Lizelotte (nieuw verhaal)

[Millroy]

Saddam is overroepen. Toegegeven, het is een bastaard die veel moorden op zijn geweten heeft van zijn eigen volk, maar daarom zijn de Amerikanen daar niet. Zwarte goud, dat is hun drijfveer. Wordt Saddam trouwens niet voor een tribunaal gedaagd? Daar bestaat de doodstraf als ik het goed heb niet.

[Asperientje]

Millroy schreef op 27-06-2004 @ 17:56 :
Saddam is overroepen. Toegegeven, het is een bastaard die veel moorden op zijn geweten heeft van zijn eigen volk, maar daarom zijn de Amerikanen daar niet. Zwarte goud, dat is hun drijfveer. Wordt Saddam trouwens niet voor een tribunaal gedaagd? Daar bestaat de doodstraf als ik het goed heb niet.

Het was een voorbeeld, met mijn mening, snap je?
Van in wat voor situatie het wel kan en in wat voor situatie niet

[Nienna*]

Ze zag een glazen want, maar daarachter was het donker. Toen alle meisjes op de banken zaten ging het licht aan.
WanT? Want met een T is geen wand!
Met een "D"a.u.b. (later staat het wel goed geschreven, ik houd het dus maar op een typfout)
En alles behalve menselijk.
Alles behalve moet toch aan elkaar? "Allesbehalve", dacht ik.
Voor de rest vind ik het stuk met de stoel niet zo denderend geschreven. Het lijkt echt alsof je het heel vlug hebt gedaan.
Ik denk dat je verhaal potentie heeft, maar zorg dan wel dat je alles nog eens goed nakijkt!

[Millroy]

Asperientje schreef op 27-06-2004 @ 17:57 :
Het was een voorbeeld, met mijn mening, snap je?
Van in wat voor situatie het wel kan en in wat voor situatie niet

Ok.
Ik snap het.

[lotjesnotje]

Ik vond het vervolg wel weer super goed... erg realistch geschreven tog wel denk ik

[Astuanax]

Asperientje schreef op 27-06-2004 @ 17:50 :
Offtopic: als ze zoiets bij Saddam doen vind ik het dus echt niet erg!
Het ligt eraan wat je zelf hebt gedaan, hoe menselijk je zelf was

executie vind ik een verlaging tot het niveau van de moordenaar

"Ze zag een glazen want"

Want= de verzameling van alle touwen op een boot
wand= scheidingsdingen

-> goed stukje!

Er zijn veel betere manieren om iemand ter dood te veroordelen dan hem te executeren. Verplicht hem maar om op elk verhaal op het Fancyforum inhoudelijk commentaar van 3 kantjes te geven'
Dan komt hij over drie dagen smeken of wij hem alsjeblieft willen executeren.


Grim

[Soapsie]

Zoo dan! 206 reacties...ik heb hem op 20-6 geplaatst! Maargoed, bedankt voor al jullie reacties. Ik heb de fouten eruit gehaald. En ik ben zelf van mening dat die heisa over die executie niet heel veel uitmaakt. Het gaat om het idee, maar ik zal het eens verder uitzoeken. Bij google ofzo. En dan kijk ik even of ik het kan veranderen. En wat betreft Lizelotte's leeftijd, ze is 15. En als je kijkt naar de straf die die jongen heeft gekregen nadat hij die leraar dood had geschoten....hij werd ook bestraft zoals een volwassene. Nogmaals bedankt, en ik zal ff een nieuw stukje plaatsen. -x- Soapsie


Toen ze weer terug was in haar isoleercel liet ze zich op haar knieën vallen en vouwde haar handen samen. “Lieve God. Eigenlijk bid ik nooit. Maar ik ben nu zo bang. Ik denk dat ik ook op de stoel moet. En dan eindig ik net zoals Lieke. Maar dat wil ik helemaal niet. God, help me alsjeblieft. Zorg dat ik niet op de stoel moet. Het was niet mijn schuld, echt niet…” bad Lizelotte. Toen ze klaar was liet ze zich helemaal zakken. Ze lag met haar lichaam op de koude grond. Ze rilde. Wat moest er nou van haar worden? Het verleden en het heden zouden moeten worden afgesloten. De toekomst zou moeten beginnen. Maar waar bleef die toekomst dan? Lizelotte besefte dat ze alweer een week in de isoleercel zat. Nog nooit had ze daar zo lang gezeten. Normaal was het altijd één nachtje. Maar nu waren het er al zeven. Anna was ook nog nooit zo lang weg gebleven. Misschien had Lizelotte door haar gekke gedrag laten blijken dat ze wel gestoord was. En rijp voor de stoel. Nu had Anna vast een afspraak gemaakt met de rechter zodat hij haar zou veroordelen. En dat ze dan zo snel mogelijk van Lizelotte af was.

“Lizelotte?” riep een stem. Lizelotte keek op, maar het enige wat ze zag was een deur. Ze stond op van haar bed en liep er naar toe. Door het raampje zag ze Anna staan. Op een één of andere manier voelde Lizelotte zich blij. Anna was er eindelijk weer, misschien was ze dan toch niet boos. De deur ging open en Anna stapte naar binnen. “Goede middag, meisje. Hoe is het met je?” vroeg Anna. Lizelotte staarde haar aan. “Wat denk je?” vroeg ze. Anna haalde haar schouders op. “Dat vraag ik toch aan jou!”. “Nou niet zo goed. Ik zit hier al een week, en ik word zo langzamerhand gek”. Anna lachte. “Vind je dat grappig?” vroeg Lizelotte beledigt. Anna schudde haar hoofd. “Je weet dat ik het helemaal niet grappig vind. Maar ik kon er niets tegen doen. De grote baas wilde je hier houden nadat je je zo raar gedroeg de afgelopen keer dat ik bij je was” antwoordde ze. Lizelotte liet haar hoofd hangen. Daar had Anna gelijk in, maar het was ook haar eigen schuld. Zij moest zich eens proberen te verplaatsen in Lizelotte. Dan zou ze haar pas echt kunnen helpen. “Maar je mag met me mee lopen” zei Anna plotseling. Lizelotte keek op. “Wat gaan we doen?” vroeg ze. “Niets bijzonders, maar we moeten even een aantal dingen met je bespreken” antwoordde Anna. Daar gaan we, dacht Lizelotte.

Dit zouden haar laatste dagen worden. Want binnenkort werd ze voorgeleid en zou ze uiteindelijk op de stoel belandden. Lizelotte werd ineens bang. Ze wilde helemaal niet dood. “Eindig ik nu net zoals Lieke?” vroeg ze voorzichtig. Anna mompelde wat dingen en keek toen met een geschrokken blik achterom. “Hoe kom je daar nou weer bij?”. Lizelotte haalde haar schouders onwetend op. “Dat van Lieke was afschuwelijk. Ik wil niet dat je daar nog langer over na denkt. Verban het maar uit je gedachten!”. Goh, dacht Lizelotte, ging dat zo hier. Er was een gestoorde binnen gebracht. Die werd vervolgens afgemaakt en dan moest je het maar uit je gedachte verbannen? Hoe was dat in Gods naam mogelijk? De mensen die besloten hadden dat Lieke op de stoel moest…die waren gestoord. Niet Lieke. “Lizelotte, loop je door” zei Anna. Ze besefte dat ze stond te dromen en versnelde haar pas.

Toen ze voor de zoveelste keer aankwamen bij de “praatruimtes” wees Anna naar een tafeltje. Aan dat tafeltje zat een vrouw in een zwart mantelpakje. Lizelotte vroeg zich af wat die daar deed. Ze strompelde op het tafeltje af en ging op de stoel tegen over de vrouw zitten. Een paar minuten later kwam Anna aanlopen. “Zo! Lizelotte, ik heb je hierheen laten komen omdat wij belangrijke dingen te bespreken hebben” begon de vrouw in het mantelpakje. Waarom kwam ze nou niet tot de kern van deze oh-zo-belangrijke-bijeenkomst? Zeg wat je wilt zeggen, dacht ze. “Waarschijnlijk weet je dat je nog vóór moet komen?” vroeg de vrouw. Lizelotte knikte. Natuurlijk wist ze dat. Maar eigenlijk wilde ze het niet weten. “Goedzo. Jouw hoorzitting is, om precies te zeggen, over een week” zei ze terwijl ze in een boekje keek wat net zo zwart was als haar mantelpakje. Lizelotte veronderstelde dat het haar agenda was. Of een boekje waarin alle gedetineerden in stonden. “Volgende week al?” vroeg Anna verontwaardigt. “Ja” antwoordde de vrouw. “Ze hebben het verschoven, omdat ze het op dit moment erg druk hebben”. Lizelotte luisterde met open mond. Volgende week al!! Waarom zo snel? Ze wilde nog helemaal niet. En wat nou als ze niet durfde? Ze voelde dat haar handen klam werden. Het zweet brak haar uit, en de angst overvloog haar. “Gaat het Lizelotte?” vroeg Anna. Hevig knikte ze van ja. “Maar…maar…Waarom al zo snel?” stotterde ze. De vrouw liet Anna niet antwoordden. “Dat zeg ik net, dat komt omdat de rechtbank het te druk heeft om te lang bij jouw zaak stil te staan. Maargoed, ik ga je nu vertellen wat jij precies moet doen. En het is je geraden dat je dat doet!” zei ze dreigend.

Lizelotte was niet alleen bang voor de rechtszaak die haar te wachten stond maar ook voor de vrouw die voor haar zat. Wie was ze eigenlijk? Haar advocaat? “Mevrouw, u kunt mij nu wel allemaal dingen gaan vertellen, maar mag ik misschien eerst weten wie u bent?” vroeg Lizelotte zo beleefd mogelijk. De vrouw keek haar verbaasd aan. Was het dan zo stom wat ze zei? “Ik ben Mevrouw de Vriesch, maar je mag me Marja noemen” antwoordde ze tenslotte. Wat een naam, dacht Lizelotte. “Hier heb je een blocnote”. Marja legde een gebonden stapel papier voor Lizelotte’s neus neer. “Ik wil dat je in je vrije tijd precies opschrijft wat er volgens jou gebeurd is, in de nacht dat Maartje vermoord werd”. Lizelotte staarde naar het papier. Waarom moest ze haar levensverhaal nou weer opschrijven? Ze kon het toch beter meteen direct tegen de rechter zeggen? Dat zou geloofwaardiger overkomen dan een verhaal op papier. Maar zonder tegenstribbelen pakte ze de blocnote van de tafel. “Krijg ik er geen pen bij?” vroeg ze. “Ohjah, dat was ik bijna vergeten”. Marja pakte haar tas van de grond en pakte er een pen uit. Lizelotte nam de pen van haar aan en bekeek het van alle kanten. Dit was helemaal geen pen. Het deel wat je normaal vasthoudt was van zacht flubberend spul gemaakt. En het puntje van de pen was klein en bot. “Waarom is dit zo’n gekke pen” vroeg Lizelotte. “Dat is uit voorzorg gedaan, mocht het zo zijn dat je jezelf wilt verwonden” antwoordde Marja.

Lizelotte keek de vrouw minachtend aan. Waarom zou ze zichzelf willen verwonden? Ze dachten echt dat ze gek was. “Nou, dat ben ik niet!” dacht Lizelotte. Ze wilde er eigenlijk wat van zeggen maar de blik van Anna hield haar tegen. “Laat maar gaan” zei ze zonder geluid uit te brengen. Lizelotte hield haar mond en staarde naar Marja. Ze keek op haar horloge en zei: “Dit was wel weer genoeg voor vanmiddag. Ik heb zo nog een afspraak. Volgende week spreken we elkaar weer. En dan wil ik dat je precies opschrijft wat er is gebeurd”. De vrouw stond op en gaf Anna een hand. Lizelotte kreeg alleen maar een niet-gemeend-vriendelijk-lachje toegeworpen. “Stom wijf!” dacht ze.

Toen de vrouw weg was richtte Anna zich weer tot Lizelotte. “Ik weet het. Het is niet de vriendelijkste advocaat die we hebben, maar wel de beste. Doe alsjeblieft zo vriendelijk als je kan tegen haar, en doe precies wat ze zegt. Dan zal er niets raars gebeuren”. Lizelotte knikte suf. Het ging haar ene oor in en haar andere oor weer uit. “Ga je weer met me mee?” vroeg Anna. Lizelotte stond op en volgde Anna weer terug naar haar cel. “Tot volgende week” zei ze.

het is weer eens een meesterwerkje..

erg mooi, en vooral omdat het zo lekker wegleest en het niet langdradig is

ga zo door

[Boate Bob]

Haaaj kheb j verhaal gelezen en kvond et errug mooi..
Alleen vraag ik me een ding af. Dat meisje moet in het eerste deel van het verhaal in een isoleercel, maar doucht ook gezamelijk met de andere bewoonsters.. Ook wordt ze zonder bewaking opgehaald uit de isoleercel door haar psychiater. Volgens mij gebeurt dat in het echt nooit zo.

[Nienna*]

Anna lachte. “Vind je dat grappig?” vroeg Lizelotte beledigt.
--> beledigD
Ergens heb je nog zo'n foutje staan, kijk eens even goed
Maar euh, bij zo'n zin:
“Je weet dat ik het helemaal niet grappig vind. Maar ik kon er niets tegen doen. De grote baas wilde je hier houden nadat je je zo raar gedroeg de afgelopen keer dat ik bij je was” antwoordde ze. Lizelotte liet haar hoofd hangen.
Hoort na "was" (aan het eind van het 'citaat') niet een komma?
(...) De grote baas wilde je hier houden nadat je je zo raar gedroeg de afgelopen keer dat ik bij je was,” antwoordde ze.
Dacht ik. Roep maar als ik het fout heb
Verder vind ik dit wel een goed stuk hoor (ja, ben ook een keer een beetje lovend )!

[Asperientje]

relaxxamann schreef op 28-06-2004 @ 13:31 :
het is weer eens een meesterwerkje..

erg mooi, en vooral omdat het zo lekker wegleest en het niet langdradig is

ga zo door

Helemaal mee eens!

[lotjesnotje]

ow vet goed deel weer.... moet echt meer komen..

[Soapsie]

Silla schreef op 28-06-2004 @ 16:40 :
Maar euh, bij zo'n zin:
“Je weet dat ik het helemaal niet grappig vind. Maar ik kon er niets tegen doen. De grote baas wilde je hier houden nadat je je zo raar gedroeg de afgelopen keer dat ik bij je was” antwoordde ze. Lizelotte liet haar hoofd hangen.
Hoort na "was" (aan het eind van het 'citaat') niet een komma?
(...) De grote baas wilde je hier houden nadat je je zo raar gedroeg de afgelopen keer dat ik bij je was,” antwoordde ze.
Dacht ik. Roep maar als ik het fout heb
Verder vind ik dit wel een goed stuk hoor (ja, ben ook een keer een beetje lovend )! [/B]

Ik heb daar altijd al een beetje moeite mee gehad. Ik weet nooit wanneer, waar en hoe die comma's geplaatst moeten worden. Misschien zou jij me dat uit kunnen leggen. Dan kan ik het in het vervolg beter doen.

Jongens, heel erg bedankt voor jullie reacties!!! Vind ze echt lief. Ennuh...dat gedoe over dat er wel bewakers bij waren, en dan weer niet. Lizelotte wel in de isoleercel en toch douchen met de anderen........maak je er maar niet heel erg veel zorgen om. Er zijn inderdaad nog een aantal dingen die niet helemaal kloppen hier en daar. Maar ik ben het langzamerhand aan het veranderen. Maar het opnieuw kritisch lezen kost tijd. Maar...er wordt aan gewerkt. Dikke kusz Soapsie

[Asperientje]

Soapsie schreef op 28-06-2004 @ 22:17 :
Ik heb daar altijd al een beetje moeite mee gehad. Ik weet nooit wanneer, waar en hoe die comma's geplaatst moeten worden. Misschien zou jij me dat uit kunnen leggen. Dan kan ik het in het vervolg beter doen.

Jongens, heel erg bedankt voor jullie reacties!!! Vind ze echt lief. Ennuh...dat gedoe over dat er wel bewakers bij waren, en dan weer niet. Lizelotte wel in de isoleercel en toch douchen met de anderen........maak je er maar niet heel erg veel zorgen om. Er zijn inderdaad nog een aantal dingen die niet helemaal kloppen hier en daar. Maar ik ben het langzamerhand aan het veranderen. Maar het opnieuw kritisch lezen kost tijd. Maar...er wordt aan gewerkt. Dikke kusz Soapsie

Ik vind het juist leuk, dat het niet zo helemaal precies klopt aan de realiteit eigenlijk. Beetje eigen fantasie en regels.. is

Ga zo door joh,

[Soapsie]

Dank je -x- soapsie

[Soapsie]

Nou, blijkbaar geen reacties meer. Dus ik zal er even een nieuw stukje op zetten. Kus Soapsie -x-


“Jij denkt nu dat je het voor elkaar hebt hè?”. Lizelotte schrok op. Dit was wel het laatste wat ze wilde. “Ga weg” zei ze droog. “Nee” antwoordde de stem. “Een advocaat huren en vertellen dat je moeder het heeft gedaan. Zielig hoor”. Lizelotte legde haar pen neer en keek op. Ze verwachtte een paar rode ogen die ze aan zou kijken. Maar deze waren blauw. Lizelotte’s adem stokte. “Ma…maar….Maartje?” vroeg ze stotterend. “Wat doe jij hier?”. Lizelotte stond op. Ze stond nu op een meter afstand en keek met open mond naar haar tweeling zusje. “Maartje, je weet toch dat het niet mijn schuld was?” vroeg ze hoopvol. Misschien dat zij haar zou kunnen helpen. “Dit is wel jouw schuld, jij hebt mij vermoord. En daar zal je voor boeten. Op de stoel ga je, branden zal je! Branden!” schreeuwde ze. Maar Maartje was plotseling veranderd in iemand anders. Lizelotte keek goed en zag dat het blonde meisje met de rode ogen nu op haar plaats stond. Ze deed een paar stappen achteruit. “Ik heb het niet gedaan!” schreeuwde ze. Het meisje kwam op haar af. “Blijf bij me uit de buurt, ik wil je niet zien”. Lizelotte sloeg haar handen voor haar ogen. “Ik zal alles vertellen tegen de rechter en daar kan jij niets aan veranderen”. Het meisje begon gemeen en angstaanjagend te lachen. “De rechter gaat je toch niet geloven” zei ze zangerig. “Wel waar! Want ik heb toevallig de beste advocaat!” ging Lizelotte er tegen in. Weer begon het meisje te lachen. Langzaam liet Lizelotte haar armen zakken. Tot haar schrik zag ze dat het meisje zich met een mesje aan het snijden was. Het bloed droop op de grond. “Niet doen!” riep Lizelotte. Ze kroop op bed. Ze trok haar benen hoog op, tot onder haar kin. Ze wilde het meisje niet zien. Ineens bedacht Lizelotte dat als de zuster het bloed zouden zien dan moest ze weer naar de isoleercel. “Stop!” schreeuwde Lizelotte zo hard als ze kon. Het meisje lachte wederom gemeen. “Waarom zou ik?” vroeg ze geniepig. “Omdat de zusters dan denken dat ik het heb gedaan, en dan moet ik terug naar de isoleercel” antwoordde Lizelotte stotterend. “Net zoals jij denkt dat je moeder het heeft gedaan. En dat je dan wil dat je moeder hier beland. Dat is toch wat je wilt?”. Lizelotte schudde heftig haar hoofd. Ze wilde haar moeder niet hier. Maar zelf wilde ze hier ook niet blijven. “Ik heb het niet gedaan. En mamma wel, maar ze mag niet naar hier” fluisterde Lizelotte. Het meisje was gestopt met snijden en zweefde naar Lizelotte toe. “Ga weg, alsjeblieft. Ga weg” jammerde Lizelotte. “Dit is allemaal je eigen schuld. En daar ga je voor boeten” siste het meisje. “Jij hebt Maartje vermoord”.

“Jezus Christus, wat is hier gebeurd” klonk een stem. Lizelotte schrok en opende haar ogen. Ze wilde haar haren uit haar ogen halen maar merkte dat haar armen onder het bloed zaten. Ze keek om zich heen. Er stonden twee brede mannen in haar cel en wat zusters die probeerden Lizelotte schoon te maken. Ze sloeg ze van zich af. “Ga weg!” schreeuwde ze. Op dat moment kwam Anna binnen lopen. Ineens bleef ze stil staan en sloeg haar hand voor haar mond. “Lieverd, wat heb je gedaan” riep ze uit. Lizelotte wist niet wat ze moest zeggen. Ze staarde naar haar armen. Maar meer dan rode wazige vlekken zag ze niet. “Anna, wat is er gebeurd?” vroeg Lizelotte huilend. Anna kwam naast haar op bed zitten en depte zachtjes met een nat doekje het bloed van haar armen. “Ik heb geen idee lieverd, kan jij me dat niet vertellen?” Lizelotte schudde haar hoofd. Nogmaals keek ze naar haar polsen, maar ze kon zich niet bedenken hoe die diepe sneden daar waren gekomen. “Het meisje wat hier gister” fluisterde Lizelotte. Verschrikt keek Anna haar aan. “Liefje, dat kan helema….” Ze kon haar zin niet afmaken. Twee zusters kwamen op Lizelotte af. “Wat is dit?” vroeg één van de zusters. Het leek alsof Lizelotte’s hart stopte met kloppen. Dat was het mesje wat het meisje met de rode ogen bij zich had. Daar had ze zich mee in haar polsen gesneden. En het bloed had op de grond gedruppeld. Lizelotte probeerde langs de zuster te kijken, maar ze zag geen bloed meer op de grond. Ze snapte er niets meer van. Hoe was dit nou mogelijk? Lizelotte keek de zuster verward aan. “Ik weet het niet” zei ze abrupt. De zuster trok een kwaad gezicht. “Meisje, dit gebeurt niet vanzelf. Hoe kom je aan dat mesje?”. Lizelotte haalde haar schouders op. “Welk mesje?” vroeg ze. “Dit mesje, wat ik in mijn handen heb” antwoordde ze bijna schreeuwend. Lizelotte keek er aandachtig naar en probeerde zich iets te herinneren. Maar het enige wat ze nog wist was dat het meisje met de rode ogen in haar polsen had gesneden en dat het bloed op de grond gedruppeld had. Maar ze kon niet verklaren dat er ook in haar arm gesneden was. Lizelotte haalde weer haar schouders op. “Ik weet het niet” zei ze. Zuchtend draaide de zuster zich om en begon een gesprek met één van de bewakers. Anna stond ook op en ging erbij staan. Lizelotte hoorde ze fluisteren, maar ze kon niet verstaan wat. Zou ze zichzelf gesneden hebben, vroeg Lizelotte zich af. Nee, dat kan niet. Dat had ze zich dan toch moeten herinneren. Ze liet zich achterover op bed vallen en bekeek haar polsen. “Één…twee…drie” telde ze. Zestien sneden in haar huid. Hoe was dat in hemelsnaam mogelijk? Zou ze dan toch gek zijn?

[lotjesnotje]

goed vervolg weer.... leest lekker weg allemaal... ik kan alleen niet echt fouten verbeteren voor je... die zie ik niet...

[Soapsie]

Maakt niet uit....dat zullen anderen wel doen. Bedankt voor je reactie. Kusjes Soapsie -x-

[Eend]

Och, er zitten wat spellingsfoutjes in, maar daar ga ik echt niet van wakker liggen

Ik vind dit echt een kei goed verhaal! Zat er helemaal in verdiept.

Ik eis dat het vervolg snel komt

[Soapsie]

Whaha....dankje eend. Lieve reactie. Gaaf dat je het helemaal gelezen hebt. Fouten worden altijd verbeterd....ik laat hem binnenkort ook aan mijn ouders lezen. Maar ik wil hem eerst afmaken. Alleen moet ik daarvoor nog wachten op een email van Amnesty..... Naja, dikke kusz Soapsie -x-

[Astuanax]

Geen spellingsfouten noch opvallende stijlfouten! Leuk stuk!

[Soapsie]

Jij ook bedankt....drie maal! -x- Soapsie

[Eend]

Schiet es op

[Soapsie]

hahaha, wil je een nieuw stuk soms??? Ik ben nu aan het oppassen, en morgen ga ik naar de stad. Dus ik denk dat ik morgen avond wel een nieuw stukje erop kan zetten. -x- Soapsie

[Eend]

Soapsie schreef op 02-07-2004 @ 21:36 :
hahaha, wil je een nieuw stuk soms??? Ik ben nu aan het oppassen, en morgen ga ik naar de stad. Dus ik denk dat ik morgen avond wel een nieuw stukje erop kan zetten. -x- Soapsie

Jeeeeey Ik vond het zo'n goed verhaal Ik wil het hele boek hebben

[Soapsie]

hahahah....meen je dat?? GAAF!

[Eend]

Soapsie schreef op 02-07-2004 @ 22:36 :
hahahah....meen je dat?? GAAF!

[Soapsie]

Weer ff een nieuw stukje. Veel plezier met lezen eend -x- Soapsie (waar is Grim eigenlijk...?)



“Mamma greep me bij mijn pols zodat ik niet kon bewegen. Vervolgens sloeg ze me hard in mijn gezicht” las Lizelotte hardop voor. Ze bekeek het stuk papier wat ze in haar handen had. Het was volgeschreven met vreselijke teksten. En haar handschrift was net zo vreselijk. “Stomme verrotte kut pen!” schreeuwde Lizelotte, en smeet de pen naar de andere kant van de cel. Maar de ruimte tussen Lizelotte en de muur was niet zo groot. De pen stuiterde terug en belandde voor Lizelotte’s knieën. Ze pakte de pen nogmaals op en hield hem stevig vastgeklemd in haar handen. Toen keek ze naar haar nog steeds verminkte polsen en liet de pen plotseling uit haar trillende handen vallen. “Nee” fluisterde ze. “Nee!” schreeuwde ze. Lizelotte kroop naar de dichtstbijzijnde muur en ging met haar rug er tegen aan zitten. Ze trilde van haar tenen tot aan het uiterste puntje van haar neus.

Lizelotte begon sterk aan zichzelf te twijfelen. Zou ze dan misschien toch hier thuis horen? En had ze dan misschien toch haar zusje vermoord? Als ze zich ook niet kon herinneren hoe die verminkingen op haar armen terecht waren gekomen, misschien herinnerde ze die avond van de moord op Maartje dan ook wel niet goed. En had ze Maartje wel vermoord. En was het niet haar moeder. Lizelotte begon te huilen. Haar lichaam schokte op de maat van haar tranen. Ze wilde dit helemaal niet. Waarom moest zij dit meemaken? Waarom had ze niet een normaal leven, zoals alle meisjes van vijftien zouden moeten hebben? Ze veegde met de rug van haar hand de tranen uit haar gezicht. Maar ze bleven onophoudelijk stromen. Hoe moest dat nou straks in de rechtszaal? Als ze haar verhaal niet eens normaal op kon schrijven, hoe zou ze het dan moeten vertellen? En ze vertelde niet eens de waarheid! De gedachte aan de stoel lieten Lizelotte meer huilen en haar shirtje werd nat en enkele tranen druppelden op de grond. Snikkend viel Lizelotte in slaap. Met haar rug tegen de muur en haar hoofd op haar knieën rustend.

“Zo, daar zijn we weer” zei Marja uiterst serieus. Lizelotte keek haar minachtend aan. Altijd als ze deze vrouw zag had ze het gevoel als of ze niet van plan was om haar vrij te pleiten, maar om haar nog langer achter de tralies te zetten. Iets waar Lizelotte heel bang voor was. Daarom kon ze maar niet wennen aan deze advocaat. Waarom was Anna geen advocaat? Ze zou een hele goede zijn geweest. Lizelotte keek naar Anna. Maar die staarde alleen maar recht voor zich uit. “Is het gelukt met het opschrijven van je verhaal?” vroeg Marja. Lizelotte schrok op uit haar gedachten en keek wazig naar Marja. “Wat zei u?” vroeg ze. De vrouw zuchtte. “Ik vroeg of het gelukt was met het opschrijven van je verhaal”. Lizelotte knikte. Ze haalde een opgevouwen stuk papier uit haar zak en gaf het. De vrouw nam het aan en begon aandachtig te lezen. Anna keek naar Lizelotte en glimlachte. “Over een week ben jij vrij” fluisterde ze. Lizelotte glimlachte flauw. Dat kon ze wel mooi zeggen, maar ze had er niet echt veel vertrouwen in.

Toen Marja klaar was met lezen keek ze Lizelotte lang en doordringend aan. “Goed” zei ze. “Ik ga hier een geloofwaardig verhaal van maken. En dat spreken we elkaar morgen weer” zei ze. Geloofwaardig? Dit was de waarheid. Lizelotte voelde dat ze boos werd. “Geloofwaardig!” riep ze uit. “Dit is de waarheid. Hoe kan je dat nou nog geloofwaardiger maken?” Marja leek geschrokken. Maar die blik trok snel weg. Glashard keek ze naar Lizelotte. “Meisje, laat mij mijn gang gaan. Dan komt alles goed. Ik spreek je morgen weer” zei ze. De vrouw stond op pakte haar tas en liep weg. Ineens begon Lizelotte te huilen. Ze liet haar hoofd op haar armen zakken en sloot haar ogen. Ze wilde helemaal niet huilen. Maar de mensen waren hier zo onaardig. Waarom konden ze niet gewoon normaal doen? Ze voelde een hand op haar rug. Lizelotte opende haar ogen en zag dat het Anna was. “Ik beland echt op de stoel” zei Lizelotte. “Nee, dat gebeurd helemaal niet” ging Anna ertegen in. Ze wreef zachtjes met haar handen over Lizelotte’s rug. “Marja gaat er voor zorgen dat je vrij komt. Want je hebt het toch niet gedaan?”. Lizelotte’s twijfels kwamen weer terug. Het liefst had ze niet geantwoord. Maar ze moest wel. “Nee” antwoordde ze schuchter. “Zie je. En dat vertel je gewoon eerlijk aan de rechter, en het enige wat hij dan kan doen, is je vrij spreken”. Lizelotte knikte, maar ze geloofde Anna niet. Waarom zou de rechter haar verhaal geloven? “Moet mamma dan ook haar verhaal vertellen?” vroeg Lizelotte. Anna knikte. “Ja, want ze kunnen natuurlijk geen conclusies trekken uit alleen jouw verhaal”. “Maar dan gaat ze zéker allemaal stomme dingen vertellen, die helemaal niet waar zijn” zei Lizelotte. “De waarheid gaat boven alles. Je hoeft niet bang te zijn, de rechter gelooft jouw verhaal echt wel”. Nog steeds had Anna Lizelotte niet kunnen overtuigen. “Mag ik terug naar mijn cel?” vroeg ze. Anna keek haar verbaasd aan. En Lizelotte zelf was net zo verbaasd van haar eigen woorden als Anna. Want wie wilde er nou liever ín zijn cel zitten dan erbuiten? Anna stond op en nam Lizelotte weer mee naar haar cel. Ze nam afscheid, en toen was ze weer alleen.

Een stille, kleine, donkere cel. De muren leken steeds dichterbij te komen. Maar Lizelotte’s gedachten leken steeds verder weg te gaan. Ze zag zo op tegen de rechtszaak. Ze moest er niet aan denken wat de gevolgen zouden zijn als ze schuldig werd verklaard. Schuldig aan de dood van haar bloedeigen tweeling zusje. Hoe konden ze nou denken dat zij dat gedaan had? Hoewel Lizelotte er zelf ook niet helemaal zeker van was. Ze was zo vreselijk in de war. Het liefst wilde ze dat dit allemaal voorbij was. Ze was bang. Bang voor haar moeder. Bang voor het meisje met de rode ogen. En vreselijk bang voor de rechter.

Mooi!

Grim

[Soapsie]

Daar ben je dus.....waar was je al die tijd dan? Je volgde het volgens mij helemaal niet meer. Of reageerde je gewoon niet? -x- Soapsie

Ik reageerde niet, ik had het ff druk met andere dingen

Grim

[Soapsie]

Kan gebeuren...maar je las het dus wel! Thank you.... Kus Soapsie -x-

[Millroy]

Soapsie schreef op 03-07-2004 @ 16:31 :
Daar ben je dus.....waar was je al die tijd dan? Je volgde het volgens mij helemaal niet meer. Of reageerde je gewoon niet? -x- Soapsie

Dat kiest hij toch zelf? Ja mamma.

[Soapsie]

Ik zeg toch ook niet dat hij het verplicht moet volgen. Ik vroeg het me alleen af!

[Millroy]

Dat was gemakkelijk.
Je schrijft oké, maar iets te explosief karakter

[Soapsie]

Vind je gek! De manier waarop jij reacties plaatst, daar wordt je gewoon explosief van. Maar die uitroeptekens van mij bedoel ik niet altijd explosief hoor. Ik merkte alleen maar even op dat ik het Grim niet verplicht.... -x- Soapsie

Sopje, je komt explosief over, maakt dan verder niet uit hoe je het bedoelt, het gaat erom hoe het overkomt. Als ik je op je gezicht sla als je iets fout doet word ik gezien als gemeen, terwijl ik het ''bedoelde'' als een corrigerende tik. Helaas moet ik dan wel een paar weken wachten tot je terug uit het ziekenhuis bent

Je kan verder idd niemand iets verplichten om door te lezen, sowieso, mijn lust om te bekritiseren is nou wel zo'n beetje weg. Weet je wat je kan doen? Voor de grap eens zoeken naast de komma, daar ergens staat een punt. Die kan je goed gebruiken om je zinnen te laten eindigen zonder dat je explosief overkomt.
En hoezo ben ik belangrijk voor je verhaal? Mijn commentaar en mening is waardeloos, als je iets anders denkt is dat fout. Je kan het zelf, en als je dat niet kan moet je het zelf leren. Verder, waarom mis je juist mij, het lijkt wel alsof iedereen hier Bloemenpoes vergeet het is nou net dat ik weet dat ze een weekendje naar de Ardennen is, maar daar schijnt niemand iets om te geven. Hardzakken dat jullie er zijn!

Blue Leader, I'm waiting for backup
and where the fuck is pink leader?

Grim

[Millroy]

Hier ben ik black
Ast lijkt er ook niet te zijn.
Wee hem.
Ik had het niet over de uitroeptekens Soapsie.
Wordt je gek van mijn reacties? Haal ik het bloed van onder je nagels? Wat is er mis met mijn reacties? Staat er te weinig in hoe goed jij wel bent? Dat mis je waarschijnlijk. Daar wordt je vast ook boos om. Ach, eerlijk gezegd kan dat me nix schelen. Ik heb nog nooit verborgen dat ik een lastige jongen ben.

[Soapsie]

Laat maar, ik ga er niet eens meer op reageren. Alles wat ik zeg interpeteren jullie fout. En alles wat jullie zeggen intepeteer ik fout. Dus laten we er maar gewoon mee ophouden. En die punt kan ik best wel vinden hoor. Kus Soapsie -x-

Je kwam gewoon over alsof je mij wilde commanderen, dat is iets wat niet gewenst is. Vervolgens lijkt het alsof je superpissig bent door je uitroeptekens achter je reactie. Geen wonder dat wij het verkeerd interpreteren

Grim

[Nienna*]

Nou Grim, zo zie je maar, iedereen mist jou haha.
On topic: Sorry, maar dit stuk vind ik niet zo geweldig. Beetje ongeloofwaardig, naar mijn idee.
Over die komma's: laat het je Nederlandse leraar/lerares (na de vakantie) eens uitleggen, die weet het beter dan ik en kan het ook beter uitleggen.
Oh ja: gebruik niet te vaak "En" aan het begin van de zin.

Silla schreef op 04-07-2004 @ 13:35 :

Over die komma's: laat het je Nederlandse leraar/lerares (na de vakantie) eens uitleggen, die weet het beter dan ik en kan het ook beter uitleggen.

Komma's : tussen twee persoonsvormen altijd een komma, verder op momenten waar de spreker een pauze zou nemen.

Da's mijn regel

Grim

[Nienna*]

Klopt, maar die pauzes lijkt Soapsie op de één of andere manier nou nooit te ontdekken...

Silla schreef op 04-07-2004 @ 13:38 :
Klopt, maar die pauzes lijkt Soapsie op de één of andere manier nou nooit te ontdekken...

oet ze dr verhaal voorlezen heh

[Nienna*]

Of misschien is ze niet zo kritisch... dat kan ook natuurlijk.
Maar och, niemand is perfect. Al vind ik dat van schrijvers van verhalen altijd heel storend

[Soapsie]

Heeey mensen. Ik ben nu niet thuis dus ik kan er geen nieuw stuk op zetten. Ik vind dat verhaal voorlezen voor mezelf wel een goed idee, dus dat zal ik even gaan doen. Vanavond zet ik er een nieuw stukje op. Bedankt voor de reacties. Kus Soapsie -x-

ik heb al een tijd niet gereageerd, wel gelezen

erg goed! meermeermeer

als dit een boek was zou ik m kopen zo goed geschreven

[Astuanax]

Millroy schreef op 03-07-2004 @ 16:53 :
Hier ben ik black
Ast lijkt er ook niet te zijn.
Wee hem.

Ast is er nu wel, volgens mij is er geen reden tot paniek zolang als ze 'kusje' na elk bericht schrijft

maar toch, wee mij

[Soapsie]

Hier weer een nieuw stukje, zoals ik gezegd had. Dikke kusz Soapsie -x-


De dagen gingen voorbij. Voor Lizelotte’s gevoel, veel te snel. Ze had met Marja gesproken over welk verhaal ze aan de rechter zou vertellen. Lizelotte was er streng op tegen geweest, maar Marja stond erop. Ze moest en zou het zo aan de rechter vertellen, anders zou ze niet vrij komen. Toch bleef het in Lizelotte’s hoofd spoken dat je alleen vrij kon komen met de waarheid. Maar dan moest ze denken aan alle slachtoffers die de doodstraf hadden gekregen, en achteraf helemaal niet schuldig bleken te zijn. Zij hadden ook de waarheid verteld. Er ging een rilling door Lizelotte heen. Misschien moest ze dan toch wel doen wat Marja had gezegd. Vertellen dat ze niet in de buurt van de plaats van de moord was geweest. En dat ze niets gezien had. Maar Lizelotte had het wel degelijk gezien. En veel ook, genoeg om te zeggen dat zij het niet zelf had gedaan. Maar dat het haar moeder was.

“Nee, Lizelotte. Dit mag je niet zeggen” sprak ze tegen zichzelf. “Het is jouw schuld, en daarom zit je hier!” Lizelotte schudde wild met haar hoofd. “Het is niet mijn schuld” schreeuwde ze. “Dat is het wel” siste een stem. Lizelotte keek verschrikt op. Daar was ze weer. “Ga weg!” schreeuwde Lizelotte fel, en deed een stap achter uit. “Zo, ik hoorde dat de rechtszaak overmorgen is?” vroeg het meisje. Lizelotte knikte angstig. “Denk je dat je gaat winnen?” Weer knikte ze. Vervolgens begon het meisje zo hard te lachen dat Lizelotte haar handen voor haar oren moest doen. “Jij denkt echt dat je kunt winnen? Met je onzin verhalen?” Lizelotte bleef aan één stuk doorknikken. “Je liegt” fluisterde het meisje. “Je liegt” zei het meisje. “Je liegt!” schreeuwde het meisje. Er sprongen tranen in Lizelotte’s ogen. “Laat me met rust” snikte ze. “Het is niet mijn schuld. Ik lieg echt niet”. Het meisje lachte nog steeds. En haar ogen waren nog steeds rood. Lizelotte werd bang. Ze sloeg nu ook haar handen voor haar ogen en deed een paar stappen achteruit. Na een paar stappen voelde ze de koude muur tegen haar rug en benen. Ze liet zich door haar knieën zakken.

“Wat wil je dat ik doe?” fluisterde ze huilend. “Ik wil dat jij de waarheid spreekt” siste het meisje met de rode ogen. “Ik spreek de waarheid!”. Lizelotte schreeuwde zo hard als ze kon. Haar stem klonk schel en het deed pijn aan haar hoofd. “Laat me met rust!” “Jij spreekt helemaal niet de waarheid. Je bent gek. Totaal gestoord. Je zit niet voor niets in een cel. En je hebt niet voor niets zestien sneden in je pols. Jij spoort gewoon niet” ging het meisje verder. “En daarom wil ik dat jij in de rechtszaal zegt dat jij schuldig bent aan de moord op Maartje” Lizelotte trilde, en iedere keer als ze naar het meisje met de rode ogen keek werd ze banger. “Zeg dat je de waarheid zult spreken!” beval het meisje. Dat was niet zo moeilijk, dacht Lizelotte. De waarheid spreken kon ze wel. “Ja, ik zal de waarheid spreken in de rechtszaal” herhaalde Lizelotte wat het meisje haar gedicteerd had. “Zeg dat je zult vertellen dat jij schuldig bent!” Nee, dat wilde ze niet. Lizelotte was niet schuldig. Toch? “Nooit!” siste Lizelotte tussen haar tanden door.

Eindelijk de dag van de rechtszaak. Lizelotte had dagen van te voren al kramp in haar buik gekregen. Maar nu was toch echt de dag van de waarheid. Naja, waarheid? Niet de echte waarheid. De waarheid volgens Marja. Lizelotte stond onder de douche. Ze moest er vandaag goed uitzien in de rechtszaal. Stel je voor dat de mensen daar zouden denken dat je hier slecht behandeld werd.

Toen Lizelotte zich helemaal gewassen had kleedde ze zich aan. Het was een donkere spijkerbroek met een strak wit T-shirtje erboven. Terwijl zij haar schoenen aan trok borstelde Anna haar haren. “Ben je zenuwachtig?” vroeg Anna. “Ja, ik ben zo bang dat ik niet vrij kom” antwoordde Lizelotte. “Natuurlijk kom je vrij. We hebben Marja toch?”. “Dat is nou juist het probleem” ging Lizelotte er tegen in. “Marja wil dat ik lieg. En liegen is fout” Anna was stil.

Langzaam bewoog de borstel door Lizelotte’s haar. “Anna?” vroeg Lizelotte. “Denk jij dat het goed is om te liegen?”. Weer zei Anna niets. De borstel was nu bijna tot stilstand gekomen. Met een ruk draaide Lizelotte zich om. De borstel viel op de grond en Anna keek verward naar het houten ding, wat nu op de grond lag. “Jullie willen mij hier houden, hè? Jullie geloven mij niet, hè?” schreeuwde Lizelotte plotseling. Anna keek haar verbaasd en geschrokken aan. Maar nog steeds zei ze niets. “Willen jullie soms dat ik hier weg rot?” Lizelotte keek verwachtingsvol naar Anna. Maar geen enkel geluid kruiste haar lippen. “Kutwijf!” riep Lizelotte. “Jullie spelen gewoon een spelletje met me. Jullie weten het vonnis al. Stelletje achterbakse hoeren!” Anna wilde zich omdraaiden, maar Lizelotte greep haar schouder beet en trok haar terug. “Heb ik gelijk of niet?” Anna schudde twijfelend haar hoofd. “Nee, je hebt geen gelijk” zei ze zuchtend. Lizelotte liet haar los. Meteen draaide Anna zich weer terug en verdween uit de cel. “En mijn haren dan? We moeten zo weg! Anna!” schreeuwde Lizelotte haar achterna. Maar één van de bewakers trok een waarschuwend hoofd en Lizelotte wist dat ze haar mond moest houden.

Ze liep terug van de celdeur naar haar bed. Onderweg pakte ze de borstel op en haalde hem een aantal keer door haar haren. “Ik wist het” zei ze tegen zichzelf. “Ik kom hier nooit meer weg. Ze laten me hier weg rotten” Lizelotte begon te huilen. “Waarom?” snikte ze. “Waarom moet ik hier blijven? God wat heb ik misdaan? Ik heb Maartje niet vermoord, echt niet” smeekte ze. Weer vouwde Lizelotte haar handen samen en bad tot God. “Lieve God, help me alsjeblieft. Wat moet ik doen? Moet ik liegen, zoals Marja wil? Of moet ik de waarheid spreken, zoals ik wil? Stomme vraag natuurlijk. U zou zeggen dat ik de waarheid zou moeten spreken. Maar ik ben zo bang dat dat me niet zal helpen. Straks zit ik hier nog langer. Dat houd ik echt niet uit. God, alstublieft, help mij. Ik smeek het u…”