hoe overtuig ik mijn ouders?

[miep]

hallo iedereen,
ik woon dus in een ander land en ik word hier knetter gek. ik haat het hier zo verschrikkelijk. snijd mezelf, eet mezelf helemaal vol kots het uit, eet soms een dag niet, spijbel de godganze dag en word waarschijnlijk morgen geschorst, in Nl word ik op een mbo opleiding toegelaten, daar ben ik al achter, moet alleen bij iemand wonen, dat durven m'n ouders aan niemand te vragen, begrijpelijk, maar als ik hier langer woon ga ik echt serieus zelfmoord plegen, maar dat kan ik weer niet tegen hen zeggen want dan denken ze dat ik drijg, chanteer maar dat is dus echt niet zo. op een dag doe ik het gewoon. er is niemand met wie ik kan praten omdat ik hier niemand aardig vind en ik de taal niet spreek.
hoe kan ik m'n ouders overtuigen dat ik hier echt weg moet?????? ik kan er echt niet langer tegen, en als ik in nl ben gaat alles goed met me. ik merk hier dat ik ook alleen vreet enzo, snijd als ik me kut voel (En dat is de hele dag en nacht) en in nl voel ik me niet kut omdat ik me thuis en veilig voel, ik heb daar een stel goede vrienden en meerdere familie leden wie er voor me zijn. ik ben daar spontaan en heb vrijwel nooit ruzie met mensen ofzo, kan het latijd goed vinden met iedereen. ik weet dat als ik me hier spontaan opstel het waarschijnlijk het zelfde zal zijn, maar ik KAN het niet, ik MOET in nederland wonen. m'n ouders vinden dat ik onzin klets, die vuile kut mesnen snappen ook gewoon helemaal geen zak, ik zou in nl ook m'n best doen op school omdat ik dan een richting van spw ga doen, dat vind ik interessant en vervolgens wil ik sph/pabo gaan doen, hier zit ik op 'highschool' en ik mag wiskunde sommetjes uitrekenen die ik in nederland in de brugklas deed, ja ok ik sta evengoed nog een dikke onvoldoende voor wisk (sta onvoldoende voor al m'n vakken) maar dat komt omdat ik me niet kan concentren. nee ik denk constant aan nederland, hoe dik ik hier wel niet word, en hoe ik mezelf evt. zou kunnen doden, wie verwacht dan dat ik nog m'n best ga doen om zo'n trieste wiskunde som uit te rekenen die nergens op slaat, en zo is het met alle vakken. met engels ga ik al helemaal niet voor de klas staan en leren voor een biologie toets is natuurlijk helemaal taboe.
ik vertel m'n problemen aan niemand want dat heeft toch geen zin. heb het vroeger wel aan m'n zus verteld (vorig jaar ging het precies het zelfde met me, dat ik nogsteeds op deze aardbol sta snap ik niet) maar het luchtte voor mijn gevoel niet op ofzo om het aan haar te vertellen. en zij kwam dan met alternatieven zoals met mensen erover praten hier, extra les voor de taal, etc dat heb ik allemaal gedaan en het hielp geen fuck, dus ik heb eigenlijk niet zo'n zin om het aan ieamnd (m'n zus) te vertellen. ik ben zo wanhopig en weet gewoon niet meer wat ik moet ...... moet ik het toch wel aan m'n zus vertellen? zij is 20 en ik 16, ze woont op d'r zelf en ik mag altijd bij d'r terecht maar zo groot is d'r huis niet dus bij d'r wonen is eigenlijk niet een optie.
onwijs bedankt voor het lezen,
miep

[maar]

Waar woon je precies? En waarom?
Ik denk dat je ouders inderdaad de ernst van de situatie niet inzien en ik kan me voorstellen dat het echt vervelend is. Waarom willen ze eigenlijk dat je blijft wonen waar je woont, heb je je ingeschreven voor een uitwisseling van een bepaalde tijd ofzo, of willen ze dat je even doorzet? Je moet je ouders, door ze bijvoorbeeld dat stukje te laten lezen, duidelijk maken dat het niet goed met je gaat hier.
Ik neem aan dat zij zich zorgen om je maken en dat ze het beste met je voor hebben. Ik zou dus in ieder geval eerlijk zijn over je problemen, schrijf een brief of laat je zus met je ouders praten.

[miep]

lieve maar,
dankjewel voor je reactie!
ik woon in amerika.
m'n ouders moesten daar zo nodig naar toe verhuizen omdat ze nederland zat werden en een nieuwe start wilde maken ivm hun baan.
ik probeer het ze al te vertellen, maar ze willen niet luisteren... ik ben hopeloos. maar misschien zal ik m'n zus met m'n ouders moeten laten praten ja..
bedankt voor je reactie!

miep

Praat met je ouders, als je dat niet doet, hoe moeten ze dan weten hoe jij je voelt? Aan alleen 'ik wil naar Nederland' kunnen ze niks aflezen, dan kan ik me indenken dat ze zeggen 'nee, dat kan niet'. Leg ze uit waarom je het wilt, misschien snappen ze het wel.

Verder, hoe lang ben je al niet in Nederland geweest?

[Iotje]

miep schreef:
lieve maar,
dankjewel voor je reactie!
ik woon in amerika.
m'n ouders moesten daar zo nodig naar toe verhuizen omdat ze nederland zat werden en een nieuwe start wilde maken ivm hun baan.
ik probeer het ze al te vertellen, maar ze willen niet luisteren... ik ben hopeloos. maar misschien zal ik m'n zus met m'n ouders moeten laten praten ja..
bedankt voor je reactie!

miep

waar in ned. heb je gewoond???

[me-myself&anne]

Hoi miep,
t lijkt me ook echt ontzettend erg om zo maar meegenomen te worden door je ouders, maaaaar je zegt zelf al 'ik vertel mijn problemen aan niemand wat dat heeft toch geen zin'. Hoe moeten je ouders dan in godsnaam weten hoe erg jij je er onder voelt?? Misschien denken ze wel dat je je aanstelt, geen een beetje aandacht vraagt, omdat ze geen echt 'contact' met je hebben en daardoor ook niet zien dat jij er zo onder lijdt.
Ook vind ik dat je wel een beetje reeel moet zijn. Snijden en kotsen doe je niet zomaar, dat doet echt niet iedereen die in jouw situatie zou belanden. Dus ook al zou je in Nl weer zijn, denk ik dat het wel verstanding zou zijn om hulp te zoeken daarbij.
Ik kan ook bijna niet geloven dat jouw ouders zo erg zouden zijn dat ze jou onder geen beding naar Nederland zouden willen laten gaan. Vrijwel elke ouder wil zijn kind gelukkig zien en als jij tot hen door kan laten dringen dat jij er echt doodongelukkig van wordt, weet ik zeker dat er vast wel met hen te praten valt. Schrijf ze anders desnoods een brief.
Wat betreft wonen in Nederland. Je zou gewoon in kunnen schrijven bij een woningbouwvereniging die studentenhuizen verhuurd. Je hebt wel toestemming van je ouders nodig aangezien je nog geen 18 bent. Je zou ook begeleid kunnen gaan wonen, waar je via bureau Jeugzorg voor kan worden aangemeld/via een maatschappelijk werker. Dan heb je altijd nog wat om op terug te vallen en dit is misschien voor je ouders ook een prettig idee. Je zou eens op jeugdzorg.pagina.nl kunnen kijken, daar vind je wel het een en ander.
Heel veel suc6 ermee meis en zorg n beetje goed voor jezelf. Probeer iig zolang je daar nog er gewoon het beste van te maken...!
XXX Anne

[miep]

Iotje schreef:


waar in ned. heb je gewoond???

why?

en Anne, dankje voor je reactie.. en de rest natuurlijk ook. Ik heb m'n ouders een brief geschreven, maar durf 'm nog niet echt te geven.. Wacht een beetje op een juist moment denk ik.
Ik heb behoorlijk wat kenissen en familie in Nederland die mij evt. in huis willen nemen, maar natuurlijk niet zomaar. Moet er wel een goede reden voor zijn, die is er dus, maar omdat zo maar aan ze te vertellen, das moeilijk, heb al moeite het aan m'n ouders te vertellen. Bovendien is het onwijs lastig omdat je zoiets dan telefonisch moet regelen..... je vliegt niet ff heen. En Leonoor: de laatste keer dat ik Nl was was in de herfstvakantie.

liefs miep

[maar]

miep schreef:
lieve maar,
dankjewel voor je reactie!
ik woon in amerika.
m'n ouders moesten daar zo nodig naar toe verhuizen omdat ze nederland zat werden en een nieuwe start wilde maken ivm hun baan.
ik probeer het ze al te vertellen, maar ze willen niet luisteren... ik ben hopeloos. maar misschien zal ik m'n zus met m'n ouders moeten laten praten ja..
bedankt voor je reactie!

miep

Ik had je verkeerd begrepen, dacht dat je ouders nog in Nederland woonden.. Ik woon zelf ook met mijn familie in Amerika, en ondanks dat ik het erg naar m'n zin heb, kan ik me goed voorstellen hoe jij je voelt.
Misschien kun je zelf wat initiatief, en wanhoop, tonen door zelf naar woonplaatsen in Nederland te zoeken? Ik denk overigens dat je ouders misschien niet willen dat je alleen naar Nederland teruggaat, en dat zij als jij gaat met je mee zullen gaan, wat het ibo extra moeilijk maakt.
Ik wens je succes en raad je aan die brief gewoon te geven, zij willen natuurlijk weten hoe het echt met je gaat.

Ik heb er nog eens over na gedacht (niet over ouders overtuigen, maar gewoon)…en we hadden woensdag Intercultureel onderwijs en daar ging het dit keer over immigranten. Omdat het al erg in m’n hoofd zat was dat dus een interessante les. Wat me opviel was dat jouw problemen zo’n beetje de ‘standaard’ problemen zijn van mensen die naar een ander land verhuisd zijn. Op zich heb je er niks aan dat te weten, maar wat misschien wel uit maakt, het ligt dus niet aan jou, je problemen zijn heel normaal en een hele logische reactie op het verhuizen. Ook daar zul je weer weinig mee kunnen, maar misschien als gedachte om ‘ik ben gek’ tegen te gaan, je bent niet gek, je bent juist heel normaal.

Wat ik me ook bedacht, zijn er geen clubs of verenigingen voor kinderen die uit het buitenland komen? Die mensen zitten met dezelfde problemen als jij, misschien hebben jullie iets aan mekaar. Hoeft niet eens echt met praten te zijn als je dat niet kunt, maar je voelt mekaar toch beter aan. Marla86 van het forum (weet ff haar email niet, moet je of zelf ff opzoeken of ik zal het wel een keer doen) zit nu ook in Amerika en heeft het er (aan posts op het forum te lezen) ook niet altijd even makkelijk mee. Misschien kun je haar een keer mailen? Pluspuntje, ze is Nederlands, dus je hoeft het niet in het Engels te doen.

Probeer er het beste van te maken, hoe moeilijk dat misschien ook is. Leer ervan, probeer zo goed mogelijk Engels te leren (geloof me, hier heb je later écht wat aan). En leer de cultuur kennen oid en het land. Probeer ook de leuke dingen te zien, ook al kun je dat misschien amper. Vraag je ouders anders ook eens hoe ze van te voren hadden bedacht dat het met jou zou gaan, vaak hebben ze er best een reden voor dat ze gaan (je leert er nl ook veel van, denk ik).

Verder heel veel succes. Als je Marla’s emailadres niet kunt vinden hoor ik het wel. Mocht je iemand willen mailen gewoon, mag je mij ook mailen.

[miep]

Leonoor schreef:
Ik heb er nog eens over na gedacht (niet over ouders overtuigen, maar gewoon)…en we hadden woensdag Intercultureel onderwijs en daar ging het dit keer over immigranten. Omdat het al erg in m’n hoofd zat was dat dus een interessante les. Wat me opviel was dat jouw problemen zo’n beetje de ‘standaard’ problemen zijn van mensen die naar een ander land verhuisd zijn. Op zich heb je er niks aan dat te weten, maar wat misschien wel uit maakt, het ligt dus niet aan jou, je problemen zijn heel normaal en een hele logische reactie op het verhuizen. Ook daar zul je weer weinig mee kunnen, maar misschien als gedachte om ‘ik ben gek’ tegen te gaan, je bent niet gek, je bent juist heel normaal.

Wat ik me ook bedacht, zijn er geen clubs of verenigingen voor kinderen die uit het buitenland komen? Die mensen zitten met dezelfde problemen als jij, misschien hebben jullie iets aan mekaar. Hoeft niet eens echt met praten te zijn als je dat niet kunt, maar je voelt mekaar toch beter aan. Marla86 van het forum (weet ff haar email niet, moet je of zelf ff opzoeken of ik zal het wel een keer doen) zit nu ook in Amerika en heeft het er (aan posts op het forum te lezen) ook niet altijd even makkelijk mee. Misschien kun je haar een keer mailen? Pluspuntje, ze is Nederlands, dus je hoeft het niet in het Engels te doen.

Probeer er het beste van te maken, hoe moeilijk dat misschien ook is. Leer ervan, probeer zo goed mogelijk Engels te leren (geloof me, hier heb je later écht wat aan). En leer de cultuur kennen oid en het land. Probeer ook de leuke dingen te zien, ook al kun je dat misschien amper. Vraag je ouders anders ook eens hoe ze van te voren hadden bedacht dat het met jou zou gaan, vaak hebben ze er best een reden voor dat ze gaan (je leert er nl ook veel van, denk ik).

Verder heel veel succes. Als je Marla’s emailadres niet kunt vinden hoor ik het wel. Mocht je iemand willen mailen gewoon, mag je mij ook mailen.

Lieve Leonoor, hartstikke bedankt voor je lieve reactie. Het is grappig dat je over Marla begint, ik heb al eens met haar gemaild En ik vind het ook interessant dat je er op de PABO over leerde, en werd er ook gezegd dat als het echt de verkeerde kant op gaat, er geen andere mogelijkheid is dan terug te verhuizen voor dat persoon? zal wel niet... Nou op school gaat het heel slecht want ik mag waarschijnlijk niet terug komen, en dan moet ik werken ofzo, terwilj ik gewoon aan een mbo opleiding in nl wil beginnen. er zijn mensen die het aangeboden hebben om bij hen op kamers te komen, maar toen ze dat zeiden dachten ze vast niet aan een 16 jarige puber.. ja want zo wordt er natuurlijk naar mij gekeken. ik ben door dit hele gezeik onwijs veranderd, stel er worden regels opgesteld dat ik niet uit mag gaan dan vind ik dat best, die ruzies die ik hier met m'n ouders heb zijn helemaal niet zo, die zijn zo over hoe gek ik hier word. gisteren was de ruzie ook echt uit de hand gelopen, en ik weet niet wat er nu gaat gebeuren. ik durf niet echt over m'n eetprobleem enzo te vertellen want dan gaan mensen weer denken dat ik gek ben, en dan willen m'n ouders me helemaal niet uit huis sturen, maar ze snappen niet dat ik die problemen niet in nederland heb, ja ok als ik daar eens een flinke tegeslag heb die 2 jaar lang duurt, dan wend ik me waarschijnlijk ook wel tot eten, en blabla dan heb ik ook een eetprobleem, nou dan schakel ik wel hulp in, ik moet hier gewoon weg..... sorry alsof JIJ hier iets mee kunt. trouwens leonoor hoe oud ben jij? want je hebt altijd wijze reacties (je bent niet echt 36 toch) ik had gedroomd dat jij in het echt m'n zus was! aaaaahhhh ok nu niet bang van me worden hoor dat ik over je droom

liefs miep

miep schreef:
En ik vind het ook interessant dat je er op de PABO over leerde, en werd er ook gezegd dat als het echt de verkeerde kant op gaat, er geen andere mogelijkheid is dan terug te verhuizen voor dat persoon?

Ik vind het ook een erg interessant onderwerp (alle lessen ICO trouwens) en ook erg belangrijk dat je het krijgt, je hebt, en zeker hier in Rotterdam, toch veel allochtone kinderen in de klas die met die problemen zitten of te maken krijgen. Ik vind het belangrijk dat ik er dan in ieder geval iets over weet, misschien iets kan doen om ze te helpen.

De mogelijk om terug te gaan is er voor kinderen inderdaad vaak niet. Je hebt toch iemand nodig die voor je zorgt ed. Daarom is overleggen met bv. je ouders eigenlijk zo belangrijk.

er zijn mensen die het aangeboden hebben om bij hen op kamers te komen, maar toen ze dat zeiden dachten ze vast niet aan een 16 jarige puber.. ja want zo wordt er natuurlijk naar mij gekeken.

Er zijn meer 16-jarige studenten. Bij mij (hbo dus) in de klas zit een meisje van net 17, ze is voor mij net zoveel als ieder ander. Als 16-/17-jarige kun je net zo 'volwassen' zijn als iemand van 21. Vind ik dan in ieder geval. Het ligt meer aan de persoon dan aan de leeftijd hoe iemand is.

maar ze snappen niet dat ik die problemen niet in nederland heb, ja ok als ik daar eens een flinke tegeslag heb die 2 jaar lang duurt, dan wend ik me waarschijnlijk ook wel tot eten, en blabla dan heb ik ook een eetprobleem, nou dan schakel ik wel hulp in, ik moet hier gewoon weg..... sorry alsof JIJ hier iets mee kunt.

Hulp inschakelen kun je in Amerika ook. 't zal moeilijker zijn, maar het kan wel.
Ik kan er niet echt iets mee, maar moet dat dan? Jij kunt je verhaal kwijt, dat is nu denk ik het belangrijkste. Wat er ook verteld werd in die les is dat geemigreerde mensen zich met 1 been in het ene land voelen staan en met het andere been in het andere land, erg verwarrend dus.

trouwens leonoor hoe oud ben jij? want je hebt altijd wijze reacties (je bent niet echt 36 toch) ik had gedroomd dat jij in het echt m'n zus was! aaaaahhhh ok nu niet bang van me worden hoor dat ik over je droom

Ik ben 20, die 36 staat voor mijn leeftijd plus die van een vriendin (?). En volgens mij heb ik geen zusjes in Amerika. Als je nu een jongen was geweest, dan was ik bang van je geworden omdat je over me droomt.

[mathfreak]

Leonoor schreef:



Ik ben 20, die 36 staat voor mijn leeftijd plus die van een vriendin (?).

Ik hoop niet dat je het persoonlijk opvat wat ik je nu vraag, maar vind je het eerlijk om een leeftijd van 36 jaar te vermelden, terwijl je in werkelijkheid veel jonger bent, wat jouw foto in het fotoboek mij overigens ook doet vermoeden ?

mathfreak schreef:

Ik hoop niet dat je het persoonlijk opvat wat ik je nu vraag, maar vind je het eerlijk om een leeftijd van 36 jaar te vermelden, terwijl je in werkelijkheid veel jonger bent, wat jouw foto in het fotoboek mij overigens ook doet vermoeden ?

Als ik er nou over zou liegen, dan zou ik het niet eerlijk vinden. Maar ik lieg er niet over, iedereen die er om vraagt krijgt een eerlijk antwoord. En inderdaad, als ze het niet willen vragen dan kijken ze maar in het fotoboek oid. Er zijn zoveel mensen op het forum waar de leeftijd niet bij klopt. Verder vind ik leeftijd behoorlijk nietszeggend, mensen moeten je beoordelen op wie je bent, niet op je leeftijd.

(P.S. 'k heb m'n sig ff aangepast, als ze nou nog denken dat ik echt 36 ben, tja, dan weet ik het ook niet meer.)

[Chloe Siere]

shit wat moeilijk zeg... k zou daar ook absoluut niet tegen kunnen!! k zou denk k gek worden daar...

heb je geen familie wonen in nederland die je ouders vertrouwen en bij wie je eventueel een tijdje zou kunnen blijven...? k vind het een beetje egoistisch dat ze verhuizen wanneer jij het niet wil, naar america nog wel. konden ze niet wachten totdat jij oud genoeg was om op jezelf te gaan wonen??

toen ik naar een plaats 10 km verderop ging wonen, werd ik al gek. al mijn vriendinnen zaten in mijn oude dorp en k zag ze dus veel minder. k voelde me ook steeds meer buitengesloten. na een jaar zijn we dus weer terug gegaan, ook voor mijn zusje. mijn zusje en ik konden echt niet wennen ergens anders...

[miep]

*RainBow* schreef:
shit wat moeilijk zeg... k zou daar ook absoluut niet tegen kunnen!! k zou denk k gek worden daar...

heb je geen familie wonen in nederland die je ouders vertrouwen en bij wie je eventueel een tijdje zou kunnen blijven...? k vind het een beetje egoistisch dat ze verhuizen wanneer jij het niet wil, naar america nog wel. konden ze niet wachten totdat jij oud genoeg was om op jezelf te gaan wonen??

toen ik naar een plaats 10 km verderop ging wonen, werd ik al gek. al mijn vriendinnen zaten in mijn oude dorp en k zag ze dus veel minder. k voelde me ook steeds meer buitengesloten. na een jaar zijn we dus weer terug gegaan, ook voor mijn zusje. mijn zusje en ik konden echt niet wennen ergens anders...

haai lieve rainbow,
fijn dat je weer terug verhuisd bent naar waar je woonde. ik voel me ook wel buitengesloten ja, waar ik woonde.... m'n vrienden en vriendinnen zien elkaar elke dag en soms weten ze niet hoe moeilijk ik het er mee heb en dan kunnen ze ook echt wel kwetsende dingen zeggen..
ik praat er heel veel over met m'n ouders en ze zoeken ook echt naar mensen bij wie ik zou kunnen wonen..
toen het plan van america op tafel kwam was ik trouwens nog behoorlijk jong. (10) ik ben er nooit fel tegen in gegaan.... toen was ik 13 en gingen we dus opeens... toen was ik juist in de puberteit gekomen enw ilde ik niet meer enzo, maarja kon moeilijk dan nog eens het plan gaan tegenhouden.
nou ja onwijs bedankt voor je lieve reactie in ieder geval.

en leonoor natuurlijk ook hartstikke lief!!!! echt bedankt jullie.

xxx miep