Van toen ik nog neuroot was

Van toen ik nog neuroot was

Het voelt als tien keer, dagen lang lakken,
niets op kunnen pakken of gewoon praten
omdat alles wat je niet kan,
meer dan concentratie vereist.
Je bijt niet van je (nagels) af.

Ik ontweek alles -waar ik naar keek
was de grond en alles wat hoger was zag ik niet.
Alleen mijn schoenen waren nog waardig.

Of toen ik een rasechte zenuwlijder was.
Ik verkaste mijn gedachten naar hokjes en lijntjes
en verkraste theorie na theorie.

Als de wereld vergaat of valt,
of ten onder gaat in haar eigen succes,
was het tenminste voor niets.

Je bijt niet van je (nagels) af.
Wat een gave zin.

Ik vind het idee van het gedicht hartstikke leuk, maar ik vind het einde een beetje vreemd (hoewel ook origineel), dat stáát er plotseling ineens, ik moest het toen helemaal opnieuw lezen om te begrijpen wat je ineens bedoelde. Maar misschien is dat ook wel de bedoeling.

Ik verkaste mijn gedachten naar hokjes en lijntjes
en verkraste theorie na theorie.
vind ik ook stoer.

Bedankt voor je reactie!
Als ik het goed bergrijp vind je het einde te abrupt, en ook dat ik te veel weggeef? Ik wilde het wel weggeven aan het eind in ieder geval..

[Amaranthe]

Ik heb geen moeite met het einde, en weggeven vind ik een wat te zwaar woord. De woorden vallen gewoon op z'n plek voor mijn gevoel. Ik vind het zeker iets hebben.