Er is wel iets, maar wat?

[Bird-one]

Ik weet niet echt goed wat er is. Ik weet alleen dat ik er niet in m'n eentje mee kan blijven lopen.
Als ik alleen ben, ook al zijn bijvoorbeeld m'n vrienden net weg, word ik soms helemaal gek. Ik draai door, flip, of hoe je het ook wilt noemen. Vorige weekend heb ik grotendeels thuis gezeten en dat ging ook niet echt goed. Helemaal niet eigenlijk. Gisteren en eergisteren waren er mensen en had ik ook wel dingen te doen, dan lukt het me wel. Maar zodra ik weer "alleen" ben, weet ik het soms niet meer.
Maar als m'n vrienden er wél zijn lijkt het ook alsof ik iets mis. Er is gewoon 'n constant soort gemis. 'n Leegte. Ik weet gewoon niet waarom of wat. Maar het helpt niet mee. Ik probeer m'n leven al 'n beetje goed te krijgen, terwijl ik niet eens weet hoe. En dan is dit er opeens.. Misschien is het wel helemaal geen gemis, geen leegte. Maar zo voelt het. En ik weet niet wat ik er mee aan moet.

Misschien nogal 'n vaag stukje, maar misschien herkent iemand zich erin? Of heeft iemand 'n idee wat ik nu moet..

[fruitvliegje]

Is er in je leven een verlies van iets of iemand geweest ofzo?
(denk eens goed na, misschien is het iets waar je niet veel denken aan besteed, maar dat er in het onderbewuste wel nog zit)

[Bird-one]

Er is niemand overleden ofzo, die mij heel erg dierbaar was.
Ongeveer 1,5 jaar geleden ben ik wel 2 goede vriendinnen kwijtgeraakt. Waar ik toen eigenlijk helemaal niet veel verdriet van had, hoe lullig dat ook mag klinken. Ik had/heb andere (genoeg?) vrienden waarmee ik het zeker zo goed kan vinden. Al moet ik nu wel toegeven dat ik nog wel zeker 1 van die goede vriendinnen mis, zo af en toe. Haar gezelschap.

[Tulpje6]

Ik heb wel eens een soort acute 'depressie-aanvallen' gehad (die dan een halfuur ofzo duren en het voelt dan net alsof je hersenen even opgehouden zijn met serotonine produceren) en dat voelt ook een beetje aan als een druk op je borst, een naar gevoel, gevoel te willen janken of iets missen...misschien dat het dat is?
Ik heb zelf een jaar antidepressiva gebruikt tegen angsten die uit het niets kwamen (ben nu pas gestopt om te kijken of ik ook zonder die chemische troep kan): die angsten waren niet zomaar een sociale fobie ofzo, het voelde bij mij bijna psychotisch aan: niet meer weten wie ik nu ben, anst gek te worden, angst of de wereld wel echt is, beetje alsof je in een nachtmerrie zit, tja en verder de normale angstsymptomen als misselijkheid, naar voelen en hartkloppingen. Misschien dat wat jij hebt daar ook op lijkt? (Dan ben ik in ieder geval niet de enige..opluchting )

[Bird-one]

Tulpje6 schreef op 14-09-2003 @ 15:19:
Ik heb wel eens een soort acute 'depressie-aanvallen' gehad (die dan een halfuur ofzo duren en het voelt dan net alsof je hersenen even opgehouden zijn met serotonine produceren) en dat voelt ook een beetje aan als een druk op je borst, een naar gevoel, gevoel te willen janken of iets missen...misschien dat het dat is?
Ik heb zelf een jaar antidepressiva gebruikt tegen angsten die uit het niets kwamen (ben nu pas gestopt om te kijken of ik ook zonder die chemische troep kan): die angsten waren niet zomaar een sociale fobie ofzo, het voelde bij mij bijna psychotisch aan: niet meer weten wie ik nu ben, anst gek te worden, angst of de wereld wel echt is, beetje alsof je in een nachtmerrie zit, tja en verder de normale angstsymptomen als misselijkheid, naar voelen en hartkloppingen. Misschien dat wat jij hebt daar ook op lijkt? (Dan ben ik in ieder geval niet de enige..opluchting )

Wat je hier zegt komt me inderdaad best bekend voor. Vooral dat "druk op je borst, een naar gevoel, gevoel te willen janken of iets missen". En inderdaad; niet meer weten wie je bent.. zulke dingen. Misselijkheid komt er inderdaad ook wel bij kijken. Maar ik heb niet het idee dat het echt angsten zijn. Of is dat het dan wel? Het is misschien wel angst, voor bepaalde dingen. Maar waarvoor dan?

[someone]

Tulpje6 schreef op 14-09-2003 @ 15:19:
Ik heb wel eens een soort acute 'depressie-aanvallen' gehad (die dan een halfuur ofzo duren en het voelt dan net alsof je hersenen even opgehouden zijn met serotonine produceren) en dat voelt ook een beetje aan als een druk op je borst, een naar gevoel, gevoel te willen janken of iets missen...misschien dat het dat is?
Ik heb zelf een jaar antidepressiva gebruikt tegen angsten die uit het niets kwamen (ben nu pas gestopt om te kijken of ik ook zonder die chemische troep kan): die angsten waren niet zomaar een sociale fobie ofzo, het voelde bij mij bijna psychotisch aan: niet meer weten wie ik nu ben, anst gek te worden, angst of de wereld wel echt is, beetje alsof je in een nachtmerrie zit, tja en verder de normale angstsymptomen als misselijkheid, naar voelen en hartkloppingen. Misschien dat wat jij hebt daar ook op lijkt? (Dan ben ik in ieder geval niet de enige..opluchting )


dit is precies wat ik voel he.. het geovoel van pijn, angetsen alsof altijd iets mist enz.. maar hoe kom ik hier verder mee?? ik weet dit nu en dan??
thanks!!!

[miksje]

Herkenbaar! Je bent écht niet de enige die zich zo voelt. Er zijn behoorlijk veel mensen die een leegte ervaren, die lichamelijke klachten krijgen en bijzonder depressief worden. Iedereen kent zijn periode van onzekerheden. Ookal denk je dat het niet op jou slaat en je de enige tiener bent die zulke problemen heeft, je bent niet de enige!!

Ontkennen van het begrip 'puberen' is makkelijk, vaak denken mensen bij puberen alleen aan puisten en vervelend gedrag maar puberen houdt veel meer in...Hetgeen jij doormaakt is gewoon een ontwikkeling die ieder mens doormaakt. De één wat eerder dan de ander, de een heeft er meer last van dan de ander. Eenzaamheid, onzekerheid, angsten...allemaal dingen waarvan je niet snapt waar ze ooit vandaan gekomen kunnen zijn 'er is toch niks mis met mij!!' Hebben jullie er wel eens overna gedacht dat dit soort dingen bij jullie ontwikkelingen horen als jongvolwassenen?

Een hele tijd heb ik ook die leegte ervaren...Ik was ontzettend depressief, heb al mijn vrienden afgestoten en heb mijn familie elendige jaren bezorgd, want ookal denk je dat niemand het doorheeft...iedereen ziet aan je dat je iets doormaakt waar je jezelf niet plezierig onder voelt! Hoe krijg je die leegte dan weg? Dat is echt iets wat je zelf moet ondervincen...Iets wat bij mij erg hielp was gewoon níet ontkennen dat er iets was! Heb er vrede mee dat je nu eenmaal in een levensfase zit met dit soort gevoelens, ga eens op internet kijken...hoeveel sites staan wel niet vol met berichten over een leeg gevoel en onzekerheid?! Allemaal meiden, allemaal tieners!! Lach er om! Lach om het feit dat je ouder wordt, want dat is toch juist een geweldig gegeven? Je merkt aan alles wat je doet dat je ouder wordt...

Alle nare gevoelens die je hebt kun je omzetten in een geweldig gevoel. Alles wat je niet wilt voelen kun je laten verdwijnen zolang je maar écht wilt...Ikzelf heb mijn steun gevonden aan het geloof (ja het klinkt vreemd, ik ben totaal niet zweverig ofzo maar er staan dingen in de bijbel die je houvast kunnen geven in moeilijke en in betere tijden!) Kijk eens op wat sites, misschien (en het hoeft echt niet hoor, misschien vinden jullie het net als ik ook echt belachelijk in het begin) kunnen bepaalde dingen jullie ook houvast geven...

Hopelijk komen jullie snel uit jullie dip! Vergeet naast al die nare dingen niet te genieten en te léven, te lachen en te stralen!! Want volgens mij zijn jullie er helemaal niet blij mee zo down te zijn en willen jullie dat ook echt veranderen!!

Groetjes en veel succes!!

[someone]

maar ik ben nu al 18.. begin er eigenlijk echt zat van te worden, wil ook kunnen genieten zonder dat er steeds weer die gevoelens boven komen.
ik wil er zo graag vanaf maar niemand begrijpt me...
sorry, op jullie na dan..

[Fantôme]

hmm.
sorry, misschien een zeer stomme opmerking.
maar hoe is de relatie met jou vrienden zeg maar.
zijn jullie erg close, of hebben jullie wel een vriendschap om leuke dingen te doen bijv. maar helemaal niet om gevoelens te delen. (of andersom, of met iets anders...) Zeg maar dat de vriendschap voor je gevoel 'onvolledig' kan zijn.
zo'n gevoel heb ik namelijk een tijd gehad.
maar misschien is dat voor jou wel grote onzin.

liefs, wendy

[someone]

ik heb vriende waar ik leuke dingen mee doe.. maar ook een paar hele goeie waar ik over alles kan praten.. alleen snappen ze me niet en misschien denk ze wel dat ik me aanstel ofzow.. omdat je er geen echt reden voor hebt om je zo te voelen.. snap je??

[miksje]

maar je hebt juist wel een reden...alleen weet je die reden niet! Klinkt stom, maar er is altijd een reden waarom je jezelf niet goed of wel goed voelt, je lacht toch ook als je vrolijk bent dat komt toch ook ergens vandaan?

Je vasthouden aan een rotgevoel is makkelijk, erken dát het niet goed gaat...als jij denkt dat je vrienden je niet alle hulp kunnen geven dan dat je krijgt dan is dat toch niet erg? Zoek dan iets anders waarvan je denkt: ja dat is nou echt een persoon die me snapt!!

Het ligt allemaal aan jezelf...wat je ermee doet en wanneer en hoe!

[Bird-one]

ik heb 'n hele goede vriend, maar die heeft het best moeilijk met gevoelens uiten enzo en hij heeft het zelf best moeilijk, geloof ik, want ik weet eigenlijk niet goed wat er is. alleen dat er iets met 'm is.. en.. die andere goede vriend heeft zelf wel genoeg aan z'n hoofd. hij weet dat het met mij niet zo goed gaat, en soms word er wel 'n beetje over gepraat. maar toch. het is zo vreemd. ik weet niet eens hoe ik het uit moet leggen, wat er nou is. en als ik het probeer, lukt het me niet en snapt hij het niet.

het zal vast de pubertijd wel zijn. op 15-jarige leeftijd. maar het is wel verdomd vervelend.