Volgens mij heb ik mijn moeder heel erg gekwetst en daar baal ik van.
Maar eigenlijk was ik gewoon eerlijk. Te eerlijk. (Kan dat eigenlijk, té eerlijk zijn?) Ik heb haar precies gezegd wat ik dacht. Geen interesse in mij. Nooit tijd, zin. Helaas was het gesprek over de telefoon en gigantisch slecht getimed, waardoor ik het idee heb dat we met een half gesprek geëindigd zijn.
Vannacht in mijn hoofd een veel te lange brief aan haar geschreven, terwijl ik zo moe was en wilde slapen. Ik weet nu in ieder geval wel beter te verwoorden wat me dwars zit. Haar hart is nu omringd met onverschilligheid en oppervlakkigheid. Haar liefde en haar zorg naar anderen toe is omgeslagen, alleen nog gericht op haarzelf en haar vriend. Weg dochter.
En maar zeggen dat je je nergens van bewust bent..
Morgen zie ik haar, op de verjaardag van mijn broer. Ben erg benieuwd hoe dat gaat worden...