[verhaal] - mijn eerste poging welliswaar.

[Anno 1986]

Mijn eerste verhaal hier, een beetje lang, een beetje droevig, maar ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden......

Grtjs.


Het beloofde een zonnige dag te worden, maar het noodlot had vandaag toch anders bewezen. Waar ik vol goede moed opstond vanmorgen, zou het de rest van de ochtenden voortaan compleet anders gaan...

Nooit meer zou ik 's ochtends wakker kunnen worden met de gedachte; 'Het wordt vandaag een prachtige dag!' Want de dagen zullen nooit meer prachtig zijn zonder jou. En ik begrijp nog steeds niet waarom.

Zondagavond, ik kom net bij hem vandaan en plof neer op de bank. 'Ben je moe?' vraagt mijn moeder, op de meest sarcastische manier ooit. 'Nee, uitgeput.' Niet dat dat anders is, maar toch; op zulke momenten weiger ik haar gelijk te geven.
'Volgende week is Rutger jarig, enig idee wat ik voor hem moet kopen?' Mijn moeder kijkt me aan, lacht vervolgens en zegt; 'Ik zou het niet weten, die jongen heeft alles al.' Natuurlijk wist ik dat ze hem niet mocht, maar ze kon toch wel een beetje meedenken met me? Kennelijk ontbreekt bij haar nog steeds het emphatische vermogen. Als ze maar niet zou denken dat ik dit waardeerde. Goed, moe de manier waarop het gesprek verloopt ga ik naar boven. Ik kom op mijn kamer, laat me vallen op mijn bed. Mijn hand grijpt naar de afstandbediening ik zet de muziek aan. Marco's stem vult mijn kamer voor de rest van de avond. Met de meest depressieve nummers ooit. Die nu nog weinig me me doen.

"Morgen naar Zandvoort? Dan kom ik je ophalen, drinken we wat, slenteren we wat, en gaan we weer terug. Slaap lkkr. Ik hou van je." Ik lees het smsje pas als ik ga slapen en stuur nog even terug; "Is goed, half twaalf bij mij. Hou ook van jou! xxx"

Half twaalf, en nog steeds geen Rutger. Na tien minuten begin ik mij - na enige woede en irritatie - toch wel zorgen te maken. Ik bel naar zijn mobiel; voicemail. Dan maar naar huis; "Met Sabrina." "Sabrina, met mij. Is Rutger nog bij jullie?" "Rutger? Nee joh, die is twintig minuten geleden al vertrokken. Jullie zouden toch naar Zandvoort gaan?" "Nouja, dat dacht ik ook. Maar hij is er nóg steeds niet." "Shit! Hoe kan dat nou? Heeft die pech?" "Ik weet het niet, hij neemt zijn mobiel ook niet op." "Weetje wat, ik kom even naar je toe met de fiets. Dan kijk ik of die misschien met pech langs de weg staat." "Ja dat is goed. Dan zie ik je zo?" "Prima! Als er iets is laat ik het je direct weten."
Maar terwijl ik ophang weet ik al meteen dat dit een tevergeefse actie is. Pff pech...! Dan had Rutger allang gebeld! Nee, het moest iets ergers zijn....

Na een lange dag zoeken kunnen we nog steeds weinig meer doen dan afwachten. "Waarom gaat de politie niet zoeken?" "Die zoeken pas na 24 uur." "Jezus! Ik kan mij daar zo kwaad om maken! Voor het zelfde geld is het dan al..." "Hou op! Hier schieten we níets mee op. Laten we liever wat dingen uitsluiten." Sabrina maakt zich duidelijk zorgen om haar zoon, en kan slecht omgaan met deze slopende spanning. Wie niet eigenlijk? "Goed, hadden jullie misschien ruzie? Ging hij misschien vreemd?" "Aah nee kom op! Dan stuurde hij mij dat smsje toch niet? Bovendien; we gingen bijna een weekendje naar Parijs. Dat was zíjn idee! Dat verzin je niet als je vreemd gaat hoor!" Opnieuw een stilte... duidelijk was dat we nu met onbeantwoorde vragen zaten, en verder niets meer konden doen, dan wachten. Wachten op het slechte nieuws, waarvan we allen haast al zeker wisten dat het zou komen...

Na drie dagen nog steeds niets. Duikers, helicopters, was dit allemaal dan voor niets? Waarom leek het of Rutger van de aardbodem verdwenen was? In godsnaam, waar hing die uit?!
Plotseling mijn telefoon, Rutgers foto in beeld geeft aan dat het zijn huisnummer is die belt. "Ja, met mij..." "Elise, met Sabrina, misschien is het beter als je even hierheen komt." "Wat weten jullie? Is hij...?" Ik kon de woorden niet uitspreken, maar de stilte aan de andere kant van de lijn zei genoeg. "Goed, ik kom eraan." Misschien was het inderdaad beter om het 'live' te horen...

"Het duikteam heeft hem vannochtend gevonden..." "Hoe kan dit? Wat is er gebeurd!?" Sabrina legte haar hand om mijn been; "Luister Elise...we weten niet wat eraan vooraf gegaan is. Maar het is zijn eigen keuze geweest. We weten niets, geen waarom, helemaal niets. Er is tot nog toe geen brief gevonden, maar we zullen er alles aan doen om te zoeken naar enige aanleidingen. Ik heb Daan toestemming gegeven om in zijn computer te zoeken, de rest heeft nergens toe geleidt."

Ik begreep het niet, en ik begrijp het nog steeds niet...niemand eigenlijk. Rutger was zo vrolijk, een echte levensgenieter. Je verwacht dit niet. Ja, iemand met een kutleven, daar verwacht je het nog enigzins van, maar niet van Rutger! Het gaat er bij mij nog steeds niet in. De dagen zijn slopend, het leven is slopend, voor het eerst kan ik begrijpen dat mensen deze gedachten wel eens hebben....maar ik heb er een aanleiding voor. Had Rutger die ook? Ik weet het niet, en zal het ook nooit kúnnen weten.
Met onbeantwoorde vragen, blijf ik voor altijd in een leegte staan....

Op wat schoonheidsfouten een aardig verhaal, zeker niet slecht voor een eerste keer en ik verdenk je ervan dat dit niet je eerste keer is. Het alineagebruik is wat vreemd, maar ik heb het met plezier uitgelezen.
Graag gesproken zinnen onder elkaar zetten, dus:
''aaaa''
''bbbb''

in plaats van ''aaaa''''bbbb''

is overzichtelijker.

Grim - hoezo lang?

[Nijn*]

Ik vind het niet super geweldig ofzo, maar wel mooi.. Is het autobiografisch? Ik hoop dan voor je dat je het een beetje kunt verwerken.. Misschien geven anderen wat meer commentaar..

Nijn*

[ell'nn]

nou vraag ik me toch echt af wat mierenneukers zijn

ik vind het een goed verhaal hoor

[Nijn*]

ell'nn schreef op 23-08-2004 @ 15:10 :
nou vraag ik me toch echt af wat mierenneukers zijn

ik vind het een goed verhaal hoor

Mierenneukers? Uhm vraag maar aan Grim en Millroy, die kunnen dat als de beste uitleggen, hè jongens?

ell'nn schreef op 23-08-2004 @ 15:10 :
Nou vraag ik me toch echt af wat mierenneukers zijn

Ik vind het een goed verhaal hoor.

Mierenneukers zijn mensen die erop gebrand zijn om foutjes te zoeken, zoals ik en Duivelaartje, die jouw verhaal om gaan spitten . Als je echt alle foutjes gaat zoeken. Ik doe je tekst ook meteen nu.

Grim

[ell'nn]

Grim schreef op 23-08-2004 @ 15:13 :
Mierenneukers zijn mensen die erop gebrand zijn om foutjes te zoeken, zoals ik en Duivelaartje, die jouw verhaal om gaan spitten . Als je echt alle foutjes gaat zoeken. Ik doe je tekst ook meteen nu.

Grim

pardon? wat gaan ze met mijn verhaal doen? omspitten?
nadere uitleg is gewenst

[duivelaartje]

Mooi verhaal, je had het misschien wat spannender en gevoeliger kunnen schrijven, maar als een eerste verhaal zeer ok! De hoofdpersoon reageerde niet zo heftig naar mijn gevoel, wat iemand wel zou doen in zo'n situatie. Maar goed, al met al een redelijk goed verhaal.

Duivelaartje - @Ell'nn: Ik ben (samen met Grim) een mierenneuker. We letten op de kleinste foutjes en halen die eruit. Ik wilde dat bij jouw verhaal ook gaan doen, maar aangezien er gewoon teveel foutjes in zaten is dat niet leuk meer...

[Anneee]

Heeft dit ook te maken met het gedicht dat je eerder geschreven hebt? Ik heb je verhaal wel in één keer uitgelezen, maar je gedichten lezen lekkerder. Maar voor een eerste poging is het niet slecht.

[Charlottetje]

Het was goed leesbaar.
Alleen een dingetje: het was wel ERUG snel duidelijk dat hij dood gevonden zou worden. Tsja, je slaat op een gegeven moment ook veel tijd over, maar beschrijft wel andere 'details'. Dat kwam op mij wat apart over. Er zat te weinig spanning en te veel snelheid in het verhaal, vind ik.
als het een eerste verhaal was, was het zo slecht nog niet, denk ik.

Charlotte