Anorexia? Eetprobleem?

Lief lief naamgenootje,

Kwel jezelf toch niet zo... Je bent een sterke persoonlijkheid, al zal je dit misschien niet van me willen aannemen. Je hebt de kracht om na te denken, jezelf te analyseren. Je bent complex en hebt -net als ik- vaak het idee dat andere te oppervlakkig denken. Wil dit zeggen dat ze slechter zijn? Nee zeker niet. Wil dit zeggen dat wij slechter zijn, omdat we meer inhoud lijken te zoeken? Ook niet!. Waar jouw probleem - denk ik- zit, is dat je jezelf met je zusje vergelijkt en het idee hebt dat jouw omgeving dat ook doet. In plaats van sterk te worden door af te vallen, of op zijn minst weinig te eten, kun je beter sterk worden door het te overwinnen, door te vechten voor een plaatsje in deze maatschappij. Je zusje is ook niet perfect, zij zal zich vast ook onzeker over vanalles voelen. Het is moeilijk om te leven met de reacties van anderen, ik heb het daar op mijn manier (vader) ook moeilijk mee, zoals je weet. Probeer uit je lieve koppie te zetten dat je alleen maar iets voorstelt als je laat zien dat je de discipline en het doorzettingsvermogen hebt om af te vallen. Voor mij ben je al een topper en ik herken al zoveel in je. Probeer iets van je leven te maken, het is het niet waard om te laten overheersen door een eetstoornis. Ik kan het weten, echt waar...

Het klinkt misschien altijd een beetje stom als ik met mijn positieve opmerkingen aan kom, maar het helpt echt. Je zou het serieus eens moeten proberen. De aandacht die je krijgt als anderen je zeggen dat je dun bent is het niet waard om jezelf te verminken. Probeer liever van jezelf te houden en jezelf te accepteren. Stel acceptabele doelen en laat dat negatieve los. Je zal misschien minder aandacht krijgen, omdat je maar one of all bent, maar het zal uiteindelijk beter zijn. Mensen zullen je waarderen om wie je bent en je daarom aandacht geven. Niet omdat je toevallig kunt afvallen...

Ik hoop dat je een beetje begrijpt en wil begrijpen wat ik zeg.. Zet em op lieve schat, want je bent echt een super lief meisje

Groetjes,

Je naamgenootje

[Niemande]

Myself! schreef op 01-06-2003 @ 15:40:


Het klinkt misschien altijd een beetje stom als ik met mijn positieve opmerkingen aan kom, maar het helpt echt. Je zou het serieus eens moeten proberen. De aandacht die je krijgt als anderen je zeggen dat je dun bent is het niet waard om jezelf te verminken. Probeer liever van jezelf te houden en jezelf te accepteren. Stel acceptabele doelen en laat dat negatieve los. Je zal misschien minder aandacht krijgen, omdat je maar one of all bent, maar het zal uiteindelijk beter zijn. Mensen zullen je waarderen om wie je bent en je daarom aandacht geven. Niet omdat je toevallig kunt afvallen...

Bedankt...
Ik had dit nodig, meiske, deze reaktie. Want je hebt gelijk, je hebt zó gelijk, woord voor woord.
Ik ga het proberen, heus.

Niemande

Niemande schreef op 01-06-2003 @ 15:46:
Bedankt...
Ik had dit nodig, meiske, deze reaktie. Want je hebt gelijk, je hebt zó gelijk, woord voor woord.
Ik ga het proberen, heus.

Niemande

Zet hem op. Je weet dat ik je er bij wil helpen...Je ziet zelf al in dat het niet goed is en wat het teweeg kan brengen, nu alleen nog die knop omschakelen. En daarbij, professionele hulp zou voor jou niet eens zo slecht zijn. Niet omdat je misschien echt anorexia hebt (hoewel het het begin kan zijn), maar omdat je teveel piekert en met heel erg veel dingen zit. Er over praten kan je al een stukje aandacht geven dat je nodig hebt. Iedereen heeft aandacht nodig, maar je moet het op de juiste manier zien te krijgen..

[Niemande]

Myself! schreef op 01-06-2003 @ 15:52:
Zet hem op. Je weet dat ik je er bij wil helpen...Je ziet zelf al in dat het niet goed is en wat het teweeg kan brengen, nu alleen nog die knop omschakelen. En daarbij, professionele hulp zou voor jou niet eens zo slecht zijn. Niet omdat je misschien echt anorexia hebt (hoewel het het begin kan zijn), maar omdat je teveel piekert en met heel erg veel dingen zit. Er over praten kan je al een stukje aandacht geven dat je nodig hebt. Iedereen heeft aandacht nodig, maar je moet het op de juiste manier zien te krijgen..

Maar dat zie ik toch wel als een heel grote stap, eigenlijk. Iets dat ik misschien wel wìl, maar waardoor ik ook ga denken dat ik zeur of zo. En bovendien... Hoe zou ik dat aan mijn ouders moeten uitleggen? Die begrijpen het vast niet... En ja, ik zeg het eerlijk: ik ben als de dood om met ze over mijzelf te praten. Als het erop aankomt ben ik net als zij, wil ik het liefst alleen maar over "veilige" onderwerpen spreken.
Maar ik heb voor het eerst weer echt vertrouwen in de toekomst, en dat komt door een groot deel door jou!
Nogmaals bedankt!