C'est ma vie

[Anki]

<Herschreven>

C'est ma vie

De wind probeert de haren van mijn hoofd te blazen. De takken van de bomen zwaaien als lange armen die woest op de wind ingaan, en regen stroomt over mijn gezicht. Ik schreeuw het uit. Even lijkt het of de wereld stopt met leven, alsof de regen stopt met stromen en de bloemen geen knoppen meer krijgen. Toch tikt de tijd door en mensen die ik liefheb glippen als waterdruppels door mijn vingers heen.
Ik denk terug aan de vele malen dat ik bij jou in de auto zat op weg naar een hondenshow. Hond achterin, jij in de ring, kleine ik aan de kant om jou aan te moedigen en samen weer terug naar huis. Vrolijk meezingen met franse muziek.
Ik sta bij het kanaal, waar ik vroeger veel heb rondgehangen. Dichte bossen, stromend water en een hut onder de brug. Ik was hier lang niet geweest. Elke dag met het zand klieren, de eenden voeren en verstoppen voor auto's. Vroeger kwam ik hier vaak. Toen mijn opa overleed, de hond doodging, wanneer ik het even niet meer zitten zag of als ik iets had gedaan waar ik tevreden over was. Soms bleef ik hier uren om een verhaal te schrijven.
Het zingen van de wind is het enige wat ik hoor, de rest is akelig stil. Geen vrolijke vogels, geen geluid van stromend water, geen toeterende auto's, geen lawaaierige vissers, geen vervelende kinderen die krijsen om een snoepje, alleen maar de wind.
De wind die mij de kleren van mijn lijf probeert te blazen, de wind die mij van de wereld wil blazen maar ook de wind die meestal mijn problemen van mij afschudt.
De kou die normaal in mijn lichaam snijdt als een mes, doet me nu niks. Bladeren dwarrelen door de lucht en langzaam komt het donker het daglicht verbergen. Bomen worden schimmen, die als monsters uit een slechte tekenfilm tot leven lijken te komen. De planten vormen een geheel met elkaar. Alsof de wereld uit één plant gemaakt wordt.
Mijn ogen branden. Druppels glijden over mijn wangen naar beneden, om zich vervolgens te mengen met het kanaalwater.
Hoe vaak kon ik hier mijn emoties niet de baas zijn? Hoe kon dit alles zo snel door mijn vingers glippen?
Ik val op mijn knieën, mijn broek scheurt open en huilend laat ik mijn hoofd op mijn knieën rusten.
Ja, C' est ma vie. Samen hebben we zoveel meegemaakt. We hebben gelachen en gehuild, moeilijke beslissingen genomen en afscheid moeten nemen van mijn papa. Het laatste stukje van mij, word nu ontnomen. Nog steeds lig ik huilend op straat. Mijn kleren zijn smerig, gescheurd en mijn haar zit in de war. Mijn ogen zijn rood van het huilen en mijn knieën zitten onder de grote schaafwonden. Verward kijk ik om mij heen. Het kanaalwater wat in mijn ogen altijd zo helder leek, is nu donker, troebel rioolwater. De bomen die met hun takken zwaaiden alsof ze je wilden begroeten, zijn nu donkere gemene gestaltes. De brug die mij steun gaf en me aan de andere kant van het water wilde helpen, is nu een gewone brug.
Ik loop ernaar toe. De brug was van mij. De brug die mij bescherming gaf. De brug die een plekje in mijn hart kreeg.
Ik voel in mijn zak, waar een oude foto in zit. Een foto van jou, met een witte, zachte jas, waar je uren tegenaan kon liggen. Je glimlacht.
Het is een heel ouderwetse foto die vol met vlekken zit. Ik draag hem altijd met me mee. De foto is zo vaak gevouwen zodat je in het midden een duidelijke vouwlijn kan ontdekken. De kleuren zijn vager geworden en zelfs op sommige plekken zit helemaal geen foto meer.
Ik glimlach terug.
Om niet weer te gaan huilen stop ik de foto terug in mijn jaszak.
Mijn ogen vallen op de plek onder de brug. Waar vroeger mijn hut was, is nu niks meer, alleen nog maar een lege zandbank waar mensen hebben zitten picknicken. Urenlang kon ik hier zoetwatermosselen vangen, die ik trots aan je liet zien en later weer terug in het water gooide.
De foto brandt in mijn zak. Je bent zo dichtbij me, maar in werkelijkheid zo ver weg. Ik mis je.
Woedend ben ik. Woedend loop ik van de zandbank weg. Woedend schreeuw ik het uit.
Ik loop de brug op en de reling komt steeds dichterbij. Ik loop door tot ik tegen de ijskoude stang oploop. Ik klamp me eraan vast. Vervolgens haal ik de foto uit mijn zak en duw ik hem dicht tegen mij aan. De wind duwt de tranen uit mijn gezicht. Ik kijk naar beneden naar het donkere water.
Ik denk aan jou. Ik kan niet zonder jou. De foto klem ik in mijn hand. Het spijt me zo. Ik laat de reling los maar ik zorg dat de foto in mijn hand blijft.
" Mama, het zal niet lang meer duren, ik zal bij je zijn, voor altijd!"

Een gewone titel is ook prima: mensen mogen zelf beslissen of ze wel of niet reageren op een topic en sowieso duurt het vaak langer dan een uur (oid) voordat er iemand reageert, gewoon een beetje geduld hebben dus.

Daarnaast is één topic per verhaal meer dan genoeg.

delete het oude topic dan?

btw, ik reageer slecht op commando's