24-06-2005, 13:46
|
|
|
Bloed van duizend wonden.
Bloed druipt van het laken waarop jij ligt gebonden verstijvend van de pijn door je vele wonden hopend op verzachting. Tranen branden in je ogen ik zie hoe hard je vecht om ze te verdringen hoe erg je bent gehecht aan je kille moed. Maar vechten is tevergeefs het verdriet is al verschenen in tranen van helder bloed ik zie hoe je blijft wenen tot de stilte valt.. Azalea. Zoiets? 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
24-06-2005, 13:55
|
||
|
Citaat:
 Knap stukje
__________________
(f) Dream as if you'll live forever (f) | ♥ Katje houdt van acrobaatje ♥
|
|
|
24-06-2005, 15:49
|
|
|
Keer op keer dezelfde vraag,
Omdat ik t als maar vergeet Steeds het zelfde antwoord Die ik diep van binnen ook best weet Waarom ga je nog met me om? Waarom “dump” je me niet Ik ben niet leuk of gezellig Doe mensen alleen maar verdriet Je staat overal voor me klaar Ook als ik ’t niet verdien Steeds zie je dat het niet goed gaat Terwijl ik probeer om ’t niet te laten zien Een heel verhaal te vertellen Ik wil alles zo graag aan je kwijt Maar steeds als ik beginnen wil Ben ik mijn moed weer kwijt Dus stoot ik je weer af Terwijl jij zegt er altijd voor me te zijn En ik heb je zo hard nodig Maar doe je steeds weer pijn En diep van binnen verlangend Naar die ene arm om me heen Maar zolang ik je blijf afwijzen Sta ik steeds weer alleen Sorry for the things i do that hurt you
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
24-06-2005, 17:57
|
|
Verwijderd
|
tis zo kil
in het rad van herinneringen en alles zo koud zo eng zo vaak zo diep het is zo kil bij alles wat ik doe elke hap voedsel smaakt zo bitter een vallend blad doet tranen sijpelen alsof ik dat blaadje ben ik val voorzichtig pak me niet op ik verga zo hoort het laat me maar fijn breken onder het gewicht van niks tastbaars Laatst gewijzigd op 24-06-2005 om 21:15. |
|
24-06-2005, 18:17
|
|
|
@ Meissiej: heel erg mooi verhaaltje heb je geschreven. Het verwoord precies hoe ik me de laatste jaren heb gevoelt..
 EDIT: Rare kwast: heel mooi, heel herkenbaar
__________________
*--Sometimes the only way to stay sane is to go a little crazy..- My life turned around, but I still believe in my dreams..--*
Laatst gewijzigd op 24-06-2005 om 18:33. |
|
24-06-2005, 18:18
|
|
|
|
Gedicht rare kwast:
Het gedicht trekt mij wel, omdat er gevoel in zit.. en ikzelf nu ongeveer hetzelfde voel. Het lijkt verplichte rijm, dat is jammer. Het lijkt me leuk eens te zien hoe je een gedicht zonder rijm schrijft. Persoonlijk trekt mij dat meer. (Beschouw het als een uitdaging.) Gedicht Repelsteeltjuh: Mooi gedicht, fijn om te lezen. Het enige dat ik hier minder mooi vind is het woordje "tis". Daar zou je "Het is" van kunnen maken, en klopt het Nederlands in dit gedicht ook. Liefs, Azalea |
|
24-06-2005, 20:12
|
||
|
Citaat:
__________________
Soft as a butterfly, stings like a bee..
|
|
|
25-06-2005, 08:12
|
|
|
|
Inderdaad^^
|
|
25-06-2005, 09:04
|
|
|
 Mooie gedichten allemaal!! en hier nog iets van mij wat ik even kwijt moet. Verborgen in de stilte ver van ieder die leeft. Een wereld zonder gevoel die alleen voor mij bestaat. Verborgen in de stilte die eeuwig lijkt te duren. Verwikkeld in verleden om slechts te overleven.
__________________
Show some emotion put expression in your eyes light up if you're feeling happy but if it's bad then let those tears roll down
|
|
25-06-2005, 13:07
|
|
|
|
Kan iemand mij laten voelen
dat er ook nog liefde bestaat en dat het geluk niet dood is maar gewoon even kwijt. Weet je hoe het is om steeds de dood te moeten voelen. En te moeten zoeken naar iets Wat hoop je geven zal. Kan jij je voorstellen hoe het is als je alles anders te ervaart dan het in werkelijkheid is omdat je depressie het leven kleurt.
__________________
Show some emotion put expression in your eyes light up if you're feeling happy but if it's bad then let those tears roll down
|
|
26-06-2005, 10:28
|
||
|
|
Citaat:
Meissiej, Erg goed je gevoelens op papier gezet. In plaats van punten zou ik bij de vragen vraagtekens zetten. Eerste alinea is duidelijk, vooral het laatste zinnetje vind ik persoonlijk mooi gevonden. De zin "En te moeten zoeken naar iets Wat hoop je geven zal." loopt niet helemaal lekker. Ik zou die laatste zin aanpassen zodat het Nederlands ook goed klopt. Bij de laatste strofe moet volgens mij het woordje "te" weg. Ik weet niet zeker of ervaart wel goed geschreven is (mijn Nederlands laat me soms een beetje in de steek qua spelling). Misschien dat iemand anders daar een antwoord op heeft? In de laatste zin zou ik zelf "je" veranderen in "de", maar dat is slechts smaak. Hoop dat je er wat mee kan. Liefs, Azalea. |
|
|
26-06-2005, 17:57
|
|
|
|
De afgebroken muren,
Bouwen zicht weer razend snel op Nog hoger dan ze ooit eens waren Beschermen ze mijn hart en ziel Diep verstopt achter de dikke verdediging Liggen herinneringen bestaand uit verdriet Een verleden vol met pijn Doordrongen van eenzaamheid Dwalend door mijn eigen leven Bang en helemaal alleen Zijn de ooit zo fonkelde ogen Gehuld gegaan in een donkere sluier Zonder dat je verwondingen kan zien Ben ik van binnenuit beschadigd Een masker dragend om het te verbergen Waar in werkelijkheid een andere ik achter schuilt Die niet lang geleden nog vechtend Om terug te keren naar “hier” Maar laat nu alle hoop varen Overgevend aan de duisternis *ik denk ik probeer t...maar ik vind t niets* hopelijk volgt deze straks in rijm...
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
27-06-2005, 08:04
|
|
|
|
Hoi rare kwast,
Toch leuk dat je het eens geprobeerd hebt om te dichten zonder rijm. Wat ik over het gedicht te zeggen heb: als jij het fijner vind om te rijmen, moet je dat vooral doen. Ik denk toch dat jij je gevoel makkelijker in rijm vertaald dan in deze vorm. Maar toch zie ik dat je je best erop gedaan hebt en is dit wel even een complimentje waard. Liefs, Azalea. |
|
28-06-2005, 19:52
|
|
|
|
Op de plek van de ruďne
Ben ik weer gaan bouwen vanaf de grond Opnieuw een muur om mezelf heen Nog steviger dan diegene die daar stond Die oude was niet stevig genoeg Daar kwam jij na lange tijd doorheen Met woorden kon je hem afbreken Langzaam, steen voor steen Diep weggestopt zitten daar de herinneringen Maar ik raak de pijn nooit kwijt Een geheugen gevuld met verdriet Door een verleden van eenzaamheid Van buiten kan je ze niet zien De wonden die niet willen helen Ik zal ze alleen moeten dragen Kan het niet met je delen Gehuld in een donkere sluier Zijn de eens zo fonkelende ogen Steeds wordt het een beetje donkerder Iedere keer weer bedrogen Behalve de littekens die zichtbaar zijn Ooit wel zelf aangebracht Zit de echte ik verstopt Achter een masker dat altijd lacht Niet lang geleden nog vechtend Om weer zonder masker te kunnen leven Nu zonder hoop op licht Heb ik me aan de duisternis overgegeven zow hier issie ongeveer het zelfde maar dan in rijm 
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
02-07-2005, 14:37
|
|
|
|
Plastic glimlach
Het klopt, ik lijk gelukkig jij weet niet dat het slechts een masker is Een plastic, nee, IJZEREN glimlach die mijn tranen heel goed kan verbergen. Nee, je had vast niet verwacht dat ik alleen maar voor lief meisje spéélde.... En je wist vast ook niet dat de schijn ophouden een echte topsport is. Ik ben namelijk niet voor niets bang dat op een doodnormale dag zoals vandaag ik de schijn niet meer kan ophouden. En dat iedereen getuige is van mijn masker dat dan afvalt.... En mijn échte bedroefde gezicht laat zien |
|
02-07-2005, 14:39
|
||
|
|
Citaat:
*gives hug*ennuh gefeliciteerd
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
|
03-07-2005, 20:04
|
|
|
|
dank je
... k heb um geschreve toen ik me best wel down voelde, omdat ik...naja, ik vond (vind!) iemand leuk en op dat moment leek het erop dat hij mij absoluut niet leuk vond.....Maar dat probeerde ik te verbergen omdat ik niet wilde dat iedereen dat wist, vooral hij niet
|
|
06-07-2005, 17:42
|
|
|
Verlangen
Ik zie een meisje Ze staat voor het raam Ze staart naar buiten Haar hand tegen het raam Buiten regent het Onweer in de verte Noodweer Maar niet zo erg, als bij haar binnen Het meisje draagt een wolkje mee Vlak boven haar hoofd Niemand ziet het wolkje Maar voor haar lijkt het altijd zichtbaar te blijven De zon schijnt mensen zien de stralen ook op haar gericht Maar het wolkje houdt de stralen tegen Al vaak heeft ze geprobeerd weg te rennen weg onder het wolkje vandaan Maar tevergeefs Ze zal moeten volhouden Tot het moment dat het wolkje weggaat Of tot het wolkje haar optolt en mee neemt, naar boven Haar optilt en naar de zon brengt Het plekje waar ze naar verlangt |
|
06-07-2005, 17:43
|
|
|
|
Mijn leven?
Inspiratie Vlakbij Ik probeer het te vangen Het lukt niet Ik wil zo graag uitdrukken Hoe ik me voel Alles eruit Maar de pen laat mij geen woorden schrijven Huilend, om mezelf Je hebt medelijden Leeft met me mee Waarom? Ik hou mezelf zielig Zo is het hoe het voelt Ik lieg weer net zo hard Als voorheen Laat me los Laat me vallen Zweven Weg van hier Eenzaam Naar boven Eeuwige rust Is mij dat niet gegund? Als je dan het beste voor me wilt, Laat de keuze dan aan mij over Ik wil weg Jij houdt mij hier Je laat me niet gaan Dat is hoe jij het wil Maar mijn mening Die doet er niet toe Die telt niet Dus moet ik verder Of beter gezegd Moet jij verder Met mijn leven Omdat ik het niet meer kan En niet meer wil Toch blijf ik hier Voor jou Omdat ik jou geen pijn wil doen Als jij er niet was Had ik mijn weg gezocht De weg naar rust De weg naar vrede Naar boven toe De weg naar de wereld van mijn dromen |
|
06-07-2005, 17:44
|
||
|
|
Citaat:
mooi...je beschrijft dat wat ik niet uit mn hoofd krijg 
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
|
07-07-2005, 17:54
|
|
|
|
Alweer geen gedicht maar wel iets wat ik even kwijt moet.
Mijn gevoel is koud en leeg. Ik ben afwezig, verloren in zwarte gedachten die mij steeds verder vullen. De gapende diepte van het ravijn wordt steeds dieper en de kou omarmd mij. Hoe diep kun je vallen zonder dat je te diep valt om te kunnen ademen? Het donker komt steeds dichterbij, beknelt mij en trekt me steeds verder de diepte in. De kou dringt steeds verder naar binnen terwijl tranen stromen. In gedachten zie ik een meisje, ineengedoken in de duisternis. Ik weet dat ze liever niet meer zou willen denken en voelen maar het liefst de wereld voor altijd zou verlaten. Het mes in haar hand weerkaatst een traan, die een van haar laatste zal zijn. Om haar heen liggen scherven van spiegels die ze tijdens een golf van zelfhaat in stukken heeft geslagen. Nu weerspiegelt iedere scherf en stukje van haar verdriet. Bloed druipt en het mes gaat steeds dieper. Hoe geluk voelt weet ze niet meer, en liefde die ze van anderen krijgt bereikt haar niet meer. Gevoelloos snijdt ze steeds dieper in haar polsen en het bloed vormt donker rode plasjes op de grond. Wanneer ze probeert om te vertellen wat erin haar omgaat, zijn de woorden opgeslokt door het donker en verdwenen in de diepte. Al die tijd heeft ze gevoeld dat de dood de enige zou zijn die haar op zou vangen wanneer de duisternis te donker zou zijn en nu is het zover. De laatste tranen laten sporen achter op haar gezicht en het laatste beetje adem verdwijnt in het donker. Dood ligt het meisje nu met het mes naast haar tussen de scherven van de gebroken spiegel. En de sporen van haar bloed is het laatste wat ze achterlaat.
__________________
Show some emotion put expression in your eyes light up if you're feeling happy but if it's bad then let those tears roll down
|
|
08-07-2005, 19:37
|
|
|
Ik heb een erg lang gedicht, en t is ook niet zo mooi,maar ik wilde het eigenlijk wel met jullie delen, het omschrfijt mn leven.. en mss hebben jullie nog tips ofzo.. bedankt alvast voor het lezen
______________________________ Ik kan gewoon niet meer tegen de pijn de stemmen in mn hoofd Snapt niemand dat nou? Mijn hersens maken constant overuren Zelfs in mn slaap krijg ik nog geen rust Genieten kan ik niet meer Puur omdat ik het idee heb dat ik dat niet verdien Ik verdien het niet te genieten van mn leven Ik ben het niet waard om van te houden Momenten die er zijn om van te genieten Ga ik meestal uit de weg Want ik verdien dat gewoon niet Tevens ben ik bang dat die momenten dan vreselijk tegenvallen En dan geef ik uiteraard mezelf de schuld Ik mag en kan niet meer genieten En soms, soms is er wel dat moment dat ik blij ben dat ik leef Als ik langdurig in jouw armen lig lol heb met vriendinnen als iemand blijk van waardering om mij geeft Als de zon schijnt Maar, die momenten zijn meestal maar van korte duur En het lijkt wel of ze ook gelijk uit mn geheugen worden gewist Het enige wat blijft hangen zijn die negatieve, ernstige gedachten Dat ik geen vrienden heb en niemand om mij geeft Dat gevoel van eenzaamheid word vaak versterkt door mijn omgeving Als ik zie hoe hun wel van het leven kunnen genieten En alles krijgen wat ze willen Strontjaloers ben ik op dat soort mensen Ik wil ook weer kunnen leven Van kleine dingen in het leven genieten En van mezelf kunnen houden.. Maar waar ik nou t meeste bang voor ben Is mijn relatie met jou Constant spookt het in mn hoofd rond dat ik beter af ben zonder je Omdat ik dan niet constant dat jaloerse gevoel heb Omdat jij het leven lijdt wat ik wil leven Omdat ik jou alleen maar pijn doe met mijn problemen Omdat ik niet bij jou pas Omdat jij gewoon beter verdiend Na 16 maanden, na 16 maanden kan ik nog altijd niet beseffen Dat jij zo enorm veel van mij zou moeten houden Dat je niet zonder me kan Dat je me nodig hebt… Normale mensen zouden dat wel kunnen Want je geeft me immers genoeg liefde Maar ik ben niet normaal Ik heb een probleem Ik heb net dat beetje extra aandacht nodig Extra liefde, extra steun Iemand die mij begrijpt En, iemand die ook over zn gevoelens durft te praten Waardoor ik misschien ooit eens snap waarom diegene van me houdt En dat ik dan niet altijd alleen over mezelf bezig hoef te zijn Zoveel redenen om bij je weg te gaan En nog altijd ben ik bij je Want tegelijkertijd ben ik zo bang Zo bang ,dat ik zonder jou volledig in zal storten Geen houvast meer heb Helemaal geen liefde meer voel… Want ook al geef je me niet altijd precies wat ik nodig heb Ik hou wel zielsveel van je En als je bij me bent zie ik aan je ogen dat jij ook van mij houdt Dan hebben we het leuk samen en vergeet ik even de innerlijke pijn Jij bent de enige die bij me is gebleven zodra die weet wie ik echt ben Jij bent de enige die mij niet veroordeelt als ‘gek’ Jij bent dat enige kleine lichtpuntje in mijn leven Een lichtpuntje van geluk Maar zodra we dan ook maar even weer gescheiden zijn Gaat het alweer mis Jij hebt constant lol met vrienden Ik lig weer stilletjes te janken op mn bedje Gedachten in mn hoofd dat jij niet aan mij denkt Niet van me houdt, me een last vindt En die gedachten, samen met al die andere gedachten Maken dus dat we zo vaak ruzie hebben En ik jou van alles verwijt Puur en alleen maar… Omdat IK een probleem heb En aan dat probleem ga ik heus wel wat doen Ik ben eindelijk sterk genoeg om hulp te zoeken Maar ik weet nog steeds niet of ik dat met of zonder jou moet doen Gedachten razen weer als een gek door mn hoofd Mn hersenen maken overuren Hoe moet ik verder, als ik nergens rust vind? ______________________________________
__________________
Zorg het beste voor jezelf, want daar moet je toch je hele leven mee doen...
|
|
08-07-2005, 20:08
|
|
|
|
Jeetje wat mooi...kherken me in heel veel dingen, jaloezie ten opzichte van vrienden...Een van de verschillen is dat et bij mij niet om een 'verliefdheid' gaat, maar om een hele goede vriendschap...
|
|
08-07-2005, 20:09
|
|
|
|
Gevangen pijn
De pijn van binnen, het wil eruit Het zit er te lang Opgesloten In een zelfgemaakte leegte Het moet ontsnappen, maar hoe? Woorden proberen de pijn weg te dragen Maar het lukt ze niet De pijn is te zwaar En tranen, hoe hard ze ook stromen Ze spoelen de pijn niet naar buiten De pijn zit te diep, te vast om weggespoeld te worden Zal die pijn zich ooit overgeven? Zich niet meer vastklemmen aan mijn ziel? Zich laten dragen door de woorden Met de stroom van tranen mee? |
|
08-07-2005, 22:23
|
|
Verwijderd
|
vertel me
lok ik het uit is het mijn schuld dat elke kerel .. ik snap het niet alleen angst is wat mn hart nog doet kloppen en soms, soms dan lijkt het alsof elke man een donkere wolk meedraagt nee je snapt het niet je ziet het niet ik verberg het ik lach mezelf uit onneembare muren van angst win mn vertrouwen en klim eroverheen wees niet bang voor nog meer muren |
|
08-07-2005, 22:28
|
||
|
|
Citaat:
*knuf*
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
|
08-07-2005, 22:34
|
|
Verwijderd
|
met onze blote voetjes
huppelen over het gras zo onschuldig zoals ik van je hou k vang je in mn armen beide rillend van de kou je geeft me alles wat ik wil en o, als je eens kon wil je mn woorden vangen pak dan mn handen zoals ik je geleerd heb geef me veiligheid lang geleden, zonder woorden hebben we elkaar verteld 'ik blijf je trouw' en alles wat ik zeggen kan is wauw |
|
10-07-2005, 22:18
|
|
|
|
Iedere nacht laat in bed,
Komen de tranen weer. Langzaam lopen ze over mijn wang, Maar als snel worden het er veel meer. Daar starend in het duister, Lijkt er een film zich af te spelen. Beginnend bij herinneringen aan vroeger, En de littekens die maar niet willen helen. Jarenlang gepest en uitgescholden, Gepraat achter mijn rug om. Ik vertrouwde de mensen die “mijn vrienden” waren Dat was achteraf gezien toen echt stom Ze vertelde de geheimen door, Die ze uit me hadden gekregen. Toen ze alles wisten was het niet meer leuk, En werd ik verstoten en doodgezwegen. Lange schooljaren gingen voorbij, Eenzaam maar gevuld met verdriet en pijn. Toch vol moed iedere keer weer naar school, Met de hoop dat het op een dag over zal zijn. Maar het werd niet minder, Alleen erger met de dag. En langzaam verdween de echte ik, Die schuil ging achter een masker met een lach. Eindelijk waren de jaren voorbij, Ik kon weer overnieuw op een school beginnen, Probeerde alles achter me te laten. Maar er zaten grote wonden diep van binnen. Bang om de pijn opnieuw te voelen, Ben ik een muurtje om me heen gaan maken. Maar echt stevig is hij niet heb ik gemerkt, Want er zijn mensen die me weten te raken. En terwijl ik me probeer te beschermen, Doe ik juist die mensen zoveel pijn. Ik stoot ze alleen maar af, Omdat ik bang ben kwetsbaar te zijn.. *niet tevree..ik had hem anders in gedachte en wilde er nog wat aan vast plakken maar dat lukte weer niet en toch issie zo ook wel weer af*
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
10-07-2005, 22:31
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
*knuf* |
|
|
10-07-2005, 22:58
|
||
|
|
Citaat:
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
|
11-07-2005, 16:44
|
|
|
|
voor de afwisseling is het leven niet erg zwaar,
maar maanden van verveling is ook naar, ik rijm nu dus wat om aan de verveling te ontkomen, maar ik wil wat uit laten komen van mijn vakantiedromen, dat ga ik zometeen weer proberen, en dan bedoel ik dat ik wat ga leren, dat klinkt misschien wat laf, maar dit rijmpje is toch echt af. |
|
11-07-2005, 18:18
|
||
|
|
Citaat:
wauw....je beschrijft iets wat ik ook ongeveer heb meejemaakt (wel minder erg)heel mooi...... |
|
|
12-07-2005, 10:55
|
|
|
|
Ongrijpbaar diep verstopt
Zijn de wonden uit ’t verleden Pijnlijk echt zijn de herinneringen Altijd meedragend in ’t heden Steeds levend in die angst Om te verliezen wat me zo dierbaar is Zie ik overal signalen Maar interpreteer ze vaak helemaal mis Ik zie mezelf als maar falen Doe mensen alleen maar pijn Ik ben niet leuk of gezellig Hoe kan ik dan een goede vriendin zijn En ik kan ’t je niet kwalijk nemen Mocht je niet meer met me om willen gaan Dan heb ik het zelfs verpest Mijn eigen schuld dat ik weer alleen kom te staan Je hebt andere, betere vrienden Die wel altijd voor je klaar staan Ik weet dat je me niet nodig hebt En kan ik eindelijk rustig gaan…
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
12-07-2005, 13:06
|
|
|
|
heel mooi gedicht rare kwast...als k hier die gedichten lees blijkt wel dat ik niet de enige ben met bepaalde emoties/gevoelens...
|
|
12-07-2005, 19:07
|
||
|
|
Citaat:
*knuf* en thanx
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
|
12-07-2005, 19:30
|
|
|
|
al een wat oudere, maar k vond em wel aansluiten met de gedichten die de laatste tijd geplaatst worden, over muren e.d...Tis eigenlijk ook niet echt een gedicht, meer een opsomming van gedachtes, maar goed, ik zeg al niets meer
 ...lees zelf maar...Uitzichtloos Ik heb het altijd al vreemd gevonden een bankje, met uitzicht op prikkeldraad en verder een kaal landschap, eindigend met duinen Maar nu ik hier zit, denk ik na Ik kijk door het prikkeldraad, Het is net of mijn leven ook omringd wordt, Door prikkeldraad, Als een muur om mij heen, Het houdt me gevangen Deze muur laat wel wat dingen door Dit is wat de meeste mensen van mij zien Maar mijn gevoelens lijken binnen mijn wereldje te blijven Ze worden tegengehouden door het prikkeldraad Het zijn gevoelens die misschien nooit uitkomen Die altijd binnen mijn wereldje blijven, En mij altijd blijven achtervolgen Een geheim dat nooit zal uitkomen. En als ik weer opkijk, Zie ik een landschap, Met daarachter de duinen, Daarachter is de zee. Het lijkt wel mijn wereld, Waarin de zee mijn toekomst is, Hij is er wel, Maar ik kan hem niet zien Die duinen versperren mijn uitzicht Net als mijn leven, Dat lijkt soms ook geen uitzicht te hebben Ik doe alleen maar dingen die moeten, En de leuke dingen, Die blijven in de minderheid. En wanneer ik dan een keer stil kan staan, De tijd neem om na te denken, Kan ik alleen maar denken aan de dingen Die me verdriet doen, Me bang maken… Dan sta ik op, Ik besluit verder te lopen, Maar stiekem kijk ik toch weer naar die duinen, Er valt me iets op, Het is een lijn, Met hoogtepunten, Maar ook dieptepunten. Wat als dat mijn leven zou zijn? Het begint met een recht stuk, Haast zonder dieptepunten, Dat zal het begin van mijn leven kunnen zijn. Wat verlang ik terug, Naar de tijd, Dat ik klein was, Nog elke dag vrolijk kon zijn. Zonder zorgen... En een stukje verder, Daalt de lijn, Steeds verder en verder, Ik loop door, Wat er dan gebeurd, Kan ik moeilijk zien Mijn uitzicht wordt belemmerd, Door een heg. Wat hier zal gebeuren, Zal ik nooit weten, En dan, dan een opening, Hier zie ik weer een hoogtepunt, Zal ik ooit dat hoogtepunt bereiken? Ik denk van wel, Maar wanneer? Dat zal ik moeten afwachten. Ik zal me door deze jaren heen moeten slaan Gelukkig niet alleen, Want het is jou gelukt, Mijn wereld binnen te komen. Ook al moest je door dat prikkeldraad heen, Jij helpt mij, over die duinen heen te komen, De zee te bereiken, Mijn toekomst… Het moge duidelijk zijn dat ik vlakbij het strand woon ...Intussen is er al weer veel veranderd in mijn leven...Er hebben meer mensen weten 'binnen te dringen' in mijn leven door de muur heen...beter gezegd, ik heb ze er ingesleept/ingetrokken...Om nou te zeggen dat het veel beter voelt...mwuah...niet heel erg...
|
|
12-07-2005, 20:32
|
||
|
|
Citaat:
 super ook die aanvulling..tis net alsof ik mn eigen hoofd "leeg" lees met aanvullig *knuf*
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
Laatst gewijzigd op 12-07-2005 om 20:35. |
|
|
18-07-2005, 08:08
|
|
|
|
The girl with the fragile life
Een vervagend meisje Ooit zo krachtig stralend Bloedend op de grond In de duisternis dwalend Wervelend in een orkaan Ontstaan in een bron van rust Onzichtbaar voor de onwetenden Op verdoemenis en verderf belust Zinkend in de diepte Van vervlogen dromen Die langzaam wegdrijven met de tranen mee stromen Zo bang voor de dood Maar toch haat ze het leven Verlangend naar het verleden Heeft ze het geluk verdreven Ze kan de angst niet loslaten Het blijft haar achtervolgen Tot ze uiteindelijk struikelt en valt En door leegte wordt verzwolgen Tot dat moment blijft ze ademen Hopend dat het beter wordt Constant in tweestrijd met zichzelf Terwijl ze langzaam in elkaar stort ----------------------------------------------------- Oke mensen dit is een supersad gedichtje maar ik las 'm net en ik moest aan 't forum denken. vind het best mooi en past echt wel hier dacht ik zo. @rare kwast: ik weet bijgod niet waarom want ik ken je alleen maar van wat ik hier lees maar ik moest aan jou denken.  *knuff* voor jou en voor een paar andere bijzondere persoontjes. Groetjes oceangirl P.S. Eigen inspiratie blijft eventjes uit.
__________________
(f) Dream as if you'll live forever (f) | ♥ Katje houdt van acrobaatje ♥
|
|
18-07-2005, 17:39
|
||
|
Citaat:
Dat is heel erg mooi, en treffend. Helaas herken ik mezelf er voor de volle 100% in.
__________________
"If life is a dream, better you dread the waking." ~ Honeythorn Gump
|
|
|
20-07-2005, 21:12
|
|
Verwijderd
|
..kraak
en voetstappen bang, tranen je kijkt naar buiten zonlicht vrijheid zo enorm dichtbij zó ver weg de deur kraakt aanwezigheid je ziet niks je voelt niks je rent je rent naar de zon maar je zit vast gevangen in een hel een hel van zonlicht door zijden gordijnen lokkende vrijheid je raakt het aan focussen, op fijne dromen even niet bang, mag niet en je pijn word zo klein als een stofje in de lucht |
|
23-07-2005, 16:22
|
||
|
|
Citaat:
herken mezelf dr ook wel een beetje in.,jammer dat ik t niet zo mooi kan verwoorden.. thanx voor de knuf knuf terug
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
|
23-07-2005, 17:04
|
|
|
|
gemaakt om te falen,
iedere dag maar weer. steeds het zelfde liedje, en altijd doe ik mensen zeer. vertrouwen van andere niet waard, ik stel toch alleen maar teleur. bezig iedereen af te stoten, want een vriendschap met mij is toch een sleur. zelfvertrouwen al lang verloren, moeite om andere te vertrouwen. al zolang een eigen afweer, en nog steeds bezig een muur te bouwen. maar misschien laat ik je dit keer wel door, dat weet ik alleen nog niet. ik ben steeds zo bang, en doe je alleen maar verdriet... ---- ik mis nog iets.,...nee hijs nog niet compleet maar ik denk plaats em alvast
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
Laatst gewijzigd op 23-07-2005 om 23:23. |
|
23-07-2005, 21:30
|
|
|
Verstenende schoonheid
Vertel me, hoe voelt het, harten te doen smelten door een lach, geen ander meisje dat je mag? Vertel me, hoe voelt het, bloed te doen pompen harten te breken door het draaien van je rompen? Vertel me, hoe voelt het, eenzaamheid door pracht.
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
|
|
26-07-2005, 11:17
|
|
|
|
Door de kamer,
Dwalen haar ogen. Zichtbaar vermoeid, Door zichzelf bedrogen. Er is niemand daar, Ze is helemaal alleen. En met een kleine zucht, Slaat ze haar armen om zich heen. Een geluidloze traan, Loop over haar wang. Ze probeert er tegen te vechten, Maar ze is zo bang. Bang voor de toekomst, Waarin alles zal vergaan. Ze weet dat ze falen gaat, En weer alleen komt te staan. De tranen van paniek, Beginnen nu ook te stromen. Ze kan alleen nog maar denken Aan de tijd dat overal een eind aan gaat komen.
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
26-07-2005, 11:22
|
|
Verwijderd
|
Rare kwast hij is erg mooi weer!
En NEEN ik duld GEEN tegenspraak! *big hug* Laatst gewijzigd op 26-07-2005 om 11:27. |
|
26-07-2005, 11:25
|
|
|
|
*doet maar braaf big hug terug sturen
*
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
26-07-2005, 13:40
|
|
|
|
Een stap de goede richting op,
Om langzaam te verdwijnen. Ver weg van deze plek, Ergens waar de zon wel zal schijnen Een stap de goede richting op, Om weg te gaan van hier. En in plaats van die pijn en angst, Vind ik misschien wel plezier. Een stap de goede richting op, Om nooit meer terug te komen. Niet die eindeloze tranen, Die langs mijn wangen naar beneden stomen. Een stap de goede richting op, Het wordt tijd om te gaan. Ik wil hier niet meer blijven. Wil hier niet meer blijven bestaan Een stap de verkeerde richting op? Dan staat alles helemaal stil. Geluidloos alles om me heen Maar dit is wat ik wil.
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
Laatst gewijzigd op 26-07-2005 om 13:43. |
|
28-07-2005, 16:24
|
|
Verwijderd
|
Vrienden voor het leven,
Al zeker anderhalf jaar. We kunnen alles delen, Je staat altijd voor me klaar. Een vriend die me begrijpt, Iemand die er voor me is. In goede en slechte tijden, De jaren ervoor een groot gemis. Je verteld me wat ik moet doen, Om gelukkig te zijn. Ik doe mn best je te plezieren, Maar steeds doe je me pijn. Ik weet niet wat ik fout doe, Ik doe toch zo mn best? Waarschijnlijk verdien ik dit, Dit getreiter en gepest. Altijd kom je terug, Je lieve woorden, mooie lach. Ik blijf bij jouw, ik hou van jouw, Mn hele leven lang, elke dag. |
|
29-07-2005, 11:08
|
|
|
|
Alles ligt klaar,
Ik zou zo kunnen gaan. Maar jij bent nog steeds ene reden, Dat ik hier ben blijven staan. Maar hoe lang nog, Hoe lang nog zal jij er voor me zijn. Ik heb je niets te geven, Behalve wat gezeur en pijn. Je verdient meer en beter, Iemand waarmee je plezier kan maken. Een vriendin die er altijd voor je is, En die je iedere keer weet te raken. Die heb je vast al gevonden, ‘t wordt tijd mij alleen te laten staan. Ik weet dat je dan gelukkig wordt, En kan ik voor altijd weg gaan.
__________________
Humor is een prachtige waterlelie die wortelt in het troebele water van verdriet.
|
|
29-07-2005, 15:21
|
|
|
Mooi
Herkenbaar ook.
__________________
Take my future, past, it's fine, but now is mine
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
| Topictools | Zoek in deze topic |
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Verhalen & Gedichten |
zoals jij Cherry Springs | 40 | 04-09-2005 11:49 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 19:57.
Adverteren