Ballade van het ouder worden
sneeuw als ons kladblok waarop
we engeltjes maakten, zo lief
zo stil, doodstil
omdat de wereld wit was en
we niet wisten van gevechten
ja, de mens was slecht en
bedorven, verrot, maar wij niet
nee, wij niet
men verwijt de tijd te snel
te gaan en alles te ontdooien
de avond kwam, de avond nam
de avond was nog nooit zo koud
voetstappen besmeurden, verkleurden
wit gewassen, pas gevallen
sneeuw, vertrapten tot één moddermassa
tot alles stil werd, doodstil
want engelen worden nou eenmaal niet oud
.
|