Soms dreig je weg te zinken in gedachten. Soms schrijf je er wat op. Kunst als klassieke obelisk zo lang als de fallus als een seksuele wervelstorm in het gemoed van een schaap
als wolf
lopen,water moleculen als deeltjes in een eeuwig zenuwstelsel van het gemoed
Ik zeg u. De verschillende wolken te drijven als water in de zwarte noordzee.
Waarom, zult u denken de verschillende leidingen als sneeuwstormen in de hoogte
Vuur water
Lucht aarde zijn de elementen in mijn lopen en steunen want de metalen beugels zullen niet meer lopen in de richten van het eeuwig sterven te water of te vuur
wie kan het wat schelen, of verval ik in het zelfde als u al eeuwig toeschreeuwt. De hete sintels uit het vuur der natie
ik weet het niet meer als te scheren over lange wegen en te drijven op het zand der maan en zeeën der noordkaap.
|