Na een plotseling overlijden..

[Miracle]

Anderhalve week geleden is mijn oom op 43 jarige leeftijd overleden aan een hartaanval. Hij laat een vrouw achter en twee kinderen van vijf en acht jaar. Voor zijn vrienden, familie en kennissen is het een enorme schok. Zo ook voor mij.

Achteraf gezien is de week omgevlogen. Er moest veel geregeld worden en dan natuurlijk de crematie zelf. De eerste uren en dagen had ik absoluut nog geen besef van zijn dood. Je gelooft het niet en het is net of hij elk moment weer tevoorschijn kan komen. 'Gelukkig' is dat besef er nu wel. Alles waar hij normaal moet zijn is hij niet meer en hij komt ook niet meer terug.
Ondertussen ga ik weer gewoon naar school en pak alles weer op. Alleen... het gaat nog niet goed met me. Van alle kanten krijg ik veel begrip en steun, maar het gewone leven gaat door. Dat is iets waar ik heel erg mee zit. Ik wil niet gewoon verder leven, ik wil aan hem denken en er zijn voor zijn vrouw en kinderen. Ik voel me opgejaagd, ondanks alle steun die ik krijg. Ik zit in het examenjaar en ik kan het me niet veroorloven om nog langer uit de running te zijn. Voor zijn dood was mijn leven al overvol en dat is nu alleen maar erger geworden. Op school gaat het redelijk. Mijn concentratie is soms redelijk goed (en soms ontzettend slecht). Thuis gaat het alleen niet goed. Ik verspil mijn tijd en trek het gewoon niet om nog andere dingen te doen na schooltijd.
Fysiek ben ik veel minder sterk. Ik slaap minder goed en daardoor gaan veel andere dingen ook niet goed. Psychisch kan ik ook veel minder hebben. Drukte vind ik moeilijk en vandaag kreeg ik bijna een huilbui door een kwade leraar.
De meeste mensen zijn erg lief voor me. Vragen hoe het gaat en wensen me sterkte. Erg lief, maar ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik vind het moeilijk om er over te praten. Soms lukt het wel, maar meestal ontschieten me alleen vage zinnen.

Ik wil en moet verder, maar hoe?

Een jaar geleden heeft de vader van een vriend van me zichzelf opgehangen. Het was een vreselijke dag, en nog steeds mis ik hem. Die vriend woont een eind bij me vandaan, en het was geen familie.
Maar wat mij geholpen heeft, is er met veel mensen over praten, en me op mijn werk / school storten. Zat toen weer met mezelf in de knoop (minder als nu maar goed...), en ik weet echt niet meer hoe ik het allemaal vol gehouden heb.

Wil je alleen heel veel succes en sterkte wensen, ook voor de rest van je familie! Het is echt niet gek dat je er kapot van bent, en als is dit je examenjaar, op school moet er toch wel een mouw aan te passen zijn?

En probeer het anders eens via de huisarts. Misschien weet hij iets om je te ontspannen en minder 'gestressed' te maken. Hoeft niet perse via medicijnen te zijn! Mij heeft het toen wel geholpen, al kon ik alleen mijn verhaal en zorgen maar kwijt.

Weet niet hoe het voor jou werkt, dit kwam zo snel in me op...

[zus]

Dit jaar april is een klasgenootje van mij overleden en wat Daydream-ster zegt: bij mij hielp ook veel praten.

Ook al komen er alleen wat vage zinnen uit, zoek iemand op en probeer er toch over te praten..Dit helpt heel veel

Eigenlijk was dit dus al gezegd en deze nutteloos maar toch..

Sterkte in ieder geval.

[Zut Alors!]

Heb je er al een goed gesprek met je ouders over gehad, dat je er heel erg mee zit en je het niet van je af kan zetten?
Zij zitten er ook heel erg mee neem ik aan, dus ze zijn de ideale gesprekspartners. Of eventueel je tante.

[Lucky Duck]

Natuurlijk kan ik je niet vertellen wat voor jou werkt, maar wat ik zelf wel heb gemerkt na het overlijden van mijn vader: gun jezelf de tijd die je nodig hebt. Of je het je kunt veroorloven of niet; als je te snel weer door gaat rennen, red je het niet. Dan stel je het alleen maar uit.

En dat gevoel dat je helemaal niet 'gewoon verder wilt' ken ik maar al te goed. Volgens mij kun je er helemaal niets aan doen. Dat is vast niet wat je wilt horen, maar ik weet 't anders ook niet. Ik kan alleen zeggen dat je jezelf niet voorbij moet rennen en je veel sterkte wensen...

Ik wil alleen even zeggen dat ik weet hoe je je voelt en je me weet te bereiken oke?
Sterkte meis!
Ik vond gisteren een artikel van psychologie magazine een tijdje terug over rouwverwerking en dan met name onder jongeren. Dat heb ik uitgetypt voor een andere forumster, misschien wil jij het ook lezen? (of anderen?)

[Fantôme]

ik wil je (al heb je het al heel vaak gehoord) even sterkte wensen. Ik denk je gevoel te begrijpen. Ik denk dat het moeilijk is voor ons (of laat ik anders voor mezelf spreken) te zeggen wat JIJ het beste kan doen. Bij iedereen helpt iets anders. Kan je je herinneren hoe je met eerder overlijden bent omgegaan? (of heb je het nooit zo dichtbij meegemaakt eerder?). Natuurlijk is iedere situatie anders, en heb je met iedereen een andere band. Maar als je bedenkt wat de dingen waren die je toen hielpen, kan je dat nog eens proberen?

knuffel, fantome

[Balance]

Hoe was je band met je oom? Was die heel goed en is het dus vooral het gemis van je oom dat je zo van slag maakt?
Of is het het feit dat iemand zomaar plotseling weg kan vallen?

[Miracle]

Dank jullie wel. Ik ga er later uitgebreid op reageren.

[SuperSanne]

ik denk dat daydream-ster's idee zo gek nog niet is. Als je je volledig op je schoolwerk gaat storten, heb je niet alleen wat afleiding, maar hoef je je over die examens ook geen zorgen meer te maken (je hebt zo te horen al genoeg stress zonder dat je ook nog eens een jaar over moet gaan doen). Ik zou met zoveel mogenlijk famillie praten, je mentor, vrienden... En het lijkt me geen slecht idee als je hier op dit forum blijft posten. Wij luisteren/lezen (je begrijpt wat ik bedoel ) wel, en het scheelt vaak als je het van je af kan schrijven. Sterkte joh, ik heb (gelukkig) nog nooit iemand dichterbij mij dan de buurman verloren, maar ik kan me wel voorstellen dat het flink klote voor je is, zeker rond deze tijd met de feestdagen en dan ook nog eens in je examenjaar, tsss...

De eerste week vliegt vaak ook om, je hebt dan idd veel te doen ed. Daarna komt dan het besef en het is logisch dat het dan nog niet goed met je gaat. Vind ik iig. Neem tijd om aan hem te denken, dat mag. Doe waar jij je goed bij voelt. Denk aan hem, schrijf over hem, praat over hem, enz. Maar stop ook niet te lang met verder leven, daar schiet je ook niks mee op, hoe verrot het ook is, het leven gaat gewoon door (en dit bedoel ik niet zo rot als het klinkt - het is iets dat ik zelf ook ervaren heb).

Probeer er ook met je ouders, iemand op school (je mentor?) en/of je huisarts over te praten. Zeker als je merkt dat je er zelf niet uit komt.

Heel veel sterkte en als er iets is, dan weet je me te vinden.

[Gothic]

Mijn opa ging dood in m'n examenjaar. Alleen heb ik het nooit echt verwerkt, omdat hij zijn lichaam aan de wetenschap heeft gedoneerd. Dus geen begrafenis ed.

Wat bij mij hielp is aan de leuke dingen denken, de leuke herinneringen en er gewoon over praten, niet bang zijn dat je daardoor iemand pijn doet, omdat ze dan weer even worden herinnert aan het feit dat ze er niet meer zijn...

Bij mijn verjaardag vroeg ik een plant die niet veel water nodig heeft, omdat ik al een plant heb laten doodgaan. M'n opa had veel met planten en als er dan een opmerking gemaakt wordt dat hij me waarschijnlijk gewoon een gieter had gegeven, dan kan ik eigenlijk alleen maar glimlachen.

En eigenlijk deden we dat al heel snel. Denk eraan wat hij gewild zou hebben. Zou hij willen dat iedereen verdrietig is? Nee hij zou waarschijnlijk herinnerd willen worden, niet vergeten worden...

Gothic schreef op 09-12-2004 @ 11:38 :
M'n opa had veel met planten en als er dan een opmerking gemaakt wordt dat hij me waarschijnlijk gewoon een gieter had gegeven, dan kan ik eigenlijk alleen maar glimlachen.

(Sorry, maar ik vind de opmerking echt grappig. )

[Miracle]

Daydream-ster schreef op 08-12-2004 @ 21:33 :
Een jaar geleden heeft de vader van een vriend van me zichzelf opgehangen. Het was een vreselijke dag, en nog steeds mis ik hem. Die vriend woont een eind bij me vandaan, en het was geen familie.
Maar wat mij geholpen heeft, is er met veel mensen over praten, en me op mijn werk / school storten. Zat toen weer met mezelf in de knoop (minder als nu maar goed...), en ik weet echt niet meer hoe ik het allemaal vol gehouden heb.

Wil je alleen heel veel succes en sterkte wensen, ook voor de rest van je familie! Het is echt niet gek dat je er kapot van bent, en als is dit je examenjaar, op school moet er toch wel een mouw aan te passen zijn?

En probeer het anders eens via de huisarts. Misschien weet hij iets om je te ontspannen en minder 'gestressed' te maken. Hoeft niet perse via medicijnen te zijn! Mij heeft het toen wel geholpen, al kon ik alleen mijn verhaal en zorgen maar kwijt.

Weet niet hoe het voor jou werkt, dit kwam zo snel in me op...

Me op school storten werkt niet. Ik doe het op school wel, maar dan thuis trek ik het niet meer. Sowieso ben ik het niet echt gewend om huiswerk te maken.

Ik probeer te blijven praten maar dat is moeilijk. M'n beste vriendin heeft het er liever niet over, maar met andere mensen lukt het wel redelijk.

Naar de huisarts gaan zou misschien goed zijn, maar dat vind ik ook erg moeilijk. Ik wil er best over praten, maar als het zo 'geplanned' is word ik alleen maar zenuwachtig en lukt het al helemaal niet. Ik praat op de momenten dat ik daar behoefte aan heb en dat kan ik gewoon niet van te voren weten. Vaak wil ik ook liever alleen zijn. Lekker op de bank tv kijken of op bed liggen.

SuperSanne schreef op 09-12-2004 @ 08:09 :
ik denk dat daydream-ster's idee zo gek nog niet is. Als je je volledig op je schoolwerk gaat storten, heb je niet alleen wat afleiding, maar hoef je je over die examens ook geen zorgen meer te maken (je hebt zo te horen al genoeg stress zonder dat je ook nog eens een jaar over moet gaan doen). Ik zou met zoveel mogenlijk famillie praten, je mentor, vrienden... En het lijkt me geen slecht idee als je hier op dit forum blijft posten. Wij luisteren/lezen (je begrijpt wat ik bedoel ) wel, en het scheelt vaak als je het van je af kan schrijven. Sterkte joh, ik heb (gelukkig) nog nooit iemand dichterbij mij dan de buurman verloren, maar ik kan me wel voorstellen dat het flink klote voor je is, zeker rond deze tijd met de feestdagen en dan ook nog eens in je examenjaar, tsss...

Dat eerste wil ik niet. Het heeft geen zin en ik word er echt niet vrolijker van. In principe hoef ik me niet veel zorgen te maken. Om me heen hoor ik van iedereen dat het onmogelijk is dat ik zak, daar hebben ze wel gelijk in, maar ik moet gewoon nog een hoop doen.

Ik voel me schuldig als ik niet aan school werk of m'n oom als excuse gebruik op school. Maar het is gewoon zo, kan ik ook niet helpen...

[Miracle]

Zut Alors! schreef op 08-12-2004 @ 21:40 :
Heb je er al een goed gesprek met je ouders over gehad, dat je er heel erg mee zit en je het niet van je af kan zetten?
Zij zitten er ook heel erg mee neem ik aan, dus ze zijn de ideale gesprekspartners. Of eventueel je tante.

M'n moeder heb ik er wel een beetje over verteld, maar niet hoe moeilijk ik het blijf vinden. Mijn vader kan ook moeilijk zijn draai vinden, maar daar praat hij niet echt over. M'n moeder is ook druk met zichzelf en ik wil haar niet lastig vallen.
Met m'n tante praat ik wel veel. Over de kinderen en over hoe wij het ervaren en hoe het gaat. Dat is fijn, met haar kon ik sowieso al goed praten gelukkig. Zo helpen we elkaar een beetje...

Misschien moet je eerst eens voor jezelf op een rijtje zetten wat je nu eigenlijk wilt?

En met je tante praten is natuurlijk sowieso .

[Miracle]

Lucky Duck schreef op 08-12-2004 @ 22:12 :
Natuurlijk kan ik je niet vertellen wat voor jou werkt, maar wat ik zelf wel heb gemerkt na het overlijden van mijn vader: gun jezelf de tijd die je nodig hebt. Of je het je kunt veroorloven of niet; als je te snel weer door gaat rennen, red je het niet. Dan stel je het alleen maar uit.

En dat gevoel dat je helemaal niet 'gewoon verder wilt' ken ik maar al te goed. Volgens mij kun je er helemaal niets aan doen. Dat is vast niet wat je wilt horen, maar ik weet 't anders ook niet. Ik kan alleen zeggen dat je jezelf niet voorbij moet rennen en je veel sterkte wensen...

Dankjewel. Zo denk ik er ook over, maar het is elke keer de goede middenweg vinden. Mezelf niet voorbij lopen en doorgaan met m'n leven. Dat is zo moeilijk.

[Miracle]

Loontjuh schreef op 08-12-2004 @ 22:43 :
Ik wil alleen even zeggen dat ik weet hoe je je voelt en je me weet te bereiken oke?
Sterkte meis!
Ik vond gisteren een artikel van psychologie magazine een tijdje terug over rouwverwerking en dan met name onder jongeren. Dat heb ik uitgetypt voor een andere forumster, misschien wil jij het ook lezen? (of anderen?)

Ik zou het graag willen lezen ja, als je het nog hebt natuurlijk. Dankjewel.

Misschien dat je het hier kunt posten zodat anderen het ook kunnen lezen, of is het erg veel?

[Miracle]

~~Fantôme~~ schreef op 08-12-2004 @ 23:17 :
ik wil je (al heb je het al heel vaak gehoord) even sterkte wensen. Ik denk je gevoel te begrijpen. Ik denk dat het moeilijk is voor ons (of laat ik anders voor mezelf spreken) te zeggen wat JIJ het beste kan doen. Bij iedereen helpt iets anders. Kan je je herinneren hoe je met eerder overlijden bent omgegaan? (of heb je het nooit zo dichtbij meegemaakt eerder?). Natuurlijk is iedere situatie anders, en heb je met iedereen een andere band. Maar als je bedenkt wat de dingen waren die je toen hielpen, kan je dat nog eens proberen?

knuffel, fantome

Mijn oma is overleden toen ik twaalf was, nadat ze een half jaar lang ziek is geweest. Nu ben ik zeventien en hij is plotseling weg.. Ik weet niet hoe ik er toen mee om ben gegaan. Ik denk dat het me veel minder raakte en dat ik redelijk goed verder kon met m'n leven. Het was toen naar omdat ik nog nooit had mee gemaakt dat iemand die dichtbij me stond weg was, maar ik had er wel vrede mee...

Miracle schreef op 09-12-2004 @ 14:53 :
Ik zou het graag willen lezen ja, als je het nog hebt natuurlijk. Dankjewel.

Misschien dat je het hier kunt posten zodat anderen het ook kunnen lezen, of is het erg veel?

Het is twee A4tjes. Ik zit nu op school, maar kan als ik vanavond thuis ben wel even kijken of het past, en dan posten, en mocht dat niet lukken, dan mail ik t wel en zeg dat hier

Head up young person! *knuffelt*

[Miracle]

Balance schreef op 08-12-2004 @ 23:41 :
Hoe was je band met je oom? Was die heel goed en is het dus vooral het gemis van je oom dat je zo van slag maakt?
Of is het het feit dat iemand zomaar plotseling weg kan vallen?

Het is een combinatie denk ik. Ik zag m'n oom regelmatig (maar soms ook een poosje niet). Dus eigenlijk is het niet zo dat m'n dagelijkse leven direct verandert. Wel is het zo dat ik meer tijd bij hen doorbreng nu dan eerst. Ik kon het vaak wel goed vinden met hem. We konden over van alles praten en was vaak wel gezellig. Hij was alleen ontzettend bemoeizuchtig en met verjaardagen vond ik het nooit zo leuk met hem (maar dat was meer omdat de broers en zus het niet altijd zo goed met elkaar konden vinden).

Ik vind het gewoon ontzettend erg voor mijn tante, neefje en nichtje. Hoe zij nu verder moeten zonder hem, vooral m'n tante.. Het besef van mijn neefje en nichtje komen later wel denk ik...

In mijn hoofd zit gewoon dat een gezin een moeder, vader en kinderen bevat. Zo hoort het gewoon in onze familie, een normale samenstelling. Het is gewoon ongelofelijk dat het nu niet meer zo is. En dat mijn jongste nichtje (niet zijn dochter overigens) later hem niet meer kan herinneren... Dat is gewoon onvoorstelbaar...

[Miracle]

Loontjuh schreef op 09-12-2004 @ 15:01 :
Het is twee A4tjes. Ik zit nu op school, maar kan als ik vanavond thuis ben wel even kijken of het past, en dan posten, en mocht dat niet lukken, dan mail ik t wel en zeg dat hier

Head up young person! *knuffelt*

Oke, is prima.

*knuffel* dankjewel

[Miracle]

Leonoor schreef op 09-12-2004 @ 08:42 :
De eerste week vliegt vaak ook om, je hebt dan idd veel te doen ed. Daarna komt dan het besef en het is logisch dat het dan nog niet goed met je gaat. Vind ik iig. Neem tijd om aan hem te denken, dat mag. Doe waar jij je goed bij voelt. Denk aan hem, schrijf over hem, praat over hem, enz. Maar stop ook niet te lang met verder leven, daar schiet je ook niks mee op, hoe verrot het ook is, het leven gaat gewoon door (en dit bedoel ik niet zo rot als het klinkt - het is iets dat ik zelf ook ervaren heb).

Ik weet het. Die afweging blijft zo moeilijk. Waarin moet ik wel doorgaan en waarin niet? Als ik me niet kan concentreren op m'n huiswerk, mag ik het dan laten schieten of niet.
Kopzorgen....

Probeer er ook met je ouders, iemand op school (je mentor?) en/of je huisarts over te praten. Zeker als je merkt dat je er zelf niet uit komt.

Heel veel sterkte en als er iets is, dan weet je me te vinden.

M'n mentor zou het wel willen denk ik. Hij zei laatst dat ik altijd bij hem kon komen. *zuchtje* Ik wil het wel, maar ik ken hem niet zo goed en ben bang dat ik weer geen fatsoenlijke zinnen kan maken en een vaag verhaal vertel. Of dat hij niet echt iets voor me kan doen... Ik weet het niet... Morgen maar eens aan een klasgenoot vragen.

Ja, dat weet ik. Dankje.

[Miracle]

Gothic schreef op 09-12-2004 @ 11:38 :
Wat bij mij hielp is aan de leuke dingen denken, de leuke herinneringen en er gewoon over praten, niet bang zijn dat je daardoor iemand pijn doet, omdat ze dan weer even worden herinnert aan het feit dat ze er niet meer zijn...

En eigenlijk deden we dat al heel snel. Denk eraan wat hij gewild zou hebben. Zou hij willen dat iedereen verdrietig is? Nee hij zou waarschijnlijk herinnerd willen worden, niet vergeten worden...

Ja, dat doen we ook. Vooral met/voor de kinderen. Zodat zij er ook over kunnen praten. Je moet ook aan leuke dingen denken, anders trek je het niet. Die dag van zijn overlijden waren we met de hele familie in hun huis. Er kwamen steeds vrienden langs en mensen om mijn tante te steunen en naar hem te kijken. Ook op zo'n dag moet je af en toe lachen en grapjes maken. Dat zou hij ook absoluut niet erg gevonden hebben, hij maakte ook zelf erg veel grapjes.

Gelukkig kan ik het soms ook van me af zetten. Alleen voor mijn gevoel niet vaak genoeg....

[Miracle]

Leonoor schreef op 09-12-2004 @ 14:51 :
Misschien moet je eerst eens voor jezelf op een rijtje zetten wat je nu eigenlijk wilt?

En met je tante praten is natuurlijk sowieso .

Wat bedoel je precies?

Ik wil toch proberen met iemand er vaker over te praten... M'n mentor misschien dus.. Maar verder?

Miracle schreef op 09-12-2004 @ 15:07 :
Ik weet het. Die afweging blijft zo moeilijk. Waarin moet ik wel doorgaan en waarin niet? Als ik me niet kan concentreren op m'n huiswerk, mag ik het dan laten schieten of niet.

Wat wil en vind je zelf? Een ander kan dat voor jou niet beslissen.

Of dat hij niet echt iets voor me kan doen...

Je kunt iig je verhaal bij hem kwijt en dan weet iemand op school er van af ed (niet alleen van het feit dat hij is overleden, maar ook hoe jij je daar bij voelt ed).

Miracle schreef op 09-12-2004 @ 15:10 :
Gelukkig kan ik het soms ook van me af zetten. Alleen voor mijn gevoel niet vaak genoeg....

Het is nog maar zo kort geleden...ik denk eigenlijk niet dat het zo heel raar is dat je er nog veel en vaak mee bezig bent...

Miracle schreef op 09-12-2004 @ 15:12 :
Wat bedoel je precies?

Wil je er met iemand over praten? Wil je hulp? Enz. Dat soort dingen.

Ik wil toch proberen met iemand er vaker over te praten... M'n mentor misschien dus.. Maar verder?

Ik zou ergens beginnen (je mentor dus idd bv), hoe het dan verder gaat, dat zie je dan daarna wel, toch?

[Balance]

Miracle schreef op 09-12-2004 @ 15:03 :
Het is een combinatie denk ik. Ik zag m'n oom regelmatig (maar soms ook een poosje niet). Dus eigenlijk is het niet zo dat m'n dagelijkse leven direct verandert. Wel is het zo dat ik meer tijd bij hen doorbreng nu dan eerst. Ik kon het vaak wel goed vinden met hem. We konden over van alles praten en was vaak wel gezellig. Hij was alleen ontzettend bemoeizuchtig en met verjaardagen vond ik het nooit zo leuk met hem (maar dat was meer omdat de broers en zus het niet altijd zo goed met elkaar konden vinden).

Ik vind het gewoon ontzettend erg voor mijn tante, neefje en nichtje. Hoe zij nu verder moeten zonder hem, vooral m'n tante.. Het besef van mijn neefje en nichtje komen later wel denk ik...

In mijn hoofd zit gewoon dat een gezin een moeder, vader en kinderen bevat. Zo hoort het gewoon in onze familie, een normale samenstelling. Het is gewoon ongelofelijk dat het nu niet meer zo is. En dat mijn jongste nichtje (niet zijn dochter overigens) later hem niet meer kan herinneren... Dat is gewoon onvoorstelbaar...

Oke. Ik wilde dat namelijk weten om te kijken of mijn verhaal op jou van toepassing is. In dit geval wel, want ik heb zoiets soortgelijks meegemaakt, alleen dan 5 jaar terug.
Mijn oom had 2 zoontjes uit een vorig huwelijk. De oudste was even oud als ik. Daarnaast had m'n oom nu een nieuwe vrouw. Nadat mijn tante jaren lang geen leuke man kon vinden was haar leven nu eindelijk ideaal. Met als bekroning ook nog een lief zoontje van hun twee. Maar drie weken na de bevalling overleed m'n oom waar m'n tante bij zat. Zomaar uit het niets blies hij z'n laatste adem uit.
Het was echt heel bizar omdat de felicitatiekaartjes voor hun zoontje tegelijk binnen kwamen als de condoleancekaarten. Ik had geen bijzondere band met m'n oom: hij was gewoon een oom die ik soms op verjaardagen zag. Wel een aardige en grappige oom overigens. Maar wat me het meest deed was dat iemand zomaar weg kon vallen: gewoon uit het niets! En dat er een gezin achterbleef, waaronder z'n vrouw met hun zoontje van 3 weken!
Op de crematie raakte ik behoorlijk overstuur en mensen vonden dat raar, omdat ik geen bijzonder hechte band met hem had. Maar het was precies wat jij zei: ik vond het zó erg voor m'n tante en m'n neefjes. Ook omdat d'r eentje zo oud was als ik. Ik kon me niet voorstellen dat ik op zijn plaats had gezeten!

Wat mij weer verder heeft gebracht is voornamelijk tijd. Tijd heelt alle wonden, hoe cru het altijd ook klinkt. M'n tante wilde dat iedereen verder ging: dat had m'n oom gewild en bovendien moest ze dat zelf ook gewoon (ivm dat zoontje). Haar complete leven veranderde (de twee oudere neven gingen terug naar hun moeder en de honden moesten de deur; lang verhaal). Ineens was ze alleen, maar ze kon niet stoppen met d'r leven en wij ook niet. Ik ben toen voornamelijk gaan accepteren wat we wél hebben. Mijn oom had ook een maand eerder kunnen overlijden. Dan had m'n tante alleen moeten bevallen en had m'n oom nooit z'n zoontje gezien. Ook had m'n oom kunnen overlijden voor hij m'n tante had ontmoet. Ze had nu dan wel intens verdriet, maar ze had ook geluk met hem meegemaakt. Dat had ze anders nooit gehad. Het is moeilijk om dingen te zien die je hebt en waar je gelukkig om kan zijn, maar ze zijn er wel. Denk aan die dingen! Verder mag je ook vaak huilen en aan hem denken. Maar denk dan vooral aan de leuke dingen en wat hij jullie allemaal heeft mogen geven in de tijd dat hij leefde. Wat jullie anders hadden gemist.
En m'n tante heeft zelf het meeste gehad aan de telefoontjes en aandacht die kwamen na een aantal maanden. De eerste periode vraagt namelijk iedereen aan je hoe het gaat en steunen ze je allemaal. Maar als iedereen er na een paar maanden overheen is, blijft zij achter. Juist de aandacht die ze dán krijgt (zelfs nu 5 jaar later) zijn het meest waardevol. Op die manier zou je je tante dus kunnen blijven steunen.

Lang verhaal, maar ik hoop dat je d'r iets aan hebt

‘Ik vond het heel moeilijk om iets over haar dood te zeggen’
Jorijn (14) verloor drie jaar geleden haar moeder

Leren praten over verlies, het delen van ervaringen en steun geven en krijgen. Leerlingen die in hun naaste omgeving iemand hebben verloren, kunnen elkaar nu in een speciale rouwgroep ontmoeten en onder begeleiding van een docent oefenen in het omgaan met hun verdriet.

‘Ik wilde het onderwerp afsluiten en er niet meer over nadenken; het was gebeurd en je kon er toch niets aan doen.’ Op 4 augustus 2000 overleed de moeder van Jorijn (14) aan leverkanker. ‘Na de dood van mijn moeder waren er veel mensen om me heen die er wel met me over wilde praten, maar ik vond het zelf gewoon heel moeilijk om er over na te denken en er iets over te zeggen.’ Toen Jorijn naar de brugklas van het Sint-Janslyceum ging, werd haar gevraagd of ze misschien in de rouwgroep wilde zitten. ‘Ik dacht meteen “Dat wil ik!” Om te leren hoe anderen erover denken en wat ze ermee doen.’
Jongeren die te maken krijgen met verlies zijn vaak geneigd hun verdriet te verbergen. Ze willen thuis hun ouder of ouders niet lastigvallen, omdat ze zien dat vader of moeder het ook moeilijk heeft. Op school willen ze vooral gewoon worden gevonden. Vrienden of vriendinnen die proberen te troosten, worden soms letterlijk weggeduwd. Veel jongeren zeggen liever alleen te worden gelaten.
Volgens Riet Fiddelaers-Jaspers, die vorig jaar op het onderwerp promoveerde, kan de school een belangrijke rol spelen bij het opvangen van jongeren met een verlieservaring. School is bij uitstek de plek waar eigenlijk alles hetzelfde is gebleven, terwijl thuis alles anders is geworden. Docenten zien kinderen vrijwel iedere dag en kunnen ook aan hun schoolprestaties zien hoe de rouwende kinderen zich ontwikkelen. In de praktijk blijkben leraren vaak niet goed te weten hoe ze met een rouwende leerling moeten omgaan. Aan de ene kant begrijpen ze wel dat de jongeren behoefte hebben aan steun en erkenning van hun verdriet, maar tegelijkertijd willen de kinderen die steun liever niet al te opzichtig krijgen. ‘Mijn advies aan leraren: niets vragen in de volle klas’, zegt een van de leerlingen die Fiddelaers-Jaspers citeert in haar proefschrift. ‘Ik had liever dat ze me met rust lieten in de klas. Buiten de klas kan het wel, maar niet als er een grote groep mensen bij staat. Dan moet je mensen die niet weten wat er is gebeurd, weer alles uitleggen.’

Rouwen is hard werken
Individuele begeleiding van een docent of mentor kan de leerling helpen om te gaan met het verdriet. Een andere optie is om leerlingen met min of meer dezelfde ervaringen in een groep bijeen te brengen. Daartoe kunnen scholen een zogenaamde rouwgroep opzetten. In de driedaagse training Rouw op je dak, die Fiddelaers-Jaspers samen met trainer en adviseur Ine Spee ontwierp, leren docenten, mentoren of anderen die met pubers te maken hebben, hoe ze dat kunnen doen.
De van oorsprong Zwitserse psychiater Elisabeth Kübler-Ross heeft veel onderzoek gedaan naar sterven en rouw, en onderscheidt in haar beroemd geworden werk verschillende fasen in het rouwproces. Eerst is er de ontkenning van het verlies, gevolgd door de fase waarin sprake is van woede en opstand. Vervolgens probeert de rouwende schijnoplossingen te zoeken om daarna vaak weg te zakken in een depressie als gevoelens van angst en hulpeloosheid de overhand krijgen. Ten slotte zien de meeste rouwenden op den duur de feiten onder ogen en aanvaarden ze hun situatie.
De Amerikaanse klinisch psycholoog William Worden onderscheidt in zijn wetenschappelijke werk vier rouwtaken. Volgens Worden is rouwen namelijk werken, hard werken. Eraan ontsnappen heeft geen zin. Wie een taak laat liggen, zal er vroeg of laat toch mee worden geconfronteerd, aldus Worden.
De training Rouw op je dak en de gelijknamige handleiding zijn gebaseerd op de theorie van Worden. Docenten die het programma volgen, leren iets over de bestaande rouwtheorieën, en moeten vervolgens zelf de oefeningen doen die bij de verschillende rouwtaken horen. ‘Pas als je weet hoe je zelf tegenover rouwen staat, en je eigen ervaringen durft de beleven, kun je een groep leerlingen goed begeleiden’, is de vaste overtuiging van trainer Ine Spee. ‘Bij het begeleiden van rouwgroepen komen veel emoties kijken. Het is belangrijk dat begeleiders weten hoe het voelt om bepaalde oefeningen te doen. Bovendien heb ik liever dat ze hier huilen, dan wanneer ze tegenover pubers staan die zelf worstelen met hun verlies.’ Réne Kok, vertrouwenspersoon en begeleider van een rouwgroep op het Sint-Janslyceum in Den Bosch, bevestigt dit. ‘Ik ben zelf nogal een huilerig mens, en dat mag niet als je een rouwgroep begeleidt. Als je de cursus geeft, moet je wel enigszins stabiel zijn.’

Een huilende bloem met een rood hart
De eerste rouwtaak die Worden onderscheidt, is het erkennen van het verlies. Een van de oefeningen die hierbij horen, is de zogenaamde praatstok. Wie de stok heeft, mag vertellen wat er is gebeurd, de anderen luisteren. In de praktijk blijken veel leerlingen dit een van de moeilijkste opdrachten te vinden, omdat ze vaak niet gewend zijn met andere leerlingen over hun verlies te praten. Door te horen dat anderen hetzelfde hebben meegemaakt, voelen ze zich echter minder vreemd en anders.
Ook Jorijn vond de cursus in eerste instantie ‘een beetje en’; ‘Het zijn allemaal mensen van school die helemaal niet kent, waarmee je dan ook nog over heel persoonlijke dingen moet praten. Maar de mensen waren hel lief en toonden veel respect. Er werd gehuild, maar ook gelachen.’
Het voelen en verwerken van de pijn, is de tweede rouwtaak. In het handboek staan verschillende oefeningen om de soms verborgen gevoelens van leerlingen boven tafel te krijgen. Veel leerlingen nemen muziek mee, of een voorwerp dat hen aan de overledene doet denken. Jorijn bijvoorbeeld nam een beertje mee dat bij haar moeder in bed lag. ‘Haar geur zit daar nog helemaal in.’
De derde taak is om je aan te passen aan het leven waarin de overledene ontbreekt. Leerlingen krijgen daartoe bijvoorbeeld de opdracht een schild te tekenen waarin ze het verleden, het heden en de toekomst verbeelden. Jorijn tekende een vlinder die afsteekt tegen een grijze lucht, en een huilende bloem met een rood hart. ‘Die vlinder is mijn moeder en dat grijs laat zien dat het naar is zoals het nu is’, legt ze uit. ‘Ik ben dat bloemetje met de gele blaadjes. Met kleur kun je laten zien wat je voelt. Geel betekent voor mij vriendschap.’
Als laatste moeten de leerlingen proberen de overledene een plaats te geven en de draad van het leven weer op te pakken. Dat betekent ook dat leerlingen afscheid nemen van de groep. Ze schrijven allemaal iets over elkaar en krijgen de map met oefeningen mee naar huis. Volgens Kok is het belangrijk de cursus goed af te sluiten. ‘Sommige leerlingen vinden het zo fijn om over hun verlies te praten, dat ze wel vaker dan acht keer bij elkaar willen komen. Dat is begrijpelijk, maar daarin moet je niet teveel meegaan. Juist omdat het leven ook op school doorgaat, moet je de rouw begrenzen.’

Meisjes leren hun rug te rechten
In haar proefschrift erkent Fiddelaers-Jaspers dat ze wetenschappelijk niet kan aantonen dat rouwgroepen jongeren echt verder helpen bij het verwerken van hun verdriet. Weliswaar heeft ze positieve veranderingen kunnen waarnemen bij de jongeren die ze onderzocht, maar er waren geen significante verschillen tussen de rouwende jongeren die op school wél werden begeleid en zij die deze begeleiding niet kregen. Wel ontdekte ze verschillen tussen jongens en meisjes. Jongens hebben baat een rouwgroep om beter te leren praten over hun verdriet, wat meisjes van nature al beter kunnen. Andersom leren meisjes greep te krijgen op hun leven en hun rug te rechten, wat jongens over het algemeen beter kunnen. Jorijn heeft nu boven haar bureau een foto staan waarop ze haar moeder knuffelt. ‘Voordat mijn moeder overleed, wilde ze graag dat mijn broertje en ik nadachten over wat we het liefst voor haar deden. En omdat ik ervan hield om met mijn moeder te knuffelen, heb ik daar nu een foto van. Als ik erlangs loop, denk ik even na over hoe lief, fijn en gezellig ze was.’
Ondanks dat het nut van rouwgroepen wetenschappelijk niet is aangetoond, geloven de ontwerpers van de training dat rouwen op school een plaats verdient. ‘Kinderen die enige vorm van begeleiding krijgen, voelen zich erkend en herkend in hun rouw’, schrijft Fiddelaers-Jaspers. ‘Dat maakt het mogelijk dat ze weer verbinding voelen met de school.’
Jorijn is het daarmee eens. ‘Na het overlijden van mijn moeder ben ik een tijdje naar de psycholoog geweest. Je praat daar wel, maar je leert er geen andere mensen kennen. Na de rouwgroep kon ik beter over het onderwerp nadenken en mijn gevoelens beter uiten. Ik ken nu andere leerlingen die weten hoe het voelt en ik weet dat ik niet de enige ben zonder een moeder of vader.’


-----------------------------------------------------------------------------------


Een rouwgroep ‘met veel koekjes, snoep en frisdrank’

Het Sint-Janslyceum in Den Bosch is een van de meer dan twintig scholen in Nederland die een speciale rouwgroep hebben opgezet voor leerlingen die een vader, moeder, broer, zus of vriend hebben verloren. Twee docenten begeleiden de groep die uit maximaal tien kinderen bestaat. De kinderen komen ongeveer acht keer bij elkaar in de vroege avond, in een speciaal daarvoor ingericht lokaal. ‘Met veel koekjes en snoep en frisdrank’, vertelt René Kok, een van de begeleiders van de rouwgroep.
Niet elk kind is geschikt om aan de rouwgroep deel te nemen, vertelt Kok. Leerlingen die lijden aan pathologische rouw bijvoorbeeld, kunnen beter worden doorverwezen naar de reguliere hulpverlening. ‘Wij zijn geen psychologen. Het gaat in de rouwgroep vooral om het delen van ervaringen.’
Het staat scholen vrij een rouwgroep naar eigen inzicht samen te stellen. In Den Bosch heeft de school er expliciet voor gekozen om kinderen uit de onderbouw en de bovenbouw in één groep te zetten. Bepalend is of een kind zelf aangeeft mee te willen doen. ‘Sommige ouders pushen hun kind om mee te doen, maar als het niet wil, dan forceren wij niets’, zegt Kok. ‘Soms komen we er later nog eens op terug. Een jaar na het verlies kun je een leerling goed in zo’n groep zetten, veel eerder moet je het niet doen. Ik heb niet de illusie dat de rouwgroep het verdriet wegneemt. Maar het wordt gedragen verdriet. En voor jongeren in een kwetsbare leeftijd, is dat al heel wat.’


- Verhalen van rouw. De betekenis van steun op school voor jongeren met een verlieservaring, Riet Fiddelaers-Jaspers, Proefschrift Katholieke Universiteit Nijmegen, juni 2003
- Een klein verhaal van rouw. Beteknisvolle verliezen voor jongeren, Heeze: In de Wolken, ISBN 09 771 7902 X, € 7,95, 2003 (www.in-de-wolken.nl)
- Rouw op je dak. Handleiding voor het opzetten en begeleiden van rouwgroepen, ’s Hertogenbosch: KPC Groep, 2003, € 75,00 (www.in-de-wolken.nl)

[Miracle]

Thnx. *gaat aan het lezen*

[Miracle]

Ik zou zo graag willen dat ik me snel beter voel. Maar dat is absoluut niet zo, soms heb ik zelfs het gevoel dat het erger wordt. Eerder was ik verdoofd, nu niet meer.

Vandaag ben ik nogal geschrokken van mezelf. We hadden les en het was nogal rommelig, iedereen liep tussen de mediatheek en het klaslokaal. Aan het einde van de les gaf de lerares huiswerk op en het meisje wat naast mij zat was er nog niet. Haar jas hing aan de stoel en de tas stond erop. Toen ik dat zag kreeg ik ineens een ontzettende koude rilling en naar gevoel.
Achteraf denk ik dat ik door haar de link legde met m'n oom. We leven verder zonder hem, maar zijn dingen blijven nog wel zichtbaar. Misschien dat ik het daar nog erg moeilijk mee heb.
(Ik heb overigens niks met dat meisje, ik zou haar liever uit de klas zien dan in de klas.)
Het was zo naar, ik dacht gewoon dat zij helemaal weg was.

Lichamelijk gaat het ook een stuk slechter, ik heb erg snel last van mijn botten en spieren en ik ben de hele dag al ergggg moe.

Gaat dit over?

[Ruudje]

Miracle schreef op 10-12-2004 @ 21:51 :
Gaat dit over?

Het zal nooit helemaal over gaan, er blijft altijd wel iets. Maar het is vrij normaal hoor, al hangt dat ook af van de persoon. Gevoelige mensen, zoals jou, hebben er duidelijk meer last van.
Je kan ook niet verwachten dat het binnen 2 weken over is... sommige mensen doen er jaren over, en niet weken.

[Quiana]

Iets wat ik ervaren heb na het overlijden van m'n moeder; het
vluchten in bijv je schoolwerk (vluchtgedrag in het algemeen
eigenlijk) heeft geen zin; je komt jezelf daarin tegen.

Je hebt een klap gekregen - gun jezelf ook de tijd en ruimte om
die te verwerken, dat heb je nodig, dat verdien je.

En eigenlijk zijn sommige dingen ontzettend herkenbaar hier...
Ook het gevoel dat het erger wordt; voor mij kwam de grootste
('echte') klap pas na een paar weken (maanden misschien wel).

Door het verdoofde (het was niet geheel onverwacht.. Maar het
is ZO onwerkelijk als het dan ook echt gebeurd) idd, en door het
storten op andere dingen.

Bovendien; lichaam en geest werken samen, het is dus niet zo
gek als je er lichamelijk last van krijgt wanneer je geestelijk een
(flinke) klap gekregen hebt.

En op de vraag of het overgaat; je kunt het verleden niet
veranderen, maar je kunt er wel het gif uithalen - zodat het
leefbaar is, zonder dat het een grote invloed op je leven nu
heeft.

Maar dan moet je jezelf die tijd en ruimte wel gunnen idd. En
misschin ook accepteren dat sommige dingen nu eenmaal niet
snel kunnen - hoe graag je ook zou willen.

~

Pff - moeilijk onderwerp voor me op dit moment. Wilde eigenlijk
niet lezen, maar goed, wel gedaan dus. Heel veel nieuws staat
er niet in m'n post.. Maar hoop wel dat je er ergens toch wat
aan hebt/mee kan. Sterkte iig, take care! (f)

Quiana schreef op 11-12-2004 @ 09:22 :
Iets wat ik ervaren heb na het overlijden van m'n moeder; het
vluchten in bijv je schoolwerk (vluchtgedrag in het algemeen
eigenlijk) heeft geen zin; je komt jezelf daarin tegen.

Je hebt een klap gekregen - gun jezelf ook de tijd en ruimte om
die te verwerken, dat heb je nodig, dat verdien je.

En eigenlijk zijn sommige dingen ontzettend herkenbaar hier...
Ook het gevoel dat het erger wordt; voor mij kwam de grootste
('echte') klap pas na een paar weken (maanden misschien wel).

Door het verdoofde (het was niet geheel onverwacht.. Maar het
is ZO onwerkelijk als het dan ook echt gebeurd) idd, en door het
storten op andere dingen.

Bovendien; lichaam en geest werken samen, het is dus niet zo
gek als je er lichamelijk last van krijgt wanneer je geestelijk een
(flinke) klap gekregen hebt.

En op de vraag of het overgaat; je kunt het verleden niet
veranderen, maar je kunt er wel het gif uithalen - zodat het
leefbaar is, zonder dat het een grote invloed op je leven nu
heeft.

Maar dan moet je jezelf die tijd en ruimte wel gunnen idd. En
misschin ook accepteren dat sommige dingen nu eenmaal niet
snel kunnen - hoe graag je ook zou willen.

~

Pff - moeilijk onderwerp voor me op dit moment. Wilde eigenlijk
niet lezen, maar goed, wel gedaan dus. Heel veel nieuws staat
er niet in m'n post.. Maar hoop wel dat je er ergens toch wat
aan hebt/mee kan. Sterkte iig, take care! (f)

*knuft* Ik kan me hier helemaal in vinden. Ik deed mn school goed, ging over, andere schooljaar goed, examens goed. Alles ging goed. Ik voelde me soms natuurlijk wel wat verdrietig, maar ik ging gewoon door. Op de automatische piloot, zoals ik altijd doe. Maar ik kwam opeens steeds meer dingen tegen die ik niet met hem kon delen, als ik dat gewild had. Mijn 18e verjaardag, het halen van mijn Havo-diploma, mijn eerste echte vriendje (voor wie mijn gevoel echt heel diep gaat) en ga zo maar door. Langzaam kwam pas het besef dat het echt zo was. Bij mij heeft dat denk ik ook wat langer geduurd omdat ik m al voordat ie ziek werd niet zag. Heel weinig in ieder geval.

Ook merk je dat het 'nieuwe' er voor de mensen op een gegeven moment af is en je zeg maar weer alleen staat. Dan zijn vrienden en familieleden enzo heel erg belangrijk.

En idd werken lichaam en geest samen. Krijgen ze samen een opdonder.

Vind dat wel een mooie uitspraak: je kunt het gif er uit halen...
Ik leer van al de dingen die ik meemaak. Uit alles neem ik een leerstukje mee. Zo ook uit de dood van mijn vader. Ik probeer van alles te leren en sterker te worden.

Sterkte voor iedereen!

[Daboman]

Ik denk dat je het gewoon nog even moet verwerken. Daar is niets mis mee, dat heeft iedereen als er iemand doodgaat. Je beseft waarschijnlijk wel dat hij er niet meer is maar je accepteert het nog niet goed. Dat is de volgende stap. Wees niet zo streng voor jezelf, dan gaat het misschien wat makkelijker. Zeg desnoods wat dingen af om jezelf de tijd daarvoor te gunnen. Ik denk dat dat best begrepen wordt.

gecondoleerd en sterkte!

[Storm]

Miracle schreef op 10-12-2004 @ 21:51 :
Ik zou zo graag willen dat ik me snel beter voel. Maar dat is absoluut niet zo, soms heb ik zelfs het gevoel dat het erger wordt. Eerder was ik verdoofd, nu niet meer.

Volgens mij is dat een redelijk normale manier van 'verwerken'...

Zoals iemand al zei, de scherpe kantjes gaan er na verloop van tijd van af. En op een zekere manier gaat het ook 'over'. Dat kost alleen tijd. Twee weken is nog niet echt lang (meer: dat is nog erg kort). Ik vind het eerlijk gezegd logisch dat je er nu nog zoveel 'last' van hebt ed.

[Miracle]

Ontzettend bedacht allemaal.

Quiana: Goed van je dat je het toch gelezen hebt en ik kan erg veel met je post. Bedankt en sterkte. (f)

Daboman: Wat jij zegt is idd wat ik nu doe. Rust proberen te vinden door bepaalde dingen niet te doen. Gister een uurtje eerder weg gegaan van school, zodat ik wél kon werken en toch mijn rust had. Ik voelde me schuldig, maar het was echt beter.
Voor dit weekend had ik ook niks geplanned. Gewoon kijken wat op me af komt en rust houden.

Leonoor/Storm: Als ik tegen mensen zeg dat het twee weken geleden is, lijkt het voor hen alweer ver weg. Het lijkt net of ik me er nu wel overheen gezet moet hebben. Sowieso kunnen sommigen het niet voorstellen dat ik er zo mee zit (voornamelijk klasgenoten/vrienden van school) en dat ik me ervoor ziekmeldt vinden ze helemaal raar...

[Miracle]

Ik heb nu een foto van hem op mijn kamer, dat is best raar... Als ik er naar kijk word ik erg verdrietig. Maar ik besef het nog steeds niet. Alles waar ik al die tijd over praat en mee zit, daar zie ik zijn gezicht niet bij. Ik heb het gevoel dat het over iemand anders gaat. Als ik die foto dan zie word ik er op een andere manier weer aan herinnerd. Dan kan ik me nog steeds niet voorstellen dat híj diegene is die dood is....

[Ruudje]

Miracle schreef op 11-12-2004 @ 16:22 :
Ik heb nu een foto van hem op mijn kamer, dat is best raar... Als ik er naar kijk word ik erg verdrietig. Maar ik besef het nog steeds niet. Alles waar ik al die tijd over praat en mee zit, daar zie ik zijn gezicht niet bij. Ik heb het gevoel dat het over iemand anders gaat. Als ik die foto dan zie word ik er op een andere manier weer aan herinnerd. Dan kan ik me nog steeds niet voorstellen dat híj diegene is die dood is....

Wel goed dat je een foto van hem op je kamer hebt staan
Je wilt natuurlijk niet verdrietig zijn, maar dat is een goeie manier van verwerken.. het hoort erbij
Het is beter om het niet te laten liggen voor later, stop het niet weg... op die manier zal het altijd een last blijven.

ik begrijp heel goed wat je bedoelt. 5 jaar geleden overleed mijn oom, ook plotseling, een hartaanval. Dit jaar is mijn tante aan borstkanker overleden en nog een oom aan kanker. De eerste was echt een schok, niemand had het verwacht. op de andere heb ik me wel een beetje kunnen voorbereiden. met hun allemaal had ik niet een hele goeie band, want ik zag ze allemaal niet zo vaak, omdat ze vrij ver weg wonen. het was bij mij vooral de schok, dat iemand zomaar weg is. en tuurlijk mis ik ze op familiefeesten enzo. Bij mij was het zo dat iedereen na 2 dagen maar vond dat ik er maar overheen moest zijn, terwijl ik er echt nog vet vaak aan dacht en er niet van kon slapen. ik dacht dan alleen maar aan mijn neefjes en nichtjes en de weduwen... ik besef nu ook dat van die ene kant van mijn familie, waar ik 17 neefjes en nichtjes heb, er nog maar 8 twee ouders hebben. Dan ga je je ook afvragen of jouw ouders soms ook gaan... mijn moeder (het is aan haar kant) heeft nu ook af en toe pijn bij haar borst, dus ik zeg dat ze naar de dokter moet gaan ,want ik wil niet dat zij ook een hartaanval krijgt! ik ga me meer zorgen maken en ik lig er nog steeds wel eens van wakker...

heel erg veel sterkte!!! *knuf*

Miracle schreef op 11-12-2004 @ 16:19 :

Leonoor/Storm: Als ik tegen mensen zeg dat het twee weken geleden is, lijkt het voor hen alweer ver weg. Het lijkt net of ik me er nu wel overheen gezet moet hebben. Sowieso kunnen sommigen het niet voorstellen dat ik er zo mee zit (voornamelijk klasgenoten/vrienden van school) en dat ik me ervoor ziekmeldt vinden ze helemaal raar...

Het gaat er toch niet om wat andere mensen denken? (Al is het natuurlijk ontzettend vervelend dat ze je niet begrijpen ed, toch zou ik proberen me daardoor niet van de wijs te laten brengen. Wat je klasgenoten/vrienden ook vinden, je hoeft zo iets na twee weken nog niet verwerkt te hebben, dat is niet reëel.)

Hebben je klasgenoten/vrienden zelf wel eens iemand (op een plotselinge manier) verloren?

[Miracle]

Leonoor schreef op 12-12-2004 @ 09:12 :
Het gaat er toch niet om wat andere mensen denken? (Al is het natuurlijk ontzettend vervelend dat ze je niet begrijpen ed, toch zou ik proberen me daardoor niet van de wijs te laten brengen. Wat je klasgenoten/vrienden ook vinden, je hoeft zo iets na twee weken nog niet verwerkt te hebben, dat is niet reëel.)

Hebben je klasgenoten/vrienden zelf wel eens iemand (op een plotselinge manier) verloren?

Je zou gelijk moeten hebben, maar dat is zo moeilijk. Als je met de nek aangekeken wordt als je iets kiest voor je eigen bestwil dan word ik daar niet echt vrolijk van. Ik doe het voor mezelf, maar toch...

Ik weet/denk het niet. Van één jongen zou ik het me nog wel kunnen voorstellen dat het hem nauwelijks raakt als het hem overkomt...

Miracle schreef op 12-12-2004 @ 11:30 :
Je zou gelijk moeten hebben, maar dat is zo moeilijk. Als je met de nek aangekeken wordt als je iets kiest voor je eigen bestwil dan word ik daar niet echt vrolijk van. Ik doe het voor mezelf, maar toch...

Ik weet/denk het niet. Van één jongen zou ik het me nog wel kunnen voorstellen dat het hem nauwelijks raakt als het hem overkomt...

Door wie wordt je waarom met de nek aangekeken?

Misschien kun je er eens met ze over praten? Ze uitleggen dat het zo niet werkt, dat twee weken nog maar kort is? Eventueel door ze bv. de link van een site over rouwverwerking te geven ofzo? Of ze vragen of ze het zelf wel eens meegemaakt hebben en dus uit ervaring spreken en denken ed? (Niet al te verwijtend over laten komen, maar je kunt het best eens vragen, denk ik.)

[Miracle]

Leonoor schreef op 12-12-2004 @ 11:34 :
Door wie wordt je waarom met de nek aangekeken?

Misschien kun je er eens met ze over praten? Ze uitleggen dat het zo niet werkt, dat twee weken nog maar kort is? Eventueel door ze bv. de link van een site over rouwverwerking te geven ofzo? Of ze vragen of ze het zelf wel eens meegemaakt hebben en dus uit ervaring spreken en denken ed? (Niet al te verwijtend over laten komen, maar je kunt het best eens vragen, denk ik.)

Ik ging een uurtje eerder naar huis omdat ik het niet meer trok. Dat vonden ze ontzettend raar en ook niet leuk (ze is klasgenoot/vriendin en een andere vriend).

Praten, praten... Ik heb het geprobeerd maar ze reageren er nauwelijks op, vandaar dat ik het moeilijk vind om er weer over te beginnen. Als het dan weer mislukt voel ik me nog meer onbegrepen.. En is het is idd nogal verwijtend.

Miracle schreef op 12-12-2004 @ 11:38 :
Ik ging een uurtje eerder naar huis omdat ik het niet meer trok. Dat vonden ze ontzettend raar en ook niet leuk (ze is klasgenoot/vriendin en een andere vriend).

Praten, praten... Ik heb het geprobeerd maar ze reageren er nauwelijks op, vandaar dat ik het moeilijk vind om er weer over te beginnen. Als het dan weer mislukt voel ik me nog meer onbegrepen.. En is het is idd nogal verwijtend.

Ik weet niet of die vriendin E. is, maar naar wat je van haar verteld, heb ik de indruk dat er met haar wel te praten valt.

Misschien kun je ze een mailtje sturen en/of een link met informatie? Dan hoef je niet echt te praten en horen zij het eens van een 'andere kant' (bij die link)?

Het hoeft niet verwijtend te zijn, ligt er maar net aan hoe je het brengt/zegt.

[Miracle]

Leonoor schreef op 12-12-2004 @ 11:41 :
Ik weet niet of die vriendin E. is, maar naar wat je van haar verteld, heb ik de indruk dat er met haar wel te praten valt.

Misschien kun je ze een mailtje sturen en/of een link met informatie? Dan hoef je niet echt te praten en horen zij het eens van een 'andere kant' (bij die link)?

Het hoeft niet verwijtend te zijn, ligt er maar net aan hoe je het brengt/zegt.

Dat dacht ik ook wel, maar nu gewoon niet. We groeien uit elkaar ofzo, weet ik veel.

Fijn, het hele weekend niks aan huiswerk gedaan of wat dan ook, voel me weer heerlijk schuldig. (maar het was wel een fijn en relaxed weekend)

Net wel een goed gesprek gehad met m'n tante. Alleen rot om te zien als ze het moeilijk heeft met bepaalde dingen. Ik kan haar niet altijd met alles helpen en het zou alleen maar uitstel zijn. Het normale leven moet gewoon doorgaan....

Miracle schreef op 12-12-2004 @ 17:33 :
Dat dacht ik ook wel, maar nu gewoon niet. We groeien uit elkaar ofzo, weet ik veel.

Door dergelijke dingen kan je idd uit elkaar groeien. Aan jou de vraag hoeveel moeite je er voor wil doen haar dingen uit te leggen enz. Ik denk niet dat het zo is dat ze geen vriendin met je wil zijn ofzo.

Fijn, het hele weekend niks aan huiswerk gedaan of wat dan ook, voel me weer heerlijk schuldig. (maar het was wel een fijn en relaxed weekend)

Misschien kun je een tussenoplossing zoeken? 1,5 dag uitrusten, leuke dingen doen, nadenken, enz. en dan een half dagje (of zoveel als je nodig hebt om alles of desnoods maar een deel van) je huiswerk te maken. Zoals ik al zei, het leven gaat door en het is toch ook wel verstandig zelf toch iig ook gedeeltelijk door te gaan met leven (en na verloop van tijd weer gewoon volledig).

Net wel een goed gesprek gehad met m'n tante. Alleen rot om te zien als ze het moeilijk heeft met bepaalde dingen. Ik kan haar niet altijd met alles helpen en het zou alleen maar uitstel zijn. Het normale leven moet gewoon doorgaan....

Je tante is volwassen, jij bent dat niet. Je hoeft haar niet met alles te helpen, het is ook niet reëel om te denken dat dat zou kunnen. Probeer dingen ook onder familieleden te verdelen, er zijn vast meer mensen die haar graag willen helpen. Help elkaar.

[Miracle]

Leonoor schreef op 12-12-2004 @ 18:04 :
Door dergelijke dingen kan je idd uit elkaar groeien. Aan jou de vraag hoeveel moeite je er voor wil doen haar dingen uit te leggen enz. Ik denk niet dat het zo is dat ze geen vriendin met je wil zijn ofzo.

Het is niet alleen daardoor hoor. Ik zit niet meer elke pauze bij haar en zit minder vaak in dezelfde les.

Misschien kun je een tussenoplossing zoeken? 1,5 dag uitrusten, leuke dingen doen, nadenken, enz. en dan een half dagje (of zoveel als je nodig hebt om alles of desnoods maar een deel van) je huiswerk te maken. Zoals ik al zei, het leven gaat door en het is toch ook wel verstandig zelf toch iig ook gedeeltelijk door te gaan met leven (en na verloop van tijd weer gewoon volledig).

Ik ga m'n best doen....

Je tante is volwassen, jij bent dat niet. Je hoeft haar niet met alles te helpen, het is ook niet reëel om te denken dat dat zou kunnen. Probeer dingen ook onder familieleden te verdelen, er zijn vast meer mensen die haar graag willen helpen. Help elkaar.

Ze vindt het fijn als ik blijf eten. Met de gebruikelijke dingen mist ze hem heel erg, ze aten bijna altijd met z'n vieren. Ik moest naar huis, maar ik zag hoe moeilijk ze het had enzo. Als ze dan alleen is met twee drukke kinderen is dan alles behalve ideaal. Dan kan ik wel blijven en dat is dan eventjes fijn maar dat heeft gewoon geen zin...
En we verdelen het wel hoor, iedereen doet dat waar hij/zij goed in is.


Net toch maar m'n kerstboom opgezet. Eigenlijk wilde ik het niet, vorige week liep ik me nog ontzettend te ergeren aan het vrolijke kerstgedoe, en nu toch maar wel gedaan. Misschien is dat iets vrolijke ook wel goed voor me. En anders heb ik er achteraf weer spijt van dat ik het niet heb gedaan.

Ik snap dat het heel moeilijk is voor je tante, zeker in het begin, maar ze zal ook moeten leren dat ze nu alleen is (met haar kinderen) en ze zal moeten leren in haar eentje met die kinderen om te gaan ed. (Niet dat ze daar in het begin niet wat hulp bij kan en mag gebruiken oid. ) Ik denk ook dat je je moet realiseren dat het niet jouw verantwoordelijkheid is of zij zich goed of slecht voelt. Daarnaast heb je ook je eigen verdriet ed en het is belangrijk dat je ook daar aandacht aan besteedt.

Net toch maar m'n kerstboom opgezet. Eigenlijk wilde ik het niet, vorige week liep ik me nog ontzettend te ergeren aan het vrolijke kerstgedoe, en nu toch maar wel gedaan. Misschien is dat iets vrolijke ook wel goed voor me. En anders heb ik er achteraf weer spijt van dat ik het niet heb gedaan.

Je hoeft jezelf niet al het vrolijke te ontzeggen en iets vrolijks kan idd veel goeds doen, juist op zo'n moment. Denk ik.

[Miracle]

Leonoor schreef op 12-12-2004 @ 20:51 :
Ik snap dat het heel moeilijk is voor je tante, zeker in het begin, maar ze zal ook moeten leren dat ze nu alleen is (met haar kinderen) en ze zal moeten leren in haar eentje met die kinderen om te gaan ed. (Niet dat ze daar in het begin niet wat hulp bij kan en mag gebruiken oid. ) Ik denk ook dat je je moet realiseren dat het niet jouw verantwoordelijkheid is of zij zich goed of slecht voelt. Daarnaast heb je ook je eigen verdriet ed en het is belangrijk dat je ook daar aandacht aan besteedt.

Het is vervelend voor haar dat ze zich rot voelt en dan ook nog zeurende kinderen heeft. Maar we kunnen haar niet altijd blijven helpen. (Haar helpen verdoezelt ook weer mijn problemen/verdriet. Zij heeft overigens hetzelfde, bemoeid zich liever met anderen dan met zichzelf.)

Je hoeft jezelf niet al het vrolijke te ontzeggen en iets vrolijks kan idd veel goeds doen, juist op zo'n moment. Denk ik.

Ik had er gewoon geen zin in. M'n hoofd stond niet naar kerst. Net zoals m'n hoofd niet staat naar paardrijden en dat soort dingen. Eerst maar een beetje rust en dan komt het wel weer....

[Miracle]

Goed, toen waren we al een maand verder.

Het gaat nu wel ietsje beter. Ik kan weer iets beter functioneren (al is mijn geheugen niet wat het geweest is ) en het leven gaat toch een beetje door.

Toch geloof ik niet dat hij nooit meer terug komt. Ik mis hem niet direct, als in dat er een schakel mist bij familiebijeenkomsten. Maar ik kan zo zijn stem weer oproepen en allerlei gebeurtenissen met hem herinneren. Hoe kan hij nou nooit meer terug komen, hoe kan het dat er iemand is overleden die nog geen opa is, iemand die nog lang niet klaar was met zijn leven en er gewoon bij hoort. Iemand die er altijd was... Dat gevoel raak ik niet kwijt.

Foto's kijken blijft ontzettend moeilijk. Sommige foto's van hun gezin stralen zoveel geluk uit, dat is erg moeilijk om te zien. Ook blijf ik huilbuien houden. Gewoon als ik alleen ben (alleen thuis, alleen op de fiets in het donker, voor het slapen gaan). Plotseling komt het dan op, maar als ik dan weer onder de mensen ben trekt het weer weg. Als ik lang op mijn tenen heb gelopen, komt het vaak heftig terug in een huilbui. Walgelijk.

Ik ga nu een week weg van huis en dat vind ik weer erg moeilijk. Bang dat ze me hier nodig hebben op momenten dat het niet kan. Moeilijk ook het afscheid van m'n tante,neefje,nichtje. Waarom weet ik niet...

Waarom ik dit schrijf weet ik niet. Ik hoop dat iemand het herkent en wat kan vertellen over zijn/haar ervaringen of tips kan geven over hoe nu verder. Het was iig fijn om mijn hart te luchten.