Opgejaagd voelen

[Mariposa]

Het is een lang verhaal, maar ik zal het zo kort mogelijk proberen te houden.

Mijn moeder heeft drie jaar geleden een Nederlandse man in Spanje ontmoet. Ze waren tot over hun oren verliefd en daarom heeft mijn moeder besloten om na drie jaar bij hem in Spanje te gaan wonen. Al vanaf het eerste moment dat ik hoorde dat ze daar wilde gaan wonen heb ik gezegd dat ik het echt niet wou en graag hier wilde blijven bij familie of op kamers. Ik wilde heel graag in Nederland blijven omdat ik niet al mijn vrienden en de vertrouwde omgeving kon achterlaten. Ik heb toen zelf een kamer gevonden bij een man in huis, vlakbij ons oude huis (zodat ik toch nog een beetje in de buurt zou wonen). Bij die man heb ik twee maanden gewoond en toen ging het niet meer. Hij hield me in de gaten bij alles wat ik deed en met wie ik omging. Hij keurde mijn vriendinnen die twintig jaar jonger waren dan hij en vertelde mij hoe mooi hij ze wel niet vond. Ik voelde me er helemaal niet prettig bij en was zo vaak mogelijk van huis omdat ik dan niet met hem in contact zou komen. Al snel ben ik daar weggegaan omdat ik het echt niet meer uithield.

Na deze ervaring werd ik opgevangen door een gezin die bevriend waren met mijn moeder. Ze waren heel lief en wilden mij graag opvangen omdat het bij die man helemaal niet goed ging. Maar al snel bleek dat ze niet goed wisten wat een meid van 17 in huis nemen betekende. Ze voelden zich niet meer lekker in hun eigen huis omdat ik er ook was. Na twee maanden vroegen ze me of ik misschien op zoek kon gaan naar een andere kamer omdat ze het niet meer prettig vonden dat ik in hun huis woonde. Binnen twee weken vond ik weer een nieuwe kamer bij een ander gezin.

Ik woon nu weer twee weken in een nieuw huis met nieuwe mensen. Alles gaat best wel soepel en ze betrekken me echt bij hun gezinnetje. Je merkt ook dat ze al ervaring hebben met iemand die bij hun in huis woont (dit hebben ze namelijk al vaker gedaan).
Maar op de een of andere manier zit ik helemaal niet meer lekker in mn vel. Ik voel me enorm opgejaagd, durf niets te doen zonder dat ik denk: zullen ze het niet erg vinden als ik dit doe, of worden ze niet boos als ik dat doe...
Ik zit ook erg veel op mijn kamer omdat ik gewoon niet weet wat ik beneden moet doen. Die mensen zijn ontzettend aardig, maar ik kan het gewoon niet meer. Na drie keer verhuizen heb ik me zo erg teruggetrokken dat ik het voor mezelf niet meer nodig vind om contact te hebben met de mensen waarbij ik in huis woon. Ik ben doodsbang dat ik iets verkeerds doe of zeg waardoor ze me misschien weer het huis uit willen hebben.

Ik voel me echt heel rot en vaak ook erg eenzaam. Dat is dan ook de reden waarom ik steeds bij gezinnen woon en niet op kamers wil, omdat je dan juist zo vaak alleen zit en daar kan ik helemaal niet tegen. Ik weet echt niet wat ik er aan moet doen en het wordt steeds erger...

Hebben jullie dit misschien ook meegemaakt of misschien tips?

[Sweetsurrender]

Hey meis,
Allereerst lijkt het me verstandig om eens goed te gaan praten met de familie waar je nu bij zit. Maak afspraken, zodat je weet waar je aan toe bent!! De angst die jij hebt wordt veroorzaakt omdat je niet weet wat je wel en niet kan, en omdat je bang bent dat als je iets verkeerd doet, eruit gezet wordt (wat je zelf ook al zegt). Je moet dus duidelijk met je 'gastgezin' afspreken hoe ver je kan gaan. Of je vrienden/vriendinnen mee mag nemen, of je laat thuis mag komen, enz.
Probeer ook een beetje goed contact op te bouwen met het gezin. Zitten er nog kinderen in? Ga eens gezellig een gesprek met hen aan, ga ze helpen met hun huiswerk (als ze jongen zijn dan jij). Je zegt dat je graag in een gezin wil, omdat je je dan niet eenzaam hoeft te voelen. Toch voel je je eenzaam. Probeer dus een beetje meer contact te leggen met de familie.
Als laatste zal je toch moeten proberen om die angst kwijt te raken. Het fokt je alleen maar op, je gaat op je kamer zitten, niks doen. Het contact met je vrienden verdoezeld, het gezin vind het (lijkt mij) ook niet fijn als jij de hele dag boven zit. Ik denk dat deze mensen het namelijk niet alleen voor jou doen, maar ook omdat ze het zelf fijn vinden om mensen in huis te hebben. Denk daar ook eens aan. Zij hebben meerdere mensen in huis gehad. Dat doen ze niet zomaar. Blijkbaar vinden ze het prettig om mensen in hun huis te hebben. Juist een reden voor jou om niet bang te zijn!!

Verder, heel veel succes!!

[Quiana]

Ik heb niet precies hetzelfde meegemaakt, maar kan me het wel
heel goed voorstellen... Ik heb tot aan zo'n anderhalf jaar terug
ook op verschillende plekken/bij verschillende mensen gewoond,
en op een gegeven moment is het ook best een beetje aftasten
idd; wat kan wel/niet, hoe moet ik handelen, ben ik ze niet te
erg tot last, enz.

Ik weet niet in hoeverre er de openheid voor is ed, maar het lijkt
me heel goed om dit aan te kaarten; dat je er moeite mee hebt,
niet lekker in je vel zit, opgejaagd voelt enz. Dan weten zij iig wat er in jou omgaat, en kunnen ze er begrip voor opbrengen, met je meedenken en je helpen waar dat kan. Zeker omdat ze al ervaring hebben met iemand die in hun huis woont, moet dat wel kunnen denk ik...

Het lijkt me ook goed om wat te doen aan het feit dat je je vaak
heel rot en erg eenzaam voelt ed btw; sowieso omdat dat iets is
wat je nou eenmaal niet altijd uit de weg kunt gaan.. Of doe je
daar al wat mee?

Sterkte iig.

[Iveauh]

conclusie :
Op kamers gaan wonen lijkt me het beste, want ik denk dat je er wel aan toe bent nadat je dit allemaal hebt meegemaakt

[knijtert!]

Reel-bigfish schreef op 08-11-2004 @ 12:17 :
conclusie :
Op kamers gaan wonen lijkt me het beste, want ik denk dat je er wel aan toe bent nadat je dit allemaal hebt meegemaakt

Ze voelt zich ook eenzaam en dat is daarmee dus niet opgelost...

Mss is kamers wel het beste, maar jij stelt het wel erg kort door de bocht...