dit gedicht heb ik geschreven een tijdje nadat ik te horen kreeg dat mijn beste vriend vermoord was door rasisten, omdat hij donker was
de kracht is zichtbaar in zijn ogen
ik zie zijn stralende lach
dat is het beeld in mijn gedachten
zoals ik hem altijd zag
mijn herinneringen gaan terug
ze kunnen niet vooruit
het maakt me soms verdrietig
ik duw ze weg, terwijl ik mijn ogen sluit
in mijn gedachten, pakt hij mijn hand
hij droogt mijn tranen, zoals bij een kind
maar de herinnering die ik koester
is het beeld dat overwint
__________________
Audi et alteram partem
|