Ik ben heel vaak vrienden enzo kwijtgeraakt... Op de basisschool zijn er zo in 3 jaar tijd 4 close vrienden verhuist naar een andere stad.

En zulke dingen kwamen steeds vaker. Als ik het goed kan vinden met iemand vind ik het dan ook ehct super erg dat dat gebeurt... Veel mensen verklaren me ook voor gek "laat hem/haar los!" Ik droom ook heel vaak over mensen die ik als hee klein kind ben tegengekomen en ook hele vage herinneringen waar ik elk detail van ene gebeurtenis nog weet

maar het echte probleem is nu dat ik mezelf figuurlijk opsluit... Als ik toch niemand tegenkom is er toch ook niet zo'n dramatisch afscheid enzo? daardoor voel ik me ook weer k** omdat ik van mezelf niet met iemand mag omgaan. het wordt alleen maar erger. Ik kom hoe dan ook wel iemand tegen en dan voel ik me zo zwaar k** dat ik soms dagenlang gewoon kan denken en huilen... Van al die spanningen heb ik meer dan alleen mijn nagels opgegeten, en ik vind dat echt k*t. Mijn handen bloeden dan ook vaak, maar ik vind het altijd nog beter dan snijden. Ik ben geadopteerd dus misschien beeld ik t me wel in ofzo... maar ik ben al eens getest op een adoptietrauma

Ik heb wel altijd een soort van veralten gevoel en dat kan ik meestal goed onderdrukken maar als het niet lukt dan gaat echt alles fout, iedereen vind me lui, ben altijd moe school gaat slecht etc. Als mijn ouders dan ook nog eens gaan zeiken kan ik me zo ontzettend alleen voelen. Ik ben dus eigenlijk continue ongelukkig allene ik wete niet wat ik hieraan moet doen???

Help please...