Toen de wereld zich trots openvouwde
en ik het leven om me heen weer zag,
ja, toen ik in de ontluiking van die dag
twee konijntjes in 't schuchter licht aanschouwde.
(De schemering loste op met iedere pas
en bladeren ritselden als de dag tevoren.
Het gras was niet langer nog bevroren
en ik geloofde dat het nimmer anders was.)
En daar was het moment van het ware
en van het reine dat verdampte als druppels dauw.
Vannacht zou de natuur weer nieuwe baren,
na weer een dag waarin de mensheid overheersen zou
en zich zou verwonderen niet te kunnen verklaren
dat enkel in gedachten hun wereld is gebouwd.
__________________
et je ne compte pas mes jours.
Laatst gewijzigd op 13-10-2004 om 19:24.
|