Brief aan mijn vriend.

[Orpheus]

Nooit eerder was mijn paard zo kwaad op mij als dat ze vandaag was. Nooit zeg ik je! Verward was ze, maar vooral woest. Ik reed niet langer het gebruikelijke rondje, stiekem achter haar huis langs hopend dat ze in de tuin zou zijn of voor het raam zou staan. Zodat ik haar stiekem kon bewonderen. Neen, ik stuurde haar de andere kant op, richting het meer dat omsloten was door torenhoge naaldbomen met hier en daar een kleine kastanje. De plaats waar we ’s nachts heimelijk vreeën.
Weemoedig reed ik het water tegemoet en wat een tranen vloeiden er op deze dag! Welk een verdriet mij teisterde nu ik wist dat de druppels niet meer op haar schouders zouden vallen en dat mijn hoofd nimmer meer in haar schoot zou komen te rusten. Wee mijn getergde hart en mijn bloed, dat vermoeid raakt van het doelloze stromen!

Eerst vreesde ik nog dat zij ook bij het water zou zijn, maar er was niets of niemand. Slechts een stilte die ik nauwelijks sereen kan noemen, nu mijn hart harder te keer ging dan ooit tevoren. Ik kan haar niet langer zien, ik kan haar niet meer ontmoeten. Nimmer zal ik weder betoverd worden door haar schoonheid, nooit zullen kussen mij zo zoet, zo goed, smaken.

Ze gaat trouwen, mijn vriend. En niet met mij.

Hoewel ik weet dat het een gearrangeerd huwelijk is, voel ik me bedrogen en is mijn verdriet niet te remmen. Ik moet stikken, stikken in deze tranen, tenzij mijn hart het eerder begeeft dan ik stikken kán. Het verstand zegt me door te gaan met mijn leven, maar ratio heeft me nog nooit iets zinvols opgeleverd. Zij ís mijn leven. Zij wás mijn leven.

Maar nu de reden van mijn schrijven, mijn waarde. Ik ben te laf voor zelfmoord. Help me, smeek ik u.

Opdat we elkaar nog eenmaal zien,

Orpheus.

Ik vind het een verwarrend verhaal
Eerst dacht ik dat je verliefd was op je paard, maar later begreep ik dat het toch echt over je vriend, een meisje, ging. Je brief is tot haar gericht (aan de titel af te leiden), maar toch spreek je over haar in de derde persoon. Vervolgens spreek je de lezer (je vriend, het meisje) aan met "mijn waarde", iets dat erg onpersoonlijk klinkt voor iemand waarmee je 's nachts heimelijk gevreeën hebt.
Heb je nog bepaalde bedoelingen gehad met de zaken die ik hier aanhaal?

[Orpheus]

De brief is áán een vriend, en handelt over een meisje waar de ik-persoon verliefd op was.

Nu is hij vol droefte, omdat zij gaat trouwen.

Het is de stijl van de Romantiek; briefvorm om te vertellen wat er 'zich handelt'.

Orpheus schreef op 11-09-2006 @ 22:07 :
De brief is áán een vriend, en handelt over een meisje waar de ik-persoon verliefd op was.

Nu is hij vol droefte, omdat zij gaat trouwen.

Het is de Stijl van de Romantiek; briefvorm om te vertellen wat er 'zich handelt'.

Aha okee Nu begrijp ik het! Bedankt voor de uitleg.

[oeski]

Ik denk dat je meer een stijl uitprobeert dan dat je een goed verhaal probeert te schrijven.

[Disintegration]

Misschien een beetje teveel bij Goethe te leen gegaan?

[Orpheus]

Disintegration schreef op 13-09-2006 @ 11:23 :
Misschien een beetje teveel bij Goethe te leen gegaan?

Of gewoon een probeerseltje dat ik nu als mislukt bestempel.

Hmm, naar mijn mening is zijn er wel overeenkomsten maar is het toch ook heel veel van jou, jouw stijl. (en die lees ik erg graag!)

Dus waarom mislukt?

Ik heb verder niets anders dan mijn lof want ik snap de opbouw, en de situaties..

Later misschien nog meer, nu moet ik weer rennen.

[homehapero]

mja ik heb het eigenlijk niet zo voor die tragische liefdesverhaaltjes (doet me ,met alle respect, een beetje denken aan stationsromanetjes) en zo ook hier.

het verhaal vind ik een beetje raar en doelloos (er gebeurt eigenlijk niets), de beschrijvingen gekunsteld ( het lijkt of je panisch probeert beschrijvingen te geven zoals met die kastanje) en er staan enkele kleine foutjes in (naar mijn mening)

"als dat ze vandaag was" Het is HET paard, het voelt raar aan als je het een geslacht geeft.

"achter haar huis langs" 2 plaatsbepalingen? rijd je er achter of erlangs?

"staan. Zodat" Waarom begin je een nieuwe zin, zet toch een komma hier?

Je wisselt ook te pas en te onpas van tijd in je werkwoorden.
Je schrijft ook met opzet archaisch en omslachtig en dat stoorde me ook wel.

[Orpheus]

homehapero schreef op 16-09-2006 @ 19:32 :
mja ik heb het eigenlijk niet zo voor die tragische liefdesverhaaltjes (doet me ,met alle respect, een beetje denken aan stationsromanetjes) en zo ook hier.

het verhaal vind ik een beetje raar en doelloos (er gebeurt eigenlijk niets), de beschrijvingen gekunsteld ( het lijkt of je panisch probeert beschrijvingen te geven zoals met die kastanje) en er staan enkele kleine foutjes in (naar mijn mening)

"als dat ze vandaag was" Het is HET paard, het voelt raar aan als je het een geslacht geeft.

"achter haar huis langs" 2 plaatsbepalingen? rijd je er achter of erlangs?

"staan. Zodat" Waarom begin je een nieuwe zin, zet toch een komma hier?

Je wisselt ook te pas en te onpas van tijd in je werkwoorden.
Je schrijft ook met opzet archaisch en omslachtig en dat stoorde me ook wel.

Niet in alle verhalen gebeurt iets, veelal gebeurt er pagina's lang niets.

En - achterlangs' is de bepaling, welke ik uiteengetrokken heb. Paarden zijn ruinen, merries of hengsten, en hebben dus een geslacht. Daarbij zijn het edele dieren (volgens de taal) en mag je dus op deze manier terugverwijzen. En die nieuwe zinnen zijn onderdeel van de geprobeerde stijl.

Jammer dat je het niets vind. maar ik vond het experiment zelf ook al mislukt; dus we zijn het eens.