In een vogelvlucht over de diepten van de zeven zeeën
Schieten tranen van verdriet aan mij voorbij
De lach die nagalmd in de bergen ben ik gepasseerd
Een stille ruis weerklinkt in de grotten van mijn denken
Wolken van dromen splijten open, laten door wat hen vergat
En sluiten in harmonie achter deze verloren zielen
Die zich banen in mijn angst, en streven naar de sterren
Vluchtig denken zij, steeds sneller zwevend van verdriet
Word deze atmosfeer verlaten tot in eeuwigheid
Waar tegenstelling elkaar opheffen
Een som van emotieloos niets
__________________
Mijn beste gedicht is nog niet geschreven, het zit in mijn hoofd, maar de woorden vormen nog geen zinnen, slechts gedachten.....
|