ik moest denken aan een gedicht die, volgens mij, dorrestijn voordroeg in een tv-programma. Toen vond ik het gedicht echt te ver gaan, het onderwerp althans. Maar aan de andere kant had een gedicht nog nooit zoveel gevoelens opgeroepen, gevoelens van walging dan wel. Het onderwerp is nog lekker taboe, dus voor mij een reden om er nog een klein gedichtje over te schrijven. Simpel, klein en snel. Het rijmschema is weer prachtig, ik heb er niet meer dan 10 minuten aan besteed, gaat om het idee.
In het schijnsel van de nacht,
heeft hij haar twee keer verkracht,
Ratten zagen hoe hij haar kuste,
De bevrediging van zijn diepste lusten,
haar koude huid, dof en kil,
uit haar mond geen enkele gil,
Hij deed zijn taak behendig en vlug,
en legde de vrouw in haar graf terug.
|