Mijn moeder werkt als woonbegeleider bij mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking.
Mijn vader is marineman geweest. Toen hij met de VUT ging zoals dat toen nog heette, heeft hij een tijd een bijbaan als taxichauffeur gehad in zijn eigen woonplaats en nu heeft hij een bijbaan als concierge op een basisschool.
Toen ik heel jong was (t/m kleuter ofzo) werkte mijn moeder voornamelijk nachtdiensten (als mijn vader niet aan het varen was, maar hij had ook een hele tijd een plaatsing waarbij hij niet vaarde) zodat ik niet echt merkte dat zij werkte. Daarna is zij partime overdag gaan werken waardoor ik tussen de middag wel eens overbleef op school. Door haar wisselende diensten overigens niet altijd. Ik ben wel opgegroeid met het idee dat het normaal is om te werken en dat het belangrijk is om naar school te gaan en te leren.
Het enige waar ik (en eigenlijk het hele gezin) 'last' van hebben gehad is het varen van mijn vader. Hij was dan een paar weken, paar maanden of een half jaar weg. in die periode hadden we contact via brieven (en je kon casettebandjes opnemen en die werden dan aan boord bezorgd

). Als hij weer thuis was, was het altijd erg wennen aan elkaar. dat was wel eens moeilijk.