Probeerseltje, meer in het kader van studie-onwijkend gedrag dan van inspiratie. Toch érg graag commentaar/kritiek/verbeterpunten.
ze schreef een brief aan haar oudste herinnering
over hoe zij ooit de liefde misdreven
en steevast de afloop niet meer wisten
als een van hen weer naar de verte verdween
-behalve dat ze nooit alleen achterbleef maar het altijd al was-
over hoe zich nu haar gedachtes verweven met zijn oude dromen
uitgekomen? nee, maar zelfs dat was niet te voorzien.
hoe ze elkander op- en neerhemelden en er te vaak
rode rozen de roze verdreven, of andersom.
dat het nooit aan haar lag maar het wel altijd zo voelde.
een antwoord verwachtte ze niet want ze stelde geen vragen
-nooit gedaan ook, waarom zou ze als ze alles al wist of
tenminste vermoedde?- als hij maar besefte dat
vertraagde vergeving ook vergeving is.