Ik post dit hier en niet op K&L, omdat het gewoon nergens op slaat, literatuur is het dus zeker niet te noemen. Vandaar.
Levend begraven
Het was als of ze niet meer bestond, afgesloten van iedereen. Iedereen van wie ze had gedacht dat het echte vrienden waren lieten haar weer in de steek. Elke keer trapte ze er toch weer in. En elke keer bleek het toch weer een te blije fantasie te zijn. Dat zou ze nu zo ondertussen toch wel moeten weten. Er was nog één persoon bij wie ze altijd terecht kon. Maar voor hoe lang zou dat zijn? Ze vergiste zich in iedereen, waarom dan niet in hem? Wanneer zou hij er van door gaan? Ze wachtte elke dag op dat moment. En om die reden kwam ze wel eens wat opdringerig over.
Waarom gingen mensen van haar weg? Ze wist niet wat ze fout deed. Ze deed haar best. Erg haar best. Maar toch telkens weer… Ze voelde zich gebruikt. Wanneer mensen haar nodig hadden stond ze altijd voor ze klaar, maar zodra ze haar niet meer nodig hadden werd ze afgedaan. Levend begraven. Daar leek het nog het meest op.
Dank jullie wel.
__________________
kwillunsig
|