Het grote gedichtentopic #4

de leerfabriek


zal de pijn beginnen
zichzelf opnieuw uitvinden

begint deze marteling weer
voor de zoveelste keer

het negeren en het schreeuwen
het slaan en het vernederen

waarom moet ik opnieuw beginnen
weer opstaan

me sterk houden
me blij voordoen

als er dingen gebeuren
die niet normaal zijn

thuis en in gedachten
moet ik dit echt?



100

[rare kwast]

Hoe?

Hoe kan je in jezelf geloven?
Als andere een lolletje van je maken.
Hoe kan je jezelf waarderen?
Als andere je af lopen te kraken.

Hoe kan je jezelf overtuigen?
Van alle goede dingen die je doet.
Hoe kan je je eigen gang gaan?
Als iedereen je verteld hoe het moet.

Hoe kan je jezelf leuk vinden?
Als andere het daar niet mee eens lijken te zijn.
Hoe kan je blijven lachen?
Iedereen om je heen doet je steeds pijn.

Hoe kan je doorzetten?
Als je niet meer in je zelf gelooft.
Al je vertrouwen in jezelf,
Door andere beroofd.

@ rare kwast: Jou gedichten raken me altijd zo. Ik vind ze echt mooi geschreven, mooi verwoord. Je kan echt zo precies verwoorden, vind ik echt knap van je. Omdat ik zelf het vaka herken maar het mij niet lukt om het zo goed op te schrijven.
xx kirsten

[DiaNNe>!!!]

titelloos:

De wanhoop, de pijn
is er nog altijd
Waarom willen zij bij mij zijn?
ik wil ze kwijt

Maar hoe ik ook probeer
hoe hard ik ook lach en praat
Steeds zijn ze daar weer
verkeerde momenten, nooit te laat

Ik sla de deur achter me dicht
maar open hem ook weer
want daar, een sprankje licht
niet genoeg, ik wil meer

maar het beetje brengt licht in mijn hart
de mist trekt weg, niet voor altijd
een beetje meer kleur, wat minder zwart
de helft gewonnen van deze eeuwige strijd

En ik weet ik doe veel fout
alles anders, over de schreef
maar weet je? het laat me koud
want ik ben er nou eenmaal, en ik leef!

[Eend]

EI

Ik heb een probleem
Ik heb last van een ei
Het zit in mijn hoofd
Ik kan er niet bij

Ik probeer ’t wel te uiten
Maar het wil maar niet zakken
Dadelijk schiet het door
En moet ik naar adem snakken

Ik heb een probleem
Ik heb last van een ei
Wees niet te hard
Dan breekt het in mij

[CSN]

Dodenmars

Elke stap een andere tegel
Elke blik brandt in mijn rug
En vertelt me wat ze van me denken
Ik liep op het ritme van mijn hart
Ik liep de Dodenmars.

[rare kwast]

Gedachten,
sluimeren door mijn hoofd.
Vlagen van wat mensen zeggen,
en alles wat is beloofd.

Gedachten,
ik krijg ze niet op een rij.
Ze zwerven rond,
In dat hoofd van mij.

Gedachten,
ze doen me verdriet en pijn.
Waarom moet het in mij hoofd,
ook zo een puinhoop zijn.


moet er nog meer?? of issie zo ook goed leesbaar? of iemand een verbeter punt? aanvulling??

You can live your life without me,
it is easy if you try.
You don't need me anyway,
you just have to say goodbye.

I am sad, and I am stupid.
I am mad, and I can't cry.
I am upset, and I hate you.
But that is not fair, cause I lie.

You can make my pain easy.
But you don't and I don't try.
I don't want you to make it easy,
I don't want to live or die.

Well you love me, that's a fact.
But I still doubt about it.
I don't know how to love,
and I don't want life full of shit.

I don't wanna die.
I don't wanna live.
Can you tell me what to do?


Het is een slecht gedicht, maar ik kan het niet anders opschrijven.

[ManInTheMirror]

kind van de rekening

draag meer vuur aan
draag meer water aan

zullen wij verbranden of verdrinken

Je bent een heel klein engeltje
wat af en toe tot mijn plezier,
mijn leven even binnenwervelt.
Ik geniet van je, nu, hier.

En soms geef aan mij je vleugels
zodat ook ik, als ik het wil,
rond kan dansen in een windvlaag
muziek van buiten is binnen even stil.

Je bent mijn kleine engeltje,
En fladdert altijd ook weer door.
En toch hoor ik, in de herfstwind,
je muziek heel zachtjes in mijn oor.

als je leven vol met pijn
verdiet en ergernis zit

en je hebt net dat kleine beetje
liefdevolle vriendschap nodig

wie is er dan voor je
om bij uit te huilen

mee te lachen, praten
over hoe fijn het is

om een vriend te hebben
die je steunt

voor een heel leven lang
iemand om op te bouwen

wat als er niemand is die ziet
hoeveel pijn het doet

als je geen vriendschap kent
wat dan..

[rare kwast]

twordt ineens weer ff druk

tzijn weer mooie gedichten..vooral die van repelsteeltje spreekt me erg aan sorry kan dr niets aan doen jij schrijft gewoon wat ik ook neer zou kunnen zetten

rare kwast schreef op 23-09-2004 @ 10:18 :
twordt ineens weer ff druk

tzijn weer mooie gedichten..vooral die van repelsteeltje spreekt me erg aan sorry kan dr niets aan doen jij schrijft gewoon wat ik ook neer zou kunnen zetten

tnq voor het compliment

[aboe]

Schuilend achter ramen
voor de egoistische wereld
pronkend met schoonheid
voor het gevoel van trots

Starend door tralies
naar de onrechtvaardige wereld
die schijnt te bedriegen
voor een greintje respect

Spiekend door het sleutelgat
weg van de wereld
die lijkt te haten
voor een druppel vrede

Op straat protesterend
voor de misplaatste oorlog
niet denkend aan
de onderlinge haat

Zwijgend communiceren
over de "oh zo erge wereld"
wegslikkende woede
gericht aan je buur

Ogen sluitend
voor het eigen leed
wegrennend
voor het hier en nu

Gedichje...beetje vaag misschien

Een zee wordt gevormd in mijn ogen.
De dijken, zo sterk, voorkomen
het verdrinken in zoute golven.
Golven ontstaan door mijn verdriet.

Ik spreid mijn armen
en sluit mijn ogen.
Mijn tranen huilen
mijn stem schreeuwt.
Schreeuwt jouw naam
naar de wind,
maar zij antwoord door
slechts mijn haren te strelen.




beiden heel snel geschreven... 1e zwaar cliché, beetje trots op 2e

warm gevoel
na gedachtes

van foute dingen
drijf ik zwevend

verder
dieper

de dromen in
elk briesje tilt me op

elk geluid een streling
elke stap een stuk dieper

in het gevoel
overweldigende gevoel

van overwinning
vrij..

[Eend]

Denkend aan vroeger
Wat is er mis gegaan
Ik was er wel bij
Maar heb ik 't fout gedaan

Lag het aan mij
Zat ik je dwars
Of boeide het
Je geen snars

Daagde ik je uit
Trok ik het aan
Maar waarom waarom
Waarom heb je het gedaan

[Nijn*]

Ogen geven duizend blikken,
Maar mijn mond geen woord.
Ontsnappend aan je ijzeren greep
Want hoe kon ik jou vertellen dat,
Degene die je lief had,
Allang gestorven was.

Met ontzag kwam je tot de ontdekking
Ze wisten allen hoe het zat.
Hielden stijf hun mond en,
Sloegen hun ogen neer
Liefde proefde bitter op je lippen
De wereld draaide door maar,
Jij sloop er stiekem tussenuit
Dacht weer samen te ‘leven’

Tot ik terug keerde aan je sterfbed
Tranen opweende want,
Mij werd nooit verteld
Dat degene die ik lief had,
Allang gestorven was.


Nja, 'k weet dat het niet supergoed is, maar moest 't toch even plaatsen ..

nijn, ik vind hem mooi! vooral de laatste strofe!

[Eend]

Opname

De herinneringen willen niet slijten
Van die aparte moeizame tijd
Dat ik mezelf dingen niet meer mocht verwijten
Dat ik mezelf moest zien als 'leuke meid'

De herinnering dat we met z'n allen aten
Soms dan ging er iemand door het lint
De socio's hielden je in de gaten
Het was fietsen met tegenwind

Soms lag ik in mijn bed te huilen
Als ik terug kwam van verlof
Dan wilde ik armen om in te schuilen
En gesprekken zonder stof

Ik hing foto's op de muur
Met mijn vrienden en mijn dieren
Als ik aan ze dacht leek het leven niet zo zuur
En duurde het geen uren, maar kwartieren

De herinnering dat iedereen bezoek kreeg
En ik dan eenzaam op mijn kamer zat
Dat ik over alles mezelf dood zweeg
Over alles wat ik meegemaakt had

Ik ging wel eens helemaal alleen
Op het bruggetje de eendjes voeren
Maar dan merkte ik het meteen
Als er een socio stond te loeren

En soms zal ik het blijven missen
De tijd die ik daar heb gehad
Want nu moet ik zelf gaan gissen
De weg van mijn eigen wandelpad

[rare kwast]

Waarom twijfel ik zo vaak,
Aan mijn vriendschappen.
En waarom zegt iets in mij,
Dat ik er gewoon mee moet kappen.

Waarom voel ik die steek,
Van verdriet en pijn.
En waarom gebeurt het steeds vaker,
Als mijn vrienden bij me zijn.

Waarom is het zo druk in mijn hoofd,
En blijven de gedachtes komen.
Waarom kan ik niet gewoon blij zijn,
In plaats van dat die tranen blijven stromen.

Kijkend naar het zwarte water
wat zich onder mij bevindt,
probeer ik de woorden te vinden
welke beeld geven aan mijn gevoel.

Ik open mijn mond om te vertellen,
aan de sterren en de maan,
hoeveel ik voor je voel,
maar slechts de stilte overstemd.

De mist trekt op en gevangen in de realiteit
zie ik, door de waas van tranen,
de contouren van de herinnering vervagen
in het rimpelende water

Ze is doodstil,
zegt geen woord.
Niets om uit te leggen.

Ze kijkt om zich heen,
niets te zien.
Niets meer om te zeggen.

Ze huilt een traan,
zegt geen woord.
Geen grenzen te verleggen.

Ze zoekt een hand,
vindt die niet.
Niets meer om te zeggen.

Ze is in strijd,
verliest steeds weer.
Alles opgegeven.

mooi gedicht Mushu....wauw..

vandaag
toen je gedicht vertrokken was

van genot
toen je vuisten mijn gezicht raakten

vandaag
toen je lachte om mijn machteloosheid

vandaag
toen je huilend aan je vriendinnen vertelde

hoe moeilijk je het hebt
met zo'n lastig iemand in huis

vandaag
toen je me pillen wilde laten slikken

heb ik ze verstopt
iets kleins van mij

een noodstop
voor als je ooit

echt ooit eens
boos mocht worden


(mocht het iemand opvallen: het lijkt alsof het eind uit het gedicht ontbreekt,en dat is ook precies de bedoeling)

weet je hoeveel tranen
ik weg heb moeten drukken

heb je enig idee
hoeveel pijn ik heb doorstaan

zou je ooit de dingen beseffen
die ik heb gezien

zou jij het aankunnen
de gevoelens en de nachtmerries

zou je ooit van me kunnen houden
als je al mijn gevoel kent?

[rare kwast]

repelsteeltjuh die laatste is echt mooi

verboden liefde


houden van
een menselijk gevoel

voor ons is het meer
tussen ons is het groter

specialer,gevoeliger
omdat ik zo goed weet wat je voelt

omdat we een band hebben
alles van elkaar voelen

omdat ik je niet kan vergeten
en jij mij niet

kunnen we niet scheiden
dat zou ons kapotmaken

maar ik kan ook niet bij je zijn
en jij niet bij mij

maar verlaten kunnen we elkaar niet
vergeten ook niet

nooit



(en nu?) *huilt*

[rare kwast]

*geeft hug*

[*Finding*Niki*]

Op de heuvel,
Staat een meisje,
Ze is klein, maar sterk,
Ze loopt naar beneden,
Is aan het werk,
Ze mag niet naar school,
Al is ze een kind,
Ze hoeft niets te weten,
Is wat haar vader vindt,
Ze helpt haar moeder,
Dieren voeren,
Breien en haken,
Ze kijkt naar haar broer,
Vader leert hem schaken,
Haar vader is boer,
Moet ploegen en zaaien.
Moeder doet de rest,
Zoals koken en naaien,
Wat zij is, een boerenmeid,
Vind ze verschrikkelijk,
Ze wil vrijheid.
Ondanks haar familie,
Waar ze veel van houd,
Is ze bang voor de toekomst,
Want daarin is ze getrouwd,
Ze denkt aan later, iedere dag
Ze weet wat ze wil,
Ook dat het niet mag,
Ze wil reizen en leren,
Op zoek gaan naar zichzelf,
De natuur vereren,
En voor eeuwig slapen onder het hemel gewelf.

Nicolet april 2004






-

rare kwast schreef op 05-10-2004 @ 23:43 :
*geeft hug*

dank je..
knuffel terug..

[rare kwast]

Ik doe zoveel moeite,
Maar je ziet het niet.
Ik wil je zo graag helpen,
Met al je verdriet.

Ik zie vaak,
Precies hoe je je voelt.
En als je er over praat,
Weet ik precies wat je bedoeld.]

Ik wil dat verdriet wegnemen,
En ik wil er voor je zijn.
Maar jij ziet mij niet staan,
En dat doen me pijn.



heb nog na zitten denken of ik die laatste twee nu zo moet laten staan of moet omdraaien..

*tijdje terug vertelde een vriendin nog vaak wat er was als ik zag dat het niet goed ging maar nu totaal niet meer*

[rare kwast]

Een vrolijk meisje,
Daar op de straat.
Ze lacht vriendelijk,
Naar de mevrouw die naast haar staat.

Daar is de bus,
Open gaat de deur.
Vrolijk zegt ze “goedemorgen”.
En lacht daarbij naar de chauffeur.

Op school,
De zelfde vrolijke lach.
Ze is zo vrolijk,
En lacht de hele dag.

Een vrolijke binnenkomst,
Bij moeder thuis.
En een glimlach naar haar broertje,
Hangend voor de buis.

Pa komt later,
Er wordt gegeten.
Met gezellige verhalen,
En die lach niet te vergeten.

Eenmaal boven,
Liggend in bed.
Komen de tranen,
Het vrolijke masker heeft ze afgezet.

die laatste is erg herkenbaar..

sterkte

[rare kwast]

thanx repelsteeltjuh

[Iveauh]

een gedicht bestaat uit woorden,
ze zeggen soms zo veel
een gedicht, is niet te vermoorden
ze komen gewoon uit je keel

Reel-bigfish schreef op 07-10-2004 @ 17:58 :
een gedicht bestaat uit woorden,
ze zeggen soms zo veel
een gedicht, is niet te vermoorden
ze komen gewoon uit je keel

voor sommigen is een gedicht een vod
voor anderen een redding

een gedicht kan uit duizend woorden bestaan
een gedicht kan ook een enkel regeltje beslaan

sommigen luchten hun hart tijdens het dichten
anderen lezen en laten flink wat tranen vallen

ja zo kan ik het ook

[rare kwast]

sommige
denken tijdens aan het dichten
niet alleen aan woorden
maar ook aan gezichten

ze denken van wat ze zeiden
en hun gevoel daar bij
verdrietig of opgelucht
of vrolijk en blij

Ik vlucht.

Ik loop door het donker
mijn ogen wijd open
om iets...
'n licht op te vangen.
Maar niks.

Ik tast in het donker
mijn handen voor me uit.
Ik zwaai en trap...
Maar nog niks.

Een geluid schrikt me op.
Waar komt het vandaan?
Ik strompel tastend..
voorzichtig weg
van het geluid.

Het komt dichterbij.
Ik tast in het rond..
ik voel iets..
Wat was dat ?

----------------------------------------------------

ff 'n inspiratie-vol moment..
tis figuurlijk, maar dat wisten jullie misschien wel.
wat vinden jullie ervan *eerlijk natuurlijk* ?

[Iveauh]

Repelsteeltjuh schreef op 07-10-2004 @ 21:04 :
voor sommigen is een gedicht een vod
voor anderen een redding

een gedicht kan uit duizend woorden bestaan
een gedicht kan ook een enkel regeltje beslaan

sommigen luchten hun hart tijdens het dichten
anderen lezen en laten flink wat tranen vallen

ja zo kan ik het ook

hihi, mooi
dicht zelf nooit, ik flanste ff een paar woorden in elkaar

[away]

Heb ik niet zelf geschreven, 'k las um vandaag ergens.
Ik vond um zo mooi, dus zet ik het hier maar neer.

Toch maar weer weggehaald. Ik weet natuurlijk niet of de schrijver het wel goed vindt dat ik zomaar haar gedicht hier plaats, dus vandaar...

[angel--1987]

Ik doe zoveel moeite,
Maar je ziet het niet.
Ik wil je zo graag helpen,
Met al je verdriet.

Ik zie vaak,
Precies hoe je je voelt.
En als je er over praat,
Weet ik precies wat je bedoeld.]

Ik wil dat verdriet wegnemen,
En ik wil er voor je zijn.
Maar jij ziet mij niet staan,
En dat doen me pijn.

*erg herkenbaar*
hij is heel mooi rare kwast

zal ik je ooit vergeten?
je levendigheid en je woorden?

zal ik altijd blijven wachten
op het anwoord van de vraag

die ik nooit gesteld heb?
zou jij ooit nog aan mij denken?

zou je me zien
huilend om jou?

zou je het goed vinden
of zou je boos op jezelf worden

terwijl jij er niks aan kon toen
dat je gestorven bent..


voor iemand,ooit,ergens..

[rare kwast]

Ik wil huilen
Tranen van verdriet
Maar iemand die mij troosten komt…
Die is er niet

Ik wil praten
Over mijn pijn
Maar iemand die naast me komt staan…
Die zal er niet zijn

Ik wil schreeuwen
Uit angst en onmacht
Maar iemand die mee schreeuwt….
Komt niet deze nacht

Dus lig ik te schreeuwen in mn kussen
En huil in mijn bed
Niemand komt bij me zitten
Want niemand weet het

jeetje wat herkenbaar..ik weet precies wat je doormaakt..sterke

[rare kwast]

Ik huil me ‘s nachts in slaap,
Daar alleen in mijn bed.
De tranen blijven stromen,
Als ik mijn masker heb afgezet.

Ik huil me ’s nachts in slaap,
denkend aan mijn vriendschappen.
En wat er zou gebeuren,
als ik er mee zou kappen.

Ik huil me ’s nachts in slaap,
tranen stromen over mijn wangen.
Ik heb een bak tissues,
maar doe geen moeite ze op te vangen.

Ik huil ’s nachts,
van verdriet.
Alles is donker,
en lichter worden doet het niet.

Dansen in stilte

Tranen dansen vrolijk zingend
over heuvels van wangen
naar het dal van mijn mondhoek.

Zachte woorden klinken sussend
doordat klanken vol warmte
een deken weven van rust.

Teder troostend omarmt het water
even stevig, waarna rustig
wiegt ze mij en ik...
Ach, ik glimlach slechts en geef me over.

[Charly Brown]

Nooit meer samen

Samen lopen we langs de beken
Samen kijken we naar het gras
Samen zullen wij altijd blijven lopen
Door het groene gewas.

Maar wat als er nou iets gebeurt
Wat ons uit elkaar zou drijven
Wat als onze liefde nou instort
Wat zal er dan overblijfen?

Dan zullen we samen nooit meer lopen
Nooit meer praten
Nooit meer zoenen
Nooit meer vragen

Waar ons mooie leven heen is gegaan.

[Fleebee]

EEN VRIEND

Soms voel je hoe iemand zoekt
Je voelt het aan zijn handdruk
Of je ziet het aan zijn ogen

Een uitnodiging tot vriendschap

En toch ben je bang en onzeker
Om dat teken verkeerd te verstaan

Je droomt van wat allemaal zou kunnen
Maar je durft moeilijk te zeggen:
“Ik vind je tof, Ik wil van je houden, ook al ben je anders!”

En toch is dat waarop die ander wacht
Vriendschap is een stap durven zetten
Je vertrouwen aan iemand schenken
En je veilig voelen

Vriendschap is luisteren, aanvoelen, stil worden
Geeft een nieuwe horizon aan je leven

Je moet je onmacht,
Je kleinheid niet meer verbergen
Je moet ze niet langer alleen dragen

Iemand bij wie je terecht kunt
Een echte vriend!!