eehm m'n verhaal wordt denk ik vrij lang maar ik begin toch maar bij het begin.
Ongeveer 2 jaar geleden is het begonnen. Ik voelde iets voor een meisje op m'n werk. Ik vond haar geloof ik echt heel leuk, wat ik voor haar voelde heb ik niet bij veel anderen gehad. Destijds was ik heel verlegen, nu is het wat minder. En de gevoelens vielen langzamerhand ook een beetje weg.
Later ging zij ergens anders werken. Maar ik zag haar toen weer eens en begon opnieuw iets voor haar te voelen. Ik kwam erachter dat ze bij mij op school zat, en dus vielen er weer nieuwe mogelijkheden open om haar te bereiken. Ze woont ook in de buurt en fietst met een aantal vriendinnen naar school waarmee ze heel close is.
Ik heb een aantal keer geprobeerd de aandacht te trekken van deze groep, maar het lukte niet goed. Ik heb gevraagd of ik mee kon fietsen, maar het mocht niet. Eerst zeiden ze dat ze me niet wilden hebben omdat de groep dan niet meer alleen uit meisjes zou bestaan (later zou de echte reden van de weigering duidelijk worden). En ik voelde me uiteraard rot, maar liet het er maar bij zitten. Ik ging ook een andere (iets korter, scheelt een kleine 5 minuten) route fietsen naar school en de gevoelens vielen weer weg.
En toen kwam het weer terug, vanwege een aantal voorvallen in de winkel waar ze werkt en waar ik de afgelopen tijd regelmatig moest zijn. Ik ging weer de iets langere route fietsen om haar in ieder geval nog wel eens te kunnen zien. Ik heb haar ook geprobeerd een valentijnskaart te sturen maar het is niet gelukt want ik heb alleen haar emailadres op tijd weten te achterhalen maar dat bestond niet meer.
Nu wilde ik eindelijk wel eens een keer dat er iets gebeurde en ik besloot om gewoon te wachten op de plaats waar de vriendinnen altijd afspreken. Dat heeft wel een aantal verklaringen opgeleverd. Het bleek nu dat ze me er niet bij wilden hebben vanwege hun band. Ik vertelde dat ik wat voelde voor iemand uit hun groep en ze vond dat best leuk om te horen. Maar het bleek dat ze nu heel erg verliefd is op iemand anders. In dit gesprek werden ook de meeste voorvallen in de winkel verklaard.
nou dat was me het verhaal wel.
Wat voor mij nou zo frustrerend is is bijvoorbeeld dat ik veel eerder m'n mond had moeten opentrekken, want dan had er een kans ingezeten dat ik nu wat met haar zou hebben. We konden het namelijk ook altijd al goed met elkaar vinden. Maar daar is nu toch niets meer aan te doen
Iets anders, waar nog wel verbetering in zou kunnen komen, is dat ik haar ook niet meer als een gewone vriendin kan spreken. Ik wil de hechte band die de vriendinnen hebben niet breken (jah, ze is op school alleen maar te vinden met die vriendinnen), maar ik wil haar wel graag spreken. Want ik voel me toch wel een beetje leeg nu. Het voelt niet alleen maar alsof ik een kans op een goede relatie heb verloren maar ook nog s gewoon een goede vriendin (heb verloren). En ik kan hier eigenlijk niet goed mee omgaan, omdat ik voor zowel ja als nee sterk wegende argumenten heb. Is het zinvol om nog te proberen een mogelijkheid te krijgen haar vaker te spreken of juist niet en waarom?
alvast bedankt voor de tijd en de reacties!
Laatst gewijzigd op 16-03-2004 om 22:07.
|