Gezondheid na verschillende gebeurtenissen..

[Blackhawk]

Ik vroeg me af of er hier ook mensen waren, die problemen hebben met hun gezondheid (en grotendeels ook met hun slaap, hun energie) nadat ze iets "ergs" mee hebben gemaakt. Want, dat probleem heb ik dus. Dan heb ik ook wel een mindere tijd achter de rug, met veel rottigheden, waar ik ook niets aan kan doen. Maar zo is het leven. In 1 jaar tijd, zijn er veel mensen overleden in mijn omgeving. Waaronder mijn vader. (Een goede vriendin, mijn oom, mijn opa & oma) Dus dat is het om het maar even simpel te zeggen: kut. Ik hoef geen medelijden ofzo, maar ik vroeg dus af of er nog meer mensen zijn die die problemen hebben.

[Quiana]

Ja. (en dat is ook niet zo gek, aangezien je lichaam & geest
samenwerken; en als het één het ander beïnvloedt, kan je
daar dus ook last van krijgen, lijkt me...)

[Blackhawk]

Ja, ik had soms dus ook een voorgevoel dat er iets te gebeuren stond.. en niet altijd was het dan zo, maar enkele keren wel dus.. best apart..

[MC Bobie]

k heb soms wel ff et idee van pff.. k wil ff lkr ligge.. maar k heb niks ernstigs meegemaakt.. jah, et is uit met mn vriendin alleen dats nouw niet een grote ramp ofzow..

slaappilletjes..?

[Qamra]

Ik heb dan wel niets ernstigs meegemaakt, maar ik krijg wel last van bepaalde dingen als ik in de stress zit. Nu is het erger dan ooit en dan heb ik dan ook maagpijn, buikpijn, misselijk, bijna constant honger, koppijn, slecht slapen of juist heel lang doorslapen (dat laatste is soms wel fijn ), moe (soms tot het duizelige en misselijke toe).

Tsja het is belabberd, maar het gaat over. Waar je echter voor moet oppassen is dat het niet over gaat, je moet er niet in blijven hangen.

[Konijn]

Ik heb sowieso ME/CVS (vermoeidheidsziekte), maar het werd bij mij nog wel erger toen in korte tijd een hele goede vriend van mij en een leraar allebei veel te jong overleden.
Ik herken inderdaad je moeheid, misselijkheid, hoofdpijn etc, ik voelde me ook erg lusteloos.
Heb toen van de huisarts een kalmerend/slaapmiddel gekregen, wat niet echt hielp, maar ok.

Hm, nuttige reactie als ik het zo nalees, behalve dat je niet de enige bent..

[Blackhawk]

@ Qamra:
Thanks, maar.. ik blijf er nu eigenlijk al wel een beetje in hangen, maar wat kan ik er tegen doen. Ik zit nu eigenlijk al 2 jaar in die situatie.

@ Konijn:
Ben jij dan altijd moe eigenlijk? Ook al slaap je heel veel? Ik slaap meestal maar heel kort.. een vaste tijd zeg maar. Als ik rond 12 uur ga slapen word ik rond 6 uur weer automatisch wakker. Maar als ik dan een uur eerder ga slapen (11 uur) dan word ik ook weer een uur eerder wakker (5 uur). Best raar, maar ik zou niet weten wat ik eraan kan doen.

[Konijn]

Ja, ik ben altijd moe, makt niet uit hoeveel ik slaap.
Maar zoals toen (van februari tot juni ongeveer), dat was wel een andere moeheid die ik had, ook gewoon die lusteloosheid.. ik weet niet.. moeilijk te beschrijven.
Misschien zou je gewoon even langs je huisarts moeten gaan, hij weet je meer te vertellen over verwerken en eventueel over medicijnen..

[Blackhawk]

over verwerken hoeft hij me niets te vertellen..
*krijg veel gezeik dat ik niemand toelaat, om mij te helpen*
maar iedereen maakt zijn eigen dingen mee, iedereen verwerkt dat op zijn eigen manier..
hij heeft niet meegemaakt wat ik mee heb gemaakt, dus hoe zou hij moeten weten hoe je dit moet verwerken..
(ja sorry, ik moet dokters niet zo )

[Auntie M]

Ben ik met je eens dat iedereen dingen op z'n eigen manier moet verwerken en als ik het zo hoor heb je het emotioneel gezien behoorlijk voor je kiezen gehad.

Toen mijn vader overleed ben ik daar zeg maar een jaar behoorlijk van slag van geweest. Emoties vreten energie, bewust en onbewust. Op zich is er denk ik niets mis met je slaappatroon, tenzij je voorheen langer sliep. Het kan zijn dat de gebeurtenissen je onbewust bezighouden en dat je daar dan zo moe van wordt. Ik weet niet hoe lang geleden het allemaal gebeurd is, maar ik zou als leek zeggen, geef het tijd, verwerk het op je eigen manier, maar probeer wel om steeds een stapje verder te komen. Ik ben niet zo voor slaappillen en dat soort shit en iets in jouw schrijven zegt me dat je op eigen kracht uit deze dip gaat komen.

[Konijn]

Als je het op eigen kracht wil doen, moet je er ook echt aan werken.
En ik heb niet echt het idee dat je dat doet.
Ik kan je inderdaad makkelijk zeggen dat je naar de dokter moet gaan, maar dat heb ik zelf ook niet gedaan (althans neit voor verwerken etc). Ook ik heb het op eigen houtje gedaan, met niemand gepraat etc. Daar wordt het niet echt makkelijker van..
Maar nogmaals, als je hier zelf door wil komen, zul je er ook wat voor moeten doen..

[Blackhawk]

Snap ik wel, en ik praat ook wel.. meer als eerst in ieder geval..
Aan pillen wil ik niet doen..

(het is trouwens +- 4 maanden geleden dat mijn vader overleed.. en 3 weken daarna mijn oma, een week daarna mijn oma)

Ik doe het ook wel op eigen kracht.. en het komt ook wel goed, denk ik..

[Eend]

Ja, ik heb dit na een trauma ervaring met een leefgroep. Sindsdien slaap ik vrij slecht. Toen ik daar nog woonde was ik chronisch niet in orde. Ik kon soms dagenlang ziek op bed liggen, maar het ging niet weg. Pijnstillers werkten ook niet en tja... Toen ik daar wegging waren alle klachten al snel verdwenen, maar mijn slaapstoornis blijft nog steeds. Ik heb daar al eigenlijk heel mijn leven last van, maar door de nare ervaring heb ik het nog wat erger.
Mijn medicatie is nu verhoogd en nu ben ik soms om acht uur al moe. Maar ja...als ik moet kiezen tussen genoeg slaap en te weinig, kies ik liever voor genoeg.

Blackhawk schreef op 16-08-2004 @ 23:15 :
Snap ik wel, en ik praat ook wel.. meer als eerst in ieder geval..
Aan pillen wil ik niet doen..

(het is trouwens +- 4 maanden geleden dat mijn vader overleed.. en 3 weken daarna mijn oma, een week daarna mijn oma)

Ik doe het ook wel op eigen kracht.. en het komt ook wel goed, denk ik..

Ik kan me voorstellen dat je je lusteloos voelt en slaapproblemen hebt. Binnen 6 maanden 3 mensen verliezen die dicht bij je stonden is niet niks. Je hebt nu gewoon heel veel tegelijk te verwerken en dat uit zich in lichamelijke klachten. Naar mate je er beter mee om leert gaan en het verdriet minder hevig wordt, zal je vast weer een goed bioritme krijgen. Geef jezelf de tijd om het te verwerken en dan gaat het over een tijdje beter.

[June bug]

Yep, ik zat in een rotsituatie met mijn vader en zijn vriendin (ouders zijn gescheiden). Ik woonde daar een tijdje omdat t niet anders kon, en had een dagboek om alle rottigheden in kwijt te kunnen. Toen we 3 weken op vakantie gingen en ik geen privacy meer had om te schrijven kreeg ik enorme pijn rechtsonder in mijn buik, ik kon t echt voelen als ik erop drukte. Nog naar de dokter geweest en bloed laten prikken maar ze konden niks vinden. 2 weken nadat we terugkwamen van vakantie was t ongeveer weg.