mijn hoofd

[mi-au]

Waar moet je beginnen als je niet weet waar het einde is…De tijd is aangebroken om het te erkennen en te accepteren.
Er is geen begin als er geen einde is, er is geen eeuwigheid als tijd niet bestaat.

Ik ben er bijna, zelfs zo dichtbij dat de rottende geur mijn neusvliezen al heeft geprikkeld. Nog sneller dan het licht verplaatsen mijn gedachten zich naar de tijd dat ik nog zorgeloos over straat liep. Sommigen zien het, maar de meesten niet. Waarom houd je jezelf voor de gek?

Laat me met rust! Ik heb je geroken en ik heb je geproefd. Ik zag het toen je je verwaarloosde lichaam tegen het mijne aandrukte. En die waarheid staat vastgegrift als een onbrandbare gedachte ver in mijn verleden. Toen ik gisteren over straat liep proefde ik de zuurstofloze lucht en zag ik je ontzagwekkende staart met een ritselend geluid in een rozenstruik verdwijnen. Ik veracht je. Als ik naar mijn verbrande handen kijk moet ik denken aan de walgelijke eenzaamheid in de sinistere wereld die je geschapen hebt. Die wereld waar de ontastbare realiteit niets meer is dan een huiveringwekkende illusie. Uit elke kraan die je opent stroomt verdriet, die mij in mijn eenzaamheid meesleurt naar het paradijs der vergetelheid. Jouw hemel, jouw hel.
Maar ik heb het door, ik ben er bijna. Ik dwaal rond in een vergeten gedachte en verdwaal als ik mij omdraai om te kijken wie er op de deur klopte. Deze deur heb ik nooit eerder gezien. Ik ruik de felpaarse kleur en voel het ruwe oppervlak dat aan mijn vingers blijft kleven. Ik bedenk me opeens dat deze deur er nog niet was toen ik in deze gedachte belandde. Knock, knock. Who’s there? Geen antwoord. Als ik de deur open doe en naar buiten kijk zie ik het groene landschap waar kinderen aan het spelen zijn. Afgaande op mijn gevoel en wetende dat de waarheid een illusie is bedenk ik mij dat dit landschap niet echt is en weet ik dat ik m’n reis kan voortzetten als ik één van de andere zes deuren open. Ik sluit de deur die ineens zwart is geworden en doe een stap naar achter. Op dat moment stoot ik mijn elleboog tegen een hoofd. Een wit stenen hoofd met witte krullen. Het is een Grieks hoofd, een hoofd dat van een oud standbeeld is gevallen. Het kijkt me aan en spreekt: ‘Het is niet zwart, maar wit.’ En het hoofd zweeft verder. Verbaasd loop ik achteruit en ik glijd bijna uit over m’n schaduw. Vreemd, hij gaf me een hint. Een hint die me niet verder helpt.
Als ik me verder verplaats door de zwart-wit geblokte ruimte hoor ik een geluid. Een eng geluid. Kort daarna hoor ik een schreeuw en het klinkt alsof je er bent.
One…two…three…die…
Ik loop langs de deuren die constant van kleur veranderen en ik zie rozen en dobbelstenen en flessen en kleuters en brillen. Ik pak een van de brillen die net voor mn gezicht langs zweeft en zet ‘m op. Op dat moment loopt er een groot konijn met een roze bril langs. Als ik mijn eigen bril weer afzet zie ik dat het geen konijn maar een clown is. Hij vraagt me of ik weet waar de Melkweg is.
‘Nee’, antwoord ik. De Clown loopt verder.
Ik loop door en stap alleen op de zwarte tegels. Ik kan niet op de witte tegels stappen. Misschien moet ik het wel doen, misschien bedoelde het Hoofd dat wel. Ik doe m’n ogen dicht en probeer op een witte tegel te staan. Het lukt me niet. Ik begin te zweten en ik voel me misselijk. Duizelig en met gesloten ogen probeer ik het toch. Ik haal diep adem en schuifel ’n stukje naar voren. Dan zet ik met veel moeite de stap. Op dat moment begint de hele ruimte te schudden en te draaien en te tollen en de tegel waarop ik sta stijgt de grond uit en ik kom ineens hoger en hoger en alles onder me word kleiner en ik kijk omhoog en ik zie een heel klein deurtje maar het deurtje wordt steeds groter en groter maar neeeee het is nog steeds maar een klein deurtje ik pas er niet do..........

Ik sta op straat. Naast het postkantoor. Tegen een boom. Ik sta naast een postkantoor tegen een boom. Vlakbij m’n huis. Ik staar naar m’n voeten en zie dat de tegel waarop ik sta los zit. Ik kijk om me heen of er niemand in de buurt is en ik til de tegel op en ik zie dat er niks is onder de tegel. Onder de tegel is niks. Geen grond, geen aarde, geen beton, niks. Zwart. Een bodemloze holte. Ik word gek.
Ik loop terug naar huis en als ik de deur openmaak zie ik mijn huisgenoot in z’n ochtendjas zitten. Hij ziet er fucked up uit.
‘Waar kom jij vandaan’, vraagt hij.
‘Weet ik veel’, antwoord ik.
‘Haha, loser’, zegt hij.
Ik loop naar de keuken en ga op mijn rode plastic stoel zitten. Ik haat deze stoel. Ik haat de kleur en het model en hij zit kut. Kutstoel. Ik zak onderuit en pak m’n sigaretten uit de binnenzak van m’n colbert. Het zijn overblijfselen van mijn reis naar Egypte en ze smaken net zo oud als de mummies die ik daar heb bezocht.

Dan gaat de telefoon. Ik neem niet op, omdat ik geen zin heb om iemand’s gezeik aan te horen en al helemaal geen zin heb om mijn belevenissen aan iemand te vertellen. Als hij 6 keer is overgegaan begin ik me zwaar te irriteren. Ik neem op.
‘Ja?’, vraag ik geirriteerd.
‘Nee’, antwoord een hoge mannenstem. Hij begint te lachen. Eerst zacht, dan hard. Het verandert in een gestoord geschater uit een of andere zieke tekenfilm.

Ik hang op.

[_Harmen_]

Apart maar mooi Mi-au.!

Maar af en toe wel moeilijk te begrijpen, vind ik. Zoals de eerste alineas.!

[keukentrappetje]

Ik vind dat het wel lekker wegleest. Je hebt opzich wel een soort Giphart-stijl.