Verslaving wordt vaak opgevat als iets wat mensen overkomt en waarin zij geen enkele keuze hebben. Ik betwijfel dat. Uiteraard moet ik toegeven dat mensen als ze eenmaal verslaafd zijn daar moeilijk meer vanaf komen. Maar er is toch een aantal mensen dat het wel lukt. Ik heb wel eens van mensen die in een afkickcentrum werken schattingen gehoord van 20 procent. Blijkbaar is het toch tot op zekere hoogte een keuze om verslaafd te blijven of te worden. Wie aan de eerste borrel begint of het eerste shot heroïne, weet nog niet wat de gevolgen zijn. Wie dat heeft gedaan, weet dat wèl. Als mensen dan aan hun tweede borrel of shot beginnen, moet ik tot de conclusie komen dat het blijkbaar prettiger is om het wel te doen, ondanks (maar waarschijnlijk dankzij) de gevolgen. Mij lijken de gevolgen van heroïne niet prettig en daarom wens ik er niet aan te beginnen. Je kunt zeggen dat ik kennelijk in omstandigheden verkeer dat ik dat kan zeggen en anderen blijkbaar niet. Dat is natuurlijk waar: het blijkt dat er mensen in omstandigheden zitten die het prettiger maken om heroïne te nemen dan om het te laten. Dat geldt ook voor de wens van mensen om een einde aan het leven te maken. lijkt het dan niet meer voor de hand te liggen om verslaving in minstens een aantal gevallen te zien als een jezelf op termijn het leven te willen benemen? Als mensen weten wat de gevolgen zijn van het gebruiken van drugs dan is de vraag waarom anderen hen mogen tegenhouden zoals in het geval van euthanasie...
snap je het nog?

zo ja, kom maar op met je reacties