kanker (bij familielid)

[light smiley]

Loontjuh schreef op 25-08-2004 @ 10:31 :
Dat ze het moeilijker vind om haar man achter te laten is eigenlijk wel logisch.
Kijk, ze weet dat ze waarschijnlijk zal overlijden. Dat is iets wat vaststaat. Voor haar eindigt haar 'reis' dan, maar jouw opa moet verder. Ze is bezorgd over hem. Hoe zal het met hem gaan, zal alles wel goed gaan, gaat hij er niet aan onderdoor, etc etc. Ik weet niet of ze zichzelf precies deze vragen zal stellen, maar zeker wel iets in die richting denk ik. Ze zou graag willen dat alles goed blijft en komt. Ze zou er zo graag ook voor hem willen zijn denk ik, terwijl ze er dan niet meer is.
Misschien dat je (of iemand anders, ook je opa?) een keer met haar over kan praten. Waar is ze nou bang voor, naast het verliezen van haar echtgenoot, familie en vrienden (want ja, zij is wel diegene die doodgaat, maar zij verliest ook haar geliefde, familie en vrienden).

Succes en sterkte!

ja,dat hebben ik wel vaker geprobeerd dan moet ze huilen,en vraag ik haar waarom. ik geef voorbeelden en steeds knikt ze nee en zegt ze alleen maar: "ik weet het niet,ik weet niet waarom". en verder zegt ze niets meer. het enigste wat ik doe is haar troosten en soms heb ik echt het gevoel dat ik meer moet doen.

[=zwart wit=]

light smiley schreef op 25-08-2004 @ 11:26 :
het was idd niet echt een doordacht gesprek,het viel me alleen op dat dingen in dat gesprek haar heel hard raakte...

maar als we gaan ofzo,denkt ze volgens mij ook meteen : "dit kan een laatste keer zijn dat ik hun zie". of zo iets denk ik. en dan heeft ze ook al tranen in haar ogen

je zei "ze vind het gewoon zo erg dat ze dat dan niet zo belangrijk vind." nee,ze had onderzoeken gedaan of haar lever en nieren enzo goed waren, en dat waren ze, anders ging alles niet door. nu moet ze 31 augustus naar leiden,ze willen haar onderzoeken en mogelijk een bestraling geven. als het daar niet lukt gaan ze overwegen om haar nara zwitserland te sturen of misschien naar rotterdam.

nu is ze ook naar het ziekenhuis (net vertelt aan me) alleen weet niet waarvoor

sorry, ik heb er geen verstand van, maar is haar overlevingskans nu veel groter geworden of niet? of is er nu wel de mogelijkheid voor bestralen?
ik weet ook niet wat je moet doen, ik zou er ook wanhopig van worden . vrolijk doen kan niet, verdrietig doen mag niet. ik denk wel dat ze dat ook denkt ja, anders krijgt ze geen tranen in haar ogen als ze afscheid neemt.

wat kun je meer doen als troosten? hoe bedoel je dat precies/ heb je het idee dat troosten niet werkt? heb je het idee dat je mss vrolijker moet zijn voor haar? heb je het gevoel dat je nutteloos bent voor haar?

nutteloos ben je zeker niet, ze houdt wel van je!

sorry, ik weet echt niet hoe je hier mee om moet gaan . ik heb het zelf eigenlijk nooit zo meegemaakt, wel met kanker enzo, maar dan bij familieleden die verder van me af stonden. of ver van me af stonden, die wel dicht bij me stonden maar die ik nooit zo vaak zag. dan is het toch anders.

ik weet wat het is om familie te hebben met (erfelijke ) kanker. ik weet alleen niet wat ik anders moet doen als je sterkte wensen: sterkte!!!

[light smiley]

voor degene die willen weten hoe het verder is gegaan.

dinsdag is ze naar Leiden gegaan. Ze konden daar niets meer doen voor haar. Het "melanoom" was te groot om daar te kunnen worden bestraald. ze had nog twee opties

1. het laten bestralen. ze kon naar rotterdam,of naar zwitserland. Ze hadden het liefst in zwitserland omdat ze daar 20 jaar ervaring hadden en in rotterdam 6 (voor als ze deze optie zou kiezen). ze zou dan 10 dagen achter elkaar worden bestraalt. er zaten alleen enorm veel risico's aan. haar netvlies kon uitdrogen en scheuren,de huid rond haar oog kon beschadigen,en er was een kan dat het zich kon uitzaaien. ze heeft nu met dat ook een zicht van 30% en uiteindelijk kan er maar 10% van haar zicht (hoogstens!) overblijven na het bestralen.

2. tweede optie was het oog helemaal weghalen en een kunstoog er in laten zetten.

dinsdag heeft ze het gehoord wat ze kon kiezen,en ze wil haar oog er uit halen.ik was er eigenlijk totaal niet mee eens,maar het is haar keuze. ze moet vrijdag op gesprek komen bij de huisarts.en volgende week naar leiden bellen. dan duurt het nog minstens 3 weken,omdat ze mensen nog de tijd willen geven om zich te bedenken. (en ze krijgen veel gesprekken,het is toch een belangrijke keuze)

ze zei wel dat ze er achter stond,want bij de optie bestralen waren er te veel risico's en als ze er bijwerkingen kwamen zou ze daar veel last van kunnen gaan hebben. En als het mis zou gaan zou het oog alsnog verwijdert moeten worden. Het oog verwijderen was pijnloos zeiden ze tegen haar (onder verdoving). ik weet niet echt wat ik er van moet denken,soms heb ik het liefst dat ze naar zwitserland gaat,maar als er dan iets gebeurd,bijwerkingen ofzo,of uitzaaingen dan voel ik me schuldig dat ik haar aangemoedigd heb. ik zeg gewoon dat ze zelf moet kiezen.

het goede nieuws is in ieder geval,dat als haar oog weg is,alles weg is,en ze nog steeds leeft. na veel onderzoeken,zijn er gelukkig geen uitzaaiingen gevonden.

Ik heb intussen een hoop familie en kennissen zien strijden met die rotziekte. Ik heb wel geleerd ondertussen dat je diegene moet steunen, wat hij of zij ook beslist. Het is lief dat je 'iets' wilt doen, maar je kunt niet meer doen dan er zijn.

[Britney87]

Hoi,

Mijn tante heeft ook kanker,ze heeft er 6 maanden te lang mee gelopen.Ze had eerst borstkanker toen onder de oksel toen moesten haar eierstokken en baarmoeder eruit omdat die er ook helemaal onder zaten.Dan vraag ik me ook af waar stopt het?

Het is gewoon een rotziekte maar het enigste wat ik er aan kan doen is gewoon blijven hopen dat het goed komt met haar.

Ik wens iedereen veel sterkte toe!

Kuss mij

Hallo,
Ik zie dat je van dezelfde leeftijd bent als ik. Mijn moeder, tante en oma hebben alledrie kanker gehad, baarmoederhals. Van mijn oma en tante wist ik het niet, toen was ik nog heel klein (3 ofzo?) iig heeft mijn moeder het me later pas verteld. Bij mijn oma en tante waren het alleen nog maar onrustige cellen, bij mijn moeder (ik was toen 6) was het al een tumor. Kan me er nog veel van herinneren, heb nooit gedacht toen dat ze dood zou gaan. Is ook niet gebeurd, oma, tante én mama leven nog . Alleen kan mijn mama geen kinderen meer krijgen.

Omdat het in de familie zit is er ook kans dat ik het krijg. Maar dan zijn ze er wel snel bij denk ik, en kan het nog makkelijk geopereerd worden? Iig hoef ik er denk ik niet mijn baarmoeder voor te verliezen. Maar ik denk er niet echt over na, de doktors gaan er toch wel snel bij zijn, dus ik denk niet dat ik dood ga ofzo, áls ik het al zou krijgen