Dagboek (verhaal)

[Man of Chrome]

Maandag 16 augustus

Het is nog maar vroeg in de ochtend, als ik dit schrijf. Vanachter het glas zie ik de zon voorzichtig opkomen, omsingeld door wolken. Het zal waarschijnlijk weer geen mooie dag worden. Al kan mij zelfs dat op dit moment niets meer schelen. Ik zit hier binnen.
Alles ziet er nog precies zo uit als alle andere dagen, en alles zal er zo uit blijven zien. Zelfs als ik hier niet meer ben, maar mijn plaats is ingenomen door iemand anders. Hetzelfde roestvrijstalen bed, hetzelfde roestvrijstalen nachtkastje tegen dezelfde roestvrijstalen wand. Spiegels heb je hier niet nodig, om je heen kijken, geeft je genoeg weerspiegeling. Ook op de momenten dat je jezelf niet onder ogen durft te komen.
Het is al iets lichter buiten en ik zie in de verte een stad ontwaken, een stad waarvan ik vandaan wordt gehouden. Ik zie de grootste snelwegen oplichten door de koplampen van auto’s, op weg naar school, op weg naar werk, op weg naar alles. En waar ben ik? Ik zit hier een in ruimte van drie bij vier te wachten. Wanneer de wereld op topsnelheid optrekt, kan ik niets anders doen dan wachten. Ik denk aan de kinderen die vandaag voor het eerst naar een nieuwe school zullen gaan. Kleuterschool, basisschool, de middelbare. Zolang het maar nieuw is, zullen ze met hun nieuw gekochte spulletjes misschien een beetje zenuwachtig zitten wachten, totdat het stoplicht eindelijk op groen zal springen. Weer een meter dichterbij een nieuwe stap.

Ik denk aan mijn eerste schooldag op de basisschool. Gek, hoeveel details ik van sommige dingen nog weet, terwijl ik van anderen niet een het bestaan herinner. Mama bracht mij vandaag, want de eerste dag is altijd spannend. Ze had een schooltas voor mij gekocht en een bijpassend lunchsetje. ‘Megastoer’ had ze erbij gezegd. Nadat mama mij afgezet had en er zeker van was dat ik naar het juiste klaslokaal zou gaan, reed ze weg. Ik weet nog dat ik naar haar zwaaide, maar ze zwaaide niet terug. “Niet gezien”, zei ze later. Ik liep naar mijn klas en al gauw kwam ik erachter dat mijn nieuwe schooltas helemaal niet zo ‘megastoer’ was. Iedereen leek al vriendjes en vriendinnetjes met elkaar te zijn, maar ik kende nog helemaal niemand. Mama had het nooit nodig gevonden om mij naar de kleuterschool te sturen. Zelfs in de eerste klas van de basisschool bleek er al niet-door-moeders-gevormde-mode te bestaan of moeders met hetzelfde gevoel voor smaak, omdat zij elkaar natuurlijk al kenden, ja, van de kleuterschool. Op dat moment wist ik het nog niet, maar nu is het me al te duidelijk, mijn moeder zou hier nooit tussen gepast hebben, zelfs al had ze het geprobeerd. Ik probeerde onopvallend binnen te komen, maar mijn voetstappen moeten als reuzenstappen hebben geklonken, want iedereen keek op en staarde me aan. Ik voelde me enigszins overweldigd bij hun massa, maar glimlachte dapper. Niemand glimlachte terug. Toen zag ik haar, de eerste bekende. Lorena, mijn buurmeisje. Ze speelde niet vaak meer buiten, maar vroeger hadden we wel een samen gespeeld. Ik zwaaide, maar opnieuw werd mijn gebaar niet beantwoord. Ik probeerde het nog eens, maar ze leek me regelrecht te negeren. En dat in de eerste klas… Ik wilde aan haar tafeltje gaan zitten, maar ze zei: “Ga weg, freak!” Freak… Ik had nog nooit van het woord gehoord. Diezelfde middag vroeg ik het aan mama, maar ze kon mijn vraag niet goed beantwoorden. “Het betekent dat je heel speciaal bent, Jordan”, zei ze en daar nam ik genoegen mee.
Later heb ik gezocht naar de werkelijke betekenis van het woord, dat Lorena me zei, maar ik heb mama’s vertaling er nooit in kunnen herkennen.

Een omdraaiende sleutel schrikt mij op uit mijn gedachtewereld. Het is niet goed om hier te dromen. Om te overleven, moet je honderd procent waakzaam zijn iedere minuut van de dag. Ik glimlach in mezelf om de ironie van deze zin. Een sleutel in het slot kan maar één ding betekenen: Het is zeven uur en ik kan een ontbijtje krijgen. In een automatisme draai ik mijn rug naar de opengaande deur, totdat ik het commando krijg om me te verplaatsen. Van mijn roestvrijstalen kamer, naar de roestvrijstalen galerij.

Ik vraag me af, hoe metaaldetectors hier kunnen werken?












*laat me eens weten wat je ervan vind, dagboek is slechts een werktitel*

Indien gewenst zal ik vervolg posten. Laat me dit dus ook weten

[_mar]

Ik vind het een goed verhaal. Leuk hoe je overspringt van een gevangenis (of iets dergelijks?) naar de eerste dag op de basisschool.
Ik zou het vervolg wel lezen, dus post maar!

Mar

[Mojo Pin]

idem

[Anneee]

Ik vind het mooi, maar ik denk dat je het nog gevoeliger zou kunnen maken. Voor mij leest het wel lekker, maar meer als een beschrijving, terwijl ik denk dat je er veel meer mee kan. Nu raakt het me nog niet echt namelijk. Maar ga er maar gewoon mee door, ik lees wel mee.

[Renske]

Ik vind het boeiend en goed geschreven. Fijne stijl. Ga je alsjeblieft door?