Ik voel me echt kut

[Dr_Love]

Ik weet niet of het door de pubertijd komt, of dat er gewoon opeens zoveel aan de hand is.

Maar ik voel me echt zo verdrietig. Ik moet er gewoon even over praten, ook al is het hier anoniem op een forum.
Ik realiseer me dat ik bijna geen vrienden heb. Ik kan met mijn ouders nergens over praten. Ik heb stress vanwege mijn examens.
Ik voel me slecht omdat ik geen vriendin heb. En dat slaat nergens op. Dat weet ik ook wel.

Maar het is denk ik vooral zo erg, omdat ik er met niemand over kan praten. Ik word echt helemaal gek. Elke nacht kan ik steeds slechter slapen.

Wat moet ik nou doen????? En geloof me, ik ben al bezig, om meer contact te houden met de vrienden die ik nog over heb. Maar dat zit ook niet echt mee.

[Droomvlucht]

sowwie maar ben op t moment totaal niet spraakzaam..

*upt hem bij deze in de hoop dat andere mensen raad kunne geven*

[Droomvlucht]

*komt toch maar replyen*
*probeert er iets zinnigs uit te krijgen*


Hmmzz.. k heb geen flauw idee of t door de pubertijd komt ofzow, t zou kunnen, maar t hoeftnatuurlijk niet..

Dat je je slecht voelt omdat je geen vriendin hebt klinkt helemaal niet stom, want ik kan me voorstellen dat als je geen 'echte' vrienden hebt, je je behoorlijk eenzaam gaat voelen. Vooral als je van die *** ouders hebt die niet naar je willen luisteren.

K vin het trouwens al knap dat je dit hier neer komt zetten, zodat je er al een beetje over kan praten enzow, en, als t je lukt, kun je best je hart flink luchten hierzow hoor, echt.. Vooral als ik lees dat jij steeds minder aan t slapen bent enzow (en mjah, daar kun je inderdaad behoorlijk gek van worden, spreek uit ervaring..)

Het enige advies dat ik je dus eigenlijk mee kan geven is dat je veel moet praten.. praten praten praten.... echt dat helpt..


*dikke knuffel*

Laura

p.s:
Is er overigens een reden dat je je zo zorgen maakt over je examens?

[mathfreak]

Dr_Love schreef:
Ik weet niet of het door de pubertijd komt, of dat er gewoon opeens zoveel aan de hand is.

Maar ik voel me echt zo verdrietig. Ik moet er gewoon even over praten, ook al is het hier anoniem op een forum.
Ik realiseer me dat ik bijna geen vrienden heb. Ik kan met mijn ouders nergens over praten. Ik heb stress vanwege mijn examens.
Ik voel me slecht omdat ik geen vriendin heb. En dat slaat nergens op. Dat weet ik ook wel.

Maar het is denk ik vooral zo erg, omdat ik er met niemand over kan praten. Ik word echt helemaal gek. Elke nacht kan ik steeds slechter slapen.

Wat moet ik nou doen????? En geloof me, ik ben al bezig, om meer contact te houden met de vrienden die ik nog over heb. Maar dat zit ook niet echt mee.

Waarom kun je nergens met je ouders over praten? Luisteren ze niet naar je als je hen iets wilt vertellen of weet je niet hoe je er tegenover hen over zou moeten beginnen?
Hoe komt het dat je stress hebt vanwege je examens? Ben je te laat met leren begonnen zodat alles ineens op je af lijkt te komen of is er een andere reden?
Dat je je slecht voelt omdat je geen vriendin hebt is iets waar ik me wel wat bij voor kan stellen. Ik zou zelf ook graag een vriendin willen hebben, maar ik ben helaas te verlegen om toenadering tot een vrouw te zoeken. Ik weet niet of jij er moeite mee hebt om contact te maken met meisjes, maar als dat niet zo is moet het naar mijn idee geen probleem voor jou op hoeven te leveren om met een meisje dat je leuk vindt in contact te komen om haar zo beter te leren kennen.
Dat je er met niemand over zou kunnen praten klopt in ieder geval niet, want hier op het forum kun je altijd je verhaal kwijt als je daar behoefte aan hebt en er zijn altijd wel mensen hier op het forum die bereid zijn om te proberen om je te helpen als je ergens mee zit, al was het alleen maar door even een opbeurend berichtje op het forum achter te laten. Wat dat betreft heb je er best goed aan gedaan om hier op het forum contact te zoeken met anderen.
Indien je er behoefte aan mocht hebben om er met mij over te praten, dan kun je me bereiken op mijn e-mailadres arno.van.asseldonk@hetnet.nl.

[Winner]

Volgens mij gaat iedereen op gegeven moment door die fase. Pakweg een jaar geleden had ik precies hetzelfde wat jij nou allemaal schrijft, maar ja het gaat echt vanzelf over. Vaag wel.

[cerys]

Winner schreef:
maar ja het gaat echt vanzelf over. Vaag wel.

dat is zo moeilijk denk ik juist.. je weet als je er middenin zit niet wanneer t ophoudt, dan voelt t als een eeuwigheid en of t maar nooit ophoudt

[Dr_Love]

Ik heb wel geprobeerd om met mijn ouders te praten, maar die reageren altijd zo dom. Ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen. Maar ik voel me nooit op mijn gemak als ik met mijn ouders praat. Het is altijd zo formeel.

En die stress voor mijn examen is vooral doordat ik heel het jaar bijna niks gedaan heb. De cijfers van vorig jaar tellen ook mee voor de gemiddelden. Vandaar dat ik nu wel overal voldoende voor sta, en dat ik gewoon mee mag doen met de examens.
Maar ik kan ook niet tegen het idee, dat alles van die paar toetsen afhangt. En je mag maar 1 her examen doen.

Ik ben totaal niet verlegen. Ik maak ook best snel contact met mensen, maar ik mag mensen niet zo snel. Het is dus in ieder geval niet, dat ik nooit in contact kom met meisjes. Maar, dat ik geen vriendin heb is maar een klein iets, waardoor ik me zo slecht voel. Het is voornamelijk dat ik gewoon niet echt een groepje meer heb, waar ik mee op kan trekken.
Ik heb nog 4 vrienden waar ik echt goed mee kan opschieten, en waar ik meestal wel van alles kwijt kan. Maar het probleem is dat ze allemaal zo ver weg wonen. Dan moet ik eerst een half uur fietsen. Bovendien kennen ze elkaar niet. En ik weet zelf eigenlijk geen eens waarom, maar daar zit ik ook weer mee. Want het is heel leuk om met 1 iemand wat te doen, maar met meerdere personen is het veel gezelliger. En dat is juist wat ik mis. Met een groepje wat gezelligs gaan doen.
Ik geloof dat ik er steeds meer achter kom wat er aan de hand is.

Maar het is wel erg vervelend dat ik me juist nu zo rot voel. Zo vlak voor de examens. Ik heb nog bijna niks kunnen leren.


Nou, ik voel me al weer een stuk opgeluchter. Wie weet kan ik het wel helemaal verwerken op deze manier.

[FlyingPinguin]

Dat je je niet op je gemak voelt als je met je ouders praat is opzich niet heel vreemd. Ze zijn van een andere generatie dan jij, en kijken daardoor tegen sommige dingen anders aan. (dat is niet bij iedereen zo, ik wil geen mensen voor het hoofd stoten ofzow, maar t komt vaker voor)
En verder, dat je het 'groepsgevoel' mist kan ook wel, het is gewoon gemakkelijk om bij een groep te horen, (samen sta je sterk).
maar na je examen ga je (denk ik) naar een andere school, met nieuwe mesnen, en waarschijnlijk ook wel een soort van studentenvereninging, daar leer je veel nieuwe mensen kennen. Daar zitten er altijd wel een paar tussen die je wel mag.
Sterkte!