Risico van het vak?

[Tristia]

Voor de zoveelste keer grijp ik het oude vrouwtje bij haar tengere armpjes. Zojuist gingen deze lichaamsdelen genadeloos mijn richting in met als doel mij toch vrij hard op mijn hoofd te raken. Nu het vrouwtje doorheeft dat die beweging door mij gestopt is zie ik de punt van haar zwarte schoen naar mijn scheenbeen verplaatsen om vervolgens te landen op dat kwetsbare stuk bot.
Ik bedenk me nog maar eens dat ze dit doet omdat ze mij aanziet voor de politie die haar spullen uit haar huis wil jatten.
Met wat mankracht hebben we haar nu op bed kunnen leggen en zit de onrustband gefixeert om haar middel. Terwijl de deur tot haar kamer in het slot valt, schreeuwt ze nog eenmaal luidkeels dat ze ons nog wel krijgt. Maar die klanken zijn nu vervaagd achter haar kamerdeur en de rust keert weer terug op de afdeling.

ZO nu en dan springt er eens een patiënt uit zijn vel en is het onze taak als verpleegkundigen om die woede in de kiem te smoren en actie te ondernemen. Nu valt het voor deze vrouw nog wel mee, het lot van de separeer is aan haar voorbij gegaan en ook voor ons valt het mee. Geen collega's die verwond zijn door haar uitbarsting, we hebben geen noodmedicatie hoeven injecteren, over een uur of twee is ze wel weer bijgekomen.

Dit is volgens velen het risico van ons vak. Als verpleegkundige is het dus schijnbaar normaal dat je soms aangevlogen wordt. Dat hoort er bij, daar kies je voor, dat is je toekomst in de psychiatrie. Ik leg me er maar bij neer, ze zullen wel gelijk hebben. Ik heb er voor gekozen me zo nu en dan te laten schoppen, slaan en bijten.

's Avonds lig ik uitgetelt op de bank en zap langs de kanalen op de televisie. Vandaag is een trambestuurder met een mes bedreigd, roept een nieuwslezer met een pipo-kapsel. Het beeldschermpje met tekst draait voor zijn neus en daarop staat dat zoiets niet moet kunnen, als trambestuurder moet je veilig zijn, het is belachelijk dat deze mensen dagelijks met geweld worden geconfronteerd en in angst naar hun werk gaan. Eventjes moet ik lachen en ga recht op zitten. Ahhh gos ja natuurlijk dat is vreselijk, dat is natuurlijk niet het risico van zijn vak. Waarom zou je als trambestuurder voor je die baan kiest niet beseffen dat er aardig wat asociale mensen rondlopen die liever niet betalen en het leuk vinden jou de stuipen op het lijf te jagen?
Ik vraag me af waarin dat verschil nou zit en wie dat onderscheid maakt. Wie heeft er ooit bepaald dat ik als verpleegkundige wél aangevallen mag worden en een trambestuurder niet?

Enigszins verbaast leg ik mezelf weer onderuit op de bank en herinner me dat ik morgen een delirante patiënt met achtervolgingswaan naar het algemeen ziekenhuis mag begeleiden.
Ik zal me maar voorbereiden op een pak slaag, want uiteindelijk is dat het risico van mijn vak, en hoop voor de trambestuurder dat morgen een rustigere dag is, want stel je voor...asociale mensen dat verwacht je natuurlijk niet in den haag, dat is ook helemaal niet het risico van zijn vak.

Of wel.....?