[verhaal ] Eigenwijs verlaten: Leaving cockey

[juliettebinoche]

Eigenwijs verlaten: Leaving cockey

Nu zal ik een verhaal gaan schrijven.
Eindelijk weer.
Geïnspireerd door Simon Cook en Jonathan Ross.
Both British, both gorgeous.


Ze had altijd wel geweten dat het op een dag voorbij zou zijn. Maar het was meer een waarneming dan een houding geweest, ze wisten allebei dat ze niet voor eeuwig zouden zijn. Nooit was er sprake geweest van een echt einde. Behalve nu.
Ze had gezworen niet te huilen. Niet voor die klootzak- hij die altijd zo oprecht was geweest, maar nu zou hij gehaat worden. Hij had haar alleen gelaten en was verder gegaan met dat waar hij tijdelijk mee was gestopt. Doordat hij al constant vanaf het begin over hun eindigheid was begonnen, was het haar niet opgevallen toen hij serieus werd. Vastberaden hun moois ongedaan te maken alsof het nooit had bestaan.
Ze kon zichzelf wel ongelofelijk veel pijn doen. Als het enig nut had gehad had ze het dan ook zeker gedaan. Maar ze wist dat het niets uitmaakte, alles was verloren. Ze was zó dom geweest. Nooit had ze zichzelf toegelaten te geloven in het belachelijk concept van de liefde. Totdat ze hem had gezien, het was haar droom. Ze hadden dan ook geen echte relatie, juist dat hield haar op de been. Het was haar eigen heerlijke editie van volmaakte liefde. Tenminste, dat had ze al die tijd zichzelf laten geloven. Feitelijk kwam het gewoon goed uit voor hem.

Al die maanden had ze naar hem in verslindende stilte verlangd. Met als doel van het onbereikbare te genieten. Het was heerlijk, voor zolang het mocht duren. Toen begon hij haar langzaamaan op te merken. Idioot, had ze geroepen, dat hij haar opmerkte tussen al die honderden studenten. Ze was niet mooi, ze had geen mooi lichaam, kleedde zich niet bijzonder en had geenszins een bijzondere factor in haar uiterlijke verschijning. Haar enige troef was iets dat niemand kon zien- haar geest. Nu bleek dat nu ook niet bepaald het aspect dat hem in haar aantrok.
Dat was juist het heerlijke aan hun affaire, het was zo beestachtig lustvol. Pure aantrekkingskracht. Het praten en het leren kennen kwam later, als logische bijzaak. Ze waren gewoonweg ziekelijk compleet verliefd. Als van die jonge hormonale gekke meisjes, die alleen maar aan hun liefde kunnen denken en al het andere vergeten. Zo waren zij. Onbenullig gelukkig.
Maar het walgelijk stomme met de liefde is dat het maar zo tijdelijk is. Niets is voor eeuwig, hoe krampachtig je er ook in wilt geloven. Ze had het zichzelf ook nooit voorgehouden dat ze samen nog lang en semi-gelukkig zouden leven. Toch was het er na enige maanden onbewust ingeslopen. Hoe langer het goed ging, hoe langer ze het nog fijn hadden, hoe groter de kans op samen blijven, niet? Totdat hij die dag zijn keel schraapte en ze onmiddellijk wist dat er iets heel erg fout was.
Zij schroomden nooit iets, niet samen. Geen hete brij waar omheen gedraaid werd, geen leugenachtige cliché ‘ik hou van jou’s en niets waar moeilijk over gedaan werd. Het was de meest primaire vorm van twee mensen die bij elkaar zijn, zonder enige vorm van maatschappelijke regels. Totdat hij kuchte. Toen was het meteen fout.

“Well. I really don’t know how to say this. So I’ll just say it. This is probably the last time we’ll meet.”
“What?” Ze wist het. Alles raasde in miliseconden door haar hersenen. De vrouw, ze was terug, ze had iets door, hij moest wegblijven, voor altijd. Godver- krak.
“You know I’ve always said that this”- en hij gebaarde wild naar hun beslapen bed - “can’t be forever.”
“Yes,” fluisterde ze zachtjes. Ze moest toegeven, aan hem. “But,” - maar ze wilde helemaal niet,” please, can’t you explain? I mean: why now?”
Hij zuchtte diep. “I’ve got no time for this sentimental stuff. I thought we agreed on something.” Hij leek zo stijf, gevoelloos en onaangedaan.
“My God! Why this I-can’t-feel-a-thing crap, now? C’mon, you can’t possibly tell me that everything is suddenly gone? Dead?” Ze probeerde niet hysterisch over te komen, maar ze vreesde voor het ergste. Ze voelde de tranen al over haar wangen lopen.
Hij klemde zijn handen woedend op elkaar. “No! It’s not gone! It’s hard for me too, but I must! I am the bastard here. It’s not you who gets torn every day between love and loyalty! You don’t have to live lies!”
“Eigen schuld.” Het was nu niet alsof ze hem gedwongen had zijn vrouw te bedriegen met haar. Maar ze moest toegeven dat ze het niet anders had gewild.
“What?”
“Oh come on, you heard me. Don’t play the ‘I don’t speak Dutch’ trick on me again.” Stiekem moest ze denken aan hun eerste rendez-vous, toen zij zich nog niet bewust was van zijn uitgebreide kennis van de Nederlandse taal, dat hij wijselijk verborgen hield.
“I have to leave now. Please- don’t make this more difficult than it has to be. Don’t come to my office hours.” Hij deed zijn jas dicht en pakte zijn zwarte lederen tas.
“Don’t worry, I’ll stay away from you forever. I’ll ignore you whenever I see you. It’ll be like we never met.” Ze snotterde luidruchtig, rukte haar jas en tas van bed en stormde de kamer uit.

Binnen had het hart krak gezegd, maar nu, terwijl ze met horten en stoten naar het station rende, viel het in de duizenden stukjes op de grond. Zo ver uit elkaar verspreid dat ze nooit meer terug gevonden konden worden. Iedere stap die ze zette deed meer pijn. Sterven aan liefde, dat leek nu te dichtbij. Ze wilde niet meer, gewoon niets meer. Kon ze maar gewoon even ophouden met voelen.
Alles vloog door haar hoofd en het deed allemaal zo’n pijn. De mooie herinneringen, de warme, hete emoties die ze nog op kon roepen uit voorgaande ontmoetingen. Het was zo kort, zo vluchtig en zo mooi geweest. Veel te mooi om waar te zijn. Maar nu ze het eenmaal had gekend, zat ze vast in een beklemmend net van verlangen. Ze kon niet meer niet naar hem verlangen. Het zat te diep, het was te bekend. Binnen een seconde kon ze oproepen hoe zijn vingers op haar huid voelden. Dat kón ze niet kwijt zijn.

De spiegel keek hem aan, de bekende spiegel. Hoe vaak hadden ze er niet samen voor gestaan? Ongelovig van hun eigen verlangen, dat het niet na een keer opgehouden was met bestaan. Hij had geweten dat het fout was, iedere keer dat hij een blik wierp op zijn bekende gouden ring. Maar hij kon niet anders. Je vrouw bedriegen is walgelijk laag, maar liefde verraden en negeren is een zonde van een heel ander niveau. Nu had hij het waarschijnlijk allebei vernield. Vanavond lag hij weer naast zijn bekende en ooit geliefde vrouw. Maar in zijn hart zou nog steeds dat meisje zitten, waarvoor hij meer had gevoeld voor wie dan ook op de wereld.
Oh, wat zou hij haar missen.



Dat liefde kan bestaan
dat alles goed kan gaan
’t is vuurwerk
?


Er zal eventueel een zogenaamd ‘vervolg’ komen.

[Sartre]

Ik ben wel benieuwd naar het 'vervolg', of in ieder geval wat er verder nog komt. Ik vind het mooi en goedlopend geschreven, hoewel het niet echt mijn stijl is. Ik hou niet zo van treurige liefdesverhalen.. Maar tis gewoon mooi. Ja.

[Zut Alors!]

er moet wel een vervolg komen. Het is nog niet sterk ofzo, maar voor een begin van een verhaal mag dat. En ik ben ergens toch ook wel schieuwnierig.

[Vogelvrij]

Goh, jij schrijft dus ook nog steeds

Ik vind jouw stijl van schrijven nog steeds echt supergoed en ik vind dit ook weer echt mooi geschreven. Als een vervolg komt, wil ik die heel graag lezen!!

Het enige minpuntje vind ik is dat plotselinge Engels. Waarom is dat er? Ik ben zelf erg slecht in Engels en dan is de neiging heel groot om alles wat ze zeggen over te slaan, maar dat zal toch niet de bedoeling wezen

[Roosje]

Mooi!

Nou, om eerlijk te zijn, zou ik geen vervolg schrijven (dat neemt niet weg, dat ik het vervolg wel zou lèzen, als het er komt).
Ik weet niet precies waarom ik geen vervolg wil, maar ik vind het zo wel tof.

[juliettebinoche]

Vogelvrij schreef op 03-01-2005 @ 16:37 :

Het enige minpuntje vind ik is dat plotselinge Engels. Waarom is dat er? Ik ben zelf erg slecht in Engels en dan is de neiging heel groot om alles wat ze zeggen over te slaan, maar dat zal toch niet de bedoeling wezen

Dat Engels voelt ook heel fout, moet ik toegeven, maar vanuit mijn gedachtegang is de persoon die het zegt Engels.
Eigenlijk moet ik er een Nederlandse versie bijschrijven, vind ik. Dat zal ik eens doen.

[Zut Alors!]

Misschien éen zin in het engels, nog een verwijzinkie naar zijn nationaliteit en huppakée, verder in het nederlands. Ziet er mooi uit en is volgens mij ook meteen duidelijk.

Of misschien wat engelse/amerikaanse namen van plaatsen/winkels/straten/noem maar op erdoorheen.

WEl een vervolg, anders wordt het gewoon weer een van die 'verbroken liefde fragmentjes'.

[juliettebinoche]

Zut Alors! schreef op 03-01-2005 @ 19:15 :
Misschien éen zin in het engels, nog een verwijzinkie naar zijn nationaliteit en huppakée, verder in het nederlands. Ziet er mooi uit en is volgens mij ook meteen duidelijk.

WEl een vervolg, anders wordt het gewoon weer een van die 'verbroken liefde fragmentjes'.

Het gaat er niet om dat 'men' weet dat hij Brits is, door 'verwijzinkjes', het gaat om de symboliek. (Alhoewel ik heus snap dat Engels minder mooi is en ik het eens om zal gaan zetten.)
Maar het heeft geen waarde te wéten dat hij Engels is, maar het ging meer om het scheppen van een zo realistisch mogelijk beeld van de 'taalbarrière'.

En er moet een vervolg, dit is inderdaad oppervlakkig incompleet.

[Vogelvrij]

juliettebinoche schreef op 03-01-2005 @ 19:12 :
Dat Engels voelt ook heel fout, moet ik toegeven, maar vanuit mijn gedachtegang is de persoon die het zegt Engels.
Eigenlijk moet ik er een Nederlandse versie bijschrijven, vind ik. Dat zal ik eens doen.

Oké dan

[86dagreed]

fuck it.

ik vind dit gewoon erg goed. aan het begin dacht ik 'mwah...'.
maar later werd een en ander goed en mooi verwoord:

'Totdat ze hem had gezien, het was haar droom. Ze hadden dan ook geen echte relatie, juist dat hield haar op de been. Het was haar eigen heerlijke editie van volmaakte liefde. Tenminste, dat had ze al die tijd zichzelf laten geloven. Feitelijk kwam het gewoon goed uit voor hem'.

dit stuk kan dan standaard zijn, maar het is wel op een manier neergezet die verbittering uitspreekt.

'Binnen had het hart krak gezegd, maar nu, terwijl ze met horten en stoten naar het station rende, viel het in de duizenden stukjes op de grond. Zo ver uit elkaar verspreid dat ze nooit meer terug gevonden konden worden'

hierover kan hetzelfde gezegd worden, maar het deed me onmiddelijk denken aan de film 'the hours'. het is gewoon eerlijk, en proberen volwassen mee om te gaan.

Ik vind het verhaal goed, het engels stoort me niet, het past bij de personages, en daar heb ik me maar bij ingeleefd.
Het heeft een verbitterende laag over zich heen, die spreekt me aan, die het gevecht aangaat met melancholie en terugverlangen.
goed uitgewerkt.
Originaliteit ga ik weinig over zeggen zolang stukken als deze goed zijn, en normaal vind ik zulke verhalen gewoon shit.
bij deze niet.

[juliettebinoche]

86dagreed schreef op 04-01-2005 @ 11:13 :

Dank.

Ik zeg ook altijd: cliché mag wel, als het goed is.

[hotrid]

Ongetwijfeld grappig als meneer niet dyslectisch was geweest, zijn kop niet tussen de tramdeuren had gestoken, zijn hersens niet gedoneerd had aan giro 555. Wat een onleesbaar stukje bagger.

[Doodle!]

Leuk, ook 't engels/nederlands doet 't (bij mij) goed.

[Doodle!]

hotrid schreef op 05-01-2005 @ 14:47 :
Ongetwijfeld grappig als meneer niet dyslectisch was geweest, zijn kop niet tussen de tramdeuren had gestoken, zijn hersens niet gedoneerd had aan giro 555. Wat een onleesbaar stukje bagger.

wat een geluk dat 't geschreven is door een mevrouw

[juliettebinoche]

hotrid schreef op 05-01-2005 @ 14:47 :
Ongetwijfeld grappig als meneer niet dyslectisch was geweest, zijn kop niet tussen de tramdeuren had gestoken, zijn hersens niet gedoneerd had aan giro 555. Wat een onleesbaar stukje bagger.

Goh wat een nuttige opbouwende kritiek waar ik iets mee kan.

[Flowtje]

Leuk om weer eens wat van je te kunnen lezen.

Mooi schrijfstijl, zinsopbouw enz. Ik vind dat Engelse ertussendoor wel wat minder, maar een vervolg zou ik zeker lezen.

[Zut Alors!]

juliettebinoche schreef op 03-01-2005 @ 19:20 :
Het gaat er niet om dat 'men' weet dat hij Brits is, door 'verwijzinkjes', het gaat om de symboliek. (Alhoewel ik heus snap dat Engels minder mooi is en ik het eens om zal gaan zetten.)
Maar het heeft geen waarde te wéten dat hij Engels is, maar het ging meer om het scheppen van een zo realistisch mogelijk beeld van de 'taalbarrière'.

En er moet een vervolg, dit is inderdaad oppervlakkig incompleet.

Voor het verhaal gaat het erom, maar als je in twee talen gaat schrijven schrikt dat veel lezers af (ik zeg niet; kunnen veel mensen het niet lezen, maar ik zeg; leest het voor velen niet lekker) en leesbaarheid is vereiste nummer 1. Dus ik denk dat dit toch stukken slimmer is dan het schrijven in twee talen door elkaar.