[Verhaal] Moeder

[Saarah]

Is dit de moeite waard om aan verder te doen? En ja, ik weet dat het nogal kort is, maar het is dus maar de proloog .
Ik heb wel al een idee hoe ik het verhaal ga laten verderlopen, dus ik denk/hoop dat het wel de moeite is...


Proloog

Eigenlijk had Sandra een hele tijd het gevoel gehad dat hun gezin een 'normaal' gezin was. Want, tja, wat was nou eigenlijk 'normaal', en wat niet?
Maar zo rond haar tiende verjaardag, was ze meer en meer naar vriendinnetjes gegaan. Af en toe bleef ze er al eens logeren. Toen was ze beginnen merken dat er eigenlijk iets helemaal fout zat bij hen thuis. Maar wie, of wat dan? Was het haar moeder, die zich altijd opsloot in haar kamer en dan ellenlange huilbuien kreeg? Of was het haar broer, op wiens kamer haar ouders dikwijls sigaretten, spuiten, of drugs vonden? Of was het haar vader, die onder dat alles altijd onverschillig bleef? Of was het misschien zijzelf, die zich zo weinig mogelijk met dat alles bemoeide, maar zich dikwijls verplicht voelde haar moeder te troosten?
Ze wist het niet, maar wat ze wel wist, was dat het bij haar vriendinnetjes véél leuker was. Dus probeerde ze haar huis, haar thuis, zoveel mogelijk te ontvluchten.

[Redhair]

Hier zit geen spanning in. Het is een echt inleidend stukje, met de feiten patsboem neergelegd. Dat is niet erg mooi, je bent niet nieuwschierig naar hoe het verder gaat, want er is geen 'verder'. Er moet een stuje echt verhaal komen inplaats van zo'n inleiding, anders kan ik niet zeggen of ik het de moeite waard vind.

[Nijn*]

Ik ben het weer met Redhair eens hoor.. In zo'n klein stukje heb je practisch al het hele verhaal vertelt, een beetje jammer. En verder; als je écht commentaar wilt, moet je toch wel met een iets groter stukje aankomen. Er zit geen spanning in, je maakt de lezer niet benieuwd.. Als je een wat langer stuk plaatst, kan ik beter oordelen of ik het wat vind of niet. Hier kan ik niet veel mee..

[-Flip-]

Ik heb het idee dat ik de achterkant van een boek lees... als ik deze achterkant zo zou lezen denk ik wel dat ik het de moeite waard zou lijken om het hele boek te lezen... jammer.. schrijf eens wat meer..

[meisje]

Ik vind eerlijk gezegd de zinsopbouw en gebruik van woorden waardeloos. Je kunt wel een 'verhaal' vertellen, maar het leest op deze manier volstrekt niet prettig. Als je wilt, kan ik het aanstippen voor je.

[Nebula]

meisje schreef op 13-08-2004 @ 20:56 :
Ik vind eerlijk gezegd de zinsopbouw en gebruik van woorden waardeloos.

Mee eens.

Redhair schreef op 13-08-2004 @ 18:35 :
Het is een echt inleidend stukje, met de feiten patsboem neergelegd. Dat is niet erg mooi, je bent niet nieuwschierig naar hoe het verder gaat, want er is geen 'verder'.

Grotendeels mee eens.
Naar mijn mening hoeft het geen probleem te zijn om de hoofdpersoon met zulke feitelijke informatie te introduceren. Je weet dan immers wat over de achtergrond van hem of haar, die later kan helpen om bijvoorbeeld het gedrag van de hoofdpersoon te verklaren.
De stand van zaken is echter dat je het verhaal "moeder" hebt genoemd. Die titel geeft al aan dat het hele verhaal (zeer waarschijnlijk) zal gaan over het gezinsleven, met de nadruk op de relatie tussen moeder en dochter. De proloog zelf geeft ook al die impressie. Daarom vind ik dat je te veel informatie in één keer geeft en dat een gebrek aan spanningsopbouw inderdaad onvermijdelijk zal zijn. We weten nu immers al grotendeels wat de belangrijkste problemen in het gezin zijn en hoe de hoofdpersoon hier tegenaan kijkt en mee omgaat. Daardoor wordt het verhaal al snel voorspelbaar. Een ander gevaar is dat je verhaal ongeloofwaardig wordt, omdat je misschien niet in staat bent de personages consequent te schrijven. Je geeft jezelf immers weinig vrijheid om je personages ten behoeve van het verhaal aan te passen, als je in het begin al zo duidelijk hun persoonlijkheden op papier zet.

[Verleden Tijd]

Toen was ze beginnen merken dat er eigenlijk iets helemaal fout zat bij hen thuis.

Toen was ze beginnen TE merken dat er eigenlijk iets helemaal fout zat bij hen thuis/Toen begon ze pas te merken dat er eigenlijk iets helemaal fout zat bij hen thuis.

Maar wie, of wat dan?

Het lijkt mij logischer dat je eerst aan wat denkt en dan pas aan wie. Dan krijg je dus zoiets als: Maar wat dan, of wie?

De zinsbouw en het woordgebruik vind ik niet erg goed, maar het stoort me ook niet. Maar dit is geen proloog, dit is een samenvatting. Ik denk dat je, als je gaat proberen hiermee verder te schrijven, al snel problemen zult krijgen.

Je kunt, volgens mij, bij een verhaal als dit beter meteen beginnen in een bepaalde situatie. Bij een gebeurtenis die belangrijk is voor het verhaal of met een scene, waarmee je een paar hoofdpersonen introduceert. In ieder geval moet de lezer er meteen invallen. Misschien heb je al iets goeds bedacht om na de proloog te schrijven. In dat geval kun je eventueel de proloog gewoon weglaten en daarmee beginnen. Succes!

Kristoph

[Saarah]

meisje schreef op 13-08-2004 @ 20:56 :
Ik vind eerlijk gezegd de zinsopbouw en gebruik van woorden waardeloos. Je kunt wel een 'verhaal' vertellen, maar het leest op deze manier volstrekt niet prettig. Als je wilt, kan ik het aanstippen voor je.

Doe maar als je wil

En voor de rest; als ik aan dit verhaal ga verder werken (ben ik dus nog niet zeker van ), ga ik de proloog dus alvast helemaal herschrijven .

Bedankt iedereen voor de commentaar

Het is de kunst om een verhaal goed te beginnen. Dat het gelijk boeit, en dat je meteen na de eerste zin, meer wilt lezen van de desbetreffende auteur. En dat is bij jou helaas niet het geval, hoewel je wel een leuk onderwerp hebt.

[Saarah]

Beter? Hier wordt dus nog niks over haar thuissituatie gezegt:


Proloog
Eigenlijk had Sandra haar gezin altijd heel normaal gevonden. Want, tja, wat was nou eigenlijk 'normaal', en wat niet? Haar vriendinnetjes leken dat wél te weten. Sandra was altijd heel gelukkig geweest, totdat ze de grote fout beging Anne mee naar haar thuis te nemen. Anne, die voor haar 12 jaar best klein was, maar daartegenover stond haar gigantisch grote mond, die niks kon verzwijgen. Dus had Anne haar hele thuissituatie op school rondgestrooit. Dit had tenslotte ook de oren van de leerkrachten bereikt, en een weekje na Anne's bezoek bij Sandra thuis, was Sandra tijdens de speeltijd apart genomen door haar juffrouw, juf Goris. Die had haar vriendelijk aangekeken, maar met een indringende stem gevraagd “of de geruchten eigenlijk kloppen?”.
“Nee”, Sandra had haar hoofd geschud. Intussen had ze maar al te goed begrepen dat hun gezien níét normaal was, en ze wilde ten alle kosten vermijden dat ze daarmee gepest werd.
“Hoe komt het dan dat die geruchten de school rondgaan?” mevrouw Goris keek Sandra ongelovig aan. Die haalde haar schouders op. “Ik... Ik had ruzie met Anne, en ik denk dat zij dat allemaal heeft verzonnen.”
“Oh”, zei mevrouw Goris nadenkend. Ze kon best aannemen dat Anne met haar scherpe mond zoiets verzon, maar toch...
“Eerlijk?” vroeg ze tenslotte. Sandra knikte hevig.
“Dan moet ik maar eens met Anne praten”, zei mevrouw Goris zuchtend.
Vanaf dat moment waren Sandra en Anne aartsvijanden. De rest van het jaar was Sandra gepest en gekleineerd door Anne, én al haar vriendinnen, en ze had gehoopt dat alles op de middelbare school wel beter zou gaan. Waar ze niet op gerekend had, was dat Anne opnieuw bij haar in de klas zou komen...




Ik vraag me wel af of 'ten alle kosten' klopt?

Graag commentaar

[Nebula]

xxxSarahkexxx schreef op 15-08-2004 @ 22:35 :
Ik vraag me wel af of 'ten alle kosten' klopt?

Volgens mij is het 'ten allen koste'.

[Verleden Tijd]

De proloog is al een stuk beter zo. Maar misschien kun je het bezoek van Anne wat anders vertellen. Misschien kun je gewoon beginnen met het gesprek tusen Sandra en de juf en daaruit laten blijken hoe de situatie is. Dan kun je meteen beginnen met het moment waarop de juf Sandra aanspreekt.
Is maar een ideetje.