendje weg, iets leuks om te doen, cd die ik besteld heb, dat soort dingen. Dat houdt me ook wel overeind en geeft me wel moed om door te gaan maar of ik het daar nou altijd van moet hebben?

Ik heb niet dat ik uren in bed lig te huilen. Ik voel me gewoon down dan, en dan kan ik niet zo veel meer doen. Dan krijg ik gewoon een gevoel van machteloosheid. Wat jij hebt, uren in bed liggen huilen is niet niks!

Het zou voor jou best kunnen helpen om eens te praten over je problemen met een professional denk ik. Maar ik denk wel dat je dan zelf een groot aandeel in het gesprek zult moeten hebben Ik bedoel dus dat je zelf moet zeggen wat je op je hart hebt. Ik heb zelf ook bij een professional (een psychiater) gelopen, maar die zei niet veel. Ik zei zelf namelijk ook niet veel Maar ik was daar trouwens ook gekomen om een andere rede dan mijn down-zijn problematiek Maar ik denk dat het dus bij jou meer zal helpen!

In ieder geval gewoon die moed blijven houden om door te gaan! Want er zijn ook leuke dingen. Hoe wreed de wereld ook is Je bent ook nog maar 18 (en ik nog maar 20), en dan kan er nog heel veel veranderen!

Veel sterkte!

[Fade of Light]

dreen schreef op 20-06-2004 @ 22:08 :
Volgens mij is dat niet de enige oplossing. Ookal kun je het relativeren en weet je hoe het hoort, het blijft knagen. Je wilt er niet aan toegeven, maar juist daardoor blijf je eraan denken.... Of niet?

Nee, leren relativeren houd ook in dat je je gevoel met je verstand op 1 lijn kunt krijgen. Dan hoef je nergens aan toe te geven, dan knaagt er niks.

Hoe je het leert....weet niet, wie weet groei je erin, het zal je sowieso maanden of jaren duren...

dreen schreef op 20-06-2004 @ 22:08 :
Volgens mij is dat niet de enige oplossing. Ookal kun je het relativeren en weet je hoe het hoort, het blijft knagen. Je wilt er niet aan toegeven, maar juist daardoor blijf je eraan denken.... Of niet?

Het is idd moeilijk om je gevoel te sturen door je verstand! Er zijn wel gevallen waarin het werkt, maar lang niet altijd. Je moet in ieder geval niet de moed opgeven, en tegen jezelf zeggen dat dit maar een klein stukje van je leven is, en dat je je wel weer beter zult voelen. Ik heb zelfs geprobeerd om de hele tijd een zin tegen mezelf te zeggen van 'ik voel me goed, fantastisch, etc.'. Als je gelooft dat het helpt zal het ook eerder helpen denk ik.

Maar als er een aanwijsbare oorzaak is voor dus bijv. sombere gevoelens, dan is het handiger om ook aan de oorzaak te gaan werken.

[Daantje_0705]

12Trix schreef op 21-06-2004 @ 21:53 :
*knip*

Bedankt voor je lieve reactie, dat doet me wel goed. Ik ben alleen benieuwd hoe anderen hier tegenaan kijken want ik vraag me af of ik wel down genoeg ben om echt hulp te zoeken zeg maar. Ik ben het wel aan het overwegen nu, ik ga volgend jaar op kamers en studeren en rondom die universiteit heb je ook wel mogelijkheden voor hulp volgens mij en dan kan ik het ook buiten mijn ouders om doen. Voorlopig houd ik het nog wel vol.

Reacties van anderen zijn nu meer dan welkom!

[Miracle]

Daantje_0705 schreef op 21-06-2004 @ 22:09 :
Bedankt voor je lieve reactie, dat doet me wel goed. Ik ben alleen benieuwd hoe anderen hier tegenaan kijken want ik vraag me af of ik wel down genoeg ben om echt hulp te zoeken zeg maar. Ik ben het wel aan het overwegen nu, ik ga volgend jaar op kamers en studeren en rondom die universiteit heb je ook wel mogelijkheden voor hulp volgens mij en dan kan ik het ook buiten mijn ouders om doen. Voorlopig houd ik het nog wel vol.

Reacties van anderen zijn nu meer dan welkom!

Als jij hulp wilt dan krijg je die, lijkt me. Je hoeft echt niet psychisch gestoord te zijn om hulp te krijgen. Ik zou het zeker doen als je er behoefte aan hebt en zin om eraan te werken.

[Een Tweeling]

Ik herken ook veel van je verhaal Daantje, ik heb zelf ook erg vaak last van stemmingswisselingen.
Elke dag heb ik wel een moment waarop ik het allemaal nutteloos vind en ik niet snap waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Bij mij gebeurd het vaak doordat iets niet lukt, iets niet doorgaat waar ik op gehoopt had of mensen kwaad/boos/naar tegen me doen. Een uur later kan ik de hele wereld weer aan, of wat dan ook.

Ik ben van sterrenbeeld Tweeling, en een van de belangrijkste eigenschappen daarvan is dat een tweeling altijd op zoek is naar iets nieuws.
Dat helpt dan ook vaak bij mij. Wanneer ik me depressief/down voel, moet ik iets anders gaan doen, iets wat ik heel leuk vind / iets waar ik creativiteit in kan stoppen. Iets wat elke x weer anders is. Iets nieuws. En dat helpt.

Nu weet ik natuurlijk niet of dat bij jou ook helpt, maar wat ik probeer te zeggen is dat wanneer je in zo'n dip beland, je door middel van iets heel anders te gaan doen (bij voorkeur iets waar je erg van houd) je er vaak weer gauw bovenop komt. Bij mij helpt het tenminste vaak wel. Zelfs al heb je totaal geen zin om iets te gaan ondernemen, tóch gewoon doen.

Ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar bij mij helpt het vaak!

Ik vraag me ook vaak af hoelang dit nog duurt, en hoe het op te lossen is. Ik denk dat ik een hoop van dit soort omslagen en moedeloosheid kwijt kan raken door een relatie aan te gaan. En een studie te gaan volgen waarin ik thuis ben en veel kwijtkan. Iets wat je meer op het pad houd, of zo.

[metallica]

ik herken het...
maar bij mij zeggen ze dat het onder borderline valt, omdat ik daar nog meer symptomen van heb.
ik kan je geen tips geven, kweet zelf niet hoe ik het onder controle kan houden. Maar zorg niet dat je stemmingen ook af gaan hangen van een iemand,want dat is iets wat ik ook sterk heb. Het is niet fijn voor jezelf, maar al helemaal niet voor die persoon. Maar ik denk dat ik afdwaal....