Een sprong in het diepe

[Christiana]

Bart dacht er niet over na toen hij het deed. Het was gewoon de beslissende stap, de laatste sprong in het niets. Zijn ouders waren er altijd fel tegen, dat wist iedereen, maar Bart kon eenvoudigweg niet zonder deze kick, zonder dit gevoel van vrijheid. Ja, de stap was zo gezet, dat is een ding dat zeker was.
Daar hing hij dan, één seconde gewichtsloos; op het hoogste punt. Vanaf dat moment ging het alleen nog maar omlaag. Hij zag de stipjes op de grond vorm aannemen, zijn zus, zijn vriendin, zijn ouders… Ze werden steeds duidelijker en snel daarop volgend steeds minder duidelijk. Alsof hij de lens van zijn verrekijker scherp stelde; hoe verder hij de draaischijf naar links draaide, hoe scherper het beeld werd. Maar stelde hij hem verder, dan werd het beeld vager. Zo ging het nu ook, maar dan sneller en met een raar gevoel in zijn buik. Dit was het gevoel dat Bart al zo lang had willen hebben. Nu waren zijn grootste wensen uitgekomen, hij was van de hoogste brug in Afrika gesprongen. In zijn jeugd had hij altijd al willen bunjee-jumpen maar dat was voor zijn ziekte en voor zijn problemen. Nu was het een sprong naar de eeuwige vrijheid; hij probeerde het gevoel vast te houden om het nooit meer te hoeven vergeten. Hij zou het meenemen naar het einde…
“Boemen!” Bart zag het doel dichterbij komen; nu móest hij uithalen, zo’n kans kreeg hij nooit meer! Hij maakte een slagbeweging, raakte de bal zoals hij hem nog nooit geraakt had en… “Goal!” Toen werd alles zwart voor zijn ogen.
“Bart, jongen, wat een schot! Echt mooi, recht in de kruising!” “Bart?” Maar Bart reageerde niet, in zijn hoofd speelde zich een film af. Ambulance, laaiende sirenes, af en toe een glimp van zijn moeder; snikkend over zijn hoofd gebogen.
Langzaam kwamen er vlekken, Bart zag een fel licht. Het was te fel, hij deed zijn ogen weer dicht. Toen hij zijn ogen weer open deed hadden de vlekken plaatsgemaakt voor vage flitsen van beelden. Dan zag hij weer zijn moeder die haar lippen op en neer bewoog, later zag hij niemand en was het muisstil in de ruimte waar hij lag.
Twee maanden later werd Bart wakker. Het eerste wat hem opviel was dat hij niet thuis was, dit was niet zijn bed! “Wa…waa…waar ben ik?” “Bart! Oh, schat je bent bij bewustzijn! Je ligt in het ziekenhuis maar waarom dat leggen we je nog wel uit. Word jij nu maar gauw beter.”
Wat er daarna gebeurde kon Bart zich nog altijd goed voor de geest halen, de ellenlange gesprekken bij de dokter. De statistieken, die iedere keer weer negatief waren. Nee, de periode dat Bart in het ziekenhuis lag was zeker geen pretje. Toen Bart uiteindelijk ontslagen werd uit het ziekenhuis had hij een zwarte toekomst voor zich. Nog maximaal vijf maanden, hadden de dokters hem moeten meedelen. Het was een hele schok voor Bart maar, zo verklaarden de dokters, een hartstilstand op je vijftiende levensjaar krijgen was ook niet niks. Iedereen wenste hem sterkte en adviseerden hem vooral te genieten van de tijd die hem nog restte.
Vanaf dat moment wist Bart het zeker, hij moest en zou Afrika bezichtigen! Zijn laatste wens, deze zou in zijn eindstadium plaatsvinden, was geen normale wens. Hij wilde een vrije val maken, zonder parachute, vanaf de hoogste brug in Afrika. Zijn ouders waren er in de eerste instantie fel op tegen. Echter toen zij inzagen hoeveel waarde Bart aan deze laatste wens hechtte, gingen ook zij overstag. Bart vond het moeilijk om de laatste paar maanden van zijn leven in te moeten vullen. Vooral vond hij het vreselijk zijn vriendin te zien lijden, dit deed hem pijn. “Elise, het komt allemaal weer goed, vertrouw me. Ooit kun je me vergeten en dan krijg je een nieuwe vriend. Jullie gaan trouwen en krijgen kinderen; leven nog lang en gelukkig.” Steeds weer verzekerde Bart dit aan Elise. Elise wist echter altijd dat ze Bart nooit zou vergeten.

Al deze dingen gingen door Bart heen terwijl de grond steeds dichterbij kwam. Nu was het bijna gedaan, hij kon niet meer terug. Heel even dacht hij: “Was dit de goede keuze?” Maar toen hij recht in de ogen van Elise keek wist hij het zeker, dit moest. De laatste woorden die hij schreeuwde waren: “Ik houd van jullie, beloof me dat jullie me nooit zullen vergeten! Ik leef voort in jullie gedachten. Vaarwel!”

Dit is het eerste hoofdstuk (met flashbacks zoals je kunt lezen) van een verhaal over de leegte die Bart achterliet na zijn euthenasie. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, commentaar is altijd welkom

[Christiana]

Niet allemaal tegelijk

[Roosje]

Christiana schreef op 30-12-2005 @ 17:23 :
Niet allemaal tegelijk

Hé, rustig aan, wij hebben ook een leven.

Ik zal zo lezen.

[Roosje]

Nou ja, zo?

Goed. Ten eerste vind ik het een verhaal dat best wel fijn leest. Het is niet heel verwarrend, niet moeilijk, redelijk simpel geschreven. Dat is hierbij wel positief.
Ten tweede vind ik je flashback, zoals je het noemt, wél verwarrend. Je zegt:

Twee maanden later werd Bart wakker.

Dat lijkt mij niet te kloppen. Je beweert dat hij twee maanden nadat hij van de brug afsprong, wakker werd. Lijkt me sterk. Als je perse die flashback hier wilt houden, zou ik er op zijn minst een witregel voor plaatsen en "later" vervangen door "eerder". Dat maakt het een stuk duidelijker en, in mijn optiek, kloppender.
Ten derde vind ik de kwaliteit van de flashback (laat ik het zo maar noemen) beduidend lager dan die van het stukje ervoor. Wanneer hij springt, lijkt je schrijfstijl losser en vind ik hem mooier dan daarna. Het, eh, "springstukje" vind ik mooi. De flashback is echter redelijk strak geschreven, alsof je zoveel mogelijk wilt verklaren in een zo kort mogelijke tijd. Ik denk dat je beter de stijl van het eerste stukje door zou kunnen zetten.
Bovendien vind ik je einde van dit hoofdstuk, of het einde van Barts leven - hoe je het noemen wilt - neigen naar een cliché. Misschien zullen veel mensen iets soortgelijks zeggen vlak voor ze sterven, maar ik vind het niet mooi. Te standaard.
Als laatste zitten er redelijk wat kleine foutjes in. Niet heel storend, maar misschien dat je daar nog even naar zou kunnen kijken.

Heb je al meer van dit verhaal?

Euthanasie is trouwens iets anders dan van een brug afspringen, want dat is feitelijk zelfmoord.

[Christiana]

Dank je

Heel het verhaal is één flashback (de tweede alinea is dus geen flashback op de eerste alinea), dit komt terug in het volgende hoofdstuk waarbij de nabestaanden in de rouw zitten etc.

In dit geval is het euthanasie omdat de jongen ernstig ziek is. Ok, het wordt gezien als zelfmoord maar de opzet is euthanasie

[Christiana]

OOOH!!! (het kwartje valt )

Het gedeelte van Twee maanden later...
hoort nog bij het gedeelte dat hij in het ziekenhuis belandt he. Want bij het stukje "Boemen!" begint de flashback!

[Roosje]

Christiana schreef op 06-01-2006 @ 20:44 :
OOOH!!! (het kwartje valt )

Het gedeelte van Twee maanden later...
hoort nog bij het gedeelte dat hij in het ziekenhuis belandt he. Want bij het stukje "Boemen!" begint de flashback!

Ja, dat bedoelde ik, maar dan heb ik het ws verkeerd onthouden toen ik commentaar ging typen.

En ik zou het toch geen euthanasie noemen, maar goed, dat ben ik dan. Het is misschien een beetje vaag.

[Christiana]

Verder nog iemand enig nuttig commentaar

[Barones]

Oke je verhaaltje leest, zoals Roos ook al zegt, prettig. Het einde vind ik daarentegen niet zo mooi. Het is een beetje vreemd dat je iemand van zo'n hoogte in de ogen kijkt, en dan ook nog zoveel zinnen kan zeggen. Daarbij vind ik dat die Elise niet zoveel toevoegt. Je laat haar in het einde van het verhaal opdraven. Als je wilt dat ze een belangrijke rol speelt, zou je haar denk ik eerder in het verhaal moeten introduceren.

En ja, die eindzin vind ik ook niet zo heel erg mooi.


En wat bedoel je met het woordje boemen?

[I C U]

Misschien dat je wat meer witregels kunt gebruiken. Dat maakt het lezen makkelijker, en het geeft de flashbacks wat duidelijker aan.
Verder leest het goed, maar vind ik net als Roosje de aanduiding euthenasie nogal vreemd. Lijkt me een aparte keuze... Nee, ik geloof dat ik dat anders zou aanpakken. Maar goed, jouw verhaal enzo Verder is het trouwens goed, enzo.

[Christiana]

Barones schreef op 12-01-2006 @ 11:47 :


En ja, die eindzin vind ik ook niet zo heel erg mooi.


En wat bedoel je met het woordje boemen?

Nee de eindzin is te cliché daar ben ik zelf achter, ik denk dat ik hem niets laat zeggen o.i.d.

Het woord boemen is een uitdrukking die vaak wordt gebruikt bij het hockey wanneer iemand een grote kans op scoren heeft Als je niet op hockey zit kon je dat waarschijnlijk niet weten

[Roosje]

Christiana schreef op 12-01-2006 @ 16:59 :
Het woord boemen is een uitdrukking die vaak wordt gebruikt bij het hockey wanneer iemand een grote kans op scoren heeft Als je niet op hockey zit kon je dat waarschijnlijk niet weten

In de context snapte ik het wel, maar los ws niet.

[Christiana]

dat vind ik best knap dan

[Roosje]

Christiana schreef op 15-01-2006 @ 11:53 :
dat vind ik best knap dan

Gefeliciteerd.

[Christiana]

thanks